Dat zijn de „Dynamo-Kozakken
het Duitschc leger
DE DOLOMIETENSTRAAT
Zij beten in menigen zwaren
strijd de spits af. en misleidden
den vijand
De vijand is in het terrein gesignaleerd. In
de volgende seconden gaan de rijwielen aan
den kant en de berijders liggen in een om
mezien in stelling.
PK„Kopgroep" en „Verkenningsafdee-
llng" zijn twee begrippen, die in de be
richtgeving van dezen oorlog twee vaste
begrippen geworden. Zelfs de leek zal kun
nen vermoeden dat juist deze troepenaf-
deelingen bij de snelle opmarsch een be
slissend aandeel in de overwinning hebben
gehad. Alleen heeft nog bij te velen de
nieening post gevat dat het bij deze troe-
pendeelen alleen gaat om gemotoriseerde
eenheden. Hoe groot het aandeel van den
motor ook mag zijn geweest aan de beslis
singen, welke tot dusver in dezen oorlog
zijn gevallen, en ook in de toekomst nog
belangrijk woordje zullen mede spreken,
de tweewielen met de trappedalen is aller
minst ter zijde gesteld, en de wielrijders
kunnen vertellenvan hun gevechten zoo
wel aan het Oostelijk als aan het Westelijk
front. Waar het terrein door de natuur of
tengevolge van kunstmatige middelen on
begaanbaar werd, waar straatversperringen
het snel opmarcheeren ophielden en mij
nenvelden over een breed front bedoeld
waren om den troepen onoverkomenlijke
hinderpalen in den weg te leggen, daar
kwamen de groepen wielrijders aan en
voor hen bestond letterlijk geen hindernis
en er was ook geen vijand die hun storm
loop zou kunnen breken.
De afdeelingen wielrijders waren reeds
in vredestijd getraind door de zwaarste
proeven en oefeningen, zoodat zij voor hun
sneciale taak geducht waren voorbereid.
„Hard als het staal van Krupp", of „Snel
als hazenwinden", of „Taai als leder", wa
ren uitdrukkingen, die heel dikwijls ge
bruikt werden voor de Duitsche wielrij
ders. Zij hebben zich steeds van hun moei
lijke en gevaarvolle taak gekweten op een
wijze, die boven allen lof verheven is, ook
wanneer zij onverwacht, zelf gering in aan
tal, stieten op een numeriek veel sterkeren
"•ijand.
De belangrijkste taak van de afdeelingen
wielrijders bestaat in het verkennen van
vijandelijk terrein. Zij maken dan ook deel
uit van een verkenningsafdeeling, die strijd
in het kader van een divisie. Bedraagt de
voorsprong van zoo'n groep wielrijders op
de marschcolonnes van de infanterie door
gaans een dagmarsch, bij de groote offen
sieven in het Westen stormden de „Dynamo
Kozakken", zooals zij veelal genoemd wor
den, dikwijls drie tot vier dagmarschen
vooruit en hebben den tegenstander bij
meerdere gelegenheden misleid over de
sterkte van de aanvallende stoottroepen en
konden door snelle nauwelijks waarneem
bare wisseling van stelling een verwarring
bij den vijand teweeg brengen, waarvan
dan dankbaar gebruik werd gemaakt.
Een enkele afdeeling streed tegen de
zwaar versterkte stellingen aan de rivier de
Oise, voordat de groote massa was aange
komen en het gevecht doorgezet kon wor
den op divisiesterkte.
In Polen zijn de mannen van een afdee
ling wielrijders er.in geslaagd om een ge-
heele divisie te ontwapenen, en toen de
vijand inzag hoe bitter weinig Duitsche sol
daten er eigenlijk tegenover hen stonden,
ja toen was het al te laat. Dat zij boven
dien in hun eentje kans zien om een ge-
heele stad te veroveren hebben we in
Frankrijk kunnen zien.
We bevonden ons in de omgeving van
Nancy. De wielrijders hadden tot taak om
van het Westen de stad binnen te dringen
en daarna door te stooten in Oostelijke
richting. Langzaam naderde de eerste lui
tenant O. met zijn troepen de stad Nancy,
om vervolgens in eeri helsch tempo door de
stad te jakkeren. De Fransche soldaten wa
ren van schrik bijna verlamd. Zonder een
vinger te verroeren lieten zij de Duitsche
soldaten als een spook door de straten
snellen. Zonder ophouden raasde de be
trekkelijk kleine „kopgroep" verder, om
den tegenstander te beletten dat hij in het
Oosten de bruggen in de lucht zou laten
vliegen. En dat waagstuk gelukte. Nadat
zij de bruggen hadden bereikt, waren de
Dynamokozakken" met één sprong van
hun fiets; met een tweeden sprong stonden
zij reeds op de bruggen. Toen verdere Duit
sche afdeelingen de stad binnen drongen,
ging één Fransch bataljon uit zich zelf er
toe over om de wapens neer te leggen en
stapelde alle wapens op het binnenplein
van de kazerne op.
Voorzien van de beste uitrusting en be
zield door een geweldigen strijdlust de
rijder is hier tevens een strijder en dik
wijls bedient hij zelfs een mitrailleur
Een gebergte is geen onoverkomelijke hin
derpaal. Het stalen ros op den schouder,
gaat het snel naar boven.
Een groep „Dynamo Kozakken" op de fiets. Zij gaan altijd aan de spits.
blinken deze soldaten van de wielrijder
eenheden uit door onverschrokkenheid en
koelbloedigheid, wanneer zij voor de heete
vuren komen te staan. Den tegenstander te
snel af zijn en zich door geen overmacht
laten overbluffen, dat is het parool van de
ze mannen, die op het rijwiel, uitgerust met
mitrailleur en karabijn, in klein verband
ver voor de infanterie uit stormt op ver-
de Venosta- en Ortles-berggroepen kan
onderscheiden, terwijl zich voor ons, tus-
schen grootsche, natuurlijke pilaren, de
Catinaccio en Latemar nieuwe panora
ma's openen. Daar verheft zich trots en als
schijnbaar ontoegankelijk, de Marmolada,
welke ons de schoonheid van de Dolomie
ten en de in de verte gelegen imponante
gletschers der Centrale Alpen, bijzonder
doet beseffen.
kenning gaat en den weg schoon veegt.
Tot dusverre is er in de weermachtsbe-
richten nimmer sprake van hen geweest
maar dat neemt niet weg dat aan de enor
me triomfen, die deze oorlog reeds heeft
gebracht, de „Dynamo Kozakken" een niet
gering aandeel hebben gehad.
G. W.
Alto Adige: Een vruchtbare en schilder
achtige streek, gezellige zomer- en winter
verblijven, idyllische panorama's omgeven
door de indrukwekkende Alpen-reuzen
Door het mooiste deel dezer aantrekke
lijke streek, voert de wonderschoone, ver
maarde „Dolomieten-straat" de toeristen
van Bolzano naar Cortina d'Ampezzo. Na
het verlaten van Bolzano volgt men, aan
de voet van de machtige bergrotsen van
Carnedo, het smalle Val d'Ega, langs be
ken, die wild en luidrustig vluchten, van
waterval tot waterval, naar de blauwe
Adriatische Zee.
Wanneer de straat, in ononderbroken
stijging, het dal verlaat, verandert het pa
norama ook volkomen van aspect: een
vlakke, boschrijke uitgestrektheid met,
hier een sierlijke hut, daar een antieke
smidse, verder nog lieflijke dorpen en vil
la's en, als prachtige achtergrond, de diep
blauwe Italiaansche hemel, tot men de bos
schen van Carezza bereikt. Het woud strekt
zich uit op de hellingen van de Catinaccio
en Latemar. In de verte ligt het dal van
Tires, waar de zon, gelijk een gouden bol,
aan de horizon verdwijnt.
Majestueus ligt daar ook als een souve-
rein, de Monte Regola die terecht den titel
van koning zou verdienen van een rijk van
rust en indrukwekkende schoonheid. In de
ze streek is de hoog boven het dal van
Adige gelegen Nova Ponente, de hoofd
plaats. Het panorama is daar weder inge
sloten door de Corno Bianco en Corno Ne
ro, waartusschen de Passo degli Occlini ons
verder leidt. Aan zijn voet ligt de sanctu-
aire van Ietralba met zijn landelijk v/it
kerkje, waar de pelgrims zich moeizaam in
processie begeven om er in de reinheid van
deze rustige plaats, vrede te zoeken en om
vergiffenis te vragen.
Dicht bij het meer van Carezza, in een
schoon decor, tusschen bosschen en weiden,
ligt, bewaakt door de machtige toppen der
bergen, het hotel van Carezza, een der
mooiste scheppingen van de hotel-industrie
in de Dolomieten. Niet ver vandaan is de
Passo di Costalunga, vanwaar men de stre
ken van Isarco en Adige en de toppen van
De fietsen en de uitrustingsstukken worden
op drijvende ballons over het water ge
bracht.
Daar ligt ook het riante dal di Fassa, dat
men van de Passo di Costalunga bereikt
langs dichte, prachtige pijnbosschen, die
zich tot ver in het dal uitstrekken. En
steeds verder gaat de straat, welke ons dan
in staat stelt, de berggroep van Catinaccio
- het paradijs van de bergbeklimmers - te
bewonderen. Daar tegenover, in deze ge
weldige woestijn van rotsen van de Polig-
non, Sciliar en Alpe di Siusi, vindt het dal
van Duron, dat tot Campitello langzaam
daalt, zijn oorsprong. Voor ons, tusschen
Val di Fassa en Val Gardena, verheffen
zich majestueus tegen de blauwe hemel, de
Sasso Lungo, de Sella berggroep en de
thans zeer nabij zijnde Marmolada.
Na Canezei gaat de „Dolomietenstraat",
die zich vertakt, in steile stijging tot Passo
Rechts:
Ook een licht
machinegeweer
voeren deze sol
daten met zich
mede op het sta
len roa.
Het ligt in onze bedoeling om met
ingang van heden van tijd tot tijd
bijdragen te brengen over streken,
waarover men wel dikwijls heeft
hooren spreken, maar waarvan de
gemiddelde krantenlezer zich nim
mer een voorstelling heeft kunnen
vormen. Uiteraard zal het een bon
te reeks zijn van stedenbeschrij
ving en landschapsschoon, terwijl
op gezette tijden de streken, welke
onmiddellijk in den strijd van bet
oogenblik betrokken zijn, bespro
ken zullen worden. Hierbij ge
ven wij aan een deskundige het
woord, die de Dolomieten bereisde
en ons daarvan nu eenigen indruk
geeft.
Sella; zij daalt daarna weder in ruime boch
ten van de hoogte van Pordoi tot aan het
dal van Cordevole, vanwaar het panorama
op het meer van Alleghe dat in de zon
schittert, en op de hoofdplaats Livinallongo
die tegen de bergflanken gelegen is, bij
zonder aantrekkelijk is. Livinallongo met
zijn huisjes, gegroepeerd om het pleintje en
zijn gracieuse kerk, een schepping van hef
hedendaagsche Italië, die van de na-oor
logstijden dateert, ligt aan de voet van Col
di Lana, dat tot voor kort vrijwel onbekend
was en waar de zeldzame toeristen onge
stoord en zonder gevaar de aldaar in ruime
mate bloeiende edelweis konden plukken.
Verder gaat de straat naar Andraz, een
lieflijk plaatsje met zijn even schoon als
oud kasteel, dat statig rijst tusschen de
dichtbegroeide bosschen en de bloemrijke
dalhellingen. Zoo bereikt men na* een her
haalde stijging de Passo Falzarego, dat als
het ware beklemd schijnt tusschen kale,
hooge bergtoppen. Daarachter neemt men
waar het legendarische dal van Travenan-
zes en de vreemdsoortige verlaten bergrot
sen van Fanes en Cinque Torri.
En in deze overvloed van schoonheid,
grootscher en majestueuser, verheft zich
de Tofana, die ons herinnert dat wij het
mooiste en meest bekende dal der Dolomie
ten genaderd zijn, waar ons bewonderend
oog Cortina d'Ampezzo ontdekt, die zeer
terecht de naam geniet van Koningin dei
Dolomieten. Wat schoonheid betreft, daar
mede geheel in overeenstemming, zijn in
de omgeving nog vermeldenswaardig: Tre
Croci en het schilderachtige meer van Mi-
surina.
Dit zijn enkele, beelden van de Dolomie
ten. Meestal zijn zij alle verschillend,
slechts in een opzicht gelijken zij alle op
elkaar: zij zijn even mooi en even onver
getelijk.
Bij de cavalerie behooren ook de eenheden van de wiel
rijders. Zij hebben dezelfde kleur als deze troepen. Zij
rijden weliswaar niet meer te paard, maar toch komen
bij dit wapen nog rangen voor als „Reiter" en „Ober
Reiter". Bijna geruischloos jagen zij bliksemsnel vooruit
en verrassen den vijand en gaan op verkenning en openen
de vijandelijkheden, waarheen hun bevel hen ook mag
voeren. Men noemt deze eenheden wel eens de „Trap
pende eskaders" en de fietsende „ruiters" zijn er niet
weinig trotsch op, wanneer de collega's van het zuster-
wapen hen toe roepen: „Daar komen de Dynamo Kozakken
aanl"
Dekking achter het rijwiel. Met alle wapens ging men den vijand te lijf.
