SS
Soest.
RING
MEM
'dh
blad
RS
Rolf verdienteen fiets
irlingerj
LO"
ijk tarief
huren en
(Witantiëi.
vachten
MOOK
is in Uw
ig onze
icourant
aan ts
in.
WOLFF
si
Een teekenkunstje.
VERBORGEN SCHATTEN.
BRUARl
N. v. d. FJien
V, uur.
ia, Telef, 2547,
rrlks, Telef. 2752,
i s. de leeftijd van
Het Bestuur.
&URIK.
1941, 's avond»
al van HOTEL
jing „Onder
Kuijperstraat 7,
m* mat het
nen 24 uur.
2c - Soeet
pen van Bij'en,
dzagen, Scharen.
1 van Zagen is
Soestdijk
r foto voor
tfcon 2170
m
Zaadhani
29 SOES'
on 20 55
Februari
e
ir
empo.
ar ook
in een
Ing en
eefti}d
UUR.
Wil kan, zooals de afbeelding aangeeft,
etlrkel met een punt in het midden
tken, zonder het potlood ook maar
keer v.an het papier af te nemen'?
Niets is gemakkelijker, als je maar weet,
fcoe je het moet doen. Jullie neem.t een
celletje papier en vouwt het dubbel, zoo
als je op de afbeelding twee kunt zien.
Dan zet je de punt van het potlood op
het papier, en teekent het begin van den
cirkel op het omgevouwen gedeelte van
hot papier. Vouw thans het velletje
open en je hebt hetzelfde resultaatt be
reikt, als aangegeven staat in figuur 3!
DE SIAMEESCHE SLEUTELS.
Een ingewikkelde geschiedenis.
Jullie hebt allen zeker wel eens van
de Siameesche tweelingen gehoord. Dat
zijn kinderen, die aan elkaar vastge
groeid zijn en nu gemeenschappelijk moe
ten slapen, spelen en naar school gaan.
Zij zijn onafscheidelijk van elkander
verbonden. En daarom noemen wij deze
twee sleutels Siameesche sleutels, want
pis jullie deze twee sleutels met een in
den knoop gelegd touWtje met elkaar
verbindt, zooals onze afbeelding boven
duidelijk aangeeft, zoo zullen jullie ook
rien, dat ze onafscheidelijk aan elkaar
verbonden zijn.
Het zal jullie een groote pret geven te
■ien, hoe jullie vrienden zich alle moeite
lullen geven de sleutels van elkaar te
krijgen. Tenslotte zal het geval wel op
gelost moeten worden, n.1. hoe men de
sleutels van elkaar los kunt maken, zon
der de knoop er uit te halen. Het is heel
Eenvoudig, de afbeelding onder geetf het
lan. Je trekt de lus, die aan de linker
lleutel zit, heel ver door de opening van
d» rechter sleutel, haalt haar om de bei
de sleutelbaarden heen, en ineens zijn de
beide sleutels los.
Probeeren jullie het kunststuk maar
)ens, maar maak het touw niet al te lang!
LUCIFERSKUNSTJES.
VAN EEN JONGEN DIE ZIJN VADER
EEN C-ROOT PLEZIER DEED
Dooi4
WILLY ERINGAARD.
Als de lange avonden wel eens wat ver
delend zijn, kunnen ws C*»s onderhouden
toet een aardig lucifersfcUnstje. Hebben
jullie een doos bij de hand? Mooi zoo!
yVe leggen drie lucifers naast elkaar op
tafel en beweren eenvoudig, dat wij
kor twee lucifers erbij te leggen er acht
Rebben. Het kost veel hoofdbrekens en
laarbij is het zoo heel eenvoudig.
Hier is het.
Verder beweren we, dat de helft van
Kt niet 6, maar 7 is. Iedereen zal in de
lach schieten, maar we „bewijzen" het
knze vrienden met lucifers. Met twee maal
(di«r lucifers leggen we het getal twaalf
U- «n nemen dan de „helft" er af dan
Mijft «r werkelijk 7 over.
ROLF had maar één wensch op dit
ondermaansche en dat was
n fiets! n fiets was voor
Rolf het summum van alle heerlijkheid!
Een fiets was het onderwerp van al zijn
jongensdrocmen, van al zijn verlangen!
Rolf moest en zou een fiets hebben!
Maar hóe hij die zou moeten krijgen.
dat was een vraag, die ons Rolfje zelf
nog niet wist te beantwoorden.
Dit ter inleiding van ons verhaal.
De vader van onze held was onderwijzer.
Niet zoo'n gewone onderwijzer, met een
brilletje op z'n neus en een krassende
stem Neen, Rolf's vader was gym-
nastiek-onderwijzer. Jullie weet wel,
zoo'n flinke, vriendelijke sportsman, die
de door de schoolbanken verstijfde ge
wrichten van de jongelui weer een beetje
tracht te „smeren"!
En zooals het meestal met vaders
gaat Rolf's vader had slechts één ver
langen en dat was de wensch, dat zijn
zoon toch maar boven al die jongens in
het sportvak mocht uitblinken, dat zijn
zoon nog eens zijn voetstappen zou druk
ken! En dat begon er al aardig op te
lijken Rolf was een geweldige voet
baller, Rolf blonk uit bij het werken aan
de ringen, aan den rekstok, aan het
wandrek, aan de ladders en bij het klim
men in de hooge, gladde palen of de
zwaaiende touwenl Alleen bij de vrije
oefeningen was Rolf niet de beste. En
dat kwam nu wel niet, omdat Rolfje het
niet kon, maar omdat hij een beetje lui
was en de vrije oefeningen vervelend
vond.
Rolf's vader had één bijzondere lief
hebberij 'en dat was de schermsport.
Schermen was zijn lust en zijn leven en
als hij les gaf, ging hij er geheel in op.
En daarom betreurde hij het zoo, dat zijn
zoon Rolf zoo weinig belangstelling daar
voor koesterde. Maar Rolf wilde niet. Hij
speelde liever wat buiten, met zijn kame
raden, hij maakte liever lange tochten
door de bosschen en door de duinen. En
dat was een groote teleurstelling voor
zijn vader
En dat wist Rolf ook wel. Hij deed zijn
vader graag een plezier en was ook al
tijd. verheugd, als hij diens goedkeuren
de blik bij de gymnastieklessen op zich
voelde rusten, want zijn vader zei nooit
iets tegen hem, als er les was, daar hij
niet wilde, dat andere kinderen zich ach
teraf gesteld zouden voelen. Daarom be
sloot Rolf zijn vader eens een groot ple
zier te gaan doen. Stilletjes, heel alleen,
broeide hij een plannetje uit We
zullen weldra zien, wat dat was
In de maand Juli placht Rolf's vader
altijd een examen te houden voor Mees
ter op een of meer wapens. Daaraan kon
deelnemen, wie maar wilde. Men stortte
een zeker examengeld en werd inge
schreven.
En die dag brak aan. Al vroeg was
Rolf's vader in de weer om voorberei
dingen te treffen. Het bovenzaaltje van
café Otterboom had hij gehuurd en daar
was de schermlooper gelegd, daar ston
den de stoelen voor de toeschouwers,
daar was eetf gedeelte afgeschoten voor
kleedkamers, enzoovoorts. En daar Rolf
tóch vacantie had, verzocht hij zijn va
der hem mee te nemen, hetgeen deze
best vond. „Dan kan je helpen de scherm
looper uit te rollen en te bevestigen", zei
hij opgeruimd.
In café Otterboom zaten de schermers
al achter een kop dampende koffie.
Want hoe graag zij zich ook wat
zouden willen opfrisschen met een glas
koel bier, dat konden zij terwille van de
sport thans niet doen.
Rolf en zijn vader gingen naar boven.
Daar hadden de kellners de stoelen en
tafeltjes al gereed gezet, het kleedkamer
gordijn waa.eveneens opgehangen, alleen
de schermlooper lag nog opgerold In oen
hoek van het zaaltje.
„Pak eens aan, Rolf", zei zijn vader en
samen rolden ze het zware ding uit, en
bevestigden het met koperen pennen in
een paar gaten ip 4«n Qttertoogi
was er op ingericht. Het was het zaaltje
van de Schermclub, waarvan Rolf's va
der instructeur was.
Zoo hier en daar werd er nog wat ver
anderd en toen liet Rolf's vader de scher
mers en de toeschouwers binnen. Hij
schreef iedere schermer op de lijst en had
het weldra zoo druk, dat hij geen tijd
meer had, om naar zijn zoontje om te
kijken. „Kees", zei hij tegen een buur
man, die ook kwam kijken, „snor jij m'n
zoon 'eens op en zeg hem, dat hij moet
maken, dat ie naar huis komt, en dat
het lang genoeg geduurd heeft!"
Buurman Kees kwam een oogenblik la
ter terug: „Hij is met geen stok de deur
uit te krijgen, buurman; hij wil hier blij
ven, heeft hij gezegd. Hij heeft even veel
recht als' ieder ander om hier te zijn,
moest ik maar zeggen!" „Die dekselsche
apenjongen!" bromde de schermléeraar,
„ik zal hem meteen wel krijgen!" En
vlug maakte hij de schermlijst klaar, zoo
dat alles kon beginnen
Toen stond hij op Wét was dat?
Tusschen de andere schermers in
stond Rolf! Heelemaal in schermkleeding:
schermvest, broek, schoenen, handschoe
nen, masker en sabel! En nu kwam Rolf
naar hem toe Hij snapte er niets
van!
„Vader", zei Rolf, „ik heb evenveel
recht als ieder ander om te blijven. Beta
len hoef ik zeker wel niet, anders moet
je het maar van mijn weekgeld afhouden.
Maar ik wilde examen doen op alle wa
pens, zie je!"
Maar vader begreep er niets van. „Is
dat je ernst, Rolf?" Rolf knikte. „Maar
waar heb je dat dan allemaal geleerd?"
vroeg vader ontroerd. „Kom vader, laten
we het daar later eens over hebben. De
menschen staan te wachten. Schrijf mij
op de lijst en we gaan beginnenl"
Vader knikte „Dames en heeren",
zei hij, „ik moest even bekomen van de
geweldige verrassing, die mijn zoon mij
bereid heeft! Hij schermt mee en wil het
examen meemaken! Ik kan nog niet goed
gelooven, dat ik droom, maar we zullen
beginnen En glimlachend riep hij
de namen van de eerste schermers af. De
secondanten stelden zich terzijde. De
hoofdscheidsrechter in het midden en
Rolf's vader achter de jurytafel. En wel
dra klonk het commando: „Klaar
Trek!"
Rolf sloeg een prach figuur dien dag!
Iedere partij, die hij schermde, werd door
hem gewonnen en -ijn stijl was voortref
felijk. Voor zijn zakgeld, dat hij maan
den achtereen opgespaard had, had hij
schermles genomen bij een anderen
schermonderwijzer, een kennis van zijn
vader, die er pieuv..' in gehad had den
vlijtigen jongen nu as terdege in de
schermkunst in te wi'den. En Rolf zelf
deed ook zijn uiterste best! Zoodoende
had hij zijn vader deze verrassing kun
nen bereiden.
Het eene applaus,na het andere ver
vulde de zaal, als Rolfje proeven van zijn
bedrevenheid gaf. En toén het examen
ten einde was stelde zijn vader voor, in
eigen persoon een partij met hem te trek
ken. Natuurlijk won vader, maar Rolf
sloeg lang geen slecht figuur en vader
had een zware partij te verwerken
Hij was dan ook bijzonder trotsch op zijn
zoon en straalde van vreugde en opwin
ding
Toen zij later op dien dag uit het café
Otterbocm kwamen, zei vader stilletjes
tegen zijn zoon: „Jongen, je wèèt niet,
hoe geweldig ik die verrassing vond. Je
bent een echte zoon van je vader. En je
belooning zal je hebben ook! Wat zou
je ervan denken, als we samen maar da
delijk eens een fiets gingen koopen?"
„Vader gilde Rolf opgewonden,
„Meen je dat?"„Natuurlijk meen
ik dat!" zei vader, „Kom ga mee, bij
Ortmans, in de Koningsstraat heb ik
prachtige kanetjes zien staan. Daar zal
wel wat voor je bij zijn!"
En óf bij Ortmans voor het winkel
raam had. Rolf al dikwijls staan gluren
naar do fonkelende, nieuwe karretjes,
die daar simden!
En zoo gebeurde het, dat Rolf een hall
uur later, zoo trotst* als een pauw, door
i' straten reod ant rijden kon hij al
lang, dat had hij op de fiets van zijn
vriendje Jan Biandsr.a geleerd! en
maar niet genoeg kon krijgen van zijn
„wagen", van de terugtraprem, de groo
te bel, de fijne electrische lamp en den
bagagedrager, waar je zoo fijn op kon
gaan zitten, als je een wielrenner wilde
I nabootsen
Zouden er nog verborgen
schatten zijn
„Wat onze jongens tegen
woordig willen worden?"
Ik wielrenner! Ik vlie
genier! Ik zwemkampioen,
of een ander soort
kampioen! Na
tuurlijk, dat zijn
de toelcomstdroo-
men van Frans,
van Karei, Tom
my en Harry.
Dat zijn mooie
en goedbetaalde
beroepen, hoewel
het niet gemak
kelijk is, die be
roepen „aan te
leeren"! Maar iets
ontbreekt er toch
nog op het ver
langlijstje, wat r
misschien het allermooiste en
allervoordeeligst beroep ls:
hoe zou men denken over
het beroep van schatgra
ver?.,..
Welk kind laat zich tegenwoordig nog
schatgraversverhaaltjes op de mouw
spelden? Welk mensch laclit niet om de
experimenten van een mevrouw Sylvia,
die half Zaandam opgroef om een schat
te vinden, die maar niet gevonden wil
de worden!
Zoo zijn er vele, die dat denken, maar
tóch moet men de schatgraverij niet te
lichtvaardig beoordeelen. Inderdaad be
rust de schatgraverij ook heden ten
dage nog op pure waarheid en niet
op holle fantasie. Dat de plaats wel eens
niet gevonden wordt, is dan meestal te
wijten aan de »ayplle4idM.d ïêode ge-
en onderwierp hij alle volken aan zijn
heerschappij. Oorlogvoeren dat wsi
toentertijd hetzelfde als buit maken «n
schatten rooven! Alexander maakte geen
uitzondering op die regel.
Groote geleerden uit dien tijd schatten
de geheele buit van Alexander, op ai
zijn krijgstochten vergaard, op t*/2 mllli*
ard, of 1500 millioeon gulden! En er be
staat reden voor het vermoeden, dat deze
reusachtige schat aan goud, edelgesteen
te, tafelzilver, en andere kostbaarheden
op één bepaalde plaats verborgen ligt
alleen moet men die ééne plaats helaas
zoeken op een stuk land van vele hon
derdduizenden vierkante Kilometers:
Klein-Azië, Perzië, Samarkand, het groot
ste deel van het hedendaagsche Rusland
cn van ChineeschTurkestan al dia
landen kunnen de geheime schat herber
gen! Het is duizendmaal gemakkelijker
een naald in een voer hooi te zoeken,
dan bij deze schatgraverij succes te oog
sten!
Het is heel goed mogelijk, dat deze
taak ook voor de beste, en ervaren dsto
schatgravers te zwaar is, dat de ontdek
kingen der geleerden nog steeds bepaal
de gegevens in de serie missen, waar
door men op het spoor zou kunnen ko
men. Maar de ontdekker van het beroem
de graf van Toet-Ank-Amen in Egypte,
dc Engelschman Howard Carter, graaft
-nog steeds in de buurt van de Klein-Azi
atische stad Soli naar de schat van
Alexander! Andere schatgravers zoeken
naar aanleiding van verschillende zinsne
den in oudu documenten, bij de oliestad
Bakoe aan de Kaspische Zee naai de
vele millioenen van den groeten Alexan
der.
Reeds in den nieuweren tijd, ongeveer
250 jaar geleden, wist ieen gevreesde
Amerikaanschf vrijbuiter en zeeroover,
Kid Morgan geheeten, door middel van
plundering en brandschatting, geweldige
rijkdommen te verzamelen! Morgan
sloeg zijn grootste slag, toen hij de stad
Panama, in Middel-Amerika, overviel en
uitroofds. 167 Muildieren had ie roover*
hoofdman noodig om de geheele buit
weg te brengen. Al deze muildierlasten
zijn ergens op een eiland in de Caraibi-
scbe zee oi in de sluipw -a, dc holen
der Amerikaansche havens verborgen en
nooit meer teruggevonden! Kid Mor
gan, de zeeroover, stierf zoneter nadere
plaatsbepalingen op te geven. En daar
om wachten nog steeds 45 millioen gul
den zoo hoog wordt de geheele rijk
dom van den zeeroover geschat op
hun gelukkigen vinderl
Deze schat-geschiedenissen liggen alle
maal een paar duizend of een paar hon
derd jaren terug! Maar .midden in den
wereldoorlog, nog geen 18 jaren geleden,
moest het schip „Lusitania" dooi Duit*
sche marineschepen in den grond ge
boord worden. En mèt de Lusitania gin
gen drie groote brandkasten, van onderen
tot boven gevuld met goudsfaven, met
goudstukken, met bankbiljetten en edeb
steenen in totaal een 15 millioen gul
den! in de diepte van den Oceaan mee
omlaag. En tot op heden 2ijn er nog geen
lichters geweest, die het durfden te on
dernemen, deze 25 millioen in veiligheid
te brengen. De groote diepte, of andere
oorzaken, hebben tot nog toe alle plan
nen verijdel^.
De geschiedenis van de vele, verbor
gen schatten is dus wérkelijkheid en r
géén bedrog, géén sprookje! Schatgraver
is dat zal iedereen moeten toe i
nog niet het slechtste beroep! Men
heeft daarvoor slechts ijver, geduld
en een geweldige portie voorspoed noo
dig. Dan is men klaar
gevens, de locale veranderingen, die de
uiterlijke kenteekenen van de plaats heb
ben weggenomen, eneoovoorts
Wij zullen eens oen kleine wandeling
gaan ondernemen door de verschillende
werelddeelen eia de duizendjarige ge
schiedenis der schatgraverij! Dan komen
wij het eerst aan hij het leven en de .ver
richtingen van koning Alexander den
Groote. Deze begon met zijn koninkrijk
Macedonië, het tegenwoordige Macedonië,
dat echter yerdeeld is over verschillende
landen. Maar reeds als jongeling ver
overde Alexander het Oosten. Van Grie-
tealmi IS m i» Wtë Sisps tul ^esa
MATEN, DIE ONS DWABS-
ZITTEN.
Hoe dikwijls hooren we niet, dat iemand
een wereldrecord behnald heeft met zoo
veel cn zooveel mijlen. Een schip vaart
zooveel-en zooveel mijl in een uur. Zijn
dat nu dezelfde „mijlen"? Helaas niet,
ze zijn alle verschillend.
Bij scheepssnelheid gebruikt men in
den regel de „zeemijl", die 1.852 K.M.
lang is. Op het land gebruikt men de
„geografische mijl", die 7.42 K.M. omval
een klein onderscheid! Er bestaat ooit
nog een „Engelsche rnijl", die heel veel
bij recorden aangewend wordt en die on
geveer 1.6 K.M. lang is. Ook de oude
„ostmijl" bestaat nog met haar 7.5 K.M.!
Ook met de „tonnen" weet men nog niet
zoo goed den weg. Men leest b.v. dat een
schip „60.000 ton" meet. Dat beteekent,
het verplaatst, wanneer het geheel vol
geladen is 60.000 kubieken meter water,
zoodoende weegt het dan 60.000 ton. Dat<
zelfde schip heeft een tijd geleden 70.004
ton gemeten. Hoe is dat mogelijk? Daar
mee wordt niet het gewicht bedoeld, maai
de inhoud van het ruim. Deze beteekeni*
-stamt uit zeer oude tijden, toen bereken*
de men de grootte naar het aantal hou*
ton tonnen, 'dat het hergen kon. Toen
werd de ton een algemeene maat en thans
meet bij 8.38 M2. Om zich goed alt U
drukken moet men deze tonnen „register*
tonnen" noemen, om zich ni»4 d® g®'
jyiebtitORDMi te uwwarren,
edie"
