Totale oorlog of wereldregering.
Nederland en Indonesië
UITGAVE: DRUKKERIJ SMIT - SOESTDIJK
De Soester Courant
gedijdt.
IN DE HOEK.
SOESTER
COURANT
Aboam. f 1.50 p. kwart. - Per post f 1.75.
23e JAARGANG - No. 51.
Bureau: Van Weedestraat 35 - Teleloon 2566 - Giro 126156
Verschijnt iedere Dinsdag en Vrij<
DINSDAG 1 JULI 1947.
Het enige redmiddel:
de wereldregering.
In de Neue Zuricher Zeiiung werd enige
tijd gebeden de vraag opgeworpen, of een
wereldregering mogelijk moet worden ge
acht. Emery Reves, de schrijver van het
opzienbarende boek Anatomie van de
Vrede" antwoordde daarop in hetzelfde
Zwitserse blad, dat 't om die vraag hele
maal niet gaat. Het gaat erom, of wij on
der de gegeven technische, economische en
militaire realiteiten van het ogenblik zon
der een wereldomvattende wetgeving über
haupt kunnen bestaan.
Onmogelijk, een groot woord.
De geschiedenis, is een eindeloze keten van
verwerkelijkingen van 't onmogelijke. Hoe
veel scheen niet onmogelijk' alvorens het
werkelijkheid werd. Het was onmogelijk,
atoomenergie vrij te maken, tot zij niette
min vrijgemaakt werd. Het was onmogelijk
dat Katholieken en Protestanten vreedzaam
samenleefden, tot zij onder een souvereine
staatswetgeving inderdaad vreedzaam sa
menleefden. Het was voor Engelsen en
Schotten onmogelijk, zonder oorlog naast
elkaar te leven, totdat ze in een Verenigd
Koninkrijk inderdaad samenleefden. Men
zou boekdelen kunnen vullen met voorbeel
den, die bewijzen, dat het redetwisten over
de mogelijkheid of de onmogelijkheid ener
oplossing een amusant, maar weinig ver
heffend gezelschapsspelletje is.
Het vraagstuk, dat wij moeten oplossen; is
niet dat van een wereldregering. Het gaat
er alleen om, dat wij internationale oorlo
gen kunnen vermijden. De beide laatste
oorlogsramj)en hebben zulk een onbeschrij
felijk onheil teweeggebracht, dat wij er on
voorwaardelijk alles op moeten zetten, om
een herhaling van zulk een wereldomvat
tende catastrofe af te wenden. In zijn boek
„Anatomie van de Vrede" heeft Emery
Rgps getracht aan te tonen, dat alle oer
logen, die ooit gevoerd werden, alle dezelf
de oorzaak hadden, en dat de oorlog der
halve slechts éen oorzaak heeft. Het uit
bannen van die oorzaak is derhalve de
enige voorwaarde tot vestiging van de
vrede.
Wereld wetgeving.
De menselijke natuur is nu eenmaal zo in
gericht, dat wij in een gezin, een familie,
een gemeente, in een natie of in welke vorm
van gemeenschap dan ook, onmogelijk
vreedzaam naast elkander kunnen leven
zonder ^zekere beperkingen onzer natuur
lijke neigingen, zonder dat wij gedwongen
worden, zekere dingen te doen, die wij vrij
willig niet zouden doen, en zonder dat ons
zekere dingen verboden zijn, die wij gaarne
zouden willen doen. Een andere typische
eigenschap der menselijke natuur is, dat
wij zulke beperkingen niet dulden, indien
ze ons niet door een erkende autoriteit
worden opgelegd. Vijfduizend jaar geschie
denis tonen aan, dat mensen vreedzaam
kunnen samenleven wanneer hun onderlin
ge betrekkingen worden geregeld door de
wet. Verdragen en bondgenootschappen
bleken vergeefs, indien men daartoe zijn
toevlucht nam.
Honderdvijftig jaren industriële ontwikke
ling hebben de structuur van de nationa
liteiten der agrarische achttiende eeuw uit
gehold en bewerkstelligd, dat de eertijds
ontzaglijk schijnende nationale eenheden
nietige, economisch volkomen van elkaar
afhankelijk bouwsels werden, welker be
trekkingen niet door de wet geregeld zijn.
Daarvandaan de oorlogen tussen de naties,
die zich .onheroepelijk en met -steeds ver
schrikkelijker gevolgen zullen herhalen,
totdat de souvereine nationale eenheden, die
niet in conflict zijn, aan een hogere wet
geving zullen zijn onderworpen en de in
ternationale betrekkingen der mensen door
de wet geregeld zullen zijn.
UNO NIET DE OPLOSSING
Velen noemen een wereldregering een uto
pie en stellen hun hoop op de Organisatie
der Verenigde Volken. Het is nu maar de
vraag wat een utopie is. Is het utopie te
beweren, dat het mogelijk was, door het
aanwenden van recht en wet, waar en wan
neer dan ook, de talloze conflicten der men
sen met zo weinig mogelijk geweld op te
lossen, en dat het ook zal gelukken, de con
flicten der mensen met wettige middelen
vreedzaam tot oplossing te- brengen En is
het nuchter en realistisch aan te nemen,
dat een bond van Souvereine Staten, zoals
de UNO die te zien geeft, nu op wonder
bare wijze de vrede zou kunnen bewaren,
nadat zulke organisaties sedert de tijd der
Griekse politeia honderden malen, maar
niet een enkele maal met succes, gétracht
hebben, oorlogen tussen haar leden te ver
hinderen
De Organisatie "der Verenigde Volken is
niet slechts onvolkomen, zij is principieel
foutief tot het doel, dat zij zich gesteld
heeft. Zij vormt een instituut, waarin de
souvereiniteit berust bij de leden en niet
bij de organisatie zelf. H^t is een organi
satie, die tracht regeringen' te regeren en
Souvereine Staten dwang op te leggen: een
centrale autoriteit, die geen betrekkingen
heeft met de individuen. Na al hetgeen wij
hebben meegemaakt, dienden we te weten,
dat men op vreedzame wijze alleen maar
individuen, maar nooit souvereine staten
dwang kan opleggen, om de eenvoudige
reden, dat dwang tegen Souvereine staten
oorlog betekent.
Het vraagstuk, dat wij moeten oplossen, nl.
het onderbrengen van elkaar bevechtende
staten in een hogere wetsorde, is niets
nieuws. In de geschiedenis der mensheid
treffen we dit proces vaker aan. Wanneer
wij deze perioden der geschiedenis analyse
ren, kunnen wij zien, dat de overgang in
een hogere orde in de meeste gevallen door
geweld en door verovering tot stand kwam.
Bij wijze van uitzondering was het echter
mogelijk, deze qvergang na een lange pe
riode van bloedige oorlogen vreedzaam te
bewerkstelligen door inzicht, overtuiging,
vereniging. Voorbeelden daarvan zijn Zwit
serland, het Verenigd Koninkrijk en de
Verenigde Staten van Amerika. Uit deze
ervaringen kunnen wij de conclusie trek
ken, dat het- instellen ener hogere wetsorde
voor individuele souvereine staten, waar
schijnlijk ook door geweld wordt bereikt.
Maar voorafgaande gevallen bewijzen, dat
wij deze overgang van een deel van de
souvereiniteit der nationale, staten op ho
gere instellingen, ook zonder verdere bloe
dige gevolgen kunnen bereiken. Aangezien
dat in het verleden verschillende malen
„mogelijk" was, is het ook thans mogelijk,
al is het dan ook niet waarschijnlijk.
Federatieve wereldorde.
Een gewelddadige eenmaking der wereld
door verovering zou niet alleen vernietigin
gen met zich brengen in een omvang, die
wij ons in weerwil van de vorige oorlog
eenvoudig niet kunnen voorstellen, maar
onvermijdelijk uitlopen, tot een totalitaire
wereldstaat, die het einde van alle per-
sonlijke vrijheid zou betekenen. Alleen
wanneer het ons gelukt, deze eenmaking
lang democratische weg te bereiken en op
beperkt gebied een federatieve wereldorde
te stichten, die voor de regeling der inter
nationale betrekkingen wetten kan maken
en kunnen ,Tii he^en r1" .fvru,Tr?l
van een atoomoorlog te ontkomen en onze
individuele vrijheden te behouden, die wij
op het punt staan te verliezen door het
totalitaire karakter dat de nationale staten
onvermijdelijk meer en meer gaan aanne
men.
Weinig tijd..
Zulk een wereldregering kan inderdaad
lange tijd alleen maar een wensdroom blij
ven. De werkelijkheid van de tegenwoor
dige toestand wijst er helaas echter op, dat
wij nog maar weinig tijd hebben. Wij heb
ben niet de keuze tussen wereldomvattende
wetsorde en de instandhouding van het
bankroet-systeem der nationale staten. Wij
hebben alleen nog maar de keuze van de
stichting ener supernationale wetsorde, van
een wereldregering door vereniging of door
verovering. Wij kennen de moeilijkheden,
welke een vreedzame ordening der wereld
in de weg staan. Wij zijn zelfs bereid, alle
moeilijkheden welke men zich maar kan
voorstellen met duizend te vermenigvuldi-
Dit wil niet zeggen, dat ons blad groeit
lm lezertal, dit is practisch niet meer mo
gelijk, omdat hef moeilijk is nog wonin
gen te vindein, waar onze courant niet
verschijnt.
Dit uitgroeien is alleen nog mogelijk
met betrekking tot formaat èn inhoud.
Voor het eerste, verschijning in groter
formaat, hebben wij langer dan een
een iaar gevochten, omdat wij in de
toewijzing van papier achter stonden bij
nieuwsbladen, welke in andere gemeen
ten uitkomen.
Velen weten uit ervaring, dat de molens
bij regeringsinstanties moeilijk in bewe
ging zijn te zetten en wanneer dit een
maal gelukt, zeer langzaam draaien.
Wanneer hef gaat om papier, blijkt dit
in nog erger mate hèt geval te zijn.
Ten koste van veel bezoeken bij diverse
instanties, brieven èn telefoontjes is hef
ons echter thans gelukt een grotere pa
piertoewijzing te verkrijgen en wij haas
ten ons onze lezers hiervan direct te la
ten profiteren.
Dat ook de inhoud van ons blad door
hef kleine formaat in hèt gedrang was,
is u allen bekend.
Herhaalde malen konden vaste rubrie
ken, verslagen, berichten en adverten
ties geen plaats vinden.
Hierin is nu verbetering gekomen en we
hopen zelfs in staat fe zijh binnenkort
toog voor enkele zèer gewilde rubrieken
plaats in te ruimen.
De abonnementsprijs van ons blad on
dergaat hierdoor geön verandering.
gen. Maar wat blijft ons anders over? Wij
moeten nu eenmaal een wanhopige poging
ondernemen, om de dreigende catastrofe te
verhinderen en een wereldordening tot
stand te brengen, die verdere krankzinnige
oorlogen onmogelijk maakt.
Vanzelfsprekend kan een wetsorde tegen
de wil en buiten toestemming der volkeren
niet functionneren. Dat kan alleen maar,
wanneer zij de uitdrukking is van de wil
der volkeren. De mogelijkheid, onze be
schaving en waarschijnlijk ons naakt be
staan te redden, is er voor ons gelegen, een
gedachtenwisseling over deze fundamentele
vraagstukken door middel van radio, school
en kerk uit te lokken en de mensen het ant
woord te geven op de vraag: Wat drijft ons
blindelings naar de volgende wereldoorlog
en hoe ziet het eenvoudig mechanisme van
de vrede er uit," dat sedert de dagen van
Mozes altijd hetzelfde gebleven is?
De ontwikkeling van de politieke crisis in
Indonesië scheen vorige week zijn hoogte
punt bereikt te hebben.-Het overleg tussen
de Commissie-Generaal en de Republikeinse
delegatie was hopeloos vastgelopen tenge
volge van de onwil van de Republiek. De
vrees was algemeen, dat onze Regering
zich verplicht zou zien op korte termijn
zeer ernstige beslissingen te nemen. De mo
gelijkheid van een kabinetscrisis met haar
ernstige gevolgen, zoals stakingen en mas
sa-betogingen, kon elk ogenblik werkelijk
heid worden. Spanning was voelbaar en
merkbaar; Woensdag en Donderdag ver
drongen zich velen voor de bureaux der
dagbladen om de bulletins met het laatste
nieuws uit Den H'aag en Batavia te lezen.
Sinds Vrijdag valt echter een zekere ont
spanning waar te nemen en de hoop op een
vergelijk door overleg leefde opnieuw op,
doordat de Indonesiërs via de radio en in
een schrijven aan de Commissie-Generaal
zich bereid verklaarden, op hun tegennota,
welke de deur definitief gesloten had, terug
te komen.
De plotselinge zwaai van de Republiek kan
door drie factoren bepaald zijn: le. Diplo
matieke druk van andere mogendheden
2e. vrees voor een gewapend conflict, waar
in de Republiek het^ onderspit zou moeten
bepaalde punten om de onderhandelingen
te rekken en, met enige concessies-Tiunner-
zijds, toch hun einddoel beheersing van
de gehele Indische archipel te bereiken.
Dit laatste is het meest waarschijnlijk en
dat de Republiek hierbij tot concessies be
reid is zal zijn oorzaak vooral vinden in
een bepaalde druk van Engeland en Ame
rika.
Het is immers wel opmerkelijk dat Soetan
Sjarir zijn radio-rede hield nadat hij ach
tereenvolgens de Britse, de Amerikaanse
en de Chinese consul-generaal te Batavia
had ontvangen. Deze heren zullen hem wel
duidelijk gemaakt hebben dat de Republiek
bij een eventueel gewapend conflict gener
lei steun van hun Regeringen te verwach
ten heeft. En zoveel inzicht hebben de he
ren te Djocja nog wel dat zij zönder steun
van buiten niet in staat zijn de sterke Ne
derlandse troepenmacht uit Indonesië te
verdrijven. Trouwens uit de mond van
Soekarno viel onlangs nog te beluisteren
dat hij van de Nederlandse superioriteit
overtuigd is. Volgens hem was dan ook
alleen een guerilla mogelijk en hijzelf zou
de leiding van de guerilla-benden op zich
nemen.
Daar elke dag opnieuw een verandering
zowel ten goede als ten kwade -j- mogelijk
is, lijkt het ons van belang de voornaamste
gebeurtenissen van de laatste weken, die
tot de toestand van heden hebben geleid,
in hun volgorde weer te geven. Hierdoor is
een beter begrip mogelijk van de belang
rijke beslissingen die we elke dag verwach
ten kunnen.
le. Op 27 Mei liet de Commissie-Generaal
aan de Republikeinse delegatie een
nota overhandigen, welke de Republiek
slechts met een duidelijk „ja" pf
„neen" kon beantwoorden. „Neen" zou
het einde der onderhandelingen met
zich brengen.
2e. De Commissie-Generaal ontvangt het
antwoord der Republiek op 8 Juni. Hei
is zeer teleurstellend en de Commissie-
Generaal ziet zich genoodzaakt het ant
woord als „onwelwillend, tendentieus
en onwaarachtig" te kwalificeren.
3e. Op 18-Juni ontvangt de Regering het
advies van de Commissie-Generaal dat
een stopzetting der onderhandelingen
inhoudt. Verder ontvangt de Regering
nota's van de Republiek West-Borneo
en de Republiek Oost-Indonesië, waar
uit bleek dat de Regeringen van deze
republieken fel gekant waren tegen de
opvattingen van Djocja over de samen
te stellen interimregering.
4e. Op 19 Juni heeft Soetan Sharir te Ba
tavia besprekingen met de Consuls-
generaal van Amerika en Engeland,
waarna hij zijn opzienbarende radio
rede hield.
5e. De Commissie-Generaal wordt schrif-
Op gevaar af, dat ik doof sommige
eeja cultureel misbaksel zal worden
kemd, wil ik eerlijk bekennen, v d
graag naar de bioscoop ga en
een nog beter inzicht in mijn gee.
gesteldheid tè geven, zeg ik, dat ik v.
ger het liefst geen film van Laurel en,
Hardy, Tom Mix of Hoot Gïbson miste.
Ik kan me indenken, dat niét iedereen
dat zo maar durft te bekennen, maar
misschien* kan ik weer een goedte beurt
maken door er meteen bij fe viertellen,
dat ik nu films als „Mrs. Miniver", „Re-
becca" en zo het mèest waardeer.
Films, die ik persé niet waardeerde, en
nu gaat u mij misschien onvaderlands
lievend vinden, warén Hollandse films.
Een héél enkele uitzondering daargela
ten.
In dit licht zult u begrijpen, dat ik een
weinig schrok van hef bericht, dat wè
in Duïvendrecht weer Hollandse films
gaan maken. Dat bespaart deviezen, om
dat we dan minder films behoeven in fe
voeren.
Ik vind het een pracht idee. Hoe meer
we in Holland maken op ieder gebied,
des fe beter. We komen dan vlugger
uit de narigheid.
Maar, en misschien komt dit stukje nog
onder de ogen van iemand, die iets heeft
te zeggen in dè Nederlamdsie filmstudio's
laten ze dan zorgen voor goéde scena
rio's. En astublïeft geen „Bleke Betfipn"
en „Rooie Sienèn".
H. OEKMAN.
telijk in kennis gesteld van de inhoud
van Sharir's rede.
6e. Kort na het overhandigen van een
brief van de Commissie-Generaal aan
de Republikeinse delegatie waarin werd
medegedeeld dat de Commissie-Gene
raal geen mogelijkheid voor verder"
onderhandelen aanwezig achtte, richtte
de Commissie-Generaal zich op 21 Juni
in een tweede schrijven tot de Repu
blikeinse delegatie, waarin zij naar
aanleiding van Sharir's radio-rede
vraagt of de Indonesiërs 'alsnog in-
stemmen met de essentiële punten van
de nota en haar bijlagen van 27 Mei.
7e. Op 22 Juni maakte de Indonesische de
legatie Ubivcllü Zit.il 111 ci, l.uiiipCi,Cili tb
achten de laatste brief van de Comm.-
Generaal te beantwoorden. Dit zal de
Regering te Djocja moeten doen, welke
hiervoor op 24 Juni in bijzondere ka
binetszitting bijeen zal komen.
8e. 23 Juni. Sharir beantwoordt het laat
ste schrijven van de Commissie-Gene
raal; hij betuigt de .instemming der
Indonesische regering met de meeste
punten der nota van 27 Mei; vraagt
nader overleg over het instellen van
een gemeenschappelijke gendarmerie.
De kabinetszitting te Djocja wordt uit
gesteld.
De Ned. Regering heeft door middel
van luit. gouverneur generaal v. Mook
een nota gezonden aan de Indonesi
sche Regering. De nota (aide mémoire)
was in de kabinetszitting van Vrijdag
opgesteld.
Even is er dus weer een adempauze inge
treden. We kunnen er echter van overtuigd
zijn dat dit de laatste is. Commissie-Gene
raal èn Regering hebben hunnerzijds al het
mogelijke gedaan soms ten koste van
het Nederlandse prestige om met de
Republiek tot overeenstemming te komen
over de hangende problemen. Het laatste
woord is thans aan Djocja.
Moge in het hart van Java in. dit critieke
uur het gezonde verstand zegevieren.
Nieuwe uitvluchten, intriges etc. zullen
door de Regering niet langer meer geac
cepteerd worden.
Waarschijnlijk komt nog deze week het
definitieve einde der onderhandelingen. Er
is nog een kleine kans dat het conflict op
vreedzame wijze geregeld zal worden. Laat
de Republiek dgze kans verloren gaan, dan
breken voor Nederland en Indonesië zeer
ernstige tijden aan.
Zullen uiteindelijk toch de wapenen moeten
beslissen, dan mag van ons volk de groötst
mogelijke eensgezindheid verwacht worden.
Dan wordt het plicht van allen achter dê re
gering te staan. Zeker zal dan niet getole
reerd mogen worden dat de noodzakelijke
regeringsmaatregelen worden tegenge
werkt door stakingen, dienstweigering etc.
In deze nationale zaak is het de plicht van
elke Nederlander op de bres te staan voor
onze historische rechten, onze grote eco
nomische belangen èn onze verplichtingen
tegenover millioenen Indonesiërs, wier
hoop op Nederland gevestigd is. K.
PLAATSING ZUURSTOFKOFFERS
De plaatselijke afdeling van het Neder
landse Rode Kruis maakt bekend, dat
eer* zuurstofkoffer is geplaatst bij on
derstaande adressen.
Dr. Th. Veldhuijsen van Zanten, Soés-
terbergsestraat 16, Soest en Dr. A. J.
W. Hagendoorn, Amersfoorfsestraaf 67a,
Soesferberg.
