Rond de Ronde Tafel
IJ
Dc laatste ronde.
Het lied van de
Zwarte Man.
VOOR ONZE DAMES.
PUROL in huis!
Een geest der duisternis.
SOEST.
Zweden van nabij.
J. LENSSEN, MAKELAAR
Ruim drie eeuwen geleden landde Cornelis
Houtman, na een reis van meer dan een jaar,
op de rede van Bantam. Dat was het begin
van een historische ontwikkeling, die leidde
tot de algehele beheersing van de Indische
Archipel door het Koninkrijk der Nederlan
den.
Deze ontwikkeling leidde noodzakelijk tot het
overdragen van die heerschappij aan de ont
waakte, tot zelfstandigheid gegroeide volken
van Indonesië, aangezien de Hollanders dit
land niet beschouwden als uitbuitingsobject,
maar er ook ontwikkeling en cultuur brach
ten.
De huidige ontwikkeling, de overdracht der
Souvereiniteit, was reeds lang voorzien en in
feite aangekondigd in de radio-rede van H.M.
Koningin Wilhelmina. Maar, zoals de Minis
ter-President het uitdrukte in zijn slotwoord:
oorlog en revolutie veroorzaakten stroomver
snellingen, waardoor men in draaikolken be
landde en zich afvroeg of de stroom nog ooit
bevaarbaar zou worden en welvaart zou kun
nen brengen.
Zo heeft de loop der geschiedenis onweer
houdbaar geleid naar de 2e November 1949,
naar de bijeenkomst in de statige Ridderzaal,
naar de plechtige overeenkomst tussen het
Koninkrijk der Nederlanden enerzijds, de
Souvereine Republiek Indonesia Sarikat an
derzij ds.
Weer vult de Ridderzaal, badend in een gloed
van licht uit de kronen, die met het daglicht
wedijveren, zich met gedelegeerden, adviseurs
en toeschouwers. De sfeer is anders dan bij
de eerste zitting. Heerste daar een zekere
plechtstatige reserve, thans is alles zakelijker,
vlotter. Men is gekomen aan het einde van
een moeilijke taak, en men is er zich van be
wust, dat deze bijeenkomst geen ander doel
heeft dan de bereikte resultaten officieel vast
te leggen.
Het is geen bijzonder interessante bijeen
komst. Integendeel. Ze rekt zich, uur na uur.
De redevoeringen moeten worden vertaald
in en uit Maleis, Engels, Nederlands. De En
gelse tolk verstaat zijn vak, weet zelfs gloed
en persoonlijk cachet te leggen in zijn woor
den, maar de Indonesische vertolker komt er
af en toe niet uit, en moet zelfs eenmaal naar
de Secretaris-Generaal lopen om de oorspron
kelijke tekst van wat is gezegd, aangezien
zijn notities hem in de steek laten. De Ne
derlandse tolk krijgt een moeilijk moment,
wanneer hij een later bijgevoegd gedeelte in
de rede van Sultan Hamid II moet vertalen,
prima vista, en de leden van de B.F.O.-dele-
gatie luisteren met plezierige spanning toe,
hoe hij het er af zal brengen. Maar het loopt
vlot.
Op zulke kleine incidentjes gaat men letten,
wanneer de uren in verveling voorbijgaan.
De dames onder de genodigden kouten eerst
gezellig, blijkbaar over onderwerpen die niets,
maar dan ook niets, met de conferentie zelve
te maken hebben. En zitten dan geresigneerd
te wachten op het einde; onder de Neder
landse delegatie doet een papiertje de ronde,
dat blijkbaar een goede mop bevat, want de
hilariteit plant zich voort van de een naar
de ander, tot voorzitter Van Maarseveen, na
het geval te hebben gesavoueerd, er een punt
achter zet.
Hatta spreekt. Niet alle problemen zijn opge
lost, constateert hij, en hij noemt het strui
kelblok: Nieuw Guinea, waarover de beslis
sing een jaar is uitgesteld. Het koloniale ré
gime is thans officieel verdwenen, een nieuwe
rechtsorde grondt zich op de basis van vrij
heid, gelijkheid en gelijkgerechtigheid.
Sultan Hamid II bespreekt in het bijzonder
de militaire aspecten van de overeenkomst,
die meebrengt dat de Nederlandse troepen zo
spoedig mogelijk zullen worden teruggetrok
ken. Hierdoor mag echter, zo zegt hij, geen
vacuum ontstaan, en daardoor zal het nodig
zijn dat Nederlanders en Indonesiërs, in vrij
willige samenwerking, het gezag handhaven.
Een militaire missie zal daartoe in Indonesië
blijven. De hulp van Nederlanders zal wel
kom zijn, maar ze moet zijn gebaseerd op
vrijwilligheid. Men heeft hier met mensen te
maken, die gewapend tegenover elkander heb
ben gestaan, en niet met dode instrumenten.
De nieuwe situatie vraagt wederzijds begrip,
offerbereidheid, zelfbeheersing. Het komt nu
op de uitvoering van de overeenkomst aan.
Maar het verblijf in Nederland, zo constateert
hij, heeft het vertrouwen in het welslagen
van de samenwerking vergroot.
Ook de Belg Herremans spreekt, in het Frans,
over wat hier is bereikt. Hij constateert dat
van het begin af de overdracht der souverei
niteit de wens is geweest van beide partijen.
Twee onafhankelijke en souvereine partners
hebben zich in een unie verenigd.
Falen, zo zegt hij, zou een ramp betekend
hebben de leiders van alle partijen waren
zich hiervan bewust. Het voorbeeld van dit
slagen zal het geloof versterken in het berei
ken van overeenkomsten langs vredelievende
weg, waaraan de wereld zozeer behoefte
heeft.
Het is dan al laat, en Minister Drees verzoekt
te mogen afzien van een vertaling van deze
rede. De leiders der delegaties knikken
ook zij verlangen naar het einde.
Dan begeven zich de voorzitters der delega
ties naar de ledige stoelen aan de rechterzijde
van de voorzitter, Minister-President Drees.
Zij tekenen zonder gewichtigheid en plech
tigheid de overeenkomsteerst Hatta, dan
Hamid II, dan van Maarseveen. De leden van
de commissie der United Nations zien toe,
plaatsen later ook hun handtekeningen. Dan
zetten Minister-President Drees en de Secre
taris-Generaal Mr Prinsen, hun namen. Een
legertje persfotografen heeft zich voor de ta
fel geschaard, onophoudelijk flitst het blitz-
ücht en klinkt het doffe knappen der lampen.
Daarna rijst Minister-President Drees van
zijn zetel en gaat in zijn slotrede de histori
sche ontwikkeling na, die tot dit* ogenblik,
deze mijlpaal in de wereldgeschiedenis heeft
geleid. Hij ontveinst zich niet, dat deze over
eenkomst niet iedereen bevredigt. Er moesten
wederzijds concessies worden gedaan. Zowel
in Indonesië als in Nederland zijn groepen,
die zich hiermede niet kunnen verenigen.
Voor Nederland is dit een diep ingrijpend be
sluit. Nederland laat thans een taak los, die
het in het oog der wereld veel belangrijker
heeft gemaakt dan grondgebied of inwonertal
rechtvaardigen. Maar hij spreekt de hoop uit,
dat men nu als vrije partners zal kunnen
samenwerken, tot heil van beide volken.
Handen worden geschuld. Hatta, Hamid II,
Critchley, Herremans, Cochran, ze komen
allen naar voren en drukken de hand van de
Minister-President.
En dan is het gebeurd. Nederlands-Indië be
staat niet meer. Nederland is geen koloniale
mogendheid meer. Indonesië is vrij.
Sultan Hamid II heeft het gezegd: het zal
van het grootste belang zijn, hoe deze over
eenkomst zal worden uitgevoerd.
Minister Drees verklaarde het enkele dagen
geleden, tijdens zijn onofficiële ontmoeting
met de Pers: zowel negatief als positief kan.
Nederland hiervan de vruchten plukken.
Niet langer zal er strijd, wantrouwen, mis
kenning, vijandschap zijn. Niet langer zullen
we onze zonen naar het Oosten behoeven te
zenden. Niet langer zullen de verhoudingen
vertroebeld worden.
En daartegenover staat, dat men nu in Indo
nesië kan gaan werken aan de wederopbouw.
Men zal daarbij de hulp van de Nederlanders
nodig hebben. Maar die zijn nu niet langer
de heersers, maar de vrijwillige medewer
kers, met grote ervaring, met doorzettings
vermogen. De wijze waarop Nederland zich
uit het verval der oorlogsjaren heeft opge
richt, zo zeide de Minister-President in zijn
slotwoord, zal ook de Indonesiërs ervan over
tuigen dat zij waardevolle partners kunnen
zijn.
En verder moeten wij de ontwikkeling der
dingen afwachten.
Het zij ons een troost, dat ons lot en dat van
het volk van Indonesië niet in mensenhanden
ligt.
Wat verschijne, wat verdwijne, 't hangt niet
aan een los geval. In 't verleden ligt het he
den, In het nu wat worden zal
De mens wikt, God beschikt.
Hypotheek verkrijgbaar tegen
31| 01
|2 10
Van Weedestraat 29 - Telefoon 2169 - Soestdijk
Ook voor
Levensverzekering en Lijfrenten.
Hij kwam vandaag, die Zwarte Man, wien
wind noch regen tarten kan, die op de hoogste
daken klautert, door 't heilig vuur van Plicht
gelouterd. Een man, onkreukbaar en intéger,
een man met Moed: de schoorsteenveger. Die
Vak-gediplomeerde kwam, die borstels, touw
en Pet af-nam, hij kwam in 't prille ochtend
uurde wind woei koud en tochtend-guur.
Wij zagen hem vol welbehagen, ofschoon wij
nog te bedde lagen. Wij hebben echter (half
in dromen) de kans nog even waargenomen.
Een journalist moet steeds actief zijn, een
Interview moet hem steeds lief zijn. Dus
vroegen wij: „Bent u tevreden? Zo ja, me
neer, kunt u met reden, ook uw tevredenheid
omkleden?"
Hij sprak: „Het is in Neêrland moeilijk. Bu
reaucratie werkt steeds verfoeilijk. Je lijdt
aan magerte, verdunnnig, door alle soorten
van vergunning. Maar één ding zal mijn geest
toch sterken: dat ik in Nederland kan wer
ken! Maar éénsin rare inspiratie
toen dacht ik over emigratie. Ik dacht héél
lang, en héél diep naen zag mein
Zuid-Afrika. En toen, meneer, ja toen, ja
toen, kreeg ik een akelig visioen. Ik zag me
daar als schoorsteenveger, die (zwart), ver
klaard werd tot een Neger, in Kaapstad of in
Bloemfontein, en 'k zag, wat dan mijn lot zou
zijn. Men zong niet, in Pretoria: „Lang leev'
hij in de Gloria!"o neen, hun vreugde
zou pas gróót zijn, als 'k kort zou leven, en
gauw dood zijn. En na mijn dood, (ondanks
mijn gaven) zou men mij heel
APART BEGRAVEN.
De nieuwste wet, die daar tot smart leidt,
zegt: Bij Begrafenis, Apartheid! Geen zwartje
zal, in zwarte dagen, als lijk zich in een wa
gen wagen, waarin ook Dode Blanken lagen!
En dan, meneer, reeds bij mijn leven, zou
mijn beroep veel moeite geven. Ik zou, bij
voorbeeld, op een bankje, gaan zitten naast
zo'n lieflijk blankje, ik zou een postkantoor
bezoeken, men zou mij honen en vervloeken,
indien ik daar aan één loket stond, met blan
ken, die men steeds zo nèt vond! En zelfs al
zou men mij niet tellen, bij zogenaamde natu
rellen, men zocht dan tóch, tot in Europa, of
blank hier was mijn goeie Opa! Het gaat daar
namelijk naar graden, enfin, de rest kunt u
wel raden. Je wordt daar ingedeeld in klas
sen, van halve-zwart-en-hele rassen. Dus wil
ik liever maar proberen, de strijd in Holland
te trotseren. Al heeft 't verstand ook hier be
grensdheid, men voelt tenminste voor DE
MENSHEID!
I Zo sprak die schoorsteenveger, simpel. En 'k
huldig hem met vlag en wimpel. Arm Neder
land, dat steeds, rechtvaardig, elk medemens
zag als volwaardig. Arm land, dat bruinen,
armen, rijken, steeds zag als mensen, als ge
lijken. Arm Nederland, dat and're Volken, de
raarste leuzen hoort vertolken, en daarbij
ziet, (het kan niet slechter): DIE VOLKEN
ALS ZIJN UNO-RECHTER! Zij spelen Rech
ter over óns, zij halen over óns de spons,
maar honen Indiër en Neger
Hoe wijs is toch mijn schoorsteenveger!
Waaróm? Omdat hij liever hier blijft, request,
bezwaarschrift, formulier schrijft, maar zich
dan tóch, in straat en stegen, als Vrije Kerel
kan bewegen. Hij kan hier, (menigeen tot
zegen), zelfs hèn, bewierookt, allerwegen, die
nooit een réprimande kregen, de schoorsteen
en de pan-uit-vegen!
Bij brand- en snijwonden, Pijnlijke kloven,
i Ruwe handen en Schrale huid.^^^»
Reeds enige avonden heb ik mijn oude vrien
din in de laan gemist.
Des daags schaamde zij zich waarschijnlijk
om voor de dag te komen, doch niet zodra
vervaagden in het sparrenbosje de omlijning
der takken en stammen of dan plotseling
verscheen zij en ging maar steeds om mijn
huis als nodigde zij mij naar buiten te komen.
En menigmaal is het haar gelukt mij te lok
ken en dan elke keer opnieuw moest ik haar
vlugheid, haar rhythmisch bewegen, haar on
navolgbare wendingen bewonderen.
En nu mis ik haar, die van de vroege lente
af tot voor enkele dagen geleden mij trouw
heeft bezocht en mij nu plotseling heeft ver
laten.
Zij, nog door velen veracht, door velen ge«-
vreesd, werd graag door mij gezien en vele
avonden heb ik mij verlustigd in de vlieg-
demonstratie, welke de vleermuis op mooie,
stille avonden liet zien.
Hoe snel bewogen zich haar fijngeaderde
wiekjes, hoe kunstig fladderde zij door het
tere takkengestel van berk en beuk en hoe
vlug wist zij de snelvliegende kever of het
nietige mugje te grijpen.
Als ik dan de andere morgen eens goed op
lette, dan vond ik hier en daar de harde
vleugel schilden van allerlei soorten kevers
en hoe langer ik keek, hoe meer ik er vond,
juist zoals het gaat, wanneer men naar de
sterrenhemel kijkt.
Het grote nut, dat de vleermuis dan ook ver
richt, is haast onberekenbaar, want wat onze
insectenvogels des daags niet vangen, vernie
tigt de zo vaak verachte vleermuis op haar
nachtelijke tocht, het is niet weinig, wat zij
voor haar en haar kroost nodig heeft.
In de diepe holte van een beuk of eik be
vinden zich haar kinderen met de muizen
snoetjes, die met hun aan de voorpoten ge
hechte vlieghuid een wandrochtelijke en min
der aangename indruk maken.
Zijn ze nog geen zes weken oud, dan gaan
zij vaak met moeder mee op haar nachtelijke
jacht.
Zij klampen zich aan haar vast en schijnen
in het geheel geen belemmering te zijn bij
het vangen van insecten.
Na zes weken zoeken zij hun eigen weg, die
niet zonder gevaar is, want evenals de mui
zen, hebben zij veel vijanden.
Wezels, katten, otters en uilen en niet in het
minst de mens vervolgen deze uiterst nuttige
dieren en zodoende vinden wij, ofschoon wij
er soms een groot aantal tegelijkertijd in een
holle boom of toren kunnen huizen, ze niet
dikwijls in grote getale.
Met de herfst verdwijnen zij. Wel trekken zij
niet naar warmer landen, doch zij gaan de
winterslaap in, zoeken daarvoor gaten van
bomen, oude torens en gebouwen op, waar
zij dan, heel genoeglijk aan de achterklauw
tjes hangend, met een heel gezelschap de
winter slapend doorbrengen. Zij teren dan
op het zomervoedsel.
Toch gebeurt het wel eens, dat door onna
tuurlijk zoel weer gelokt, zij ontwaken en op
jacht gaan om bij de eerst invallende koude,
die zij heel goed weerstaan kunnen, in haai'
schuilhoeken te kruipen.
Dat vleermuizen in het haar vliegen en van
het spek eten, dat bij de boeren vaak in de
schoorstenen hangt, is een legende.
Wel kan het natuurlijk eens voorgekomen
zijn, dat een vleermuis door een ongelukkig
toeval in de haardos van een vrouw terecht
is gekomen en dan zal de vleermuis in haar
angst de scherpe klauwtjes hebben toegekne
pen en haast niet te verwijderen zijn ge
weest.
Haar muisachtig uiterlijk met de dunne,
naakte vleugels, haar nachtelijk leven en de
schrille, snerpende piepstem, geven haar zo
weinig bekoorlijks, dat de mensen al gauw
een afkeer gevoelden voor dat wonderlijk ge
schapen schepsel der natuur.
Maar ik mis het avondlijk bezoek en zal blij
zijn, wanneer ik mijn vleermuis met haar
trillende, fijn gevoelige vleugels en oren weer
in het schemerduister van de lente-avond
om mijn huis zal zien, wetende, dat zij in de
tijd, dat de mens gaat slapen, haar rusteloze
arbeid zal volbrengen ten dienste van hem,
die zich vaak haar grootste vijand toont.
PRIJSVERHOGING
AARDOLIEPRODUCTEN.
Ten gevolge van buitenlandse prijsverho
gingen en van de devaluatie moesten per
November a-s- de aardolieproducten in
prijs verhoogd worden. In de Staatscou
rant van 31 October zijn o.m. de volgende
verbruikersprïjzen opgenomen:
1. Autobenzine fO-29 per liter-
2. I.ichtpetroleuni fO-67, fO-69 en f0.71
VOOR MINDER SLANKE FIGUREN.
Vooral vooir oudere dames, die over het
algemeen een zwaarder figuur hebben,
is het moeilijk een confectiefapon te ko
pen. Dit geldt te meer, wanneer het fi
guur met niet mindeir dan maat 50 tevre
den is.
Aan deze dames, die uitsluitend op het
zelf maken van haar kleding zij'n aange
wezen, hebben wij gedacht, toen wij dit
aardige eenvoudige model lieten ontwer
pen. Het colletje aan de hals .kan even
tueel door een wit kraagje worden ver-
vangen. Het heupstuk kleedt bijzonder
slank af, de moderne ruimte in de rok
wordt door de uitspringende plooien, die
niet worden ingestikt, verkregen.
De sluiting in het voorpanel wordt met
pic-pac-knoopjes gegarneerd. Deze kno
pen kunnen desgewenst ook langs het
mouwsplit worden gemaakt.
Voor oudere dames staat een ceintuur
van dezelfde stof het aardigst. De gesp
kan dan met een klein lapje stof wor
den overtrokken.
Het pasje wordt, evenals het heupstuk in
punten geknipt.
Het klaargeknipte patroon van dit mo
del is onder no. 4847 a f 1.05 in de maten
44, 46, 48 en 50 verkrijgbaar bij het Pa-
tronenhuis, Middenweg 200> Amstardam
Oost. Na ontvangst van een postwissel,
waarop duidelijk vermeld nummer en
maat, wordt het patroon u per omgaand
toegezonden.
per 4 liter (rayonprijzen).
3. Tractorpetroleum f 14.75 en f 15.35 per
100 liter (rayonprijzen).
4. Dunne stookolie (Huisbrandolie II)
f 11.05 per 100 liter.
5. Gasolie f 12-25 per 100 liter.
6. Minerale Terpentijn f28,60 per 100 L-
7. Speciale benzines: worden met 5-50 per
100 liter verhoogd.
ELLECTR. TREIN CONTRA AUTO-
Door onoplettendheid kwam de heer J.
P- uit onze gemeente op de onbewaakte
overweg nabij de sintelcokescentrale tus
sen ooest en Den Dolder niet zijn auto
in aanraking met de electrische trein van
de lijn Amersfoort-Utrecht. De carrosse
rie van de auto werd geheel ontzet, ter
wijl een der portieren en de ruiten wer-
"en vernield. Toch kon de heer P-, die er
zonder letsel was afgekomen, de auto nog
op eigen kracht naar de reparateur .rij
den.
KAMPIOENSCHAPPEN BILJARTEN.
Na gehouden voorwedstry'djen werd
gisteren in hotel ,,De Schouw'" alhier een
aanvang gemaakt met de eindstrijden om
het persoonlijk kampioenschap 4e klas
se libre.
Alvorens de wedstrijden een aanvang na-
men, sprak de wedstrijdleider van het
district, de heer A. Verkerk, een kort
woord en sprak de wens uit, dat dje
wedstrijden een sportief verloop zouden
hebben en dat het de spelers zou mo
gen gelukken, door hun spel een hogere
klasse te bereiken.
De resultaten van de eerste partijen wa-
*LerE EL Lambrechts won van W- Blumink-
J- Pol won van L. v .d. Berg. R. Kosten
won van A. Ouderdoirp- H- Dammers won
P. van Asselt.
De stand is thans:
o* li ?P^man' Leusderkwartier.
2. H. Dammers, Nieuwe Kei.
a tj* koster, Zonneheuvel.
4. H. Lambrechts, Mefcropole.
5. L. v. d. Berg, LeusderkWartier.
6. A. Ouderdorp, O.D.L.
7. H- Blumink, Metropole.
8. P. van Asselt, Centraal.
Het was dan wel als deelneemster aan het
Internationale Zuivelcongres, dat ik in Stock,
holm was, maar dat betekende niet, dat wij,
dames-leden, behoefden deel te nemen aan de
sectie-bijeenkomsten van de mannen, waarin
de eigenlijke zuivelvraagstukken werden be
sproken. De leiding van het congres had voor
de dames een bijna even uitvoerig program
ma in elkaar gezet als voor de afgevaardig
den van de verschillende zuivelorganisaties
en dit programma bleek bijzonder belangwek
kend te zijn. Wij kregen de gelegenheid al
lerlei kanten van het Zweedse leven te zien
en al is het natuurlijk niet mogelijk om met
kennis van zaken over dingen te schrijven,
waarmee je maar terloops kennis maakt, toch
hebben we heel veel gezien, dat iedere vrouw
zal interesseren, zoals het ons belang inboe
zemde.
Eén dag van dit programma was gewijd aan
onderwijs en kinderzorg en ik geloof, dat men
hierover wel in de eerste plaats zal willen
horen. Laat ik beginnen met te vertellen, dat
we eenvoudig paf stonden van de mooie scho
len en van de grote zorg, waarmee de kin
deren werden omringd. Op het punt van scho
len weten wij toch in Nederland heus wel wat
iets goeds is en ook de Amerikanen beschik
ken over onderwijsinstellingen die gezien
mogen worden. Maar alle deelneemsters en
wij kwamen uit ik weet niet hoeveel landen
waren het er over eens, dat wij geen van
allen met Zweden kunnen wedijveren. Zwe
den had reeds sinds jaren scholen, die aajn
hoge eisen voldeden, maar men was er toch
blijkbaar niet mee tevreden en zo werd in
1945 een eerste school van een geheel nieuw
type gebouwd. Dit gebouw werd ingericht
voor 1000 tot 1100 kinderen van 6 tot 14 jaar.
De lagere school heeft 8 verplichte leerjaren,
waarvan de eerste vier geheel kosteloos zijn.
Men is thans aan het uitrekenen of het moge
lijk zal zijn ook voor de andere vier jaar alle
schoolgeld af te schaffen. Practisch gesproken
zijn alle scholen in Stockholm eigendom van
de gemeente. Men heeft in Zweden n.1. maar
één algemene godsdienst, zodat een splitsing
naar religieuze gezindheid niet nodig is. Er
bestaan nog wel enkele particuliere scholen,
maar daarvan zijn er in heel Stockholm maar
twee. Dit zijn erg dure instellingen, die dus
voor het onderwijs in het algemeen geen be
tekenis hebben. De totale stichtingskosten van
de nieuwe school, waarvan ik juist sprak, be
droegen niet minder dan 6 millioen kronen;
2% van de bouwsom, dus 120.000 kronen of
90.000.werd uitgegeven aan versiering,
zodat men wel kan nagaan hoe mooi en ge
zellig zo'n school eruit ziet.
In de twee hoogste klassen is voor de jongens
handenarbeid en voor de meisjes machine-
naaien en weefwerk verplicht. De jongens be
schikken over een compleet ingerichte werk
plaats met draaibanken en alles wat erbij be
hoort; de meisjes hebben bovendien nog uit
voerig onderwijs in koken, waarvoor prach
tige keukens zijn ingericht. Alles gaat er elec-
trisch, zoals ook de moeders thuis electrisch
koken. Op die manier leren de meisjes op een
degelijke manier met moderne keukeninrich
tingen om te gaan.
Ook kookles voor de jongens.
En nu begint men ook aan de jongens kookles
te geven. In de eerste plaats is er daarbij aan
gedacht, dat het voor de jongens heel goed is
behoorlijk te kunnen koken, wanneer zij uit
kamperen gaan. In dit land met zijn einde
loze bossen en ontelbare wateren wordt in de
korte zomer ijverig gekampeerd en dan is het
zeker goed, dat zij allemaal hun potje kun
nen koken. Het merkwaardige is, dat de jon
gens dol zijn op deze kooklessen. Zij vinden
het net zo leuk als de meisjes om in de keu
kens wat klaar te maken. Op die manier wor
den het tegelijk handige huisvaders en dat is
hier wel nodig, want door de schaarste aan
arbeidskrachten, door de hoge huren en door
de zware belastingen, waaruit al deze luxe
moet worden betaald, is het onvermijdelijk,
dat vele getrouwde vrouwen blijven werken.
En dan is het maar heel goed, dat ook de man
nen zich in de keuken kunnen redden. Laat
ik er hierbij even aan toevoegen, dat de be
lastingen niet minder dan een derde van het
inkomen opvorderen, wat nog meer is dan in
Nederland, maarde Zweden kunnen zeg
gen, dat zij er iets voor terug krijgen.
De dokter op school.
Ook staan alle kinderen voortdurend onder
geneeskundige controle. Een verpleegster is
er altijd op school en de inrichting beschikt
ook de gehele dag over een tandarts. Er is dus
ook een volledig ingerichte tandheelkundige
kliniek. Die tandartsen zijn meestal getrouw
de vrouwen, die elkaar in de kliniek afwisse
len. Zij werken om beurten een paar uur in
de schoolkliniek, verdienen daarmee een be
hoorlijk bedrag en houden dan toch nog ge
noeg tijd over voor de verzorging van hun
eigen huishouding. Voor de verdere lichame
lijke zorg houdt een gewone dokter iedere
week één dag zitting. Alle kinderen worden
doorgelicht op t.b.c. en worden ook getuber-
culineerd om na te gaan of er geen verborgen
besmettingshaardjes in het lichaam voorko
men. Als dit niet het geval is en het kind dus
volkomen vrij van t.b.c. is, wordt het ingeënt
met een serum, waardoor het kind 5 jaar lang
is beschermd tegen t.b.c. besmetting. Na 5
jaar wordt die inspuiting herhaald. Zo kweekt
men een volkomen gezond jong geslacht op.
De school, die wij bezochten, was de eerste
van deze soort, maar het is niet bij die ene
gebleven. Stockholm bouwt thans 2 a 3 van
dergelijke scholen per jaar en de bedoeling
is in zo snel mogelijk tempo het gehele lager
onderwijs op deze leest te schoeien. Het was
dus geen reclame-school, die wij bezochten,
maar wel degelijk het schooltype van de naas
te toekomst.
De zorg voor babies en kleuters.
Nu zullen onze lezeressen zich natuurlijk af-
