UeAJüeeA EEN WERELDRIJK GING VERLOREN NA 400 JAAR. BEROEPSRISICO. SOEST. Culturele avond ten bate van de kerkrestauratie. De Heer J. Hepp overleden.! IN DE HOEK. Een goede medewerker ging van ons heen. Biljartsucces. Biggen- en eiermarkt. Filmavond van de Dierenbescherming. BRANDWEER TELEF. 3333 Uitvoering Animato. DINSDAG 21 JANUARI 1958. 36e JAARGANG No. 6. SOESTER OURANT Verschijnt iedere dinsdag en vrijdag. Abonn. p. kwart 2.10 - per post 2.25 UITGAVE: DRUKKERIJ SMIT SOESTDIJK BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE: VAN WEEDESTRAAT 35, SOESTDIJK TELEFOON 2566 POSTGIRO 126156 Ongeveer 400 jaar heeft Nederland in vloed uitgeoefend in Azië en wel in het biezonder in de indische archipel. Het spel is uit en de indonesische re gering heeft duidelijk laten blijken, dat zij de nederlanders liever ziet gaan dan komen. Hieraan zal gevolg gege ven worden en hiermee incasseren we tevens een strop van niet minder dan ongeveer 5 miljard, iets dat wij, ge zien onze huidige financiële en econo mische toestand, juist niet kunnen heb ben. Het is een gevoelige slag voor Nederland, moreel zowel als materieel. Maar was dit nodig geweest Regeren is vooruitzien, kijken in de toekomst, rekening houden met moge lijke ontwikkelingen. Is dit wel ge daan Het lijkt er op van nietHet lag toch sinds jaren in de lijn der al gemene verwachting, dat Nederland de bakens zou moeten verzetten en re kening zou moeten houden met het verspeelde wereldrijk in Azië, gevolg van een verkeerde politiek. Hoe het begon. Op 9 juli van het jaar 1497 vertrok uit de haven van Lissabon een groepje van vier schepen met totaal niet meer dan 118 koppen aan boord, onder lei ding van de 28-jarige vermetele held Vasco da Gama, een Portugees, die wil de trachten de weg naar Indië te vin den. Hij voer zuidwaarts, langs de be kende kust van Afrika, de route vol gend van zijn voorgangers. Op 10 no vember d.a.v. bereikte hij de Storm- kaap, nu Kaap de Goede Hoop geheten, welke naam van Da Gama afkomstig is. 'n Gunstige wind stuwde de kleine vloot naar Sifali en daar trof de ontdekkings reiziger zowaar mensen aan, die Ara bisch spraken en handel dreven met Azië. Verder ging het naar Mozambique, naar Zanzibar, tot men tenslotte Calcutta bereikte aan de kust van Malabar, een bloeiende stad en het middelpunt van een uitgebreide handel met de oost kust van Afrika, Arabië, Perzië en de omringende landen. India was bereikt. Veel ellende en ontberingen hadden de mannen doorgemaakt op hun reis, die niet minder dan twee jaren duurde, maar de zeeweg naar Indië was ge vonden. De Nederlanders volgden. De portugezen hadden het monopolie van de zeereis naar Indië, maar de nederlanders, zakenlieden bij uitne mendheid in die tijd, besloten zelf de weg te vinden, het monopolie te breken en zelf in Azië te gaan handel drijven. Het is de onsterfelijke verdienste van de Houtmans, die kans zagen Oost-In- dië voor Nederland te ontsluiten en hiermee brak een geheel nieuw tijdperk voor ons aan. De Oostindische Compagnie werd op gericht en zij was het die welvaart bracht in de republiek. De welvaart van bijna ieder burger in de republiek hing samen met de gang van zaken bij de compagnie. Want haar invloed op onze maatschappij ging ver buiten haar eigen territoir. Wij mogen de compagnie zien als een eerste voorbeeld van een n.v. Het was een combinatie van ondernemingsgeest Elke nieuwe voorj aars-avond Stond hij om kwart over zes Met de les-auto op 't pleintje, Want dan gaf hij auto-les. Elke nieuwe voorjaars-avond Zat zij op hetzelfde uur Voor het auto-rij-college Heel gewichtig achter 't stuur. En hij leerde haar wat vrij loop En wat prise directe beduidt En hij liet haar bochten maken, Eerst voor- en toen achteruit. En hij wees haar de geheimen. Van de rem en van het gas En hij constateerde, dat zij Een zeer goede leerling was. En hij zag haar kleine voetjes, Haar gracieuze hand-gebaar En haar leuke, lieve ogen En haar golvend, goud-blond haar. Al heel gauw deed zij examen 't Les-geld heeft zij nooit betaald Toen zij 't rijbewijs gehaald had, Heeft hij het vrij-bewijs gehaald. CLINGE DOOP.ENBOS. der kooplieden, gepaard aan vernuft en strategisch inzicht van enkele staats lieden. In oorlogstijd steunde de compagnie het land met geld en goed, want het belang der deelnemers hing ten nauw ste samen met de machtspositie van de staat. Dit inzicht ontbrak nergens. Hoe dikwijls wordt het in onze tijd vergeten. De grote fout. Tenslotte is de compagnie bezweken, waarna het volgroeide Nederland de failliete boel overnam. Van dat moment af werd Indonesië staatszaak en hiermee begon ook de grote politiek een woord je mee te spreken. Lange tijd is de fout geweest, dat men slechts baten wenste te zien, zonder dat daar iets tegenover gesteld werd. Dit moest zich wreken. Pas laat is in deze toestand verande ring gekomen en ging men er werke lijk toe over volgens nieuwe inzichten rekening te houden met het indische volk. Veel is er de laatste 100 jaar voor het welzijn gedaan. Wij behoeven slechts te denken aan de medische ver zorging, het onderdwijs, kortom de ge hele zorg voor de mens naar lichaam eni geest. Er is veel goed werk ver richt, waarvan de indonesiërs nu de vruchten plukken en dat had ook de bedoeling moeten zijn. Men had eer der moeten inzien, dat er eenmaal een tijd kwam, dat het kind volwassen werd en zijn eigen weg zou wensen te gaan, wanneer men daar tijdig rekening mee gehouden had, zou een en ander niet gebeurd zijn. Dan had het kind Indo nesië ons gewaardeerd en zouden we altijd een streepje voor gehad hebben. Nu liggen de zaken anders. Wij hebben gefaald. De republiek wordt bestuurd door een kleine groep incompetenten, die, tegen de wil van een groot deel der bevolking in, de macht aan zich trok ken en een doldrieste politiek volgen, waarvan de meerderheid het slachtof fer wordt. Dit had Nederland niet mo gen toestaan. Wij hadden een gezond en welvarend Indonesië moeten achterlaten, bestuurd door mannen die het werk aan kunnen. Nu plukken we de vruch ten van onze slappe politiek. Mogen we mopperen Met de restauratie van de Oude Kerk is een zeer groot bedrag gemoeid en nu er nog 45.000,tekort is, gaat men aan het werk om dit bijeen te krij gen. Mevrouw M. H. B. Muurling-Voorthui zen gaf het goede voorbeeld door ge heel alleen een culturele avond te be leggen, waarvoor zij vele vooraanstaan de plaatsgenoten aanschreef en zich van de belangloze medewerking van een strijkkwartet, een declamator, een de- clamatrice en een zangeres verzekerde. Niet iedereen kwam, die uitgenodigd was en een kaart gekocht had, maar dat was minder erg, want het streven van mevr. Muurling had ruim 300 gul den opgebracht en een klein select ge zelschap, waaronder de burgemeester, bevond zich in hotel v. d. Brink. Het werd een mooie avond en een zeer bijzondere avond, want in deze tijd van televisie en radio krijgt men nauwe lijks meer de gelegenheid de sfeer te beleven van vele jaren terug, toen dit soort avonden meer belegd werden, om dat men zich nog niet van muziek, zang of voordrachtskunst kon voorzien door een knop om te draaien. Mevr. Muurling opende met een kort welkomstwoord. Zij dankte voor de gun stige reaktie op haar initiatief en gaf j het woord aan de heer A. de Visser, die de avond aanbood, zodat het bedrag in zijn geheel aan de restauratie ten goede kon komen. Anne Holtrop declameerde op indrin gende wijze het verhaal van de laatste duif, die uit Noachs ark werd losge laten en niet terugkeerde. Het was de aangrijpende legende van de derde duif, geschreven door de Oostenrijker Stefan Zweig, die vocht voor het behoud van vrede in Europa, maar ons werelddeel verlaten moest toen de tweede wereld oorlog uitbrak. In Zuid-Amerika maakte hij een eind aan zijn leven. Het Amersfoortse strijkkwartet, onder leiding van de heer M. de Wolf, speelde een strijkkwartet van Richter, tijdgenoot van Beethoven, die misschien terecht vergeten is, maar deze avond de ge legenheid bood even los te komen van de dynamiek van deze tijd en zich te verplaatsen naar het rustiger ritme van twee eeuwen terug. Mevrouw Muurling droeg eigen ge dichten voor. ,,'t Klaphek", „Mijn Hof nar", „De groene grotten" en „Kerk gang". Zij getuigden van leven, dat meer is dan ademhalen. Zij waren verfrissend helder tegenover het hedendaags gedoe, dat veelal voor 80 °/o uit geluid bestaat en voor de rest uit wartaal. Vooral „Kerkgang" was bijzonder mooi. Corrie Houtman zong, begeleid door dr A. Brons, een aria van Bach en Mo- zart en het bijzonder aardige lied „War- nung". Na de pauze opnieuw mevr. Muurling met „Oogsttijd", 't mooie „De lichte Mei" en het van leven bruisende „Wind en Vuur". Het strijkkwartet van Mozart toonde enigszins aan waarom Richter vergeten is en Mozart niet. Mevr. Maria Maatman droeg twee sprookjes van Godfried Bomans voor; Anna en Anita. Zij debuteerde een kleine drie jaar geleden met opvallend goede dictie, die bleef, en won aan uitdrukkingsvermogen en het voortref felijk gebruik der gebaren. Corrie Houtman had Bach en Mozart zo gezongen, dat ieder er waardering voor kon hebben, maar haar groter kun nen toonde zij met het zingen van operette-liederen van Lehar, Stolz en Strauss, zodat zij een prachtig slot aan een bijzonder mooie avond gaf, die be slist niet de laatste hoeft te zijn, want meer mensen zullen de sfeer willen be leven van een dergelijke culturele avond, vooral wanneer zij daarnaast medewerken aan de restauratie van de kerk, die dit jaar voltooid zal zijn. Onze plaatsgenoot, de heer R. v. d. Linden, heeft deelgenomen aan de bil jartwedstrijden om het districtskam pioenschap vierde klas libre, welke te Nijmegen gehouden werden. Hij bezette de derde plaats. 1. Landman, Hengelo 2.318. 2. Van Beek, Apeldoorn 2.315. 3. v. d. Linden, Soest 2.21. 4. Van Engelen, Doetinchem 1.80. 5. Gerrits, Dieren 1.94. 6. Meijer, Enschede 1.81. 7. Van Brakel, Nijmegen 1.64. 8. Ten Berge, Zwolle 1.80. Op de weekmarkt van vrijdag j.1. te Amersfoort werden aangevoerd209 biggen in prijzen van 35,tot 48,en 5 drachtige zeugen van 250,— tot 350,—. Op de eiermarkt werden aangevoerd 200.000 stuks. Hoendereieren van 13,50 tot 14,50. Henneneieren van 12,75 tot ƒ13,50. Middenprijs 14,Prijs per k.g. ƒ.2,22 (basis 63 gr.). De handel op beide markten had een redelijk verloop. Bij een kruising of splitsing van we gen heeft een militaire kolonne mo torrijtuigen voorrang op ander ver keer, onverschillig of dit van links of van rechts komtDe vraag is echter, hoe herkent u zulk een colonne Van de file auto's moet (overdag) de eerste aan de voorzijde twee blauwe vlaggen voeren, de daarop volgende voertuigen één vlag rechts, met uit zondering van het laatste. Dit heeft rechts vooraan een groene vlag. Bij nacht zijn de rechter-koplampen van de auto's bedekt. Ze geven een blauw licht te zien, met uitzondering van de laatste wagen. Deze voert namelijk groen licht. Verbond voor Veilig Verkeer. Zaterdag bereikte ons de droeve tij ding, dat, hoewel reeds lang lijdende, nog vrij plotseling was overleden de heer J. Hepp wonende te Baarn. Reeds jaren verzorgde de heer Hepp in ons blad de rubriek „Oud Soest" en op welke bijzonder goede wijze hij dit deed zal onze lezers niet zijn ont gaan. Hoewel de heer Hepp grote kennis droeg van de historie van Eemland en vooral van Soest, omdat, volgens de overledene, het verleden van Soest zo rijk is aan belangrijke momenten, waar van veel kon worden achterhaald, moest aan elk artikel over een bepaald onderwerp, dat door hem steeds duidelijk en gedocumenteerd werd gegeven, toch soms een belangrijke studie of nog- een omvangrijk onder zoek vooraf gaan. Als we weten, dat hij niet over een goede gezondheid beschikte, dan zal men begrijpen, dat dit werk van hem een bijzondere inspanning eiste. Door zijn grote liefde voor de oudheid kunde was hij echter tot veel in staat en wist hij ons in zijn onderhoudende en uitvoerige artikelen zoveel te vertellen, dat wij zijn bijdragen gewoonlijk in 4 of 5 delen moester^ splitsen. De overledene was iemand, die, het geen hij door onderzoek en studie had verkregen, gaarne met anderen wilde delen. In de laatste tijd gingen zijn artikelen soms vergezeld van een verontschuldi ging, dat hij zijn bijdrage gaarne eer der had ingezonden, maar dat zijn ziek te hem dit had belet. Het is ons bekend, dat onze lezers steeds weer verlangend uitzagen naar artikelen van zijn hand en ook voor ons was het steeds een genoegen wan neer wij weer een bijdrage ontvingen. Johannes Hepp, wij danken U voor het geen gij op oudheidkundig gebied voor Soest hebt verricht en namens de le zers danken wij U, dat gij onze histo rische kennis in zo ruime mate hebt verrijkt. Rust in vrede beste vriend. Dat de overledene een belangrijke plaats in oudheidkundige kringen innam wordt tevens wel bewezen door het feit, dat hij gekozen werd tot voorzitter van de nog niet zo lang geleden opge richte Werkgroep Eemland van de oud heidkundige vereniging „Flehite". Hedenmiddag werd zijn stoffelijk over schot ter aarde besteld op de begraaf plaats van de Ned. Herv. Gemeente alhier. Voor te weinig belanstellenden gaf de afdeling Soest van de Dierenbescher ming een filmavond in Eemland. „Levende Koopwaar" toonde de wijze van vervoer van vee te land, ter zee in in de lucht en „Wij en de hond" was een alleraardigst verhaal van dieren liefde en dierentrouw. De avond werd geopend door de voorzitter, de heer Wijsmuller, die in het bijzonder de Baarnse leden welkom heette. Hij kon digde de films aan, die 's middags voor de kinderen waren gedraaid en gaf het woord aan de heer Ivantz. De Dierenbescherming wordt in veel gevallen nog altijd gezien als een ver eniging van mensen, die niets anders te doen hebben dan op een verkeerde ma nier hondjes en poesjes te vertroetelen. Deze Dierenbescherming vecht echter naar twee kanten tegen hen, die het dier onwaardig behandelen en tegen hen, die dit eveneens doen door het dier uit misplaatste liefde een heel verkeer de behandeling te geven. Zoals de oude dame, die met 12 katten in een kamer woonde en anderen, die het dier den ken te verwennen met taartjes en pe permunt. Ook tegen de mensen, die het dier ver waarlozen en een ellendig leven bezor gen, wordt gevochten. De Dierenbe scherming wil hierin de gulden midden weg bewandelen en het is onjuist het dier gelijkwaardig aan de mens te wil len maken of het zelfs hoger te stellen. Het heeft echter wel recht op een mens waardige behandeling. Daarbij zal het echter altijd dier moeten blijven. Hoe Gisteren is tussen Japan en Indonesië een vredesverdrag getekend, juridisch enzo zal het wel kloppeiv maar dat neemt niet weg, dat het een belachlijk idee is, dat gewichtig doende indonesiërs plechtig een vredes verdrag sluiten met een land, waarmee zij nooit in oorlog zijn geweest. Deze dwaze situatie vloeit voort uit de R.T.C.-overeenkomst, waarbij onze regering Nederlands Indië met alle lus ten en lasten aan de deelstaten van Indonesië overdeed. Met de „lasten" hebben de indonesische regeerders niet veel last gehad, want die werden de een na de ander niet er kend en met de „lusten" zijn zij op het ogenblik druk doende zich ook de laat ste restanten te verwerven. Tot een der „lusten" behoort ook de oorlogsschade van 900.000.000 gulden, die Japan aan Indonesië gaat betalen, want ook deze oorlogsschadevordering gaven onze onderhandelaars van des tijds aan de indonesiërs cadeau, of schoon de schade hoofdzakelijk was toe gebracht aan nederlands bezit en het bezit van nederlandse onderdanen. Het heeft geen zin meer zich voor de zoveelste keer af te vragen wat de ne derlandse onderhandelaars toch beziel den en of dit alleen maar kortzichtig heid was. Kortzichtigheid die er o.a. toe leidde, dat aan nederlanders, die vaak alles wat zij in Ned. Indië bezaten verloren, destijds geen beter advies kon worden gegeven dan dat zij met hun oorlogsschade bij de indonesische rege ring moesten zijn, omdat, zo luidde in eerste instantie het slappe verweer, niet Nederland, doch Nederlands Indië aan Japan de oorlog verklaarde Indo nesië was in de rechten van Nederlands Indië getreden Wanneer het niet zo stom was, was het om te gieren van het lachen. Weliswaar werd hier later een fonds gevormd, waarmee het de bedoeling was het ergste onrecht, aan zelfstandi gen aangedaan op te vangen, maar ik ken van zeer nabij indischgasten, die alles wat zij, na een leven van hard werken, in Indië hadden opgebouwd, verloren die hun eerste rehabilitatie gulden nog moeten ontvangen en nu moeten leven van hun A.O.W. plus hetgeen de kinderen kunnen afschui ven. Met welke gevoelens deze mensen het bericht van die 900 millioen oor logsschade aan Indonesië lazen en wel ke ontboezemingen daarop volgden, be grijpt u misschien wel. Bij hun commentaar was geen woord frans. H. OEKMAN. dit dier precies is weten we eigenlijk nog niet. De heer Ivantz gaf een zeer bijzonder voorbeeld van dierengedrag door te vertellen van de hond, die dage lijks, gedurende twee jaar, naar 't graf van zijn baas ging. Dit gebeurde in Sliedrecht. Negentig jaar vecht de Dierenbescher ming nu al. Onder meer voor een goed vervoer van het slachtvee. Het is hele maal niet nodig, dat een dierenbescher mer vegetariër is, maar wel mag hij eisen, dat het vervoer van het vee, dat ons het vlees oplevert, op behoorlijke wijze gebeurt. Het is dan ook toe te jui chen, dat de Dierenbescherming bij het keuren van vee-auto's ingeschakeld wordt. Ook het doden van het slachtvee moet op menswaardige wijze geschieden. Het is te betreuren, dat er in ons land nog zoveel mensen zijn, die dagelijks de handen vouwen, maar alleen goed voor het dier zijn als ze er aan ver dienen kunnen. Kettinghonden, die geen geld opbrengen, leiden daarom vaak een bitter slecht bestaan. De Dierenbescherming is bijzonder no dig. Zou ze er niet zijn, dan zouden al leen al in Rotterdam ruim 10.000 katten zonder tehuis rondzwerven tot schade van de volksgezondheid. De heer Ivantz wekte dan ook op tot het steunen van de vereniging, ondanks de bestedings beperking. Op zaterdag 1 februari geeft de Soester Akkordeonvereniging „Animato", die in 1955 werd opgericht, in „Eemland" .een uitvoering, waaraan medewerking ver leend wordt door het cabaretgezelschap „'t Weerhuisje" en „The Entertainers".

Historische kranten - Archief Eemland

Soester Courant | 1958 | | pagina 1