Feest der
Openbaring*
Mr S* P* baron Bentinck 12!|2 jaar
burgemeester van Soest*
STEUN NU HET WERK
VAN HET RODE KRUIS
DINSDAG GEEN COURANT.
IN DE HOEK.
UITGAVE DRUKKERIJ SMIT - SOESTDIJK - BUREAU VOOR REDAKTIE EN ADMINISTRATIEVAN WEEDESTRAAT 29A, SOESTDIJK - TELEFOON 2566 - POSTGIRO 126156
VRIJDAG 15 MEI 195».
Verschijnt iedere dinsdag en vrijdag.
37e JAARGANG No. 37.
I
Abonn. p. kwart, 2.10 - per post 2.25
In Geneve maakte men er deze week
ruzie over of men aan een ronde of
aan een vierkante tafel zal confereren.
In Den Haag was prof. Beel bezig een
kabinet te formeren dat hij daarna aan
prof. De Quay op een presenteerblaadje
heeft aangeboden en dat vrijwel
van dezelfde samenstelling zal zijn als
wat prof. De Quay zelf reeds had
bereikt toen hij zijn opdracht terug gaf.
Natuurlijk zit er aan die tafelvorm in
Genève iets meer vast dan alleen het
rond of vierkant zijn; het ging om een
al of niet officiële vertegenwoordiging
van oost- en west-Duitsland. En al lijkt
dit twisten over rond of vierkant gek,
het is misschien toch nog niet zo
vreemd als die Haagse capriolen ter
formering van 'n kabinet, dat er allang
had kunnen zijn als men alleen het
doel in het oog had gehouden en het
politieke eigenbelang daaraan onderge
schikt had gemaakt.
Dit zijn de ervaringen van menselijke
kleinzieligheid, die wij opdoen in de
week voor Pinksteren.
Pinksteren, het feest der openbaring,
de uitstorting van God's Heilige Geest,
de beleving van Zijn genade voor al
len die in Hem geloven.
Zien wij dan alle menselijke kleinzie
ligheid, in het klein en in het grote, dan
is het weieens moeilijk aan te nemen,
dat men in God gelooft, dat wij de
naam Christenen dragen. Maar gelo
vend of niet gelovend, we dienen te
bedenken, dat de mens zijn tekortko
mingen heeft en dat aller tekortko
mingen zich dus manifesteren in de
leiders, die de mensheid zich kiest.
Wat wij niet goed achten in de gang
van zaken in de wereld, zo goed als in
ons land, het is is tevens onze schuld,
omdat wij, stuk voor stuk, ons eigen
belang niet ten achter kunnen stellen bij
dat van de medemens; omdat ook wij,
als een Thomas, alleen geloven in het
tastbare in het materiële. Wij zijn te
onzeker van ons zelf om te durven
bouwen op het onzichtbare, op de din
gen van de geest.
En toch gloeit in ieder onzer, kerkgan
ger of geen kerkganger, het vonkje van
de Goddelijke Geest, dat in de mens
is uitgestort. Dat is niet het privilege
van de christen maar van de mens.
De waarde van het Pinksterfeest schuilt
in het besef, dat hoe goed of hoe slecht
de mens ook is hij toch het goddelijke
in zich heeft.
Men kan met Pinksteren gaan ronken
in auto's, op bromfietsen of andere ver
voermiddelen, men kan plezier maken
aan het strand of in het bos, men kan
de dagen besteden voor een goed of
voor een misdadig doel. men kan die
geestelijke vonk in zich toch niet
ontlopen. Ieder mens, hetzij goed of
slecht, arm of rijk, gelovig of ongelo
vig, ervaart dat ééns of meermalen
in zijn leven.
Pinksteren is niet anders dan de offi
ciële herdenking daarvan. En het is
daarom een feest van blijheid, van op
timisme. Er is meer tussen hemel en
aarde dan de mens beseft, laat Shake-
speare zijn Hamlet zeggen. Hebben wij
allen die ervaring niet weieens
Misschien noemen we het dan toeval
of een wonder of iets onbegrijpelijks.
Maar ieder ervaart weieens iets van
dat onbegrijpelijke in zijn leven. Het
geeft dan aan ons bestaan een diepere
waarde. En hoe dieper wij daardoor
getroffen worden, hoe glimlachender wij
ook tegenover de wereld kunnen staan,
tegenover alle menselijke tekortkomin
gen en fouten.
Wij ontdekken dan de eigen, verbor
gen kracht, die ons toch van ergens
moet toegewaaid zijn. Dan behoeven wij
ook niet meer in de put te zitten om
de onderlinge bedreigingen, die de
mensheid zich heeft opgeroepen. Want
daarnaast is het veel grootsere, dat
vaak onbegrepen contact met de alom
tegenwoordige Geest, waardoor we ver
trouwend verder kunnen gaan in het
leven.
Dat is de blijheid van Pinksteren, het
feest der volheid.
Enige tientallen Soestenaren waren
twee jaar geleden op bezoek in het
Duitse Soest om daar in sportwedstrij
den de krachten te meten en er ver
der een prettige week door te bren
gen.
Toen de bus van Tensen aankwam
stonden niet alleen de Duitse gastheren
te wachten op de Nederlandse gasten,
maar ook onze burgemeester was aan
wezig. Daarmee toonde hij, dat ook
het wel en wee van de Soester sport-
jeugd hem ter harte ging.
De volgende dag werd er een voet
balwedstrijd gespeeld bij een tempe-
komstige mr S. P. baron Bentinck,
die toen nog niet kon vermoeden, dat
hij twintig jaar later burgemeester zou
zijn in een plaats die nog geen 20 ki
lometer van Utrecht verwijderd was.
Het leek even of alles nog anders zou
gaan dan het plan was, want de jonge
meester in de rechten kwam als - vo
lontair op een bank en na een half
jaar werd de kans tot een goede baan
geboden.
Na rijp beraad werd besloten het aan
lokkelijk aanbod niet te accepteren en
als volontair te gaan werken op de
gemeentesecretarie te Renkum. Dat
ratuur die slechts geschikt was om
languit in de schaduw te liggen.
Niemand zou het de burgemeester
kwalijk genomen hebben als hij in de
rust naar zijn hotelkamer teruggegaan
was, maar ook nu bleek dat het be
grip burgervader ons gemeentehoofd
niet vreemd is, want geen hittegolf
was in staat hem te doen vertrekken
omdat hij wilde zien hoe onze voetbal
lers het er af brachten.
Het lijkt een kleine en onbeduidende
gebeurtenis, maar het typeerde dat
gene wat men constateert bij een ge
sprek met onze burgemeester een
juist begrip van de taak die het hoofd
van een gemeente heeft als het inwo
nertal nog niet zo groot is dat veel
van het onderling contact verloren gaat.
Dit begrip is gekoppeld aan een brede
belangstelling voor alles wat in Soest
gebeurde, gebeurt en gebeuren gaat,
zodat het eigenlijk heel begrijpelijk is,
dat de burgemeester ons nadrukkelijk
verzekerde niet te weten welke ge
meente hij zou prefereren boven Soest,
want Soest gaat heVn zeer ter harte
en het 12V2-jarig jubileum, dat op 1
juni gevierd zal worden, zal daarom
ook wel niet het laatste jubileum zijn
als er geen onvoorziene dingen gebeu-
Princenhage in Noord-Brabant, enkele
jaren voor de eerste wereldoorlog, was
de woonplaats van een kleine jongen,
die zich heerlijk thuisvoelde in de
landelijke omgeving waarmee weinigen
nu nog genoegen zouden nemen.
Papa Bentinck was leraar in Breda
aan de Koninklijke Militaire Akademie.
In 1914 brak de oorlog uit en dat be
tekende voor ons land de mobilisatie.
Voor ritmeester baron Bentinck had
dit overplaatsing naar Amersfoort tot
gevolg, maar lang woonde het gezin
daar niet, want na een kórt verblijf
in Doorn en Velp kwam er een einde
aan het vele verhuizen door vestiging
in Den Haag.
Reeds op het gymnasium had de heer
Bentinck het plan zijn studierichting
zo te kiezen dat de mogelijkheid tot
een burgemeestersbenoeming weinig
hinderpalen in de weg gelegd zouden
worden.
In Utrecht studeerde hij rechten en
het was |en prettige tijd.
Een kleine dertig jaar geleden hebben
duizenden in de domstad genoten van
de historische optocht, die Cortes en
Montezuma voor de aanvang van het
lustrumspel met hun gevolg van vele
ruiters door de straten maakten. Eén
van de Spaanse ruiters was de toe-
was in 1937. Ruim een jaar later ging
mr Bentinck over naar de Provinciale
Griffie in Arnhem en op 15 november
1939 werd hij burgemeester van Ab
coude-Proostdij en Abcoude-Baam-
brugge.
Dat waren twee gemeentes, die elk
met een gemeentehuis, een secretaris
en een ontvanger geurden, maar dat
had wel wat weg van leven boven hun
stand, want samen hadden ze nauwe
lijks 3300 inwoners.
Het was een prettige tijd onder pret
tige mensen, met velerlei kleine besog
nes, waarmee een burgemeester van
een tweetal miniatuurgemeentes nu
eenmaal te maken heeft.
In 1941 was hogerhand van mening,
dat het zelfstandig gedoe van de twee
kleintjes maar eens afgelopen moest
zijn en Abcoude-Proostdij plus Ab-
coude-Baambrugge werden samen de
gemeente Abcoude, met mr S. P. ba
ron Bentinck als burgemeester.
De prettige tijd werd een heel moei
lijke tijd, want de bezetter werd las
tiger naarmate de oorlog minder naar
een Sieg toeging.
De burgemeester kwam wel eens in
het nauw en dan was onderduiken op
een boerderij de aangewezen weg.
Daar kon het contact met de bevol
king en de ondergrondse onderhouden
worden en als de Duitsers weer zo
wat vergeten waren dat de burge
meester onvindbaar was dan kon het
daglicht weer opgezocht worden.
In september 1944 werd de burgemees
ter geprest verschillende dingen in
orde te maken waarmee hij het niet
eens kon zijn, maar met het juiste
rangschikken van vele smoesjes en het
tijdelijk verdwijnen dreef deze bui
over.
In november dezelfde last, nu in ern
stiger mate. Ook Abcoude stond aan
het begin van de hongerwinter en het
verkeer lag in duigen, zodat de bur
gemeester op de fiets naar Utrecht ging
om daar te vertellen, dat hij het niet
over zijn hart kon verkrijgen mannen
aan te wijzen die versterkingen moes
ten aanleggen en anderen, die met
witte vlaggen Duitse militairen moes
ten waarschuwen voor geallieerde vlieg
tuigen. Tijdens deze fietstocht zullen
wel de schoonste uitvluchten bedacht
zijn om aan de germaanse druk te
ontkomen.
Het leek aanvankelijk aardig goed te
gaan bij het onderhoud tot een Duitser
grimmig verklaarde „Der Bürgermeis-
ter von Abcoude verweigert sich alles"
en daarmee barstte de bom, want min
der heldere koppen hadden nu in de
gaten, dat dit inderdaad nog klopte
ook.
De burgemeester kon dus naar Ab
coude terugfietsen met de boodschap
dat het fijn voor elkaar moest komen,
want anders zou het hele dorp platge
brand worden. Deze tocht naar huis
zal ongetwijfeld geen triomftocht ge
weest zijn.
Weer onderduiken, maar nu in Am
sterdam. Niet lang, want de bevrijding
klopte aan de poort van ons land en
de burgemeester had de opdracht ge
kregen direct na het vertrek van de
Duitsers de leiding van Abcoude en
Vinkeveen op zich te nemen, zodat
onderduiken in de eigen gemeente de
aangewezen weg was. En eindelijk
was het dan zover....
Nog anderhalf jaar na de bevrijding
was baron Bentinck burgemeester van
Abcoude. Toen volgde de benoeming
tot burgemeester van Soest. Een bij
zonder geschikte gemeente voor iemand
die van de natuur houdt en als voor
zitter van de bond Heemschut be
stuurslid van „De Hollandse Molen en
bestuurslid van ,,Het Utrechts Land
schap" daadwerkelijk meehelpt aan de
bescherming van de natuur en het
behouden van het typische Hollandse
landschap-
Abcoude was mooi, maar de nieuwe
gemeente was veelzijdiger. Niet alleen
bossen en duinen, maar ook polders.
Helaas zonder molens en het dorp zelf
zonder fraaie oude gebouwen, waar
voor de burgemeester een voorliefde
heeft.
Het was koud in de dagen rond de
eerste december 1946 maar een veer
tigtal afgevaardigden van verenigingen
trotseerden de kou om in de zaal van
„Eemland" besprekingen te voeren
over de wijze waarop de burgemeester
ontvangen moest worden.
Men had al vernomen, dat hijzelf
graag op bescheiden wijze zijn plaats
als eerste burger van Soest wilde in-
Daar ons, als gevolg van Pinksteren,
de tijd ontbreekt ons blad gereed te
maken, zal onze courant a.s. dinsdag
niet verschijnen.
nemen, maar dat vond men toch wel
wat al te gewoontjes. Het zou dan wel
geen enorme feestelijke intocht wor
den, maar toch een intocht, al vroor
het dat het kraakte. Er werd een com
missie benoemd en die was druk bezig
tot de derde december, de dag van de
intocht.
Dinsdag 3 december 1946. Het is koud,
maar velen zijn aanwezig op de Vre
dehofstraat om de nieuwe burgemees
ter te verwelkomen.
Baron Bentinck wordt verwelkomd
door de waarnemend burgemeester, de
heer W. G. van Zadelhoff, en per rij
tuig gingen de heer en mevrouw Ben
tinck met de heer Van Zadelhoff naar
het gemeentehuis, voorafgegaan door
leden van de rijvereniging „De Pa-
leisruiters" en gevolgd door de leden
van de J.B.T.B., eveneens te paard.
Dat moet de gewezen Spaanse ruiter
uit het gevolg van Cortes bijzonder
goed gedaan hebben. Langs de Burge
meester Grothestraat en de Van Wee-
destraat stonden kinderen van alle
scholen en vele honderden Soestena
ren, die de nieuwe burgervader toe
juichten.
De raadszaal was vol genodigden,
waaronder vele burgemeesters uit an
dere plaatsen. Burgemeester Bentinck
en zijn echtgenote werden door mevr.
Landweer-De Visser en de heer Noo-
der als oudste raadsleden binnengeleid.
Hierna werd het Koninklijk Besluit
voorgelezen, waarin de benoeming be
kend gemaakt werd.
Wethouder Van Zadelhoff verwelkom
de de burgemeester, die hierna dankte
voor de hartelijke ontvangst in zijn
nieuwe gemeente.
Op de avond van deze derde december
defileerden tientallen verenigingen voor
het nieuwe hoofd van de gemeente,
zoals zij dit op 1 juni aanstaande weer
zullen doen. Maar dan met andere ge
voelens, omdat men nu defilSert voor
iemand, die men 12V2 jaar als bur
gemeester meegemaakt heeft, al kon
op die koude dag in 1946 het spreek-
Wanneer we zo af en toe niet uit de
bladen hadden vernomen dat de for
mateur haast weer een kabinet in el
kaar had getimmerd, zouden we al
lang vergeten zijn dat we al maanden
zonder regering zitten.
Dit doet bij mij de vraag rijzen waar
om we het eigenlijk niet eens vier
jaar zonder ministers gaan proberen.
Op alle ministeries zitten capabele
mensen genoeg om de zaak draaiende
te houden, want in feite komt het
werk daar toch vandaan en wat geeft
het nu eigenlijk voor verschil of een
minister voorstellen op tafel legt in
de Kamer of, laten we zeggen, de
bode.
We laten de voorstellen door iemand
met een prettige stem voorlezen, waar
door de slechtste voorstellen toch nog
leuk klinken en verder laten we het
aan de Kamerleden over net zo lang
te kissebissen tot ze met voor of tegen
over de brug komen.
Wanneer het voorstel wordt terugge
wezen kan het betrokken departement
er, met of zonder hulp van de S.E.R.,
net zo lang aan prutsen tot het wél
naar de smaak van de heren volksver
tegenwoordigers is.
Er zou niemand behoeven af te treden
wanneer er een voorstel werd getor
pedeerd, de bladen zouden geen nare
dingen meer zeggen over ministers als
ze hun jasje uittrekken en er zou
niet maandenlang naar ministers be
hoeven te worden gezocht.
Wel zouden we misschien een beetje
zitten met onze representatie in het
buitenland. Maar och, zouden we daar
nu ook wel veel aan missen Ik geloof
het niet erg, want ik heb niet de in
druk dat het buitenland ons helemaal
meer voor vol aanziet.
Erg veel gewicht leggen we, zelfs in
Beneluxverband, niet in de schaal.
In Genève, waar over het lot van Eu
ropa wordt beschikt, heeft geen der
deelnemers gezegd jongens, laten we
even wachten, want Nederland heeft
geen ministerie.
Nee, heus, we zouden het best zonder
kabinet kunnen stellen.
We hebben dan niets te maken met
het vormen van een regering en het
zoeken naar ministers en we krijgen
geen zielige partij-ruzietjes om een be
paald departement.
H. OEKMAN.
woord „onbekend maakt onbemind"
niet gebruikt worden.
Bijna I2V2 jaar is onze burgemeester
de eerste burger van Soest en hij
hoopt dit nog lang te blijven.
De duidelijke uitspraak ,,Ik ben van
Soest gaan houden en ik ben aan
Soest verknocht" laat geen spoor van
twijfel over.
Daarbij komt dat de burgemeester zich
een buitenman voelt, die slecht zou
kunnen aarden in een stad. Eigenlijk
vindt hij Soest al stads genoeg.
En dan is het zijn vaste overtuiging,
dat een burgemeester eigenlijk geen
promotie zou behoren te maken op
de wijze waarop dit wel eens gebeurt.
Wie houdt van een plaats, wie zich
daar thuis voelt en de mening is toe
gedaan dat hij een taak te vervullen
heeft, behoeft er niet voor terug te
schrikken dit als een roeping te zien
en die kan gerust de gedachte aan
promotie door de benoeming in een
grotere plaats laten varen, want dan
is dat van gering belang.
Een burgemeester op een kleine plaats
moet weten net zoveel waard te zijn
als een burgemeester van een grote
plaats, wanneer hij hart heeft voor
zijn gemeente en begrip voor zijn taak.
Met deze wetenschap kan Soest zich
gelukkig prijzen en de nodige aan
dacht schenken aan het jubileum van
de burgemeester, met inachtneming
van zijn wens het kalmpjes aan te
doen.
Zeer waarschijnlijk doen we het over
I2V2 jaar over. En zonder deze kalm
te, omdat het een zilveren jubileum
geldt.
LAAT RECHT.
Twee Amersfoorters stalen een klein
jaar geleden 11 kippen in de Birkt.
Ze werden gearresteerd voor een an
der vergrijp en bekenden meteen maar
dat zij die kippen gestolen hebben.
