WAfiutielmt.
Eilanden der eeuwige jeugd*
K®!?, Damp©
J. HOPPENBROUWERS
VAN WIEREN
S0ESTERBERG
DAS
7.90
Stijf en Stram?
Na hier - dhn daar?
Late aangifte.
Voetbal
Polstie-Gemeente.
TWEEDE BLAD
Amateur-festival.
Onberispelijk
bovenal
Is er een beter,
passender St Nico-
laascadeau denk
baar? Zo'n perfekt
zittende das krijgt
iedere man graag.
Trevira dassen -
4.95 met plezier gegeven
- met vreugde ont-
vangen. Ze zijn er
£±*1 in verrassende va-
5.9U riatie van treffende
dessins. Zie onze
grote sortering.
Van Weedestraat 80 - Telefoon 2670
Soestdijk
aan het strand, zwaaien de mannen
na, die met hun boten op de grote
jacht gaan, op de jacht naar de rond
om de Faröer voorkomende kleinere
walvis, die ongeveer acht meter lang
wordt en in de regel in troepen tot
100 dieren opduikt. Op hem hebben de
Faröers het voorzien.
Zodra een boot een troep ontdekt, hijst
men een witte vlag. De volgende
boot geeft het sein door, totdat het
tenslotte door de bewoners van het
thuiseiland wordt opgemerkt en dan
kiezen alle beschikbare boten zee. Op
de verblijfplaats van de troep aange
komen, neemt de boot met de beste
walvisjagers de leiding op zich. De
drijfjacht begint.
Om de dieren niet te verjagen, wordt
elke haastige roeibeweging vermeden.
Langzaam vormt zich een ring. Na de
uitvoering van deze strategische ma
noeuvre wachten allen op het signaal
van de leidende boot. Zodra het klinkt,
begint er een griezelig schouwspel -.
uit honderden kelen hoort men luid ge
schreeuw, hard petsend slaan de rie
men op het water. Het lawaai moet
de dieren verschrikken en in de war
brengen. Aangezien de beesten niet be
paald intelligent zijn, laten zij zich in
de ring, die steeds nauwer wordt, sa
men dringen. Weliswaar zouden zij
zonder meer onder de kielen van de
boten door de vrijheid kunnen berei
ken, maar op die gedachte komen ze
nauwelijks. De mannen in de boten
laten intussen lijnen met loden gewich
ten over boord vallen, die zij weer
omhoog trekken en opnieuw laten val
len. Het zo ontstane dunnen „gordijn"
schrikt de walvissen niet minder af
dan een stevige muur.
Sinds
1842
Neem Kruschen
én Uw pijnen verdwijnen.
In vele gevallen van rheumatische
pijnen krijgt ons wisselvallig klimaat
de schuld. Maar vaak is de oorzaak on
zuiver bloed.
Menigeen die een bloedzuiverende kuur
met Kruschen begint, ondervindt al na
korte tijd de weldadige gevolgen daar
van. Naarmate Kruschen de wat traag
geworden bloedzuiverende organen
weer op normale kracht brengt, gaat
het bloed sneller stromen. Onzuiver
heden daarin krijgen geen kans meer,
want ze worden langs natuurlijke weg
afgevoerd. En daarmede ook de oor
zaak van uw rheumatische pijn.
Op 23 oktober reed de 16-jarige C. v. d.
B. op de Burgemeester Grothestraat in
de richting Soestdijk op zijn brommer.
Bij het City-theater stak de vijfjarige
P.W. - een jongen - plotseling het fiets
pad over. Hij werd aangereden door de
brommer, kreeg een hoofdwond en een
lichte hersenschudding. De bromfiets
werd ernstig beschadigd, maar v. d. B.
deed geen aangifte.
Een maand later moest hij dit echter
wel doen, want de verzekeringsmaat
schappij voelde er weinig voor te be
talen als er een schuldige was en de
schuldige is de kleine P. W.
KAPSALON
HORLOGERIE
LAANSTRAAT 77 TELEF. 4361
ST.IHH0FFSfR.53 - TEL 2842 - SOEST
Dank zij het grote organisatietalent
van de Commissie tot wering van voet-
balverzuim" zullen gemeente- en poli
tieambtenaren zaterdagmorgen, 2 de
cember, om 10.15 uur, op het S.E.C.-
veld een voetbalwedstrijd spelen onder
deskundige leiding van arbiter Bühr-
mann van gemeentewerken.
De aftrap wordt verricht door de ge
meentesecretaris, de heer J. J. J. M.
Festen.
Men heeft gratis toegang tot deze
match, die tweemaal een half uur
duurt, en de vermakelijkheidsbelasting
is hierbij inbegrepen.
Insiders beweren dat de politie met 6
a 16-0 zal winnen, zodat het de taak
van de gemeente-ambtenaren is aan te
tonen dat dit slechts roddel is.
De opstelling van de elftallen is
Politie.
Van Es
De Liefde Kaspers
Van Ham Den Hartog Mater
Snijders Rondhout
De Bruin Ten Hove v. d. Klashorst
}§iny aa ^mraunajj Jaduie^j
uazxaA UBA gmqoSoH
3(Cia uea IBH UEA ^siohl
VAN DE SOESTER COURANT
VAN VRIJDAG 1 DECEMBER 196L
De jacht op de walvis eindigt met een bloedig volksfeest.
Zeekoetenvangst aan de steile kust is
een gevaarlijke onderneming.
Als op de Faröer-eilanden de roep
„De walvissen zijn er -weerklinkt,
dan gebeuren er dingen, die de vreem
delingen met verbazing vervullen.
Mannen, die net nog in een kroeg aan
de tapkast bij hun gevulde glazen
stonden, nemen niet eens de tijd voor
hun laatste slok. In allerijl snellen zij
naar de haven en de waard roept hen
niet eens na, als zij vergeten hebben
te betalen. Integendeel, hij neemt een
stuk papier, schrijft de schulden van
iedereen op en daalt dan vrolijk ge
stemd in zijn kelder af, want hij weet
dat zijn gasten terugkomen - met nog
groter dorst.
Op de roep „De walvissen zijn er"
sluiten de meeste zaken en stroomt al
les naar de haven. Enkele minuten la
ter staan de vrouwen en kinderen
De ring die de boten vormen, na
dert intussen steeds meer het strand.
Het leidende dier zwemt doelloos in
het rond, de andere, van hun leiding
beroofd, jagen eveneens volkomen in
de war heen en weer. Op het moment
dat het leidende dier op de oever
strand, is de slag beslist en wordt de
slag een slachtpartij.
Over de jagers komt een bloedroes.
Die eindigt pas, als de laatste walvis
dood is. Op het strand binnen de door
de boten gevormde keten kleurt het
zand zich rood en rood kleurt zich ook
de zee. De vrouwen reiken de mannen
jenerverflessen aan en die nemen er
grote slokken uit. Als het gruwelijke
schouwspel voorbij is, vallen de man
nen uitgeput op de grond. Meestal
slapen zij daarna een dubbele roes uit.
Later wordt de buit verdeeld. Ieder
krijgt zijn deel zoals de ongeschreven
wetten het eisen. Wat zich na de roep
„De walvissen zijn er" afspeelt, is wer
kelijk niets voor mensen met gevoelige
zenuwen. Desniettegenstaande moet
men zich niet over deze „slachtpartij"
verontrusten. Het is juist, dat de Fa
röers met de walvissen geen medelij
den hebben, maar ook de natuur heeft
met hen geen medelijden. Zij doden
niet uit lust tot doden, maar uitslui
tend omdat zij in hun levensonder
houd moeten voorzien.
Het amateurfestival, dat door de mili
taire amusementsvereniging „The Star-
fighters" georganiseerd werd in de gar-
nizoensontspanningszaal is prachtig ge
slaagd.
Dankzij de vlotte regie van Joop Ver
mijt, die weer de algehele leiding had,
en de heer Gansei, de man achter de
schermen, liep alles op rolletjes.
Het zeer afwisselende programma van
muziek en zang, dat bijna geheel ver
zorgd werd door teenagers, maakte een
onweerstaanbare indruk op de vele
jeugdige bezoekers in de geheel bezet
te zaal.
Uit Soesterbeg trad voor de eerste maal
een tweetal meisjes op met leuke roek-
zang. Ze kregen een stormachtig ap
plaus. Ook Miep Helsdingen met haar
accordeon oogstte veel bijval.
Zij was de jongste artieste op deze
avond en pas elf jaar. Het kwartet
„Anders dan anderen", in typische
kleedij, gaf inderdaad wat anders, dat
ook erg in de smaak viel. Ook alle
andere medewerkers, zoals het Ring-
kwartet met zijn modsrne muziek en
de band van „The String Serenaders"
kregen veel applaus. De finale kwam
met een show van alle deelnemers.
De bejaarden der Faröer-eilanden ziet
men hier zonder hun karakteristieke
muts.
De jacht op zeekoeten is een gelief
de en niet geheel ongevaarlijke sport
voor de jonge Faröers, want een van
de vele ongeschreven wetten van de
eilanden verbiedt 't om de vogels met
het geweer te jagen. De vogelvangers
dalen aan lange touwen van de klippen
tot de vaak meer dan 100 meter diepe
gelegen nesten af en vangen hun buit
met netten. Daar heeft men niet al
leen veel handigheid voor nodig, maar
ook een behoorlijke dosis moed.
Ofschoon de dieren licht naar traan
smaken, worden ze op de eilanden
voor de afwisseling op de menukaart
gewaardeerd. Die lichte bijsmaak
neemt men op de Faröer even gelaten
als de lange winternachten, de stormen
en het aan ontberingen rijke leven,
de Faröer behoren weliswaar geogra
fisch nog tot Europa, maar uiteinde
lijk zijn zij altijd nog nauwelijks min
der ver van ons continent verwijderd
dan de aarde van de maan.
Op een kleine hoogte ligt de kerk van
Thorshavn.
Inderdaad is het antwoord eenvoudig
De hoge ouderdom der mensen op de
eilanden laat zich op het eenvoudige
leven, het gezonde klimaat en de ver
standige voeding terugvoeren. Met de
verworvenheden van de moderne me
dische wetenschap heeft de hoge ge
middelde leeftijd op de Faröereilanden
tamelijk weinig te maken. Dat mag
voor sommige medici wat ontgooche
lend zijn, veranderen kan het aan deze
feiten niets.
Zouden de zeekoeten - een meeuwe
soort - op de Faröer het kiesrecht heb
ben, dan hadden de mensen niets meer
te vertellen, want hun overmacht is
overweldigend. Deze watervogels zijn
de eigenlijke „oerinwoners" van de ei
landengroep, gelijk de pinguins in het
Zuidpoolgebied.
Tot 800 meter hoogte richten de steile
klippen zich uit zee.
De wetenschapsmensen vertellen ons,
dat die eilanden de resten zijn van
een landbrug, die eenmaal Engeland
en Groenland met elkaar verbonden
heeft. Of een natuurcatastrophe of het
geweld van de door stormen opge
zweepte zee die verbinding verbroken
heeft, weten de onderzoekers niet met
zekerheid te zeggen.
Onvergetelijk blijft voor elke bezoe
ker de aanblik van de gekloofde stei
le kusten van het eiland. Tot 800 meter
vallen de rotswanden loodrecht in zee.
In de nissen nestelen miljoenen en nog
eens miljoenen zeekoeten. Hun ge
schreeuw overstemt soms zelfs het ge
donder van de branding.
De 30.000 eilandbewoners hebben het
niet gemakkelijk. Bijna alle levensmid
delen, met uitzondering van vis en
schapenvlees, moeten worden ingevoerd.
Naast de visvangst en de schapenteelt
is de jacht op de walvis het voornaam
ste middel van bestaan.
Het ABC leren de kinderen van hun
ouders, de beginselen van het rekenen
eveneens. De medische verzorging van
de bevolking is sedert het inzetten van
een hefschroefvliegtuig bepaald ver
beterd. In ernstige gevallen kan de
dokter Thorshavn in de kortst moge
lijke tijd bereiken.
De bewoners van de Faröer zijn na
komelingen van de Vikingers ofschoon
Deens de officiële taal is, hoort men
in de huizen op de eilanden en op de
boten overwegend het oude Faröerisch.
Politiek centrum is het Lagting (par
lement) in Thoshavn, waar ook de
„Rigsombudsmand" (regeringscommis
saris) zetelt. Hij neemt aan de zittin
gen van de afgevaardigden als waar
nemer deel. In het Lagting zijn steeds
vijf partijen vertegenwoordigd en een
In de haven van de hoofdstad Thorshavn heerst een druk vertier.
daarvan meent, dat de autonomie nog
niet voldoende is, dat de eilanden ei
genlijk onafhankelijk moeten zijn. De
andere daarentegen verwachten van 'n
volledige zelfstandigheid geen wezen
lijke voordelen. De zorg om de nood
zakelijkheden van het dagelijks leven
neemt de eilandbewoners zozeer in be
slag, dat zij zich voor de politiek niet
al te zeer interesseren, voorzover die
niet in een „overheersing" door Kopen
hagen ontaardt.
Zelfs in de laatste crisismaanden
draaide op de Faröer bijna elk gesprek
zoals gebruikelijk, om vis en het weer.
De managerziekte heeft gebieden in
Europa bereikt, waar ze enkele jaren
geleden nog onbekend was. In het Fa
röerisch kent men tot nu toe geen
woord voor deze civilisatieziekte en dat
is nauwelijks verwonderlijk.
Wat daarentegen verwondert, is het
feit, dat men daar 80-jarige mannen
ontmoet, die nog rustig in hun werk
plaats arbeiden en zich niet kunnen
herinneren ooit ziek te zijn geweest.
Zeker, hun gezichten zijn getekend,
maar wat hun werkkracht betreft, ne
men zij het nog altijd tegen hun zonen
op. Een reporter, die een 86-jarige
overgrootvader in zijn werkplaats in
terviewde en hem naar 't „geheim van
zijn lange jeugd" vroeg, kreeg een ver
baasde blik als antwoord. De oude man
was zich helemaal niet bewust, dat zijn
geval iets buitengewoons was.
Tussen Noorwegen en IJsland liggen
de Faröereilanden, een van de meest
onbekende delen van Europa. De groep
die zij vormen, bestaat uit 18 eilanden.
Politiek behoren zij tot Denemarken,
maar sinds 1948 genieten zij een grote
mate van autonomie.
De winters op de Faröer zijn lang
en hard. De zee bepaalt het leven van
de Faröerers. Hij is hun vriend en hun
vijand, maar altijd hun meester. En
desalniettemin zijn deze eilandbewo
ners aan de uiterste rand van Europa
niet ongelukkig.
Twee dagen en twee nachten duurt
de reis van Kopenhagen tot Thorshavn,
de eilandhoofdstad, met een modern
motorschip. Toeristen waren op de Fa
röer tot nu toe zelden en de stamgas
ten zouden zeker zeer boos worden, als
de plaatselijke vereniging voor vreem
delingenverkeer plotseling reklame zou
maken. Vooral, omdat ze zelfs succes
zou kunnen hebben.
Wie aan luxe en aan een interna
tionale atmosfeer gewend is en daar
van geen afstand wil doen, voor hen
zijn deze eilanden in de noordelijke
Oceaan niets. Wie dicht bij de zee en
de natuur wil zijn, daarentegen ver
van alle rompslomp van het vreemde
lingenverkeer, voor hen zijn de Faröer
een paradijs. Oo de dagen, waarop de
zon schijnt, is de hemel boven de ei
landen helder als kristal. Aan de ho
rizon torenen de steile bergtekens, om
lijst door de golven van de zee, waar
van de kleuren steeds weer wisselen.
