GEVAARLIJKE
ONRUST.
HET 00C GERICHT OP
VEILIG VERKEER.
Dichterlijk dagboek
Kinderen leven in Soest nog in krotten.
Promotie van
dokter J. Kuijvenhoven.
Christus in de
beeldende kunst.
Vijftig jaar huwelijksfeest.
Politie telefoon 4444 en 4445
Opstelling van S.E.C.
VRIJDAG 1 NOVEMBER 1963. 42c JAARGANG No. 82.
SOESTER IfOURANT
Verschijnt iedere dinsdag en vrijdag. Abonn. p. kwart, 2.40 - per post 2.55
UITGAVE DRUKKERIJ SMIT - SOESTDIJK
BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE VAN WEEDESTRAAT 29A SOESTDIJK TELEFOON 2566 GIRO 126156
Er heerst op het gebied van de Ionen
nog steeds een gevaarlijke onrust. Ge
vaarlijk omdat deze onrust tot uiting
komt in diverse wilde stakingen, georga
niseerd door een groep arbeiders, maar
niet gesteund door de vakbonden.
Die stakingen werden meest ontketend
om, buiten de thans geldende collectieve
arbeidsovereenkomsten om, een uitkering
ineens en/ol een direkt ingaande flinke
loonsverhoging te verkrijgen.
Omdat dit. buiten de afspraken van de
c.a.o. valt, kunnen de vakbonden, als
mede-ondertekenaars daarvan, de sta
kingsacties uiteraard niet. goedkeuren.
Zij doen zelfs een beroep op stakers
om deze „wilde" acties niet te steunen.
Desalniettemin blijven er wilde stakingen
voorkomen in de bouwvakbedrijven
te Amsterdam, in de havens, bij drukke
rijen. Ze komen speciaal voor in Am
sterdam en Rotterdam en het is niet te
boud te veronderstellen, dat hier com
munistische agitatie achter schuilt.
De bij deze acties gestelde eisen dragen
uiteraard een fors karakter en houden
weinig rekening met de economische
mogelijkheden. Voor de werkgever bleef
de eis van een uitkering ineens over
1963 onaanvaardbaar, zoals gebleken is
bij de officiële onderhandelingen over
loonsverhogingen tussen de werkgevers-
en werknemersorganisaties. Begrijpelijk,
want men kan natuurlijk niet alle be
drijven binden aan zo'n onverwachte
extra uitkering waarmede bij de prijs
vaststellingen in het ten einde lopende
jaar geen rekening is gehouden. Al zijn
er bedrijven die via een handig gevon
den achterdeurtje hun arbeiders toch
een extraatje uitkeren, opdat ze maar
niet weg zullen lopen of gaan staken,
zoiets is niet voor ieder evengoed moge
lijk en een extra uitkering blijft een
ontwaarding van de eenmaal gemaakte
afspraken.
Dat is juist het gevaarlijke punt in de
huidige situatie, dat men gemaakte af
spraken wil verbreken en die verbreking
zelfs door-stakingen wil afdwingen. De
gehele arbeiderswereld zou (en terecht)
in rep in roer geraken wanneer werkge
vers, door omstandigheden gedwongen,
eens zouden proberen om de in de c.a.o.'s
vastgelegde lonen te verminderen om
daardoor hun arbeiders aan het werk
te kunnen houden. Nu er echter een
tegenovergestelde situatie aan bod is,
moet het evenzeer worden afgekeurd, dat
men poogt daarvan misbruik te maken.
De arbeiders, die daaraan meewerken,
ondergraven er hun eigen verworvenhe
den mee. De door de wilde acties opge
roepen konsekwentie zou immers zijn,
dat de collectieve arbeidsovereenkomsten
van nul en gener waarde worden en men
zou terug vallen in een volkomen wille
keurige loonpolitiek.
In de huidige omstandigheden zou dat
voor vele arbeiders wellicht tot veel ho
gere lonen kunnen leiden, doch dit zou
slechts van tijdelijke aard kunnen zijn.
Onze concurrentiepositie zou er spoedig
danig door in het gedrang komen, het
geen verminderde werkgelegenheid ten
gevolge zou hebben en dus automatisch
verminderde lonen, waarover dan geen
geldende afspraken bestaan.
Veronachtzaming en zich onttrekken aan
de c.a.o.'s kan met anders dan tot een
chaos leiden, waar uiteindelijk niemand
gelukkig mee zal zijn. Anderzijds valt
nauwelijks te verwachten, dat na het
treffen van een nieuw akkoord tussen
werkgevers- en werknemersorganisaties,
iedereen tevreden zal zijn.
Voor de vakbonden zijn de wilde acties
De melk gaat weer twee cent omhoog
Voor huurder en verhuurder,
De margarine, spotgoedkoop,
Wordt eindelijk wat duurder;
Den Haag zegt, zichtbaar ongerust:
Het volk wordt ontevrejen,
Als er een loonsverhoging komt
Van tien procent in tweëen.
Maar als er huurverhoging volgt,
Dan is het kleine baasje,
Nog steeds in de vergeten hoek.
Meteen al weer het haasje.
Dat weten de ministers niet
Die eigen pil verguldden:
't Salaris blijkt verhoogd te zijn
Tot zestigduizend gulden.
Een eerste globe van de maan
Is klaar voor alle scholen;
De Russen gaan er niet naar toe,
Eerst koren op hun molen;
De kinderboekenweek gestart
Met veel bespiegelingen:
Geen Pipo en geen Zwiebertje
Kan 't kinderboek verdringen.
De grote man in Nederland
Maakt alle deuren open,
Nu schijnt hij te proberen de
Artiesten op te kopen;
Misschien is dan 't gejammer uit,
De kater wordt er krols van
En komt er zonder Dietrich nog
Een Grand Gala du Zwolsman!
JAAP MIJDERWIJK.
natuurlijk een allesbehalve plezierig iets,
vooral omdat daarbij eisen worden ge
steld waaraan bij officiële onderhande
lingen niet kan worden voldaan. Ogen
schijnlijk lijken ze voor de wilde eisers
dus niet aggressief genoeg op te treden,
maar de vakbondbestuurders, hun eisen
al zo hoog mogelijk stellend, weten
nochtans dat de economische mogelijk
heden grenzen stellen die niet straffe
loos .overschreden kunnen worden.
De tweespalt, die door het gewroet der
wilde-actieleiders dreigt te ontstaan, is
uiteindelijk zeker niet in het belang van
de werknemers noch van het Nederland
se volk in zijn geheel.
De Eigendomweg is een keurige weg, daar
valt niet aan te twijfelen, maar als men
de moeite neemt tegenover perceel 90
een kort pad af te lopen, dan wordt men
geconfronteerd met woningen die geen
woningen maar krotten zijn en met hun
toestanden die men rustig wantoestan
den kan noemen.
In twee krotten wonen zes kinderen met
hun ouders en het is haast niet te be
grijpen dat het geen doodzieke kinderen
zijn.
Natuurlijk weet u dat niet omdat de
Eigendomweg niet in uw buurt ligt en
omdat u niet op het idee komt dat pad
eens af te lopen en u te verbazen dat
zoiets in Soest mogelijk is.
Voorlopig ziet de familie Gros er nog
geen heil in en moedeloos wordt op een
redelijke woning gewacht.
Een tweede huisje in deze on-Nederland-
se gemeenschap staat nu leeg, want man
vrouw en kind konden naar een flat,
maar in het derde wonen pa en moeder
Sevink en de kinderen Karin van drie,
Els van anderhalf en Rian van 2 maan
den, die nagenoeg worden opgegeten
door de muizen.
Ze hebben nog mulder ruimte dan de
familie Gros, maar betaalden ook 20,
per week aan de vorige eigenaar.
De slaapkamer is een hok van nog geen
twee bij twee meter. Overdag staat daar
naast de bedjes van Karin en Els en het
Wel weten we hoe we moeten meehelpen
aan de bouw van „Het Dorp" bij Arnhem,
aan de herbouw van de Perzische dorpen
en aan het verschaffen van een mens
waardig bestaan aan vluchtelingen heel
ver weg.
Dat er kinderen heel dichtbij aan een
menswaardig bestaan geholpen moeten
worden komt helemaal niet bij ons op.
In maart 1960 betrok het kinderloze
echtpaar A. Gros vol hoop het zomer
huisje terzijde van de Eigendomweg en
ze deden dat graag, want het werd zomer
en voor de winter zouden ze heus wel
een behoorlijk huis hebben.
Inmiddels zijn drie winters verstreken,
maar ze wonen er nog. Nu met de drie
jarige Jolanda, de anderhalf jarige Adri
en Bertie van 8 maanden. Ze zijn er van
overtuigd dat ze ook de vierde winter
zullen ingaan en ze vragen zich daarbij
af hoeveel kinderen je in Soest eigenlijk
moet hebben om in aanmerking te kun
nen komen voor een woning waarin je
kleding niet beschimmeld, die een toilet
heeft en waarin je niet met z'n vijven
op een zoldertje hoeft te slapen dat ie
der moment naar beneden kan komen.
Een woning waarin de kinderen niet zo
gemakkelijk bronchitis en kinkhoest krij
gen.
Die woning hoeft echt niet zo goedkoop
te zijn, want tot voor kort betaalde de
familie Gros aan de vorige huiseigenaar
20,per week voor deze behuizing.
Voor die 20,kon men naast het
wonen rekenen op plagerijen als het af
snijden van het licht, het slopen van
een schuur en een w c. en tenslotte op
een proces dat leidde tot een vonnis van
de kantonrechter te Amersfoort. De fami
lie Gros moest het huis verlaten wegens
huurschuld, overlast, verwaarlozing en
wat niet meer, maar ook de rechters
kunnen zich weieens vergissen en in
hoger beroep werd beslist dat er hele
maal geen reden was de familie Gros
te beletten het huis te bewonen.
Nu kan men zich echter afvragen of het
niet beter geweest was op straat gezet
te worden, want slechtere huizen zijn er
beslist niet in Soest, tenzij ze onbe
woonbaar verklaard werden.
De eigenaar die het gewoon vond twee
maal 20,per week te ontvangen voor
twee krotten zonder toiletten, vertrok uit
Soest nadat hij de huisjes verkocht had
aan een aannemer die de beide families
eveneens wil zien vertrekken, maar uit
heel wat acceptabeler motieven.
Hij wil een eind maken aan deze hele
gribus; de boel tegen de grond en dan
gebruiken als opslagplaats. Huur wil hij
helemaal niet hebben, want hij zou zich
zelf een weinig respectabel mens vinden
als hij huur ontving van deze woningen
die nodig tegen de grond moeten.
De heer Gros heeft getracht een huisje
op de Dorresteinweg te bemachtigen met
de belofte dat hij het zelf zou opknap
pen, maar dit mislukte. Een ander kreeg
het. Op de Schoutenkampweg staat een
huisje leeg dat het opknappen waard is,
maar het is de vraag of dit mag en of
deze woning betrokken mag worden.
bed van het echtpaar Sevink de wieg van
Rian, maar die moet 's avond naar de
kamer, want anders is er helemaal geen
ruimte voor het uitkleden en naar bed
gaan. Ook de familie Sevink heeft geen
toilet. Een keuken trouwens ook niet.
En evenmin weinig hoop dat voor de
winter een andere woning betrokken
kan worden.
De winter breekt aan en zes kinderen
zullen bij slecht weer 24 uur per etmaal
moeten leven in vochtige krotten, waar
schimmel en muizen heel wat te vertellen
hebben.
En wij verbeelden ons maar dat het met
de volksgezondheid in ons land zo best
gesteld is, want we weten niet eens dat
er tegenover de woning 90 in de Eigen
domweg een kleine krottenwijk is die
nodig tegen de grond moet. En niet in
het minst omdat we zo gul gegeven
hebben voor het slopen van krottenwijken
duizenden kilometers hiervandaan.
De bedrijfsarts J. Kuijvenhoven, die in
Soestdljk woont, promoveerde aan de
rijks-universiteit te Utrecht tot doctor
in de geneeskunde op het proefschrift
„Tuberculose en bedrijfsgeneeskunde".
Het behandelt het onderzoek naar het
voorkomen van tuberculose bij perso
neelsleden van de Nederlandse Spoor
wegen en de lotgevallen van de patiën
ten.
De heer Kuijvenhoven is bedrijfsarts bij
de Spoorwegen. Zijn onderzoekingen zijn
van groot belang voor het ontdekken
van tuberculose. Niet minder dan 70
van alle patiënten met longtuberculose
onder het NS-personeel heeft het vroeg
tijdig ontdekken van deze ziekte te dan
ken aan het röntgenonderzoek en het
bedrijfsgeneeskundig onderzoek van de
medische dienst der spoorwegen. Jaarlijks
wordt er in samenwerking met de afde
ling longziekten van het Stads- en Aka-
demisch Ziekenhuis te Utrecht een
schermbeeldonderzoek gehouden.
Een opvallend groot aantal patiënten
blijkt na genezing van t.b.c. weer op
normale wijze aan het werk te kunnen
gaan. terwijl zelfs 84.4 van de her
stelde patiënten in de vroegere functie
terugkwam.
Op de eerste Gemeente-avond in dit
seizoen sprak voor de leden van de
Ned. Prot. Bond ds van der Wall uit
Laren over het onderwerp: Christus in
de beeldende kunst. De dia's die de cau
serie begeleidden, waren zelfgemaakte
opnamen van de oorspronkelijke kunst
werken, zich bevindende in verschillende
landen en ontsproten aan het geloofs
leven van de kunstenaars. Ook de cul
tuur van de kunstgeschiedenis in de
tijd van het ontstaan van de werken
speelt een rol bij de uitbeelding. De
oudste afbeelding, uit het jaar 225, toon
de ons Christus als de Goede Herder,
door vele kunstenaars in de loop der
eeuwen nagevolgd, op wel zeer verschil
lende wijze. Ook zagen we Christus als
Leraar, Prediker, Genezer, biddend in
Gethsemané, kloppend aan de deur, en
als de Koning der koningen. De gods
openbaring, die onzichtbaar is, heeft vele
kunstenaars geïnspireerd deze op hun
eigen wijze zichtbaar te maken.
Het gebodene was zeer de moeite waard
en een dankwoord dan ook wel op zijn
plaats.
Zestig jaar geleden
een bekende Soester
de in de Eemstraat.
re school was zijn
had grote steun van
je, die al op haar
kreeg. Die was in
voor het doen van
het meisje was er
was Kobus van Ee
winkelier. Hij woon-
De voormalige lage-
huis en winkel. Hij
zijn dochter Gerrit-
elfde jaar een fiets
hoofdzaak bestemd
boodschappen, maar
trots op dat ze de
n
In de Sint Pieter s basiliek is met een heilige mis de vijfde verjaardag
herdacht van de Pausverkiezing van wijlen Paus Joannes XXIII
De Belgische kardinaal Leo Joseph Suenens hield een toespraak en
werd door Paus Paulus VI ontvangen.
Jaar in jaar uit geven bestuursleden van
de Soester Vereniging voor Veilig Verkeer
belangeloos les aan Soester ingezetenen,
die zich opgeven voor de cursussen, wel
ke elke winter in De Gouden Ploeg ge
houden worden.
Jarenlang werd dit gedaan door de heren
B. Snijders en F. Sonders.
De heer Sonders overleed enige weken
geleden en dat betekende een groot ver
lies voor de vereniging.
Op 4 november om 8 uur begint echter
een nieuwe cursus, want de heer Snij
ders gaat door in het belang van de
verkeersveiligheid, waaraan in Soest heus
nog wel wat hapert. Tien maanden van
het jaar zijn om en reeds zijn er negen
slachtoffers van het Soester verkeer in
1963 te betreuren.
Er zijn koningen van de weg, die menen
dat ze niets meer te leren hebben op het
gebied van het verkeer en ze gaan prat
op hun grote kwaliteiten als wegge
bruiker. Ze hebben heel wat voorgangers
gehad en menigeen van hen kwam op
het kerkhof terecht door zelfoverschat
ting.
Voor hen die zich koning op de weg
voelen is zo'n cursus heel geschikt. En
ook voor mensen die nog altijd denken
dat een auto altijd voorrang heeft om
dat het nu eenmaal een auto is. En
voor hen die alleen maar fietsen en
nog steeds niet weten dat ze op de rijks
weg voorrang hebben als een auto deze
weg opkomt of een zijweg inslaat. En
voor de bromfietsers, die er maar niet
aan kunnen wennen dat ze geen zestig
km mogen rijden. En voor de hele harde
rijders, waarvan Jo Spier bij een teke
ning schreef: „Al kunt u op kantoor de
boeken goed bijhouden, daarom hoeft
u de trein niet bij te houden".
Voor de jeugd is deze cursus geschikt,
maar ook voor bejaarden, want die kun
nen er in het verkeer nog wel eens
een potje van maken. Het is daarom te
hopen dat De Gouden Ploeg maandag te
klein is en dat de vereniging de Expohal
moet afhuren om allen te kunnen onder
brengen die voor een veiliger Soester
verkeer willen zorgen door goed te leren
hoe ze zich in dat verkeer gedragen
moeten.
KANTMAN.
tweede was die in Soest een fiets bezat.
Nummer 1 was de verloskundige mej. v.
d. Werff, die nu bijna 98 jaar is.
Gerritje was in Soest geboren en op 30
oktober trouwde ze met de Soester meu
bel- en biljartmaker Herman Prins.
In de Oude Kerk werd het huwelijk in
gezegend door ds. Brans.
Woensdag hebben de heer en mevrouw
Prins met hun drie dochters en dertien
kleinkinderen het gouden huwelijksfeest
in hotel v. d. Brink gevierd omdat de
woning Steenhoffstraat 66 daarvoor te
klein was. In die woning trok het jonge
bruidspaar op de dertigste oktober 1913.
Het huis was in opdracht van de heer
Prins gebouwd omdat er in Soest niets
te koop of te huur was. De Steenhoff
straat bestond toen nog niet, even als
de Middelwijkstraat en de andere stra
ten die nu de rijksweg vormen, omdat
deze eenvoudigweg Rijksweg genoemd
werd.
Op de Steenhoffstraat stonden alleen
huize St. Joseph, het huis waarin de
Raiffeisenbank als Boerenleenbank ge
vestigd was en op de Middelwijkstraat
het pand waarin nu „De Kleine Witte"
gevestigd is, de school in de Kerkebuurt
en De Gouden Ploeg.
De heer Prins was voor zijn trouwen
tien jaar biljartmaker in Utrecht, daar
na enige jaren meubelmaker in Hilver
sum en toen kwam hij naar Soest om
hier als timmerman te werken, want
iedere dag om vijf uur op de fiets naar
Hilversum rijden en pas om acht uur
thuiskomen, was ook niet alles. En he
lemaal niet als er onderweg lekke ban
den gerepareerd moesten worden, want
dan werd het nog later.
Vijftien jaar heeft mevr. Prins naast
haar woning een textielwinkel en een
zaak in huishoudelijke artikelen gedre
ven. Daarin is thans de firma Biesheuvel
gevestigd.
Het gouden Bruidspaar is uitstekend ge
zond, al wil het met de benen niet hele
maal naar wens. Mevr. Prins vindt dat
ze in een mooie tijd geleefd heeft en
nog leeft, want ze heeft de fiets, de auto,
het vliegtuig, radio, brommer en televi
sie zien komen en vooral de televisie
is een uitkomst voor de 81-jarige heer
Prins en zijn 78-jarige vrouw, want zij
blijven graag op de hoogte met alles wat
de moderne tijd te bieden heeft.
S.E.C. speelt zondag tegen I.V.V. in H-
pendam in de volgende opstelling:
Doel Adams; achter De Rooij en Hooij-
er. midden Burgman, Ruttenberg en
Wolfsen: voor De Bruin, Van Breukelen
Hanasbeij, Duijst en Pothoven.
