WE ZIJN
GEWAARSCHUWD.
DROOMFLAT.
HET OOG GERICHT OP
EEN ERKENNING.
SOESTERBERG
V.V.V.-nieuws.
TJEERD LICHTHART:
van smid tot kunstsmid.
Geen spreekuur.
Nederlands Motet- en Madri
gaalkoor voerde Mozart's
„Req
mem uit.
Prinsenbal.
Einde van hotel Trier.
Jaarvergadering N.C.V.B.
Opstelling van S.E.C.
Vleesverkoop.
TELEF BRANDWEER 3 3 3 3
Medische dienst.
Congressentaal.
VRIJDAG 24 JANUARI 1964.
43ste JAARGANG No. 7.
SOESTER
OÜRANT
Verschijnt Iedere dinsdag en vrijdag.
Abonn. p. kwart, 2.40 - per post 2.55
UITGAVE DRUKKERIJ SMIT SOESTDIJK BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE VAN WEEDESTRAAT 29A SOEST TELEFOON 2566 GIRO 126156
Men begint nu toch van verschillende
en deskundige zijde te waarschuwen voor
de gevolgen van eventueel nog verder
gaande looneisen. Eerst heeft minister
Witteveen (financiën) een waarschu
wende stem laten horen toen hij sprak
op een bijeenkomst van de buitenlandse
persvereniging, waarna dezer dagen ook
d.e voorzitter van het N.V.V. zijn bezorgd
heid uitsprak over de forse loonverbete-
ringen die aanhangig zijn gemaakt en
de voortgaande prijsstijgingen, welke be
zorgdheid gedeeld wordt door de voor
zitter van de beide andere vakcentralen
De schuld van de forse loonsverhogingen
ligt zeker niet alleen bij de werknemers
en hun organisaties, maar is voor een
belangrijk deel ook te wijten aan de
werkgevers. Niet alleen dat men in be
paalde branches, door de nog altijd te
krappe arbeidsmarkt, bereid is om ho
gere lonen te betalen, omdat men meent
de prijzen van het produkt wel dienover
eenkomstig te kunnen verhogen, doch
bovendien worden er allerwegen prijs
verhogingen bekend, die de zucht naar
hogere lonen slechts stimuleren.
Wat men op het gebied van de prijzen
ervaart, loopt menigmaal de spuigaten
uit. Verhogingen van tien tot dertig pro
cent zijn er plotseling verschenen, nog
vóór de gevolgen van loonsverhogingen
en andere gestegen kosten op deze pro-
dukten van invloed konden zijn.
Het zijn niet de detaillisten die deze
maatregelen nemen - integendeel spre
ken deze zelf er schande van tegenover
hun klanten - doch de schuld lieht uit
sluitend bij de fabrikanten. Wanneer
deze dus geen voldoende verantwoorde
lijkheidsgevoel tonen tegenover de eco
nomische situatie, kunnen zij dat zeker
moeilijk eisen van hun werknemers. De
consumenten worden thans links en
rechts geplukt en het is geen wonder als
er, niettegenstaande zogenaamd verbe
terde lonen toch ontevredenheid ont
staat en men ervaart dat het toch fei
telijk weer de kleine man is, die aan
het kortste eind trekt. En dat is niet de
bedoeling die men heeft van de idee
tot een betere spreiding van de welvaart.
De regering heeft deze ontwikkeling niet
in de hand. Zij beschikt niet over een
afdoend apparaat tot prijsbeheersing en
prijscontrole. Maar moet dat er dan ook
altijd voor nodig zijn? Waar blijft het
verantwoordelijkheidsgevoel aan werkge
verszijde en de bereidheid om ook ge
noegen te kunnen nemen met wat klei
nere winsten en een desnoods wat min
der hoge notering der aandelen? Die
bereidheid is er kennelijk niet en men
kan die dan ook moeilijk verwachten
noch eisen van werknemerszijde.
Gaan wij echter voort met de prijzen
en de lonen te verhogen, dan wordt onze
mogelijkheid tot concurreren met het
buitenland nog verder aangetast en
zullen de gevolgen daarvan in de ko
mende jaren goed merkbaar worden. Dan
zal de werkgelegenheid beduidend gaan
dalen.
Men kan nu zeggen, dat dit zijn voordeel
heeft ten aanzien van de arbeidsmarkt,
en de looneisen daardoor automatisch
zullen worden gedrukt, anderzijds zal
dit toch ook leiden tot een belangrijke
daling van de bedrijfswinsten met alle
financiële gevolgen van dien voor di
recties, commissarissen en aandeelhou
ders. En in hoeverre dat voort zal gaan
heeft geen regering in de hand, al zal die
Excuseer ons voor dit schrijven.
Hooggeachte president,
Maar wij kopen graag uw droomflat,
't Is voor ons een losse cent,
Honderdvijftienduizend gulden
Zijn maar iets meer dan een gift
Voor die bar met al dat goudleer,
Voor die daktuin en die lift.
Uw tee-vee is ook fantastisch:
Is „zo is 't" niet zo veel.
Dan laat u ze rustig kwetsen
Achter 't edelhoutpaneel;
De salonvloer is van marmer,
Maar voor ik te snel beslis:
Mijn vrouw wil eerst heel goed weten
Of 't Cararisch marmer is!
Drieentwintig buurgezinnen
Zijn van een erkende stand:
Dat 's maar goed ook, want wij horen
Tot de eersten van het land:
Drie gravinnen en twee jonkers
Prijken bij ons in een lijst,
Oma is een douairière
In de adelstand vergrijsd.
Hoe taxeert u die portier nou,
't Enig stukje roerend goed?
Ik hoop, dat hij niet vulgair is.
Maar wat blauw heeft in zijn bloed.
Want wij hebben zelfs relaties
In de Gotha-almanak,
Die nooit slapen bij proleten
Onder één en 't zelfde dak.
'k Stuur je morgen de notaris
Zelf geen tijd hé, en tot kijk,
Stel je buren maar gerust hoor,
van baron
VON MYDERWYCK.
er wel de schuld van krijgen. Dan krij
gen we er weer het werklozenprobleem
bij, waaraan inefficiënt geld verdaan
moet worden, hetgeen onze economische
situatie nog meer zal benadelen.
Bezien wij al deze gevolgen en de huidige
tendens op het gebied van lonen en prij
zen, dan is het geen wonder, dat de be
voegde personen een ernstige waarschu
wing laten horen. Er is alle aanleiding
om de ontwikkeling, die nog niet tot
rust is gekomen, met enige bezorgdheid
tegemoet te zien. Het stemt tot ver
trouwen dat de besturen der vakcentra
les hier oog voor hebben en niet schro
men van die bezorgdheid te doen blijken.
Het is te hopen dat men ook aan werkge
verszijde, van groot tot klein, zich van
zijn verantwoordelijkheid bewust is en er
zijn aandeel toe zal bijdragen om de
loon- en prijsontwikkeling binnen de
perken te houden.
Uiteraard kan de regering er het nodige
toe bijdragen, om te beginnen een min
der progressief verlopende belastinghef
fing.
Dertig jaar geleden fietste er een man
door de polders rond Amsterdam. Het was
Tjeerd Lichthart, die nu een bloeiende
kunstsmederij aan het Eerste Heeser
laantje heeft. Hij fietste daar met een
opdracht die hij zichzelf gesteld had.
Het was een zware opdracht, want de
werkloze smid Lichthart had zich voor
genomen zich als smid te vestigen,
wanneer hij op deze fietstocht een leeg
huis met een schuur kon vinden, die hij
als woning en werkplaats zou kunnen
huren. Als hem dit lukte dan zou hij dit
als een vingerwijzing beschouwen dat
hij deze grote stap zou kunnen wagen
na een hele trieste periode van ziekte,
teleurstelling, neerslachtigheid en werk
loosheid.
Al fietsend reed hij bij Ouderkerk aan
de Amstel en daar zag hij een leeg
huis met een schuur, dicht bij een boer
derij. De boer was de eigenaar van het
huis en de schuur en hij was bereid
de heer Lichthart als huurder te aan
vaarden, wanneer deze tenminste bereid
was een rijksdaalder huur te betalen.
Dat wilde de toekomstige kunstsmid
graag en verhuurder en huurder werden
het eens. De verhuurder sprak daarbij
de wens uit dat de huurder steeds op
tijd zijn huur zou betalen. Mocht hij dit
niet doen dan zou de schuldeiser niet
aarzelen en hem eenvoudig het huis uit
schoppen. Zover is het nooit gekomen,
want de huur werd steeds op tijd be
taald, al was de start als kunstsmid niet
gemakkelijk. Een jaar later ging de heer
Lichthart naar het meer centraal gele
gen Lage Vuursche en hij vestigde zich
in 1941 in Soest. Thans heeft hij een
bedrijf waarin een zestal personeelsleden
onder zijn leiding kunstsmeedwerk ver
vaardigen, waarnaar vraag is in het
gehele land; buitenlantaarns, zonnewij
zers, hall-lantaarns, gevel-sierletters,
open haarden, deursierhekken, lichtkro
nen en wat al niet.
De heer Lichthart was ver voor de oor
log smid. Het was een moeilijke tijd.
maar wie werk had kon daarover ver
heugd zijn, want velen hadden dit niet.
Tjeerd Lichthart ging tot het grote leger
der werklozen behoren toen hij een
vinger afknelde. Lang kon hij hierdoor
niet werken en toen het weer ging was
er geen werk. Daaraan kwam een einde
toen hij bij een scheepswerf revolver
hakker kon worden. Dat is een lawaai-
verwerkend en eentonig werk, waartegen
slechts robots zonder schade voor hun
gezondheid kunnen en Tjeerd Lichthart
was geen robot. Lichamelijk kon hij het
werk wel aan, maar geestelijk niet en
weer kwam hij op het ziekbed terecht.
Hij genas en kreeg de keus het werk
dat hij verafschuwde te hervatten of te
doen wat hij van plan was, zich ves
tigen als kunstsmid. Hij koos het laatste
tijdens die fietstocht in de polders rond
Amsterdam, die zijn leven een goede
wending gaf, ondanks vele moeilijkheden
in de beginperiode
Onder de vele werkstukken die in de
werkplaats van de heer Lichthart staan,
bevindt zich een sprietloper. Het is niet
zomaar een figuur, die zich met een
lange stok al balancerend voorzichtig
voorwaarts beweegt over een smalle
spriet, maar een symbool. Het symbool
van het leven van Tjeerd Lichthart en
ons allen. Wij zijn allemaal sprietlopers,
die ons eigenlijk met behulp van een
houvast al tastend een weg moeten ba
nen door het leven, dat zo gevaarlijk
kan zijn voor de mens als de smalle
spriet.
Zonder houvast komt men zo gemak
kelijk ten val en velen vallen dan ook.
In Soest kan men werk van Tjeerd
Lichthart zien: sierletters, zonnewijzers,
lantaarns en hekken, maar ook in
Amersfoort, waar in hotel De Witte een
fraai hekwerk aangebracht is. En in
Noordeloos, waar de Raiffeisenbahk een
prachtig wandembleem kreeg met een
zon als centraal punt en landbouwers en
veehouders als de mensen die profiteren
van deze zon, bron van alle leven.
In de grote hervormde kerk van Putten
hangen drie grote kroonluchters, die
De verkoop van de plastic kokertjes in het kader van de actie „Kinder
handen smeden vriendschapsbanden" van het Nederlandse Rode Kruis
duurt nog deze week. Tot en met 25 januari kan men terecht
bij winkeliers die een raambiljet hebben. In de kokertjes worden briefjes
gerold met naam en adres van de afzender, die door tankschepen ver
weg overboord gezet zullen worden en dan, hopenlijk, ergens zullen aan
spoelen.
eveneens in de kunstsmederij van de
heer Lichthart vervaardigd zijn. Toen
ze afgeleverd werdei bleken de deuren
van de kerk te klein te zijn om de flink
uit de kluiten gewasben luchters te kun
nen doorlaten. Dat
van de heer Licht!
opdrachtgever die 1
houden had met de
ters en niet met
van de deuren der
was niet de schuld
ïart, maar van de
lechts rekening ge-
maten van de luch-
e doorlaatcapaciteit
kerk. Een handige
fraaie luchters kond
Tjeerd Lichthart e
beoefenen een edel
vele eeuwen uitgeoe
oefenen dit werk
maar ook met lief<
metselaar loste de ziak echter op en de
n naar binnen.
zijn medewerkers
ambacht dat reeds
end wordt. Zij be-
met vakmanschap,
hetgeen nodig is
om tot een fraai pijidukt te komen dat
de maker en deft koper voldoening
schenkt. De heer Lichthart heeft een
lange en moeilijke weg moeten afleggen
voor hij kwam tot de erkenning van zijn
vakmanschap. Dat lag niet aan het vak
manschap zelf, maar aan de moeilijke
vooroorlogse jaren. Het was een weg die
misschien nog moeilijker te begaan was
dan het Eerste Heeserlaantje, waaraan
zijn bedrijf ligt. Zijn weg was echter
moeilijk in figuurlijke zin. Tjeerd Licht
hart heeft er echter helemaal geen
spijt van dat hij de weg aflegde die hem
van een werkloos smid tot een veelge
vraagd kunstsmid maakte.
De heer W G. van Zadelhoff, wethouder
van openbare werken, is verhinderd
maandag a.s. zijn wekelijks spreekuur te
houden.
Toen Mozart eind 1791 zijn „Requiem"
schreef wist hij niet hoe de orgels zou
den zijn waarmede vrijdagavond, in de
Oude Kerk, onder leiding van Carel
Laóut, zijn geweldige Requiem moest
worden uitgevoerd, met welke orgels de
organisten Maarten Kooy en Meindert
Boekei hun medewerking moesten verle
nen.
De beide orgels konden - en wie kan dat
helpen - slechts 'n pover surrogaat
brengen van de prachtige orkestpartij
die Mozart had voorgeschreven en het
was of zij zich naast het vol overgave
zingende koor een beetje mensenschuw
voelden.
Het meest met de geest van het werk
vertrouwd leek, bij de solisten, de alt
Helena Lasschuit, die met haar fraaie
warme stem ons ervan wist te overtui
gen dat zij zich bewust was van de
grootsheid van haar onderwerp.
Te bescheiden traden bas en sopraan
op de laatste had een fraaie, vaste
maar weinig volumineuze stem)te on
bescheiden de tenor, die van zijn, toch
aan het geheel ondergeschikte partijen,
solistische aria's maakte.
Het koor toonde grote aanhankelijkheid
en volgzaamheid ten aanzien van zijn
dirigent, die het koor daardoor volkomen
in zijn sterke hand had. Hij wist zonder
ook maar éénmaal op effecten te jagen
nadrukkelijk zijn bedoelingen op het
koor en dus de toehoorders over te bren
gen en daardoor vaak grote indruk te
maken zoals al onmiddellijk bij het „Re
quiem aeternam".
Mij persoonlijk spraken daarna nog
sterk aan „Salva me, fons pietatis", in
Domine Jesu vooral „Libera eas ne
cadant in obscuram" en het Sanctus ial
zal dat volgens de geleerden niet hele
maal van Mozart zijn), dat er stralend
uitkwam.
De geestdrift van het koor was hart
verwarmend maar ook de zuiverheid van
zingen, zelfs in de hoogste noten der
sopranen, was opvallend. Het grote vrou
wen-overschot viel enkel ten opzichte
van de tenoren op en een verdubbeling
van het volume van de laatsten zal
waarschijnlijk ook aan Carel Laóut wel
kom zijn.
Het Soester koor verdient alle hulde,
niet alleen voor zijn initiatief en zijn
grote toewijding maar vooral ook voor
de uitstekende kwaliteit die het bij
deze uitvoering ten „toon" spreidde.
De velen die de Oude Kerk tot in de
hoeken vulden hebben een schone avond
gehad.
Een toehoorder.
Een kleine 15 jaar geleden werd Tsjang
Kaï Sjek, de leider van het nationalis
tische Chinese leger, met de troepen die
hem nog restten verdreven uit China en
op Formosa zit hij nu al bijna 15 jaar
te beweren dat hij China zal bevrijden
van de communistische terreur.
Niemand gelooft dat en hijzelf waar
schijnlijk ook niet, maar communistisch
China is nog steeds niet erkend en
maakt geen deel uit van de Verenigde
Naties, omdat men blijkbaar meent dat
de heerschappij van Mao Tse Toengs
bewind slechts van tijdelijke aard is.
Dat dacht men 45 jaar geleden ook van
't regiem dat Lenin in samenwerking met
Stalin en enige andere lieden vestigde.
Die hebben voortdurend zo vast in het
zadel gezeten dat ze zich de grootste
schanddaden veroorloven konden zonder
te struikelen.
Zo konden de leiders van de Chinese
volksrepubliek zich veroorloven zo n slor
dige 20 miljoen mensen uit de weg te
ruimen. Toen een journalist uit de vrije
wereld Mao Tse Toeng hierover onder
vroeg antwoordde deze: „Och, er zijn
Chinezen genoeg".
Rood China blijft, zoals de Sowjet-Unie
bleet en zoals Estland, Letland en Li-
thauen verdwenen zijn. Daarbij hebben
we ons domweg neer te leggen en het
heeft dus geen zin hevig verontwaardigd
te doen omdat generaal De Gaulle en
zijn ministers Rood China erkend hebben.
De regering in Peking vertegenwoordigt
nu eenmaal het Chinese volk, hoe verve
lend dat misschien ook is en niet meneer
Tsjang Kai Sjek, die wel spoedig zal
sterven, omdat hij niet zo jong meer is,
maar nooit zijn land zal heroveren.
Die erkenning door Frankrijk is dus niet
zo vreemd. Het is alleen jammer dat
De Gaulle hiertoe de stoot moest geven,
omdat men nu niet weet of het besluit
tot erkenning door overtuiging ingege
ven is of alleen maar om het maar
weer eens anders te doen dan de ande
ren.
KANTMAN.
De leden van de Instuif R.K. Jong Soest
krijgen zondagavond een vorproefje van
het carnavalsfeest dat op 8 en 9 februari
gehouden zal worden. In het St Joseph-
gebouw wordt het Prinsenbal gehouden.
Het Confetticombo zal de dansmuziek
verzorgen en natuurlijk zullen Prins Leut
de Vierde, zijn adjudanten en de Raad
van Elf aanwezig zijn.
Rijkswaterstaat heeft het vervallen hotel
Trier gekocht van de heer Van Assem,
die reeds hoteleigenaar is en het plan
had Trier te laten slopen en een nieuw
hotel met dezelfde naam te laten bou
wen. Hij wacht echter reeds jarenlang
op de bouwvergunning. Het slopen van
het gebouw is pas georloofd als deze ver
gunning afgegeven is. Het werd echter
toch gesloopt, maar niet officieel en door
de jeugd.
Rijkswaterstaat behoeft niet te wachten
op een bouwvergunning omdat er door
deze verkoop geen nieuw hotel zal ko
men. Men mag dan ook verwachten dat
het vervallen gebouw spoedig gesloopt zal
worden.
De afdeling Soest-Zuid van de Neder
landse Christenvrouwenbond heeft in ge
bouw De Rank de jaarvergadering ge
houden onder voorzitterschap van mevr.
W. Oosterveen-Wielinga. Zij verwelkom
de niet alleen de leden, maar ook gas
ten, waaronder afgevaardigden van an
dere afdelingen.
De secretaresse, pennningmeesteresse,
propagandiste en een lid van de zieken-
commissie brachten jaarverslagen uit.
Aan mevr. E. Oosterom-v. d. Dool werd
dank gebracht voor het vele werk dat
zij als tweede secretaresse voor de afde
ling verricht had en aan mevr. T. van
Kooten-De Groot, hoofd van de zieken-
commissie. Mevr. H. Meijering-Verpoorten
volgde mevr. Oosterom op en de dames
Van Selm en Dijkshoorn zetten het werk
van mevr. Van Kooten voort.
Na de pauze werd door enige leden het
toneelstuk „Het Antwoord' opgevoerd.
Op 12 februari zal prof. Bijlsma uit De
Bilt over het onderwerp „Het concilie
en wij" spreken.
SE C. speelt zondag in de thuiswedstrijd
tegen E.T.O. 1 in de volgende opstelling:
doel Adams. achter De Rooij en Hooijer,
midden Van Breukelen, Ruttenberg en
Burgman, voor Verhoeve, Hanasbei, De
Bruin, Duijst en Dettmer.
Zaterdagmorgen, 9 uur, heeft aan het
gemeentelijk slachthuis verkoop van vlees
plaats.
Dokter J. C. Lucas, Simon Stevinlaan 1,
Soesterberg, tel. 03463-200, neemt het
a.s. weekeinde de dienst waar voor de
artsen A Th. M. Splinter te Soesterberg,
W. F van den Helm te Huis ter Heide
en D. J. R. Jellema te Den Dolder.
Dokter A. J. W. Hagedoorn, Oude Tem
pellaan 6, tel. 03463-517, neemt de dienst
waar voor dokter L. H Brandt te Den
Dolder.
Bent u een trouwe lezer van ons V.V.V.-
nieuws? U zult dan merken, dat wij u
opmerkzaam maken op diverse attrac
ties en mogelijkheden. V.V.V. heeft op
verschillend gebied iets te brengen.
Laten we zeggen, dat er drie kanten aan
ons werk zijn: een sportieve kant, een
zakelijke kant en een culturele kant. Va-
cantiegeneugten e.d. zijn sportief, infor
maties omtrent plaatselijke belangen zijn
zakelijk en activiteiten op gebied van
de schone kunsten zijn cultureel. Voor
deze drie belangrijke hoedanigheden
heeft u de V.V.V.
Wij willen u steeds meer attent maken
op dingen, die de moeite waard zijn.
Daarom vragen wij ditmaal uw aandacht
voor de Soester kunstenaar Bob Lokhorst.
In een van onze vitrines heeft hij een
paar grafische werkjes neergezet. Bob
Lokhorst woonde gedurende zestien jaar
in Frankrijk, was daar voorzitter van de
kring Hollandse schilders en beeldhou
wers en verwierf voor zijn diensten aan
de franse cultuur bewezen, de „palme
académique".
Er zullen Soesters zijn die Bob kennen.
Voor wie dit niet het geval is, wil onze
vitrine een bemiddeling tot kennismaking
zijn. En zo zullen wij in de toekomst
meerdere kunstenaars en kunstenares
sen aan u voorstellen, die in Soest of
elders in de provincie Utrecht wonen.
Let u dus vooral op onze vitrine met
„permanente expositie". U vindt daar de
culturele kant van V.V.V., gedurende de
eerstvolgende weken getekend en ge
graveerd door Bob Lokhorst.
Uit een brief:
„Enig toch die Esperanto-congressen,
want: 1. geen tolken; 2. geen vernuftige
dure apparaten. 3. geen wedijver tussen
nationale talen; 4. maar één volk
(uit 5 werelddelen) door de bewonde
renswaardig eenvoudige vinding van de
praktische idealist Zamenhof, de onver
getelijke". (Augustus 1964. Esperanto-we-
reldcongres in Den Haag.)