WE ZIJN GEWAARSCHUWD. DROOMFLAT. HET OOG GERICHT OP EEN ERKENNING. SOESTERBERG V.V.V.-nieuws. TJEERD LICHTHART: van smid tot kunstsmid. Geen spreekuur. Nederlands Motet- en Madri gaalkoor voerde Mozart's „Req mem uit. Prinsenbal. Einde van hotel Trier. Jaarvergadering N.C.V.B. Opstelling van S.E.C. Vleesverkoop. TELEF BRANDWEER 3 3 3 3 Medische dienst. Congressentaal. VRIJDAG 24 JANUARI 1964. 43ste JAARGANG No. 7. SOESTER OÜRANT Verschijnt Iedere dinsdag en vrijdag. Abonn. p. kwart, 2.40 - per post 2.55 UITGAVE DRUKKERIJ SMIT SOESTDIJK BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE VAN WEEDESTRAAT 29A SOEST TELEFOON 2566 GIRO 126156 Men begint nu toch van verschillende en deskundige zijde te waarschuwen voor de gevolgen van eventueel nog verder gaande looneisen. Eerst heeft minister Witteveen (financiën) een waarschu wende stem laten horen toen hij sprak op een bijeenkomst van de buitenlandse persvereniging, waarna dezer dagen ook d.e voorzitter van het N.V.V. zijn bezorgd heid uitsprak over de forse loonverbete- ringen die aanhangig zijn gemaakt en de voortgaande prijsstijgingen, welke be zorgdheid gedeeld wordt door de voor zitter van de beide andere vakcentralen De schuld van de forse loonsverhogingen ligt zeker niet alleen bij de werknemers en hun organisaties, maar is voor een belangrijk deel ook te wijten aan de werkgevers. Niet alleen dat men in be paalde branches, door de nog altijd te krappe arbeidsmarkt, bereid is om ho gere lonen te betalen, omdat men meent de prijzen van het produkt wel dienover eenkomstig te kunnen verhogen, doch bovendien worden er allerwegen prijs verhogingen bekend, die de zucht naar hogere lonen slechts stimuleren. Wat men op het gebied van de prijzen ervaart, loopt menigmaal de spuigaten uit. Verhogingen van tien tot dertig pro cent zijn er plotseling verschenen, nog vóór de gevolgen van loonsverhogingen en andere gestegen kosten op deze pro- dukten van invloed konden zijn. Het zijn niet de detaillisten die deze maatregelen nemen - integendeel spre ken deze zelf er schande van tegenover hun klanten - doch de schuld lieht uit sluitend bij de fabrikanten. Wanneer deze dus geen voldoende verantwoorde lijkheidsgevoel tonen tegenover de eco nomische situatie, kunnen zij dat zeker moeilijk eisen van hun werknemers. De consumenten worden thans links en rechts geplukt en het is geen wonder als er, niettegenstaande zogenaamd verbe terde lonen toch ontevredenheid ont staat en men ervaart dat het toch fei telijk weer de kleine man is, die aan het kortste eind trekt. En dat is niet de bedoeling die men heeft van de idee tot een betere spreiding van de welvaart. De regering heeft deze ontwikkeling niet in de hand. Zij beschikt niet over een afdoend apparaat tot prijsbeheersing en prijscontrole. Maar moet dat er dan ook altijd voor nodig zijn? Waar blijft het verantwoordelijkheidsgevoel aan werkge verszijde en de bereidheid om ook ge noegen te kunnen nemen met wat klei nere winsten en een desnoods wat min der hoge notering der aandelen? Die bereidheid is er kennelijk niet en men kan die dan ook moeilijk verwachten noch eisen van werknemerszijde. Gaan wij echter voort met de prijzen en de lonen te verhogen, dan wordt onze mogelijkheid tot concurreren met het buitenland nog verder aangetast en zullen de gevolgen daarvan in de ko mende jaren goed merkbaar worden. Dan zal de werkgelegenheid beduidend gaan dalen. Men kan nu zeggen, dat dit zijn voordeel heeft ten aanzien van de arbeidsmarkt, en de looneisen daardoor automatisch zullen worden gedrukt, anderzijds zal dit toch ook leiden tot een belangrijke daling van de bedrijfswinsten met alle financiële gevolgen van dien voor di recties, commissarissen en aandeelhou ders. En in hoeverre dat voort zal gaan heeft geen regering in de hand, al zal die Excuseer ons voor dit schrijven. Hooggeachte president, Maar wij kopen graag uw droomflat, 't Is voor ons een losse cent, Honderdvijftienduizend gulden Zijn maar iets meer dan een gift Voor die bar met al dat goudleer, Voor die daktuin en die lift. Uw tee-vee is ook fantastisch: Is „zo is 't" niet zo veel. Dan laat u ze rustig kwetsen Achter 't edelhoutpaneel; De salonvloer is van marmer, Maar voor ik te snel beslis: Mijn vrouw wil eerst heel goed weten Of 't Cararisch marmer is! Drieentwintig buurgezinnen Zijn van een erkende stand: Dat 's maar goed ook, want wij horen Tot de eersten van het land: Drie gravinnen en twee jonkers Prijken bij ons in een lijst, Oma is een douairière In de adelstand vergrijsd. Hoe taxeert u die portier nou, 't Enig stukje roerend goed? Ik hoop, dat hij niet vulgair is. Maar wat blauw heeft in zijn bloed. Want wij hebben zelfs relaties In de Gotha-almanak, Die nooit slapen bij proleten Onder één en 't zelfde dak. 'k Stuur je morgen de notaris Zelf geen tijd hé, en tot kijk, Stel je buren maar gerust hoor, van baron VON MYDERWYCK. er wel de schuld van krijgen. Dan krij gen we er weer het werklozenprobleem bij, waaraan inefficiënt geld verdaan moet worden, hetgeen onze economische situatie nog meer zal benadelen. Bezien wij al deze gevolgen en de huidige tendens op het gebied van lonen en prij zen, dan is het geen wonder, dat de be voegde personen een ernstige waarschu wing laten horen. Er is alle aanleiding om de ontwikkeling, die nog niet tot rust is gekomen, met enige bezorgdheid tegemoet te zien. Het stemt tot ver trouwen dat de besturen der vakcentra les hier oog voor hebben en niet schro men van die bezorgdheid te doen blijken. Het is te hopen dat men ook aan werkge verszijde, van groot tot klein, zich van zijn verantwoordelijkheid bewust is en er zijn aandeel toe zal bijdragen om de loon- en prijsontwikkeling binnen de perken te houden. Uiteraard kan de regering er het nodige toe bijdragen, om te beginnen een min der progressief verlopende belastinghef fing. Dertig jaar geleden fietste er een man door de polders rond Amsterdam. Het was Tjeerd Lichthart, die nu een bloeiende kunstsmederij aan het Eerste Heeser laantje heeft. Hij fietste daar met een opdracht die hij zichzelf gesteld had. Het was een zware opdracht, want de werkloze smid Lichthart had zich voor genomen zich als smid te vestigen, wanneer hij op deze fietstocht een leeg huis met een schuur kon vinden, die hij als woning en werkplaats zou kunnen huren. Als hem dit lukte dan zou hij dit als een vingerwijzing beschouwen dat hij deze grote stap zou kunnen wagen na een hele trieste periode van ziekte, teleurstelling, neerslachtigheid en werk loosheid. Al fietsend reed hij bij Ouderkerk aan de Amstel en daar zag hij een leeg huis met een schuur, dicht bij een boer derij. De boer was de eigenaar van het huis en de schuur en hij was bereid de heer Lichthart als huurder te aan vaarden, wanneer deze tenminste bereid was een rijksdaalder huur te betalen. Dat wilde de toekomstige kunstsmid graag en verhuurder en huurder werden het eens. De verhuurder sprak daarbij de wens uit dat de huurder steeds op tijd zijn huur zou betalen. Mocht hij dit niet doen dan zou de schuldeiser niet aarzelen en hem eenvoudig het huis uit schoppen. Zover is het nooit gekomen, want de huur werd steeds op tijd be taald, al was de start als kunstsmid niet gemakkelijk. Een jaar later ging de heer Lichthart naar het meer centraal gele gen Lage Vuursche en hij vestigde zich in 1941 in Soest. Thans heeft hij een bedrijf waarin een zestal personeelsleden onder zijn leiding kunstsmeedwerk ver vaardigen, waarnaar vraag is in het gehele land; buitenlantaarns, zonnewij zers, hall-lantaarns, gevel-sierletters, open haarden, deursierhekken, lichtkro nen en wat al niet. De heer Lichthart was ver voor de oor log smid. Het was een moeilijke tijd. maar wie werk had kon daarover ver heugd zijn, want velen hadden dit niet. Tjeerd Lichthart ging tot het grote leger der werklozen behoren toen hij een vinger afknelde. Lang kon hij hierdoor niet werken en toen het weer ging was er geen werk. Daaraan kwam een einde toen hij bij een scheepswerf revolver hakker kon worden. Dat is een lawaai- verwerkend en eentonig werk, waartegen slechts robots zonder schade voor hun gezondheid kunnen en Tjeerd Lichthart was geen robot. Lichamelijk kon hij het werk wel aan, maar geestelijk niet en weer kwam hij op het ziekbed terecht. Hij genas en kreeg de keus het werk dat hij verafschuwde te hervatten of te doen wat hij van plan was, zich ves tigen als kunstsmid. Hij koos het laatste tijdens die fietstocht in de polders rond Amsterdam, die zijn leven een goede wending gaf, ondanks vele moeilijkheden in de beginperiode Onder de vele werkstukken die in de werkplaats van de heer Lichthart staan, bevindt zich een sprietloper. Het is niet zomaar een figuur, die zich met een lange stok al balancerend voorzichtig voorwaarts beweegt over een smalle spriet, maar een symbool. Het symbool van het leven van Tjeerd Lichthart en ons allen. Wij zijn allemaal sprietlopers, die ons eigenlijk met behulp van een houvast al tastend een weg moeten ba nen door het leven, dat zo gevaarlijk kan zijn voor de mens als de smalle spriet. Zonder houvast komt men zo gemak kelijk ten val en velen vallen dan ook. In Soest kan men werk van Tjeerd Lichthart zien: sierletters, zonnewijzers, lantaarns en hekken, maar ook in Amersfoort, waar in hotel De Witte een fraai hekwerk aangebracht is. En in Noordeloos, waar de Raiffeisenbahk een prachtig wandembleem kreeg met een zon als centraal punt en landbouwers en veehouders als de mensen die profiteren van deze zon, bron van alle leven. In de grote hervormde kerk van Putten hangen drie grote kroonluchters, die De verkoop van de plastic kokertjes in het kader van de actie „Kinder handen smeden vriendschapsbanden" van het Nederlandse Rode Kruis duurt nog deze week. Tot en met 25 januari kan men terecht bij winkeliers die een raambiljet hebben. In de kokertjes worden briefjes gerold met naam en adres van de afzender, die door tankschepen ver weg overboord gezet zullen worden en dan, hopenlijk, ergens zullen aan spoelen. eveneens in de kunstsmederij van de heer Lichthart vervaardigd zijn. Toen ze afgeleverd werdei bleken de deuren van de kerk te klein te zijn om de flink uit de kluiten gewasben luchters te kun nen doorlaten. Dat van de heer Licht! opdrachtgever die 1 houden had met de ters en niet met van de deuren der was niet de schuld ïart, maar van de lechts rekening ge- maten van de luch- e doorlaatcapaciteit kerk. Een handige fraaie luchters kond Tjeerd Lichthart e beoefenen een edel vele eeuwen uitgeoe oefenen dit werk maar ook met lief< metselaar loste de ziak echter op en de n naar binnen. zijn medewerkers ambacht dat reeds end wordt. Zij be- met vakmanschap, hetgeen nodig is om tot een fraai pijidukt te komen dat de maker en deft koper voldoening schenkt. De heer Lichthart heeft een lange en moeilijke weg moeten afleggen voor hij kwam tot de erkenning van zijn vakmanschap. Dat lag niet aan het vak manschap zelf, maar aan de moeilijke vooroorlogse jaren. Het was een weg die misschien nog moeilijker te begaan was dan het Eerste Heeserlaantje, waaraan zijn bedrijf ligt. Zijn weg was echter moeilijk in figuurlijke zin. Tjeerd Licht hart heeft er echter helemaal geen spijt van dat hij de weg aflegde die hem van een werkloos smid tot een veelge vraagd kunstsmid maakte. De heer W G. van Zadelhoff, wethouder van openbare werken, is verhinderd maandag a.s. zijn wekelijks spreekuur te houden. Toen Mozart eind 1791 zijn „Requiem" schreef wist hij niet hoe de orgels zou den zijn waarmede vrijdagavond, in de Oude Kerk, onder leiding van Carel Laóut, zijn geweldige Requiem moest worden uitgevoerd, met welke orgels de organisten Maarten Kooy en Meindert Boekei hun medewerking moesten verle nen. De beide orgels konden - en wie kan dat helpen - slechts 'n pover surrogaat brengen van de prachtige orkestpartij die Mozart had voorgeschreven en het was of zij zich naast het vol overgave zingende koor een beetje mensenschuw voelden. Het meest met de geest van het werk vertrouwd leek, bij de solisten, de alt Helena Lasschuit, die met haar fraaie warme stem ons ervan wist te overtui gen dat zij zich bewust was van de grootsheid van haar onderwerp. Te bescheiden traden bas en sopraan op de laatste had een fraaie, vaste maar weinig volumineuze stem)te on bescheiden de tenor, die van zijn, toch aan het geheel ondergeschikte partijen, solistische aria's maakte. Het koor toonde grote aanhankelijkheid en volgzaamheid ten aanzien van zijn dirigent, die het koor daardoor volkomen in zijn sterke hand had. Hij wist zonder ook maar éénmaal op effecten te jagen nadrukkelijk zijn bedoelingen op het koor en dus de toehoorders over te bren gen en daardoor vaak grote indruk te maken zoals al onmiddellijk bij het „Re quiem aeternam". Mij persoonlijk spraken daarna nog sterk aan „Salva me, fons pietatis", in Domine Jesu vooral „Libera eas ne cadant in obscuram" en het Sanctus ial zal dat volgens de geleerden niet hele maal van Mozart zijn), dat er stralend uitkwam. De geestdrift van het koor was hart verwarmend maar ook de zuiverheid van zingen, zelfs in de hoogste noten der sopranen, was opvallend. Het grote vrou wen-overschot viel enkel ten opzichte van de tenoren op en een verdubbeling van het volume van de laatsten zal waarschijnlijk ook aan Carel Laóut wel kom zijn. Het Soester koor verdient alle hulde, niet alleen voor zijn initiatief en zijn grote toewijding maar vooral ook voor de uitstekende kwaliteit die het bij deze uitvoering ten „toon" spreidde. De velen die de Oude Kerk tot in de hoeken vulden hebben een schone avond gehad. Een toehoorder. Een kleine 15 jaar geleden werd Tsjang Kaï Sjek, de leider van het nationalis tische Chinese leger, met de troepen die hem nog restten verdreven uit China en op Formosa zit hij nu al bijna 15 jaar te beweren dat hij China zal bevrijden van de communistische terreur. Niemand gelooft dat en hijzelf waar schijnlijk ook niet, maar communistisch China is nog steeds niet erkend en maakt geen deel uit van de Verenigde Naties, omdat men blijkbaar meent dat de heerschappij van Mao Tse Toengs bewind slechts van tijdelijke aard is. Dat dacht men 45 jaar geleden ook van 't regiem dat Lenin in samenwerking met Stalin en enige andere lieden vestigde. Die hebben voortdurend zo vast in het zadel gezeten dat ze zich de grootste schanddaden veroorloven konden zonder te struikelen. Zo konden de leiders van de Chinese volksrepubliek zich veroorloven zo n slor dige 20 miljoen mensen uit de weg te ruimen. Toen een journalist uit de vrije wereld Mao Tse Toeng hierover onder vroeg antwoordde deze: „Och, er zijn Chinezen genoeg". Rood China blijft, zoals de Sowjet-Unie bleet en zoals Estland, Letland en Li- thauen verdwenen zijn. Daarbij hebben we ons domweg neer te leggen en het heeft dus geen zin hevig verontwaardigd te doen omdat generaal De Gaulle en zijn ministers Rood China erkend hebben. De regering in Peking vertegenwoordigt nu eenmaal het Chinese volk, hoe verve lend dat misschien ook is en niet meneer Tsjang Kai Sjek, die wel spoedig zal sterven, omdat hij niet zo jong meer is, maar nooit zijn land zal heroveren. Die erkenning door Frankrijk is dus niet zo vreemd. Het is alleen jammer dat De Gaulle hiertoe de stoot moest geven, omdat men nu niet weet of het besluit tot erkenning door overtuiging ingege ven is of alleen maar om het maar weer eens anders te doen dan de ande ren. KANTMAN. De leden van de Instuif R.K. Jong Soest krijgen zondagavond een vorproefje van het carnavalsfeest dat op 8 en 9 februari gehouden zal worden. In het St Joseph- gebouw wordt het Prinsenbal gehouden. Het Confetticombo zal de dansmuziek verzorgen en natuurlijk zullen Prins Leut de Vierde, zijn adjudanten en de Raad van Elf aanwezig zijn. Rijkswaterstaat heeft het vervallen hotel Trier gekocht van de heer Van Assem, die reeds hoteleigenaar is en het plan had Trier te laten slopen en een nieuw hotel met dezelfde naam te laten bou wen. Hij wacht echter reeds jarenlang op de bouwvergunning. Het slopen van het gebouw is pas georloofd als deze ver gunning afgegeven is. Het werd echter toch gesloopt, maar niet officieel en door de jeugd. Rijkswaterstaat behoeft niet te wachten op een bouwvergunning omdat er door deze verkoop geen nieuw hotel zal ko men. Men mag dan ook verwachten dat het vervallen gebouw spoedig gesloopt zal worden. De afdeling Soest-Zuid van de Neder landse Christenvrouwenbond heeft in ge bouw De Rank de jaarvergadering ge houden onder voorzitterschap van mevr. W. Oosterveen-Wielinga. Zij verwelkom de niet alleen de leden, maar ook gas ten, waaronder afgevaardigden van an dere afdelingen. De secretaresse, pennningmeesteresse, propagandiste en een lid van de zieken- commissie brachten jaarverslagen uit. Aan mevr. E. Oosterom-v. d. Dool werd dank gebracht voor het vele werk dat zij als tweede secretaresse voor de afde ling verricht had en aan mevr. T. van Kooten-De Groot, hoofd van de zieken- commissie. Mevr. H. Meijering-Verpoorten volgde mevr. Oosterom op en de dames Van Selm en Dijkshoorn zetten het werk van mevr. Van Kooten voort. Na de pauze werd door enige leden het toneelstuk „Het Antwoord' opgevoerd. Op 12 februari zal prof. Bijlsma uit De Bilt over het onderwerp „Het concilie en wij" spreken. SE C. speelt zondag in de thuiswedstrijd tegen E.T.O. 1 in de volgende opstelling: doel Adams. achter De Rooij en Hooijer, midden Van Breukelen, Ruttenberg en Burgman, voor Verhoeve, Hanasbei, De Bruin, Duijst en Dettmer. Zaterdagmorgen, 9 uur, heeft aan het gemeentelijk slachthuis verkoop van vlees plaats. Dokter J. C. Lucas, Simon Stevinlaan 1, Soesterberg, tel. 03463-200, neemt het a.s. weekeinde de dienst waar voor de artsen A Th. M. Splinter te Soesterberg, W. F van den Helm te Huis ter Heide en D. J. R. Jellema te Den Dolder. Dokter A. J. W. Hagedoorn, Oude Tem pellaan 6, tel. 03463-517, neemt de dienst waar voor dokter L. H Brandt te Den Dolder. Bent u een trouwe lezer van ons V.V.V.- nieuws? U zult dan merken, dat wij u opmerkzaam maken op diverse attrac ties en mogelijkheden. V.V.V. heeft op verschillend gebied iets te brengen. Laten we zeggen, dat er drie kanten aan ons werk zijn: een sportieve kant, een zakelijke kant en een culturele kant. Va- cantiegeneugten e.d. zijn sportief, infor maties omtrent plaatselijke belangen zijn zakelijk en activiteiten op gebied van de schone kunsten zijn cultureel. Voor deze drie belangrijke hoedanigheden heeft u de V.V.V. Wij willen u steeds meer attent maken op dingen, die de moeite waard zijn. Daarom vragen wij ditmaal uw aandacht voor de Soester kunstenaar Bob Lokhorst. In een van onze vitrines heeft hij een paar grafische werkjes neergezet. Bob Lokhorst woonde gedurende zestien jaar in Frankrijk, was daar voorzitter van de kring Hollandse schilders en beeldhou wers en verwierf voor zijn diensten aan de franse cultuur bewezen, de „palme académique". Er zullen Soesters zijn die Bob kennen. Voor wie dit niet het geval is, wil onze vitrine een bemiddeling tot kennismaking zijn. En zo zullen wij in de toekomst meerdere kunstenaars en kunstenares sen aan u voorstellen, die in Soest of elders in de provincie Utrecht wonen. Let u dus vooral op onze vitrine met „permanente expositie". U vindt daar de culturele kant van V.V.V., gedurende de eerstvolgende weken getekend en ge graveerd door Bob Lokhorst. Uit een brief: „Enig toch die Esperanto-congressen, want: 1. geen tolken; 2. geen vernuftige dure apparaten. 3. geen wedijver tussen nationale talen; 4. maar één volk (uit 5 werelddelen) door de bewonde renswaardig eenvoudige vinding van de praktische idealist Zamenhof, de onver getelijke". (Augustus 1964. Esperanto-we- reldcongres in Den Haag.)

Historische kranten - Archief Eemland

Soester Courant | 1964 | | pagina 1