Charlotte van Engeland brak
met Kroonprins Willem II.
MARCHAL - HAARMODE
D. ENGEL
M. TUSSEN
VENEMA
De nieuwste Pockets
Smit's Pockethall
NASLEEP VAN
WISSELTRUC.
Geen einde aan het
Stalintijdperk in
Oost-Berlijn.
TWEEDE BLAD
7eiwd~ puistjes
GABAGE STAM
16 juni 1814 eindigde een vorstelijke romance.
UW SUCCES IS ONZE
RECLAME.
Auto- en Scooterrijschool
Rouw- en Trouwkleding
Vereniging van Huisvrouwe.n
Zomercompetitie Tempo.
Gemeenteraadsvergadering.
Dames- en Herenkleding
naar maat.
Falcon Regenkleding
Meisje kreeg hersenschudding.
Renault dealer
Kroonprins Willem II, zoon van Willem
Frederik, de latere Koning Willem I en
Wilhelmina van Pruisen, dochter van
koning Frederik Willem II van Pruisen,
werd op 6 december 1792 in Den Haag
geboren-
In zijn vroege jeugd heelt koning Willem
II echter weinig gelegenheid gehad het
Nederlandse volk, met z'n typische eigen
aardigheden te leren kennen, want toen
de Fransen ons land binnenvielen, vlucht
ten zijn ouders met hem en zijn boer,
prins Frederik, naar Engeland, waar zij
gastvrij werden ontvangen door koning
George III van Engeland die hen het
prachtige buitenverblij f „Hampton Court"
ter beschikking stelde. Hier bleef de fa
milie niet lang: mede door 't feit dat zij
hier niet goed konden aarden trokken
zij naar Berlijn, waai" tenminste nog enig
familiecontact mogelijk was.
Toch zou Willem II, die in Berlijn twee
jaar op de militaire academie de grond
slagen van 't militaire handwerk leerde,
in 1809 weer naar Engeland terugkeren,
omdat zijn vader het nuttig achtte de
band met Engeland strakker aan te ha
len met het oog op de verhouding tus
sen Nederland en Oranje. Vermoedelijk
meende de vader ook, dat het wel gun
stig zou kunnen zijn, als zijn zoon eens
kennismaakte met Charlotte de, toen nog
weliswaar twaalfjarige kleindochter van
George III, die in de toekomst kans
maakte de troon van Engeland te be
stijgen.
Op 10 februari 1809 werd de komst van
Willem II naar Engeland aangekondigd,
nadat er eerst enige misverstanden tus
sen de Engelse regering en het Neder
landse Oranjehuis uit de weg waren ge
ruimd, met betrekking tot de plaats waar
Willem zijn studie zou volgen.
Twintig juni van dat zelfde jaar zette
de erfprins voet op Engelse bodem en,
nadat hij aan de Britse koninklijke fa
milie en de regering was voorgesteld, ver
trok hij naar Oxford, waar hij voorlopig
tot de zomer van 1811 studeerde. Na het
voltooien van zijn studie nam hij dienst
in het Engelse leger dat toentertijd in
Spanje tegen de Fransen vocht.
Al spoedig bleken de bijzondere militaire
capaciteiten van de jonge prins, die zich
onderscheidde op het slagveld van El
Bodon, bij Ciudad Rodrigo, Badajoz en
Salamanca. Het was niet verwonderlijk
dat de jonge Oranjetelg langzaam maar
zeker een goede reputatie opbouwde,
zowel bij Wellington in Engeland, alsook
bij de Nederlandse prinsgezinden.
Vader en zoon.
In Spanje ontving Willem II van zijn
vader eens een brief, waarin onder meer
stond dat het misschien wel raadzaam
was om, indien hij plannen voor een
huwelijk had, eens te denken aan Char
lotte, de kleindochter van George III.
Willem schreef zijn vader echter terug,
dat hij hier niet veel voor voelde. Hij
wilde terug naar Duitsland, want hier
hoorde hij thuis. Trouwen zou hij met
iemand van zijn eigen stand, zoals bij
voorbeeld de dochter van zijn oom, de
koning van Pruisen, of met Caroline van
Hessen.
Inmiddels had stadhouder Willem VI, de
latere koning Willem I het denkbeeld
geopperd om zelf naar Engeland te
gaan en eventueel te onderhandelen met
de Britse regering. Ondanks het feit,
dat hij in Engeland niet populair was,
ging hij toch. Eenmaal in Engeland riep
Willem I zijn zoon bij zich, die blij was
dat hij zich even kon losmaken uit het
Spaanse oorlogsgeweld. De vader wenste
eens ernstig met zijn zoon te spreken.
Het ging niet alleen om een eventueel
doorzetten van zijn verlangen zijn zoon
aan Charlotte van Engeland te koppelen,
maar ook door het feit dat Willem I in
zijn zoon een mededinger naar het ko
ningschap in Nederland zag. Willem II
had door zijn belangrijke successen op
het slagveld een enorme good-will ge
kweekt en in Engeland gingen al stem
men op om bij een terugkomst van het
Oranjehuis in Nederland Willem II in
plaats van Willem I op de troon te
helpen.
Zo aantrekkelijk de erfprins van uiterlijk
was, zo zwak was hij van karakter.
Zijn vader wist hem geheel te be-
invloeden en na een verblijf van drie
weken m Engeland verlangde de zoon
weer sterk terug naar Spanje. Sindsdien
is Willem de eerste ook veilig geweest
voor een eventuele mededinging van
zijn zoon.
In december 1813 werd Willem weer
teruggeroepen naar Engeland. De En
gelse regering met de prins-regent aan
het hoofd, was nu ineens een vurig voor
stander van een huwelijk van Oranje
met de koningsdochter van Engeland,
dit in volkomen tegenstelling tot enige
jaren daarvoor, toen zij er niets van
wilde weten. Een en ander had zijn oor
zaak. In Engeland verlangde men vurig
naar een verfrissing van het vorsten
huis dat zo sterk afstak, door 'n krank
zinnige koning en zijn onbelangrijke ver
liederlijkte zoons, bij de rest van west-
Europa.
Het huwelijk van de Engelse regent was
diep treurig. Hij had zich een vrouw
gekozen omdat zijn vader (George III)
hem anders niet van zijn ontzaglijke
schulden wilde verlossen. Carolina van
Brunswijk en zij maakten elkaar het
leven tot een hel.
Charlotte.
De dochter Charlotte werd opgevoed
door personen die haar vader aanwees.
Af en toe mocht zij haar moeder bezoe
ken.
Toen Nederland in 1813 het Franse juk
afwierp, liep de regent plotseling warm
voor een huwelijk tussen de erfprins
van Oranje en zijn dochter, een huwelijk
dat hem eerst onverschillig liet. De prins
verbleef in Londen en de regent wist
een verloving tussen hen door te drij
ven. Hij had er zelfs geen bezwaar te
gen, dat Charlotte op dit continent zou
gaan wonen.
Twintig december van dat zelfde jaar
kwam Willem II in Den Haag terug en op
26 december deelde Willem I de verloving
mede aan de familiebetrekkingen in Eu
ropa. Het huwelijk zou eind mei of be
gin juni van het volgende jaar worden
voltrokken.
In april 1814 begonnen echter de moei
lijkheden, die 'n betrekkelijk lange na
sleep zouden krijgen. Charlotte, bein-
vloed door haar moeder en haar raad
gevers, maakte bezwaar tegen de bepaling
in het huwelijksverdrag, dat zij zich niet
buitenslands zou mogen begeven dan al
leen met goedkeuring van de koning.
Volgens haar zou dit moeten luiden:
„dan met haar vrije wil en goedvinden
van de koning".
Haar vader weigerde dit te veranderen
en op 9 mei verbrak Charlotte haar ver
loving Van alle kanten probeerde men
nu de twee partijen tot elkaar te bren
gen. Charlotte eiste mondeling van Wil
lem II dat hij er in zou slagen de wijzi
ging in het contract tot stand te bren
gen. Tenslotte gelukte het Willem I de
regent zo ver te krijgen, zodat Willem II
aan zijn moeder Wilhelmina van Prui
sen nog kon schrijven: „Vous voyez donc,
qu'entre noes deux toute marche k mer-
veille, et que nous sommes parfaitement
d'accord". De tijd zou echter leren, dat
het er echt niet zo rooskleurig uitzag
voor beiden, want de regent, Charlotte's
vader, had inmiddels volledig wraak ge
nomen op zijn vrouw.
Toen in Juni souvereine vorsten van
geheel Europa een bezoek aan Engeland
brachten, hield hij haar zo op de achter
grond, dat zij haar nauwelijks of niet te
zien kregen. Het huwelijkscontract werd
opgemaakt en de datum van de bruiloft
vastgesteld. Maar toen kwam de klap op
de vuurpijl.
NIEUWE WEG 97 TELEFOON 2543
Volkomen onverwacht verbrak Charlotte
haar verloving op 16 juni opnieuw, maar
nu voorgoed. Het gebeurde na een twist
gesprek tussen beide geliefden, over de
voorkeur voor moeder of echtgenote, bij
welke ruzie Charlotte „d'une manière si
révolante" optrad, dat de erfprins woe
dend het paleis verliet. Vervolgens vroeg
hij haar schriftelijk om rekenschap,
waarop zij als antwoord om. schreef:
„After what has passed upon this sub
ject this morning between us which was
much too conclusive tot require furthes
explanation, I must consider our enga
gement to be totally an for ever at an
end
Hoe de regering ook praatte, welke voor
stellen er ook waren er hielp niets meer
aan. Charlotte had gekozen tussen haar
moeder en een zeer geliefde prins. Haar
moeder overwon.
De erfprins werd na de val van Napo
leon, in de slag bij Waterloo, waar hij
reeds bevelhebber was van het Neder
landse leger, benoemd tot opperbevelheb
ber van de Anglo-Hannoveraanse strijd
krachten in België, om de wereld dui
delijk te maken, dat het afspringen van
de verloving zeker niet aan de Engelse
regering lag.
Charlotte huwde in 1816 met Leopold
van Saksen Coburg, een Oostenrijkse of
ficier, met wie Willem II later op zo'n
merkwaardige wijze in de Belgische af
scheidingsoorlog in aanraking zou ko
men.
personeelsbeleid.
7. Voorstel tot vaststelling van een
nieuwe bouwexploitatie-verordening.
9. voorstel tot het verlenen van mede
werking bedoeld in artikel 72 van de
Lager-onderwijswet 1920 aan:
a. het bestuur van de vereniging „De
School met den Bijbel" te Soest voor
enige voorzieningen met betrekking tot
de Savornin Lohmanschool voor gewoon
lager onderwijs te Soest-Zuid:
b. het bestuur van de Vereniging voor
Christelijk Onderwijs te Soesterberg voor
de aanschaffing van leermiddelen wegens
stijging van het aantal leerlingen van de
christelijke school voor gewoon lager
onderwijs te Soesterberg.
10. Voorstel tot het beschikbaar stellen
van een krediet voor de aanleg van
sportvelden alsmede een aantal overige
voorzieningen ten behoeve van de sport.
11. Voorstel tot vaststelling van het uit
breidingsplan in hoofdzaak „Soesterveen
1".
12 Voorstel tot de bouw van woningen
aan de Kruisweg.
13. Voorstel tot het beschikbaar stellen
van een krediet voor de aanschaffing van
een noodlokaal.
v.h. Joh. van Keeken
Laanstraat 55 - Baarn
Telefoon 2783
De afdeling Soest-Baarn van de Neder
landse Vereniging van Huisvrouwen gaat
rustig door met haar werk ten behoeve
van de leden, terwijl de meeste andere
verenigingen al aan de zomervakantie
bezig zijn.
Woensdag was er een uitstapje met pan-
nekoekenmaal en gisteren heeft mej.
Smeenk in Baarn gesproken over „Taak
en achtergrond van de militaire vrou
wenkorpsen".
Op 23 juni zal „Sheherazade" over haar
belevenissen op het journalistieske pad
spreken, op 8 juli is er een ochtendbij
eenkomst in de Pekingtuin te Baarn en
op 12 augustus in het Oranje Hotel te
Soestdijk.
Aan de derde rit van de Tempo-zomer
competitie namen 43 amateurs en nieu
welingen deel. Ze reden een uur en 10
ronden. Acht B-aspiranten reden 20 ron
den, 23 km.
Van de spiranten namen er vijf de kop.
Een valpartij tje door een loslopende
hond liep gelukkig nogal goed af. Van
Brummelen viel wel, maar hij stapte
meteen weer op zijn fiets. Al gauw had
hij weer contact met het peloton.
Als de hond in het grote peloton te
recht gekomen was dan zouden de gevol
gen heel wat ernstiger geweest zijn en
het bestuur van Tempo raadt de omwo
nenden dan ook aan hun honden vast
te houden als er een rit is.
De uitslag bij de aspiranten was: 1. Jan
Willem de Lange, 23 km in 43 min. 2.
Theo Calis. 3. John v. d. Heide. 4. Nol v.
d. Esschert. 5. A. van Brummelen. 6. Pe
ter Kooij. 7. Dick Wegerif. 8. Kees Bok-
ma.
Inmiddels was er al heel wat strijd bij
de seniores geleverd. In de eerste ronde
gingen Enders en de Adelaarleden Rut-
gers en Voorn op avontuur uit, maar na
vier ronden was de pret gedaan. In de
negende ronde waren het Ruttenberg en
Wimmer die een kleine voorsprong had
den. Zij kregen in de twaalfde ronde ge
zelschap van Raymond de Zoete en in de
dertiende ronde sprong ook Poltrock er
bij. Dit werd het peloton te erg en alles
werd weer vereend.
In de zestiende ronde namen Ruttenberg
en Enders een voorsprong die ze vier
ronden behielden. In de zesentwintigste
ronde flitsten Poltrock en Voorn weg.
Twee ronden later volgden De Graaf en
Wiemer. De eerste kreeg aansluiting,
maar Wiemer viel terug. Enders en Fa-
SCHRIKSLAAN 19
SOES TDIJK
TELEFOON 3990
De raad onzer gemeente komt woensdag,
17 juni as., te 19.30 uur, bijeen ter be
handeling van de navolgende agenda:
1. Ingekomen stukken.
a. Mededeling, dat de gemeentebegroting
en de bedrijfsbegrotingen voor 1964 op
2 mei 1964 door gedeputeerde staten zijn
goedgekeurd met voorstel dit voor ken
nisgeving aan te nemen.
2. Voorstel inzake de vaststelling van in-
ruilvergoedingen aan gasverbruikers in
verband met de overschakeling van
stadsgas op aardgas.
3 Voorstel tot aankoop van grond ge
legen:
a. aan de Nieuwstraat van H A. van
Roomen
b. aan de Nieuweweg van J. Kok:
c. aan de Nieuwstraat van C. v. d. Broek,
d. aan de Nieuwstraat van de C. V. Was
serij Soestdijk:
e. aan de van Weedestraat van de N.V.
Geldersche Credietvereniging te Amster
dam
f. aan de Nieuwstraat van J. G. Wester-
veld:
g. aan de Steenhoffstraat van Fennis
Bouw- en Exploitatie Maatschappij N.V.
te Bussum.
4. Voorstel tot verkoop van grond gele
gen:
a. aan de Plasweg aan F. Timmer:
b aan de Vredehofstraat aan J. Hasper:
c aan de Soesterbergsestraat aan M.
Speek.
5. Voorstel tot het aanbrengen van di
verse wijzigingen in de rechtspositierege
ling van het gemeentepersoneel.
6 Voorstel tot het instellen van een ef-
ficiency-onderzoek van het gemeentelijk
ber trachtten in deze ronde eveneens
naar de kop te wippen, maar het was te
vergeefs en ook zij werden teruggehaald.
Twee ronden voor het einde ontsnapte
Wim Schaeffer toch nog aan het peloton
en hij werd daardoor vierde.
In de eindspurt van de kopgroep kwam
Voorn prachtig naar voren, maar zijn
clubmakker De Graaf flitste hem precies
op de streep voorbij. De uitslag was:
1 Karei de Graaf, Adelaar, 54 km in
1.17.30 uur. 2. Krijn Voorn, Adelaar. 3.
Poltrock, Tempo. 4. Wim Schaeffer,
Tempo. 5. Wimmer, Tempo. 6. Wiemer,
Tempo.
Hofleverancier van
Z.K.H. de Prins
der Nederlanden
voor dames en heren.
Steeds de nieuwste modellen.
Telef. 2803 - F. C. Kuijperstr. 28
steed3 het eerst ln
Steenhoffstraat
hoek Raadhuisstraat.
Het vijfjarig meisje W. K. stapte op de
Duinweg uit de auto van haar vader
om naar de kleuterschool te gaan. Ze liep
achter de wagen langs en werd aangere
den door een bromfiets, bestuurd door
de Soester H. A. P. Het kind kreeg een
lichte hersenschudding.
Aiida Zorah, geboren te Parijs op 31 ja
nuari 1935, dus 29 jaar oud, die zich ook
wel Ehna Hana, geboren op 31-ll-'35 te
Valence, noemt, is dinsdagavond opgeslo
ten in een cel van het politiebureau
omdat zij verdacht werd zich op 2 au
gustus 1963 bij de Raiffeisenbank te
Soest door een wisseltruc 60 briefjes van
100 gulden toegeëigend te hebben. Op
verzoek van de officier van justitie te
Utrecht is zij door de Duitse politie bij
de grens aan de Soester poütie overgele
verd.
Op vrijdagmiddag 2 augustus 1963 kwam
omstreeks half een een vrouw van op
vallend zuidelijk type aan een loket van
de Raiffeisenbank aan het Kerkplein.
Ze zwaaide met een briefje van duizend
en trachtte in een mengelmoesje van
vreemde talen de lokettiste haar bedoe
ling duidelijk te maken.
De directeur van de bank, de heer C.
van den Bremer, schoot behulpzaam toe
en liep zelfs naar de andere zijde van
het loket, nadat hij door de altijd afge
sloten deur gegaan was die het publiek
van het kantoor, en daarmee van het
geld scheidt.
Hij trachtte aan de hand van een kaart
de herkomst van zijn cliënte aan de
weet te komen, maar de vrouw had an
dere bedoelingen.
Snel glipte ze door de deur die de heer
Van den Bremer had laten openstaan en
ze bevond zich in het kantoor.
Direct deed ze een greep in de harmo
nica-portefeuille en in beide handen had
ze briefjes van honderd gulden, waarmee
ze opgewonden zwaaide. Zij duidde aan-
dat ze haar eigen biljet tegen deze brief
jes gewisseld wilde zien en maakte daar
bij het internationaal bekende betalings-
gebaar.
De assistente van de heer Van den Bre
mer, de 28-jarige mej. H. Kappelhof, be
gon de vrijpostigheid van de onbekende
schone wei wat al te gortig te vinden.
Zij probeerde de biljetten uit de handen
van de zwarte vreemdelinge te trekken
en dat ging met nogal wat gerucht ge
paard.
De echtgenote van de heer Van den
Breemer kwam uit haar woning het kan
toor binnen en wat ze zag vond ze zo
vreemd dat ze kordaatweg de vrouw de
deur wees.
Ze ging, maar het briefje van duizend
werd eerst gewisseld. De heer Van den
Bremer vond het uiteraard een nogal
pijnlijke affaire.
De rust keerde terug in het bankgebouw,
maar om 3 uur was het daarmee gedaan.
Bij het opmaken van de kas werden 60
briefjes van honderd gemist en men nam
direct aan dat de onbekende vreemde
linge die meegenomen had. De recherche
werd ingeschakeld en haar signalement
werd verspreid Spaans of Italiaans type,
35 tot 40 jaar oud, opgestoken zwart
haar. gebruinde huidskleur, een overda
dig opgemaakt gezicht, waarin vooral de
zwarte ogen opvielen, en gekleed in een
bruine regenmantel, blauwe blouse, beige
rok en zwarte schoenen met hoge hak
ken. Om een pink droeg ze een opval
lend grote ring.
Het was een drukke dag geweest voor
de zuiderlinge, want in Amersfoort had
ze ook geopereerd. Zij was bij de Phoe-
nix brouwerij het kantoor binnen geko
men. Toevallig had de boekhouder vrij
veel geld voor zich liggen en hij voelde
er niets voor zich in te laten met de
brabbelende vrouw die hij toch niet ver
staan kon. Zij zwaaide wild met haar
bankbiljet en de boekhouder begreep dat
ze het wilde wisselen. Hij gaf aan een
jongeman opdracht haar naar een bank
te brengen. Ze gaf hem een gulden, liet
zich naar de bank brengen, drentelde
binnen wat rond, kwam weer naar bui
ten, gaf de jongen die ze inhaalde op
nieuw een gulden en verdween. Ook bij
garage Van Keulen op de Amsterdam-
seweg deed ze een vergeefse poging het
geld gewisseld te krijgen en ook hier ving
ze bot.
Ijverig speuren bracht aan het licht dat
ze nog dezelfde dag met enige mannen
de grens gepasseerd was.
Veel later werd ze in Duitsland gearres
teerd. In Keulen heeft men haar gecon
fronteerd met mevr. Van den Bremer, die
pertinent verklaarde dat zij het geweest
is die de wisseltruc toepaste. Ze ontken
de echter en blijft ook nu ontkennen.
Nadat op het 22ste partijcongres in Mos
kou Stalin van godheid tot boef gedegra
deerd werd, volgde overal in de sowjet-
unie en de satellletlanden de destalini
satie.
Ook in oost-Berlijn werden namen en
andere tekenen, die aan Stalin herinner -
VAN DE SOESTER COURANT
VAN VRIJDAG 12 JUNI 1964.
den uit het straatbeeld verwijderd. Maar
het zijn slechts de uiterlijke tekenen die
verdwijnen.
Het Stalintijdperk wordt ln de sowjet-
zone van Duitsland verpersoonlijkt door
niemand minder dan Ulbrlcht zelf. En
zo zal in dit deel van Europa het oude
systeem blijven voortbestaan, ook al lijkt
het er op dat er een en ander is ver
anderd,
Stalins methoden van terreur en vervol
ging zijn het, die Ulbrlcht na de be
ruchte 13de augustus toen de zonegrens
in Berlijn gesloten werd, ln zijn machts
gebied invoerde.
De muur die de communistische machts
hebbers van noord naar zuid door Ber
lijn optrokken, heeft de mogelijkheid van
het uitoefenen van een afschuwelijke
terreur pas goed mogelijk gemaakt.
Tot de 13e augustus waren Duitsland en
Berlijn politiek verdeeld, maar sinds deze
dag Is het land en de hoofdstad ln de
ware zin des woords verscheurd door een
echte doodsstreep. Nu de mensen ln de
sowjetzone niet meer naar het vrije wes
ten kunnen vluchten zijn ze geheel en
al aan de willekeur van het communis
tische systeem overgeleverd.
Ulbrlcht probeert zijn wankelende posi-
PUROL-POEDER
tie te verbeteren door zijn volk met ter
reur en geweld te onderdrukken en hij
heeft zich hiervoor vanaf 13 augustus
de benodigde middelen verschaft.
Tirannie.
De eerste schrede op dit pad was de
„Verordnung über Aufenthaltsbeschran-
kung". Het zich bevinden op een plaats,
die de staat niet aanstaat is al voldoende
om voor een fiks poosje naar een ar
beidskamp te worden gestuurd. In ver
band met de veiligheid van de staat kun
nen de machthebbers vrijwel alles doen
wat zij wensen.
Een. bescheiden kritische opmerking over
het regeringssysteem of het regeringsbe
leid is ook al voldoende om naar een
arbeidskamp te verhuizen. En laten we
echt niet denken dat deze communis
tische arbeidskampen beter zouden zijn
dan die onder het Hitier-regiem. De Oost
duitsers zijn echt wel van de regen in
de drup gekomen.
De gerechten in de sowj et-zone werken
continu aan dit soort veroordelingen. En
steeds meer rechters en advocaten kun
nen het niet met hun geweten overeen
brengen om deze terreur langer te steu
nen. Van de 14 350 rechters en advoca
ten die aanvankelijk in de oostzone leef
den en werkten, zijn er nog slechts 850
over en in. functie. Deze lieden zijn zelfs
fanate partijmensen en staan ook ge
heel onder invloed en controle van de
partij. De overige 13.500 hebben hun po
sitie er aan gegeven en zijn naar het
westen gevlucht. Dergelijke cijfers zeggen
toch wel iets.
Vrije juristen.
Een belangrijk deel van hen heeft zich
verenigd in de groep van vrije juristen.
Aan de deur van een oude villa ln Grii-
newald in een van die romantische stra
ten van west-Berlijn ziet men een bord
waarop staat „Untersuchungsausschusz
freiheitlicher Juristen e.V
Het ziet er allemaal uit als een gewoon
advocatenkantoor. Maar ln wezen ls er
niets gewoon aan deze instelling, waar
diverse naar het westen gevluchte juris
ten bij zijn aangesloten. De groep heeft
tot taak de mensen in de oostzone rechts
kundig bij te staan (weliswaar tegen de
zin van Ulbricht c.s.). Zij kennen de wet
ten van de D.D.R. op hun duimpje en
tot nu toe adviseerden zij cliënten in
oost-Duitsland per brief of vla de radio,
hoe te handelen ln een rechtszaak.
Zij bestrijden het onrecht en de wille
keur met het recht van de D.D.R. zelf
en maken bovendien gebruik van de men
senrechten, die ook door de sowjet-unle
zijn ondertekend. Uiteraard is het con
tact van deze groep met personen ln
Renault R 8 van f 5595,af
Renault Dauphine van f 4995,af
Renault R 4 van f 3995,af.
Nieuwerhoekpleln 1 - Soestdijk
Telefoon 2850
de oostzone door de maatregelen van 13
augustus ernstig bemoellijkt.
Ulbricht is er op uit op alle denkbare
manieren zijn volk het contact met het
westen onmogelijk te maken. Hij laat
alle aan de zonegrens levende Oostduit
sers naar plaatsen dieper in de zone de
porteren, laat muren en prikkeldraad
versperringen aanbrengen en hanteert de
terreur. Op een leder die ln de nabijheid
van de zonegrens durft te komen wordt
met scherp geschoten.
Het stalinisme leeft in bijna geen enkel
gebied van de sowjetsfeer zo fel voort
als juist in oost-Duitsland. Moskou laat
het oogluikend toe in weerwil van de
destalinisatie, want voor het zo sterk
westers zijnde en denkende oost-Duits
land is Stalins recept nog steeds het bes
te middel.
En aan wie kunnen ze dat beter toe
vertrouwen dan aan de keiharde stali
nist Ulbricht, die gespeend is van elk
gevoel voor humor en menselijkheid
Maar wanneer hij zijn taak heeft vol
bracht, dan kan hij vertrekken evenals
zijn vrienden Molotof, Worosjilow, Malen-
kow enzovoort. Dan zullen de heren ln
Moskou ook hem een boef noemen. Maar
zover schijnt machthebber Ulbricht niet
door te denken I
