Verouderde democratie Jan Willem Wilten plotseling overleden ZEVEN DODEN IN HET VERKEER Boekhandel Smit in gebruik genomen Het oog gericht op Belastingverlaging V.V.V.-nieuws. Huldiging die niet doorging IJsvereniging Peter's Baan De Soester Vogelvrienden VRIJDAG 9 OKTOBER 1964. 43e JAARGANG No. 17. SOESTER OURANT Verschijnt iedere dinsdag en vrijdag- Abonn. p. kwart, 2.40 - per post 2.75. UITGAVE DRUKKERIJ SMIT SOESTDIJK BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE VAN WEEDESTRAAT ZIA SOEST TELEFOON 2566 GIRO 126156 Er is reeds vele jaren een teleurstellen de vermindering op te merken van de belangstelling van het volk voor zijn pu blieke en politieke zaken. Talloze gemeenteraden in den lande ver gaderen zonder dat er iemand „uit het kiezersvolk" op de publieke tribune be langstelling toont; bij vergaderingen van provinciale staten is het al evenzo en in de vergaderingen van Tweede of Eerste Kamer wordt de publieke tribune slechts dan goed bevolkt als er eens 'n enkele maal een wetsontwerp aan de orde komt dat om een of andere reden de gemoe deren toevallig hevig bezig houdt. Vrijwel niemand uit het volk kent zijn vertegenwoordigers in de publieke licha men, het merendeel weet zelfs niet eens wie de ministers, de gedeputeerden of de wethouders zijn, nog minder welke por tefeuille zij behartigen. Maar zij hebben wel gekozen, wel hun stem uitgebracht. De meesten doen dat vermoedlijk echter alleen omdat het verplicht is naar het stemlokaal te komen. Men heeft heel goed begrepen, dat de invoering van de evenredige vertegenwoordiging, waarbij men op partijen en nauwelijks meer op personen stemt, anders nog slechts wat naaste partijvolgelingen naar de stem bus zou doen lopen en op het begrip „volksvertegenwoordiging" dan helemaal een paskwil werd. Wij stemmen dus niet meer op een per soon die we min of meer kennen doch op een partij en weten daar hoogstens van, dat die een politieke lijn volgt grenzend aan het eigen denken, zoals wij dat veelal van huis en milieu hebben meegekregen. Wie door de partij, vaak met veel onderling gestrubbel op ver kiesbare plaatsen van de lijst worden ge plaatst, dat worden dan de volksverte genwoordigers- Eigenlijk is dit niet meer een juiste be naming. Het zijn de partijvertegenwoor digers en hoogstens kan men nog zeggen, dat de partijen het volk vertegenwoor digen, We vinden dit over het algemeen een erg democratische oplossing. Feite lijk en wezenlijk komt het er echter op neer, dat slechts een klein aantal men sen in den lande - leden van partijbe sturen en fractieleden - beslissen hoe er over voorstellen gestemd zal worden, ook zij alleen met de quintessence van de za ken en de achtergronden er van op de hoogte zijn. Het volk ziet en spreekt zijn vertegenwoordigers nauwelijks of hele maal niet. Het was van oud-minister Cals daarom een zeer eerlijke erkenning toen hij het debat over de R.E.M. in de Tweede Kamer opmerkte, dat „de krantenlezer niet vol doende met de achtergronden van de zaak op de hoogte is om er een gefun deerd oordeel over te kunnen hebben" en dat dit alleen de volksvertegenwoor diger in het parlement kon. Met deze harde opmerking tekende hij de afstand die er is gegroeid tussen volk en zijn vertegenwoordigers. Met het erkennen van dat feit moeten we dan tevens erkennen, dat het met ons democratisch bestel maar droevig ge steld is. Dat wij langzamerhand ons lot in handen hebben gelegd van een aantal „ingewijden" en dat dit dus in wezen niet zo heel ver afstaat van het gere geerd worden door een groep, die zich bovendien maar moeizaam vernieuwt en jarenlang de beleidslijnen bepaalt, zowel in het parlement, in provinciale staten als de gemeenteraden. De maatschappij is door de groei der bevolking en de techische ontwikkelin gen ingewikkeld geworden. Het is voor „the man in the street" nauwelijks meer mogelijk zich in de problematiek van alles wat hierbij nodig of ongewenst is tc verdiepen. Ook het „volksvertegen woordiger" spelen wordt hierdoor een zaak voor specialisten. Dat behoeft ech ter niet te betekenen, dat men het volk niet zo volledig mogelijk zou dienen in te lichten en voor te lichten. Daaraan nu ontbreekt zoveel, dat de democratie er een wassen neus door lijkt te worden. U zult wellicht opmerken, dat de kran ten voor die voorlichting moeten zor gen. Dat doen de meeste dan ook, zover hun dat mogelijk is. Maar zij moeten zich beperken tot de grove lijnen, mede omdat ook zij onkundig worden gehou den van vele meespelende factoren of deze vanwege hun politieke standpunt en terwille van partijpolitieke overwe gingen, niet willen of mogen noemen. Daarenboven zijn de besturende lichamen uiterst summier in hun mededelingen voor de pers en zijn er immer talloze stukken waarvan de pers, de eigenlijke vertegenwoordigers van en mededelers aan het volk, geen inzage krijgt. Onze democratische gedachte volksver tegenwoordiging is niet met zijn tijd meegegroeid. Het ziet de publieke voor lichting nog allesbehalve als mede een zaak van propaganda voor het bestel. Ieder levend bedrijf is langzamerhand gaan inzien, dat een voortdurende pro paganda en reclame nodig is om in de markt te kunnen blijven, ook al lijkt men daar vast in verankerd. Ons demo cratisch bestel laat men zich echter maar veranderen en naar oplossingen voor problemen zoeken, zonder dat men het volk er mede in betrekt en van de moeilijkheden en mogelijkheden die er omheen spelen volledig op de hoogte stelt We zijn bezig onze democratie te laten verouderen, er een onderonsje van te maken, dat steeds meer dictatoriale trekken gaat vertonen. Het jaargetijde dat voor het verkeer het moelijkst is door regen en vallende bladeren moet nog beginnen, maar reeds heeft het dit jaar in onze gemeente ze- van levens geëist en het ziet ernaar uit dat het aantal van 1963, negen in to taal, overtroffen zal worden, want we zijn er nog niet. De zesenzeventigjarige Jaap Meywes, die dinsdag op de Nieuweweg aangereden werd toen hij met zijn fiets met een te ruime bocht de klein Engendaalweg kwam uitrijden had zes voorgangers als verkeersslachtoffers in 1964. In februari was dat het vierjarig jongetje D. C. van Renswouw, dat op de Dorresteinweg door een auto aangereden werd en veronge lukte. In april het tweejarige meisje A. Broek, eveneens op de Dorresteinweg. In dezelfde maand twee bejaarde heren, M. J. Schade (81) en L. J. Berg (73), die op de Birkstraat verongelukten en in juli reed de negentienjarige C. Ruizen- daal tegen een trein op de overweg Steenhof f straat-Van Weedestraat, of schoon de bomen gesloten waren. In augustus verongelukte de 32-jarige heer Th. Barenbruch uit Venlo in de bocht bij Zonnegloren en de heer Mey wes werd het zevende slachtoffer. Zestien jaar oud was hij toen de dood hem overviel terwijl hij in het zadel zat. Jan Willem Wilten is niet meer, want een hartverlamming maakte dins dagmiddag op het oefenterrein van de Gooise Jachtvereniging te Bussum een einde aan zijn jonge leven, dat reeds zo succesvol op ruitersportgebied was. Een maand geleden werd hij te Rotter dam jeugdkampioen van Nederland dres suur en ernstig bereidde hij zich voor op de ppringwedstrijden om het kampioen schap van Nederland, die in november te Amsterdam gehouden worden. Jan Willem Wilten, van wie zo vaak in onze krant stond dat hij prijzen won en die zelfs nog voor prettig nieuws zorgde kort voor zijn dood door tijdens wed strijden te Bussum met Lotus eerste en derde, met Fiola eerste en met Nonius Chlum tweede te worden, is waarschijn lijk gestorven zoals hij dit wenste, te paard. Reeds lang leefde hij dichter bij de dood dan andere jongens van 16 jaar, want zijn hart was niet in orde. Misschien zou het beter geweest zijn als hij afge zien had van de inspanningen die de ruitersport en vooral de wedstrijdsport met zware training vereisen, maar hij wilde rijden en hij reed, daarmee to nend heel dapper te zijn. De ruitersport leed een groot verlies, maar groter is het verlies voor zijn kun dige trainer de heer G. M. Duiser, eerste pikeur van Paleis Soestdijk, die in hem een leerling van uitzonderlijke kwali teiten bezat. De heer Duiser was dan ook terecht bij zonder trots op hem, maar dat bracht Jan Willem niet in de war, zoals het behalen van prijzen hem niet in de war bracht. Als hij maar rijden kon en als hij maar bij zijn paarden kon zijn dan kon niets hem uit zijn evenwicht bren gen. Geen Ivanhoe, geen voetbalwedstrijd, geen bioscoop, maar zijn paarden en het verlangen een heel goed ruiter te worden hielden hem bezig. Zijn voorbeeld was in de eerste plaats de Braziliaan Pessoa, de ruiter met de bij zonder mooie stijl, maar zijn bewonde ring ging ook uit naar de prestaties van de nationale kampioen Jan Maathuis, die zelf de laatste zal zijn om zijn eigen stijl te prijzen, en hij vond het prettig dat hij veel van hem geleerd heeft tij dens zijn verblijf in Geesteren, de woon plaats van de heer Maathuis. Het allergrootste verlies leden natuur lijk zijn familieleden, zijn vader en moe der, die zoveel voor hem deden om hem in staat te stellen een goed ruiter, en waarschijnlijk straks een heel goed in structeur te worden. Heel groot verlies ook voor zijn zusje Ascha en zijn broer Paul, die in zijn voetsporen tot zeer goede prestaties kwamen en deze zeker nog zullen verbeteren. Zolang Jan Willem zich kon herinneren zijn er dieren in zijn leven geweest. Het begon klein met konijnen en kippen. Daarna, honden, een bok en een hit en tenslotte rijpaarden. Om hem meer armslag te geven namen zijn ouders het besluit naar Soest te verhuizen en aan de Ferdinand Huyck- laan kon Jan Willem leven met zijn paarden. Eerst met Queen Patricia, later met Fiola, King Master en Lotus en sinds kort met Nonius Chlum, waarop hij die noodlottige dinsdagmiddag zat. Hij bereed het paard sinds korte tijd en de harmonie ruiter-paard was nog niet volkomen. Dat wist zijn trainer en dat wist hijzelf ook. Vandaar dat bezoek aan het terrein van de Gooise Jachtver eniging waar hij het parcours eerst rus tig hindernis voor hindernis nam. Daar na reed hij het gehele parcours vlot rond. Tegen het einde maakte hij een fout en met een verontschuldigende glimlach en tevens een tevreden glim lach om het kostbare nieuwe bezit kwam hij op zijn trainer toerijden. „Een mach tig paard, meneer Duiser", zei hij. Die beaamde dit, maar natuurlijk moest hij de hindernis die hij fout nam over nemen. Het is er niet van gekomen. Jan Willem Wilten zal geen jeugdkam pioen springen van Nederland worden en een grootse carriere in de ruitersport is niet voor hem weggelegd. Zijn leven is kort geweest, veel te kort, maar het moge zijn familieleden tot troost zijn dat het een bijzonder zinvol leven was, ondanks zijn jeugd Lang geleden heeft een wijze Arabier gezegd: „Wie nimmer werd gedragen op dc veerkracht van een paard, die kan ook niet gewagen van het geluk op deze aard!" Ik geloof dat Jan Willem Wilten geluk kig was want hij had „machtige paar den" en zoveel wat zijn kwetsbare leven mooi maakte. Moge thans volmaakter geluk zijn deel zijn en dit niet in de laatste plaats om zijn dapperheid. Wethouder K. de Haan, die vorige maand enige malen gehuldigd is omdat hij 25 jaar deel uitmaakte van het col lege van B. en W., had zich bereid verklaard enige brandweerlieden te hul digen in de centrale aan de Lange Brinkweg. Daarvan kwam echter niets terecht want de jubilarissen bleven weg. Niet uit gebrek aan respect voor de wethouder maar omdat ze niet wisten dat er sprake zou zijn van een huldi ging en meenden dat zij hun aandacht aan andere besognes moesten besteden dan aan de feestelijke bijeenkomst van de brandweer in de kantine van de cen trale. Aan hoofcfbrandwacht Joh. Wiggermans zou een bronzen medaille uitgereikt wor den omdat hij 25 jaar bij de brandweer was en de brandwachten B. J. Koppen, J. D. Fritz en J. F. J. Rasch zouden een diploma krijgen omdat zij 15 jaar deel uitmaken van het korps. De wethouder was echter niet geheel te vergeefs gekomen want namens het col lege van B. en W. kon hij meedelen dat de heer P. M. Huizinga benoemd was tot brandmeester. Tevens zal hij voortaan ondercommandant zijn. Met deze bevor dering werd de heer Huizinga onder an deren gefeliciteerd door brandweercom mandant J. F. Groart, die de aktiviteit van de heer Huizinga prees. Wij zijn er allemaal van overtuigd dat de Duitse regering twintig jaar geleden wei nig meer deed dan het volk voorliegen en toen de nederlaag allang een feit was stond Goebbels nog voor radiomicrofoons te schreeuwen dat aan Duitsland de zege niet kon ontgaan. We zijn er ook van overtuigd dat achter het ijzeren gordijn eveneens koeien met gouden horens beloofd worden en dat moet ook wel, want anders is er hele maal niets meer aan. Het valt niet mee dag-in dag-uit voor een volksdemocratie te werken en daar naast voor heel veel gewone dingen in een rij te moeten staan. Goed, dat weten we allemaal, maar we weten onderhand ook wel dat het fabel tje van de belastingverlaging in ons land vervelend begint te worden. Al heel lang wordt beloofd dat de belasting be slist omlaag zal gaan en al heel lang bleek dat gezwets. Voorlopig hebben we een verhoging van de A.O.W. tegoed, de prijzen gingen om hoog, en daarmee de indirecte belastin gen, terwijl het weggeld ook een ver kapte belastingverhoging is. Dat gezeur over belastingverlaging is dus gewoon propaganda, zoals wij dat van wijlen de Duitse propagandisten kennen en zo als wij dat kennen van de heren ach ter het ijzeren gordijn. KANTMAN. Op dinsdag 13 oktober wordt de alge mene ledenvergadering van de Soester IJsvereniging „Peter's Baan" in restau rant Zonneheuvel gehouden. Er is bestuursverkiezing want de heren Th. Kok, K. C. Mohrmann en M. Vellin- ga zijn periodiek aftredend. De heren Kok en Mohrmann hebben zich her kiesbaar gesteld, de heer Vellinga niet. Het bestuur heeft voorgesteld de heer K. Duyst te benoemen. De vereniging De Soester Vogelvrienden heeft in restaurant Zonneheuvel de jaar vergadering gehouden onder voorzitter schap van secretaris P. C. J. Dijkman, omdat voorzitter D. J. Kuyper in het ziekenhuis ligt. Door het slechte weer was de belangstelling niet groot. De jaarlijkse tentoonstelling, welke in november gehouden zal worden kwam ter sprake. De heren Klören, C. H. C. van Doorn en H. van Doorn zullen deze expositie als leden van de tentoonstellingscom missie voorbereiden Er is gesproken over een noodzakelijke contributieverhoging maar een beslissing is nog niet gekomen. tm Sigarenmagazijn Smit is al dertig jaar bekend in Soest en de bibliotheek van de firma Smit eveneens. Die bibliotheek moest echter anderhalf jaar geleden plaats maken voor de pocketbooks en is nu geheel verdwenen, want nu is er op de hoek van de Steenhoffstraat en de Raadhuissstraat een officiële boekhan del, naast de handel in pockets en na tuurlijk de rookartikelen. Nu kan men terecht voor alle mogelijke boeken van Dik Trom tot Ik Jan Cremer en wat niet uit voorraad leverbaar is kan snel ge noeg na bestelling geleverd worden. De heer J. W. J. Smit begon dertig jaar geleden een sigarenzaak in de Toren straat. Het was de tijd van de buur praatjes tot elf uur 's avonds en menig maal kwam brigadier Van Leeuwen zeg gen dat het nu toch wel de hoogste tijd was. Op zondag was het na kerktijd niet veel beter en menig sterk verhaal is in de sigarenwinkel verteld. In 1937 werd het pand Steenhoffstraat 15a betrokken, waarvan men toen nog niet wist dat het 25 jaar later zo bij zonder gunstig gelegen was voor de be woners van de Eng, want daar woonde toen nog niemand. In 1948 droeg de heer Simt sr. het be heer van de sigarenzaak volledig aan zoon A. H. en het beheer van de biblio theek aan dochter M. E. over en zij besloten tot uitbreiding die ten gunste van de pockets kwam. Met de kleine boeken ging het zo goed dat tot verkoop van de grote boeken besloten werd. Gis teren is daarmee gestart en de belang stelling was zo groot dat waarschijnlijk nu al een uitbreiding overwogen wordt. Van een kleine sigarenwinkel met vele klanten die enorm lang van stof waren, werd sigarenmagazijn Smit een sigaren zaak plus boekhandel die in een grote behoefte voorziet, want bij de Steen hoffstraat ligt de Eng, waar steeds meer mensen komen wonen en naast de Pr. Bernhardlaan liggen de terreinen die eveneens naarstig bebouwd worden. De uitbreiding tot officiële boekhandel is dan ook een aanwinst voor Soest. Na het mooie, zonnige herfstweer in eens weer eens echte hollandse regen met regenjassen en paraplu's En dan komen we zo zachtjes aan dichter bij de winter. Misschien zijn er onder u, die verrast blijven staan, als ze een affiche zien van de wintersport, al is het alleen maar om naar het aantrekkelijke ski-pakje te kijken, dat een winterschone onder een stralende winterzon draagt. Hoe dan ook, er is een winter-program- ma van Reisbureau EBATO uitgekomen voor wie naar de besneeuwde toppen verlangt van Oostenrijk of Zwitserland. Wij kregen een aantal boekjes toege stuurd, waarin u misschien de reis van uw leven ontdekt, dus dat ligt dan op ons kantoor op U te wachten. Denkt u ook nog aan het afhalen van het USO-abonnement Verder zullen wij in onze expositie vitrine wat reisschetsen laten zien, die u weer zullen herinneren aan uw eigen vacantie en die kunnen aansporen tot nieuwe ideetjes voor het volgend jaar. Wat die expositie-vitrine betreft waar blijven onze eigen Soester kunste naars toch Wij zijn al enige maanden enthousiast bezig de aandacht te vesti gen op het werk van beeldende kunste naars in onze omgeving. Wij vonden ge hoor bij een kleine groep met dezelfde idealen het uitdragen van belevingen in klem- en lijn en vorm. In de eigen woonplaats Soest echter, is er niet veel weerklank bij de artistiek begaafden de meeste medewerking kwam uit de omgeving. Jammer, het is voor het publiek een verrassing, als U iets van uw werk toont, voor u zelf eveneens, want u ziet uw schepping in een heel andere omgeving geplaatst en daarvan is altijd wat te leren.

Historische kranten - Archief Eemland

Soester Courant | 1964 | | pagina 1