JmmÊÊÊÊsEÊÊBÊÈÊ
Soest toen - Soest nu
B.D.C. lijdt zware nederlaag
S.E.C. behaalt eerste
volle winst in thuiswedstrijd
LAATSTE
INTELLECTUEEL
VERLAAT HET
WITTE HUIS
DE AMERIKAANSE
INVASIE IN EUROPA
Het oog gericht op
De Gaulle
ONTSLAG
OP STAANDE VOET
Dinsdag 5 #lecenil»er 1967
46e jaargang no. 92
Uitgave Drnkkerij Smit - Soest
Bureau voor redactie en administratie Van Weedestraat 29a, Soest
Tel. 2566 - Postgiro 126156
Interlas nam nieuwe
kantine in gebruik
Alcoa (Aluminium Company
of America) verleent
licentie aan Lindner N.V.
Mislukte aanval op
„wereldrekord" kruipen
Automobilist na aanrijding
van twee fietsers
doorgereden
Een terrein vol
voetangels en klemmen
ük
7
SOESTERI OÜRANT
Abonn. p. kwart, f3,per post ƒ4,25.
Verschijnt tedere dinsdag en vrtJdif
Met Robert Strange Mc Namara ver
laat de laatste intellectueel de Ameri
kaanse regering, zegt men in Wash
ington. Toen Kennedy aan het bewind
kwam, verzamelde hij een braintrust om
zich heen, die in de V.S. half met
misprijzen, half met respect de egg
heads genoemd werd: de eihoofden, ex-
professoren en dergelijke die behalve
hun kennis en hun kundigheid ook brui
sende ideeën meebrachten.
Bij de opvolging door Johnson verlieten
de meesten al spoedig het kabinet van
de nieuwe president, die nu eenmaal
meer een kundig bestuurder van zijn
vak was, dan een man die met elan
nieuwe ideeën stimulerend kon uitdra
gen. Ze voelden zich niet meer thuis.
Mc. Namara voorlopig nog wel; hij was
tenslotte ook in de eerste plaats een
vakman in het leiden van grote orga
nisaties. Zoals hij als president-directeur
het Ford-concern had bestuurd, deed hij
het nu met het Amerikaanse defensie-
apparaat.
Dat was eigenlijk iets ongehoords; mees
tal waren het militairen die in het Pen
tagon de baas waren, al dan niet met
een burgerfiguur als loze fagade. Nu
was Mc Namara de baas en zeker niet
alleen in naam. Hij besliste ijskoud, na
met computerachtige nauwkeurigheid
zich alle voor- en nadelen van alle mo
gelijke besluiten eigen gemaakt te heb
ben, en deed vervolgens wat het beste
resultaat gaf bij de minste kosten.
Vyanden
Hij heeft zich tal van vijanden gemaakt
onder generaals en admiraals door een
eind te maken aan de concurrentie tus
sen leger, marine en luchtmacht op ra-
kettenterrein, door af te zien van kolos
sale vliegtuigen en zo meer. De „mense
lijke computer" gaf niet om prestige
objecten van de militairen.
Hij ging naar Vietnam en kwam terug
met de conclusie dat de bombardemen
ten op het noorden zuiver militair be
zien niet veel voorstelden. Hij berekende
of het zin had een anti-raket-raket te
ontwikkelen en kwam tot de slotsom
dat het geldverspilling zou zijn. In beide
opzichten luisterde president Johnson
meer naar zijn generaals en naar zijn
senatoren, die hem wilden verwijten te
zacht te zijn in Vietnam, of te weinig te
doen voor de veiligheid van de V.S. Dat
laatste dan met het oog op een anti
raket-raket en er kwam van het Witte
Huis de order een afweersysteempje op
te bouwen dat tegen China gericht zou
zijn.
Minister Mc Namara, die wel degelijk
beseft dat na dit begin een nieuwe be
wapeningsrace ook met de Sowjet-Unie
kan ontstaan, verdedigde toch dit hem
onwelkome besluit zeer loyaal. Hij weet
tenslotte ook dat op politieke gronden
De Internationale Lasproducten Handel
maatschappij N.V. „Interlas" heeft vrij
dagavond bij het kantoor- en fabrieks
complex aan de Amersfoortsestraat te
Soesterberg een nieuwe kantine in ge
bruik genomen. Tot dusver ontbrak het
bij „Interlas" aan een dergelijke accom
modatie, wat vooral ook de ruim 100
leden tellende personeelsvereniging voel
de.
Directie en personeel hebben samen het
geld bijeengebracht voor de aankoop, de
montage en montage van een semi-per-
manent gebouw, dat voor het grootste
deel geheel is opgeknapt en omgetoverd
in een sfeervolle kantine met toneel, bar
en keuken. De aankoop en verbouw,
vrijwel geheel geschied door de eigen
onderhoudsploeg, heeft ongeveer 50.000
gekost.
Tijdens de feestelijke opening spraken
de beide directeuren, de heren H. C. van
Arum en M. B. v. d. Wetering, alsmede
de voorzitter van de personeelsvereni
ging, de heer H. Majoor hun voldoening
uit over de nieuwe aanwinst. Zij hoop
ten, dat er een veelvuldig en intensief
gebruik van gemaakt zal worden.
De N.V. Interlas werd veertien jaar ge
leden in Zeist opgericht. In Soesterberg
■werd de hechtere basis voor het 100 man
personeel omvattende bedrijf gevonden.
Interlas heeft momenteel vestigingen in
Duitsland en Engeland.
Dindner N.V. Verpakkingenindustrie,
gevestigd te Soestdijk, heeft met Alcoa
overeenstemming bereikt over een li
centie voor de fabricage van aluminium
sluitingen op bier en gazeusehoudende
dranken voor de Benelux landen.
Alcoa is het grootste alummiumbedrijf
te wereld met 51.300 employees en staat
op de lijst van- de 500 grootste Ameri
kaanse bedrijven als 43ste genoteerd
met een jaaromzet van 1.372.987.000,
Alcoa heeft o.a. vestigingen in Surina
me.
Lindner zal, na het installeren van
nieuwe apparatuur, daar de huidige ca
paciteit reeds volgeboekt is, n 1968 met
de produktie beginnen. Tot dat moment
zullen de sluitingen worden geïmpor
teerd.
Dindner N.V.. welke oorspronkelijk sinds
1835 importeur van kurkprodukten was,
is in 1960 in Soestdijk aangevangen met
de fabricage van metalen flessluitingen
en verpakkingen. De aan haar toebeho
rende N.V. Hollandse Metaaldrukkerij
d'Huy Co is eveneens in Soestdijk
gevestigd.
wel vaker iets nuttig en nodig kan zijn
dat zakelijk misplaatst is.
Ondermijnd
Een verschil van mening met de presi
dent is niet de eerste oorzaak voor
Mc Namara's ontslagaanvrage. Wel be
gint zijn positie op het Pentagon een
beetje ondermijnd te raken doordat
Johnson kennelijk wel eens het oor
leent aan generaals die bij Mc Namara
geen voet aan de grond krijgen. Maar
vermoedelijk is de voornaamste reden
voor Mc Namara toch wel, dat hij nu
zeven jaar zijn uiterst moeilijke taak
heeft vervuld en dat is heel lang. Bo
vendien is hij van professie toch nog
altijd econoom. Hij doceerde als hoog
leraar bedrijfseconomie voor hij naar
Ford ging en hij zal zo langzamerhand
ook wel eens terug willen naar zijn vak,
zeker nu de leiding van defensie door
politieke redenen niet meer zo strikt
zakelijk gevoerd kan worden als hij
graag wil.
Die kans krijgt hij als directeur van de
Wereldbank, waarvoor Johnson hem
heeft voorgedragen. Dat Johnson dit
deed duidt er al op dat het tussen de
twee echt niet tot geweldige ruzie is ge
komen.
Een andere zaak is dat (ondanks de
haat van vele hoge militairen en ook
van de strijdlustigste politici) Mc Nama
ra een enorm aanzien had bij het Ame
rikaanse publiek dat hem niet zonder
reden de beste minister van defensie
noemt die de V.S. ooit hebben gehad.
Dat Johnson die ruggesteun zal moeten
missen wanneer volgend jaar verkie
zingen worden gehouden voor het presi
dentschap is voor hem een tegenvaller,
al beschikt hij waarschijnlijk over ge
noeg politieke handigheid om dat weer
op te vangen.
Dat het een lastige wedstrijd zou wor
den in Harmeien tegen S.C.H. wisten de
Blauw-witten reeds lang, maar een 6-2
nederlaag had niemand verwacht. S.C.H.
ging vlot van start en ontwikkelde, on
danks het zeer slechte terrein, dat me
de door de regen van de laatste dagen
in een modderpoel was veranderd, een
serie vlotte aanvallen op het B.D.C.-
doel. De achterhoede wist met kunst
en glijwerk onheil te voorkomen. Ge
heel tegen de verwachting in kwam op
dat moment een doelpunt voor B.D.C.
Een uitstekende dieptepass van J. v.
Fulpen stelden J. Dorrestein in staat
B.D.C. na 5 minuten met 1-0 de lei
ding te geven, nadat deze de uitlopen
de doelman Geutrsen met een goed
schot verraste.
Reeds in de 12e minuut kon linksbuiten
Timmermans gelijk maken nadat diver-
achterhoede spelers, inclusief Van
De Hilversumse tankwagenchauffeur
Cor van Maurik (38) heeft zaterdag een
vergeefse aanval gedaan op het „we
reldrekord" kruipen, dat momenteel met
7,5 kilometer in handen is van de 26-
jarige Piet Schepers uit Didam.
De Hilversummer wilde zaterdag van
zijn woonplaats via Baarn naar Soest
en eventueel naar Amersfoort kruipen,
maar al aan de grens van Baarn en
Hilversum ter hoogte van kasteel De
Hooge Vuursche moest hij zijn poging
opgeven, nadat een geneesheer hem dat
al eerder had aangeraden.
De heer Van Maurik had vijftien kilo
meter willen afleggen, d.w.z. tot de
Grote Kerk in Soest. Hij meende even
wel als beroepsmilitair over voldoende
fysieke conditie te beschikken om zijn
kruiptocht na twintig kilometer in
Amersfoort te beëindigen. Maar het is
dus heel anders gelopen, dan de Hil
versummer zich had voorgesteld.
Rond half negen was hij uit zijn woon
plaats vertrokken, gevolgd door talrijke
belangstellenden en een bezemwagen,
die eerst in de stad en later op de Hil-
versumsestraatweg behoorlijk het ver
keer ophield.
Niet zonder moeite was hij 3 V? uur
later voor een korte rustpauze bij hotel
Groot Kievitsdal op de grens van Baarn
en Hilversum aangekomen.
De tankwagenchauffeur, die achtereen
volgens uit het Nederlandse leger en
het Vreemdelingenlegioen deserteerde,
na in de West gelegerd te zijn geweest
en in Korea gevochten te hebben en
dientengevolge statenloos werd ver
klaard, begon hier al duidelijk symp
tomen van vermoeidheid en vooral pijn
aan handen en knieën te vertonen. Af
gewisseld door vrij lange rustperioden
kwam hij nog tot kasteel De Hooge
Vuursche, maar moest toen zijn poging
opgeven. Hij had toen een afstand van
ruim vier kilometer afgelegd.
De heer Van Maurik, vader van dertien
kinderen, is vastbesloten, zijn poging
te herhalen, maar dan beter beschermd.
Thienen, do:or de gladheid geen con
trole over de bal konden krijgen. 1-1.
Een fel offensief van S.C.H. leverde
een schot op van rechtsbuiten C. Pot.
Dit schot werd door een B.D.C.-verde
diger van richting veranderd en zodoen
de onhoudbaar voor Van Thienen. 2-1.
Voor de rust kwam B.D.C. nog slechts
sporadisch tot een tegenaanval. Een
van deze weinige kansen eindigden in
een schot van J. Beyer tegen de paal.
5 minuten voor rust kwam B.D.C. nog
goed weg. Eenmaal door een wegens
hands, op de rand van het strafschop
gebied genomen, vrije trap die door
J. Beijer uit het doel werd gekopt en
kort daarna een flitsende kopbal die
echter door Van Thienen werd onder
schept. Na rust zagen we slechts 1
elftal voetballen en dat was S.C.H.
Met uitzondering van doelman Van
Thmienen en enkele achterhoedespelers
vertoonde het spel van B.D.C. geen
enkele inzet.
Dat de B.D.C. verdedigers niet alles al
leen konden bleek reeds in de 12e mi
nuut van de 2e helft toen J. Pot een
kans goed benutte. 3-1.
Drie minuten daarna kon E. Schwarze
4-1 scoren uit een vrije trap.
In de 30e minuut was het weer een
vrije trap die hoog voor het doel werd
geplaatst en het was weer J. Pot die
de stand op 5-1 kon brengen. Het ge
ringe enthousiasme bij de blauw-witten
bleek ovtrduidelijk bij de totstandko
ming van het zesde doelpunt. De S.C.H.-
speler F. Baas passeerde alleen 7 B.D.C.
-ers en ondanks dat zijn schot in eerste
instantie werd gekeerd door de uitste
kende doelman Van Thienen, kon P.
Schwarze de terugspringende bal in
schieten. 6-1.
Met nog 3 minuten te spelen kon J.
Verhoeve, dank zij goed voorbereidend
werk van Dick Dorresteyn, nogmaals
tegenscoren zodat de eindstand 2-6 werd
in het voordeel van S.C.H. De enige lof
die iemand verdiende komt toe aan het
adres van doelman Van Thienen die
zijn club behoedde voor een nederlaag
met dubbele cijfers.
S.C.H. echter was reeds vroeg in de
Sinterklaasstemming daar zij met
doelpunten strooiden als waren het pe
pernoten.
De eerste helft was al van bijzonder
slecht gehalte.
Hoewel er wel hard werd gewerkt aan
beide kanten, was het plaatsen zo uiter
mate slecht, dat daaruit met de beste
wil van de wereld geen doelpunten
konden voortkomen.
Voetbal is nog altijd een spel van voor
al je ogen en hersenen gebruiken en
dat liet bij beide partijen veel te wen
sen over.
Een uitzondering hierop was bij S.E.C.
Van Boeyen, die over een behoorlijke
techniek beschikt en dikwijls passjes
afgeeft, dip een beter lot verdienden.
S.E.C. kroop na 20 minuten door het
oog van de bekende naald, toen Krijt
de bal uit het verlaten doel moest
koppen.
Twee inwoners van Soest, de 33-jarige
P.T.T.-er en de onderwijzer H. E. v. d.
E. zijn verleden week op het kruispunt
Trier bij paleis Soestdijk door een auto
aangereden. De bestuurder van de wa
gen ging er na de botsing van door
maar kon een paar uur later in Baarn
worden aangehouden. De beide wielrij
ders reden over de rijksweg in de
richting Baarn toen zij werden aange
reden door een automobilist, die de
rijksweg overstak naar de Praamgracht
zonder de twee fietsers voorrang te
verlenen. Beiden kwamen ten val maar
konden nog net het kenteken van de
wagen opnemen. De auto bleek op naam
te staan van een inwoner van Soest,
die de wagen echter inmiddels al door
verkocht had. Aldus 1 wam men bii de
20-jarige L. V., eveneens uit Soest te
recht. Deze dienstplichtig militair werd
korte tijd later aangehouden. Hij heeft
een bekentenis afgelegd. De auto is in
beslag genomen wegens technische ge
breken.
Een lichtpuntje bij S.E.C. was het goede
spel van spil Dorrestein. die een goede
plaatsvervanger van „the good old"
Ruttenberg zal worden.
Over de eerste helft is niet veel te
zeggen. De partijen wogen vrijwel te
gen elkaar op, zodat de spelers met
een 0-0 stand de kleedkamer gingen
opzoeken.
Na rust vlotte het bij S.E.C. beter. Er
werden diverse aardige aanvallen op
gezet, waardoor de D.E.V.-verdediging
van streek raakte. Door een mistrap in
de Doornse verdediging, kreeg Wouden
berg een vrije kans en scoorde onhoud
baar 1-0 voor S.E.C.
D.E.V. gaf zich nog niet gewonnen en
er ontspon zich een felle, maar spor
tieve strijd, goed geleid door scheids
rechter Harmsen.
Beide partijen kregen nog diverse sco
ringskansen, maar tot doelpunten kwam
het niet meer. S.E.C. had haar eerste
thuiswedstrijd gewonnen en twee zeer
kostbare punten vergaard.
Verdere uitslagen:
Baarn-Ultrajectum 2-0.
C.D.N.-Donar 1-1.
Vriendenschaar-V.V.IJ. 1-0.
D O S. '01-S.D.O. 2-0.
Holland-Zeist 2-1.
De Britten voeren een systematisch of
fensief om de door De Gaulle zo streng
bewaakte poort naar de E.E.G. open te
krijgen voor zichzelf en een reeks
E.F.T.A.-landen.
Al eerder heeft "Wilson daarbij aange
voerd dat het voor de Zes toch attrac
tief moet zijn de onmiskenbaar grote
technische kennis en kunde van de En
gelse industrie binnen bereik te krijgen.
En vooral om zo een grotere inter-
Europese samenwerking te krijgen tus
sen bedrijven, die dan samen opgewas
sen zouden kunnen zijn tegen de Ame
rikaanse overmacht, Wilson stelt vast
dat de economische toekomst afhanke
lijk is van de technologische macht die
een land of een landengroep kan ont
wikkelen. Als hij zegt dat Europa op dat
punt aardig in de verdrukking raakt
tussen de V.S. en de Sowjet-Unie, dan
constateert hij niets nieuws.
Het is ook tot De Gaulle al wel door
gedrongen dat de Amerikaanse industrie
haast onstuitbaar ook in Europa op
dringt en hij heeft daarover al zijn ru
zies gehad. Onder meer stond het hem
tegen dat de Franse computer-industrie
dreigde te veramerikaansen. Hij heeft
wel iets tegen kunnen houden, maar
niet dat General Electric uit de V.S.
in feite de kurk is geworden waarop
de Franse firma Buil nog met een beetje
schijn van onafhankelijkheid bleef drij
ven.
Kolonisatie
De Gaulle ziet in het oprukken van de
Amerikaanse industrie voornamelijk een
soort kolonisatiepoging die hem als trots
nationalist uiteraard tegen de borst
stuit. Dat is een beetje een negentiende-
eeuws standpunt.
Hoe men het ook (en beter) kan bekij
ken, kan De Gaulle leren uit een boek
van zijn landgenoot Jean-Jacques Ser-
van-Schreiber, de hoofdredacteur van
L'express allerminst 'n Amerikanen-
hater en niet zo'n erge vriend van De
Gaulle. Dit boek, „De Amerikaanse uit
daging", geeft een enorme opsomming
van de enorme investeringen van Ame
rikaanse bedrijven, vooral elektronische,
in Europa: de laatste tien jaar ver over
de vijftig miljard. Met als resultaat dat
ze in Frankrijk alleen al 65 °'o van de
tele-communicatie-industrie beheersen.
Dat is dus ook de industrie die alle ver
fijnde apparatuur moet maken die voor
kernwapensystemen en ruimtevaart no
dig is.
In de sector chemie zijn vergelijkbare
voorbeelden aan te voeren. Servan-
Schreiber rekent zijn lezers overigens
voor dat die investeringen grotendeels
zijn gedaan met in Europa geleend geld:
in zekere zin betalen de Europeanen de
Amerikanen de prijs waarvoor ze wor
den overgenomen.
Verstandiger
Zijn conclusie is dat de Amerikanen hun
invasie op een rijke markt, waar ze
goede winst menen te mogen verwach
ten, niet maken met de macht van hun
dollars maar met hun superieure orga
nisatietalent en het betere vermogen om
zaken op poten te zetten, zó dat ze ren
deren.
Het is niet het geld maar de know-how
die het hun mogelijk maakt meer en
meer op eigen terrein de Europeanen te
komen beconcurreren. De tegenmaatregel
moet, aldus Servan-Schreiber, niet zijn
met alle macht die Amerikanen buiten
de deur te houden, maar hen te imite
ren. Hijzelf heeft dat bijvoorbeeld zeer
profijtelijk gedaan door van zijn blad
een imitatie te maken van Newsweek en
Time.
Dat imiteren kan slechts gebeuren door
zelf ook de overvloed van talentvolle
managers, geleerden en technologen te
kweken. Mannen die tegen de invallers
opgewassen zijn. En de grootste hulp
daarbij kunnen we weer volgens Ser
van-Schreiber daarbij krijgen van de
Britten, die weliswaar niet helemaal op
Amerikaans peil staan maar er aanzien
lijk dichter bij komen dan de Europea
nen van het vasteland.
Zakelijker
De vereenigde economische macht van
de Zes plus Engeland kan op zo rede
lijke termijn dat het nog zin heeft, de
technologische achterstand op de V.S.
wegwerken, opdat Europa in dat op
zicht zelfstandig blijft en geen achter
tuintje wordt van de Amerikaanse reu-
zenfirma's.
Daarmee komt hij ongeveer in het
straatje van Wilson, al schreef hij zijn
boek al voor die zijn theorieën luchtte.
Dan hoort De Gaulle het ook eens van
een ander. Maar helaas is de Franse
president niet erg bereid naar anderen
te luisteren. Het nut van Wilsons uit
spraken en van de discussie die Ser-
van-Schreibers boek in Frankrijk op
gang heeft gebracht kan wel zijn dat
de anderen in de E.E.G. zich wat krach
tiger gaan opstellen tegenover de rem
mende oude man in het Elysee.
Daarop speculeert Wilson kennelijk, o.m.
door ook als voorloper op Brits lid
maatschap oilateraal technologische sa
menwerking aan te bieden. Zijn argu
ment is zakelijk sterk genoeg, maar he
laas gelden voor De Gaulle allerlei on
zakelijke overwegingen vaak zwaarder.
Verder praten over Britse toetreding tot
de E.E.G. heeft nog maar weinig voor
uitzichten na De Gaulles persconferen
tie. De Franse president liet doorsche
meren dat pogingen om het Britse
E.E.G.-lidmaatschap er toch door te
drukken, alleen maar de Euromarkt kon
den laten springen.
Dat is ongeveer hetzelfde dreigement als
tegen hèm is gebruikt voor het geval hij
de besprekingen met een veto zou tor
pederen. Met als voornaamste verschil
dat het uit zijn mond overtuigender
klinkt: hij doet wat hij zegt en de an
deren praten meer dan ze doen.
De argumentatie van de generaal is am
per veranderd, ook niet door de deva
luatie van het pond. De Britse economie
is chronisch ziek en zou slechts de hele
E.E.G. aansteken, tenzij vooral op
landbouwgebied voor de Britten zulke
enorme uitzonderingen gemaakt zouden
worden, dat ze onaanvaardbaar moeten
heten voor een gemeenschap die toch uit
moet gaan van gelijkheid der leden.
Er zou trouwens volgens hem niet alleen
in de economie der Britten, maar in vrij
wel hun hele geaardheid heel veel moe
ten veranderen voor ze acceptabel zijn.
Wel was De Gaulle bereid onder welke
naam ook nauwere banden aan te kno
pen tussen E.E.G. en Engeland en zijn
E.F.T.A.-partners. Maar concreter werd
hij daarover niet.
Voor het overige gaf de generaal enige
reprises van oude stokpaardjes. Zijn af
keuring voor Israël, het verwijt aan de
V.S. dat ze dollarinflatie exporteren (een
misbruik waar een eind aan moet ko
men), nog een verwijt aan de V.S. dat
ze zo vast zitten aan de Vietnamese oor
log dat de grote mogendheden niet ge
zamenlijk problemen uit de weg kunnen
ruimen als dat in het nabije oosten, een
foei jegens de Canadese regering die de
Franssprekenden in Quebec in een min
derwaardige positie houdt. En natuurlijk
een pleidooi voor terugkeer naar de
gouden standaard, gesneuveld in de ja
ren na de crisis van 1929.
Aan de huidige goldrush had hij uiter
aard geen schuld. Aldus de generaal, die
zeker nu hij 77 is, zomin zin heeft op
te houden met regeren als in veranderen
van zijn opinies.
KANTMAN
Het is mogelijk een werknemer wegens
een dringende reden op staande voet te
ontslaan, maartoch heeft men zich
daarbij als werkgever aan bepaalde
voorwaarden te houden. Doet men dit
niet, dan kan men zich allerlei narigheid
op de hals halen.
Ontslag op staande voet kan nl. uitslui
tend worden gegeven wegens dringende
redenen.
Als „dringende reden" voor de werkge
ver noemt de wet: daden, eigenschappen
of gedragingen van de werknemer, die
tot gevolg hebben, dat van de werkge
ver redelijkerwijs niet kan worden ge
vergd de dienstbetrekking te laten voort
duren.
Bevvyzen
Vermoedens of verdenkingen vormen
geen redenen tot ontslag. De patroon
moet over deugdelijke bewijzen beschik
ken.
De reden van ontslag moet de werkne
mer meteen worden meegedeeld.
Is een vergrijp geconstateerd dat niet
door de beugel kan, dan dient het ont
slag metterdaad op staande voet te wor
den gegeven. Wordt een werknemer bij
voorbeeld 's morgens om tien uur op
diefstal betrapt, dan moet het ontslag
onder mededeling van redenen onmid
dellijk volgen en kan nooit worden ge
zegd dat de werknemer na de schafttijd
of de volgende dag niet meer behoeft
terug te komen.
Het loon moet worden uitbetaald tot op
het moment, waarop de werknemer ont
slagen werd. Wordt hij op dinsdagmor
gen om 10 uur ontslagen, dan moet hem
het loon worden uitbetaald, waarop hij
tot en met dinsdag 10 uur recht heeft.
Verdenking
Verdenkt men een werknemer van dief
stal of knoeierij, dan is dit geen reden
tot ontslag. Eerst dient de patroon abso-
lte zekerheid te hebben, dat wil zeggen
over bewijzen te beschikken, dat de
werknemer zich aan een vergrijp heeft
schuldig gemaakt. Op vermoedens kan
nu eenmaal geen ontslag worden ge
geven, ook al komt redelijkerwijs slechts
één persoon als schuldige in aanmerking.
In dergelijke gevallen komt het nogal
eens voor, dat de werkgever het risico
van ontslag op staande voet niet durft
te nemen en dat hij daarom aan de di
recteur van het Arbeidsbureau toestem
ming vraagt de arbeider te mogen ont
slaan. De politie wil hij niet inschakelen,
maar anderzijds wil hij de werknemer
niet langer in dienst houden, omdat het
vertrouwen geschokt is.
Over het algemeen zal de directeur van
het Arbeidsbureau een dergelijke ont
slagaanvrage niet in behandeling nemen
en zelfs weigeren, omdat van hem niet
verlangd kan worden dat hij zich op het
terrein van politie of justitie gaat be
wegen en hij ook geen beslissingen wil
nemen waardoor een onschuldige getrof
fen zou kunnen worden.
Uit het bovenstaande volgt dat de ver
antwoording voor een ontslag op staande
voet geheel bij de werkgever ligt.
Protest
De werknemer, die op staande voet ont
slagen wordt, kan alleen bij de kanton
rechter protesteren. Slechts wanneer de
dringende reden kennelijk onredelijk
blijkt te zijn, kan de directeur van het
Gewestelijk Arbeidsbureau ingrijpen. Dit
behoort echter tot de zeldzaamheden.
Het kan echter voorkomen, dat de werk
gever niet zo heel erg sterk staat ten
aanzien van het bewijs van de dringen
de reden, bijvoorbeeld het bewijs van
de diefstal. De mogelijkheid bestaat dus
dat de patroon geen gelijk krijgt als de
werknemer bij de kantonrechter gepro
testeerd heeft.
Het gevolg daarvan is, dat het ontslag op
staande voet nietig (is ongeldig) is en dat
de werknemer nog steeds in dienst is
van de patroon.
Nabetaling
Dat wil dus zeggen, dat de patroon van
de dag af, dat hij de arbeider heeft
weggezonden, nog steeds het volle loon
moet betalen.
En aangezien een kantongerechtsproce
dure zeer lange tijd kan duren, is het
helemaal niet denkbeeldig dat de pa
troon een jaar of nog langer loon moet
nabetalen.
Om nabetaling van het loon tijdens de
gehele procedure te voorkomen, kan de
patroon na een werknemer op staande
voet ontslagen te hebben, de directeur
van het Gewestelijk Arbeidsbureau ver
zoeken om hem subsidiair, voor zover de
arbeidsovereenkomst nog zou mogen be
staan, toestemming te geven deze over
eenkomst te verbreken.
Als de directeur van het Gewestelijk
Arbeidsbureau de gevraagde toestem
ming verleent, ook alweer onder de voor
waarde: ,voor zover de arbeidsovereen
komst nog bestaat", zal de patroon, ook
als de kantonrechter hem in het onge
lijk stelt, nooit langer loon behoeven te
betalen dan tot de dag, waarop de ar
beidsovereenkomst met toestemming van
de directeur van het Gewestelijk Ar
beidsbureau verbroken is.
