FUGERS
FIETS
Metro cabine-praat
DE RIVEL GR0EIFIETS
115,50.
SNELPOST
VLOTTE HINDERNISLOOP IN VIETNAM
RADIO
Archeologie is het
VERHAAL DER „STILLE GETUIGEN"
RECHT OP VAKANTIE
NIET OVER DE
BRUG
Londen begon met stoomtreinen
voor de jeugd van 6-12 jaar
VOOR UW
89 ct.
75 ct.
98 ct.
Sinds juli 1966 heeft iedere werknemer
Huishoudelijk personeel
heeft ook vakantierechten
VRIJDAG 19 APRIL 1968
Elke 2 minuten vertrekt er een glan-
zendnieuwe trein uit het ondergrondse
metrostation bij Rotterdam C.S. en elke
2 minuten glijdt er een even glanzende
trein binnen. Gehaaste reizigers snel
len door de tourniquets, die door een
onzichtbare hand worden bewogen op
vertoon van het lichtgevoelige kaartje.
Een bestuurder lost een collega af en
wij kunnen een blik slaan in de cabine.
stuurder. We hebben er weinig van
gemerkt, maar het camera-oog bespiedt
de perrons en waakt over het wel en
wee van de reizigers. Een verkeerde
beweging, één stap naast het perron
en de treinenloop wordt zo snel moge
lijk gestagneerd. Staan er teveel wach
tenden op de stations, dan wordt de
frekwentie verhoogd.
Deze wagenvoerder weet heel wat van
We zien een heel ander bedieningspa
neel dan in de elektrische treinen van
de N.S. We zien signaallampjes die aan
wijzen welke snelheidsbeperkingen er
op het traject zijn. We ontdekken, dat
storingen automatisch worden gemeld,
met daarbij wat er niet in orde is en
waar. Er is ook een centrale bedie
ning voor de deuren Verder is elk
treinstel voorzien van een omroepin
stallatie.
Een staaltje van technisch vernuft is
ook de automatische versnelling: als de
kruk in de stand rijden wordt gezet,
schakelt het mechanisme in zo snel
mogelijk tempo de regelstanden in voor
het optrekken van de trein. We staan
er nog met de neus boven op, als het
vertreksignaal wordt gegeven. De deu
ren zoeven dicht. We trekken op, de
tunnnelkoker in.
Controle
,,Weet U, dat U nou ook al opgetreden
bent voor de televisie?" grapt de be-
Onze P.T.T. heft nog steeds een hoog
porto voor brieven, die zo snel mogelijk
worden verstuurd, en een langzamer
hand ook vrij hoog porto voor druk
werken en dgl. welke men laat liggen
als het druk is.
Toch is het eigenaardig, dat op deze
wijze een weinig spoedeisende liefdes
brief en de familiecorrespondentie snel
ler overkomen, dan kranten die in één
dag verouderen en zelfs dan als druk
werk verstuurde beursnoteringen, prijs
couranten, persberichten en programma
gidsen.
Het zou daarom logischer zijn, als de
P.T.T. een andere scheiding maakte en
nieuwe tarieven vaststelde voor snelle
en evt. langzame bezorging. Dat ge
beurt in andere landen ook met o.a.
eerste- en tweede-klas mail. De afzen
der bepaalt dan of zijn stukken vertra
ging mogen ondervinden, door er min
der voor te betalen.
De P.T.T. zal dan verbaasd staan, hoe
veel mensen vrijwillig het eerste-klas-
porto gaan voldoen. Het briefporto kan
dan beslist omlaag door het grotere
aanbod van spoedeisende stukken. En
de kritiek op de vertragingen bij spoed
eisende drukwerken verstomt gelijk. Wie
zuinig wil zijn, accepteert immers bij
voorbaat de mogelijk latere bezorging?
de metro af. Hij strooit achteloos met
cijfers: 10 tot 12 seconden mogen we
stoppen op elk van de vijf tussenstati
ons; 314 mensen mag ik meenemen,
waarvan er 74 kunnen zitten. Als we
met vier treinstellen aaneengekoppeld
rijden, passen we precies langs een
perron van 120 meter, want één stel is
28 meter lang. Het traject is 5 km,
waarvan 1 kilometer onder de rivier,
8 a 9 meter onder N.A.P. Het tunnel
gedeelte van de lijn is 2400 meter lang
en bestaat uit 24 tunnelsegmenten.
De oudste
„Dit is zeker wel de modernste onder
grondse van de wereld?"
„Ja, maar er is toch gebruik gemaakt
van veel ervaring bij andere, zoals die
in Stockholm en die in Toronto".
„Zijn er al veel plaatsen met een me
tro?"
„Teveel om hier allemaal op te som
men. Tokio, Rome, Barcelona, Madrid,
Moskou. Leningrad, Kiew, Milaan, Ber
lijn, Hamburg, Parijs, Londen, New-
York, San Francisco is bezig met de
aanleg, en dan veel andere Amerikaan
se steden".
„Welke is de oudste?"
„Dat is die van Londen. Daar begonnen
ze al in 1861 met de aanleg en daar
hebben ze nog gereden met stoomtrei
nen. De mensen reden bij walmende
olielampen in gesloten wagens zonder
ramen door tunnels vol rookTot
1890 toe, want toen kwam de elektri
sche tractie".
„Gesloten wagens?"
„"tja, ze dachten eerst: onder de grond
heb je geen ramen nodig. Maar al heel
gauw moesten ze er toch ramen in ma
ken, want de passagiers konden ner
gens aan zien waar ze zaten. En 't
geroep op de stations konden ze niet
verstaan in de drukte".
Haussmann
„En na Londen kwam zeker Parijs?"
Maar dat hebben we mis. Het was Boe
dapest, dat vooraan ging op het con
tinent, in 1896. „In Parijs wilden ze
wel eerder, er is in 1835 al een plan ge
maakt door die grote stadssaneerder
Haussmann, maar het werd steeds uit
gesteld.
Pas met de wereldtentoonstelling van
1900 ging de eerste lijn open, daar."
„Het zijn bijna allemaal steden die
doorsneden worden door een rivier" c
dekken we.
„Ja meneer, dat is het hele eieren eten:
met al die bruggen over het water
werd de scheepvaart te veel gehinderd.
Dus zochten de kooplui een betere weg
en dat was die onder de rivier door.
o zijn ze eigenlijk op het idee van een
ondergrondse gekomen. En dat gaf ook
in Rotterdam de doorslag. De scheep
vaart en de handel moeten doorgaan en
het verkeer moet doorgaan. Maar ja,
nou hebben alweer duizenden mensen
spijt dat het geen tramtunnel gewor
den is en al die uitwaaierende tram
lijnen in zuid zijn opgedoekt. En het
kan nog tientallen jaren duren voor er
voldoende ondergrondse lijnen zijn, of
bovengrondse viaducten, om dat tram
net te vervangen."
Veilig
De hel verlichte stations schuiven langs
ons heen. Dan duiken we onder de
Nieuwe Maas door. Snel mag het niet,
we zien de wijzer niet hoger kruipen
dan 40 km/u. Opeens gloort het dag
licht in een muizengaatje aan het ein
de van de tunnelbuis. Het gaatje wordt
snel groter en opeens schieten we er
door. We zijn in Rotterdam Zuid en
klimmen het viaduct op.
Nu zien we ook duidelijker de derde
rail naast het spoor waarover wij rij
den. Deze vervangt de bovenleiding. In
de stations is hij ons niet opgevallen.
„Dat komt, omdat hij daar juist aan de
andere kant ligt, dus niet aan de per
ronzijde. Als er iemand van de perrons
afglipt, komt ie dus nieA zo snel op die
stroomrail terecht," legt onze zegsman
uit.
Veiligheid voor alles dus. Ook de
schuilsleuf is een uitvinding terwille
van de grotere veiligheid. Personeel dat
werkt aan de lijn, kan daarin wegdui
ken als er onverwachts toch een trein
aan komt. De ondergrondse stations
zijn bovendien tegelijk gebouwd als
schuilgelegenheid voor het geval van
een oorlog. De gemeente heeft niets
nagelaten, om de veiligheid voorop te
stellen.
„En als er iemand tussen de zelfslui-
tende deuren raakt?"
„Dan kan hij op een knop drukken er
pal naast en dan stopt de trein en gaan
de deuren weer open. Maar weest u
maar niet bang, knellen kun je je niet."
Hij brengt de trein tot stilstand via de
zeven remstanden. „Twee minuten rust",
zegt hij tevreden. We staan hoog boven
het Zuidplein aan het eindstation waar
op een ondernemende Rotterdammer
optimistisch kalkte „Wordt vervolgd",
log was gekomen.
Zoekt u echt een fauteuil van deze
tijd. met fantastisch zitcomfort uicgc-
voerd met draaivoct of met vaste
poten komt u dan eens kennismaken
met onze kollcktie moderne meubelen
ACHTERBERGH
MEUBILERING
yuuii;>l 10-13 - WlalraelS-n
Ammfiut - Ttt'fx» (034?0)-lW
Het merkwaardigste wat nu in Vietnam
voorvalt, is de wederzijdse beperking
van de oorlog zonder veel haken en
ogen. En zonder dat men wederzijdse
pogingen doet om het onderste uit de
kan te krijgen.
De Zuidvietnamese en Amerikaanse
troepen die de lang belegerde mariniers-
basis Khe San gingen ontzetten, ervoe
ren dat de belegeraars bereidwillig de
weg vrij lieten. De Noordvietnamezen die
eerst een beetje sputterden dat president
Johnson het bombarderen niet totaal
staakte, zien zonder veel ophef ineens
de nog te bombarderen zone terugge
bracht tot de achttiende breedtegraad.
Het is een vlotheid en een soepelheid
over en weer die wel verrassend is na
een oorlog die twintig jaar aan de gang
is, dan weer wat feller, dan weer wat
tcalmer.
Problemen, die er in wezen niet zo heel
veel toe doen, blijken vlot uit de weg
geruimd te kunnen worden. Maar het
zou teveel gevergd zijn om aan te ne
men dat het zo door zal gaan.
Waar
De kwestie van de plaats voor een in
leidend gesprek is nog niet zo'n moei
lijke zaak en het heeft er niet de schijn
van dat een der partijen er een moei
lijke zaak van wenst te maken.
De Noordvietnamese regering voelt het
meest voor Pnom Penh in Cambodja.
Een land dat min of meer tot de com
munistische sfeer behoort. Het bezwaar
van de V.S. is dat er geen Amerikaanse
ambassade is en dat contacten van daar
uit met Washington zo lastig zijn. Een
vrij redelijke opmerking. En bovendien
heeft Hanoi al laten weten dat een an
dere plaats ook goed is. Genève dus
maar De sfeer is daar wellicht het rus
tigst en internationaal. Maar misschien
valt de naam van Genève, waar al eens
een vrijwel totaal mislukt akkoord over
Vietnam gesloten werd, niet zo best in
de kring der noordelijken. Maar ook de
V.S. staan niet op Genève.
Dat is de manier om het met elkaar
eens te worden geen onwrikbare
eisen stellen over zaken die niet wezen
lijk belangrijk zijn. En dat is anders
vaak de manier om eigenlijk niet ge
wenste onderhandelingen te ruïneren.
Saigon
Dat alles wekt een zeker optimisme. Dat
echter toch door wat voorzichtigheid ge
temperd zal moeten worden. In de eer
ste plaats komen er al spoedig twee heel
wat problematischer aspecten aan de
beurt. Noord-Vietnam en de V.S. willen
dan eindelijk wel praten, maar er is ook
nog zoiets als de Zuidvietnamese rege
ring van president Van Thieu en er is
ook nog het Nationaal Bevrijdingsfront
N L.F. oftewel de Vietcong.
Uit Saigon hoort men al ongeruste kre
ten of de Amerikanen soms van plan
zijn hun bondgenoot Zuid-Vietnam te
verkopen. En er wordt al gesputterd te
gen de idee dat er misschien wel eens
een coalitie met de Vietcong zou kun
nen komen. En aan de andere kant is
het nog de vraag of de strijdende Viet
cong het onderhandelen helemaal wenst
over te laten aan de in naam niet strij
dende Noordvietnamezen.
En er zijn nog andere factoren. Is Mao
wel zo gelukkig met de vredesouvertu-
res En Moskou
Russische diplomaten zeiden na John-
sons televisierede over het gedeeltelijk
staken der bombardementen nog, dat dit
tot niets kon leiden omdat de bombar-
dementsvluchten niet geheel en onvoor
waardelijk ophielden. Het heeft er de
schijn van of Hanoi in deze helemaal
zijn eigen weg gaat tot verrassing van
Russen en Chinezen beide.
Moskou zal er waarschijnlijk geen be
zwaar tegen hebben voor een vreed
zame verrassing te worden gesteld. Maar
hoe reageert Peking? Ten slotte is China
in een positie om al het dat nodig
acht zware druk op Hanoi uit te
oefenen.
De eerste horden op de hindernisbaan
naar vrede in Vietnam worden opval
lend vlot genomen. Maar de moeilijkste
barrières moeten nog komen.
KERKSTRAAT 3
SOEST
TELEFOON 02155-2030
Met stijgende verbazing beluisterden we
op eerste paasdag een radio-uitzending,
waarin jongeren de gelegenheid kregen
plannen te opperen om iets te onderne
men tegen het neo-fascisme in Neder
land. Iemand wilde het gehele Neder
landse produktieproces laten saboteren.
Een ander „zou het verd.leuk vin
den" als bij de vestigingen van een Ne
derlands dagblad molotow-cocktails naar
binnen werden gegooid. En dergelijke
taal komt dan door de luidsprekers in
de oren van allerlei onmondige en on
verantwoordelijke lieden.
Nu wisten wij nog niet, dat het hele
Nederlandse produktieproces in handen
van neo-fascisten is en ook niet, dat het
stilleggen of vertragen van de produktie
een verstandige maatregel is voor onze
economie, resp. voor de werkgelegen
heid en het inkomen van onze arbei
ders. Maar wij begrijpen wel, dat mo
lotow-cocktails gevaarlijk speeltuig zijn
en dat zij mensenlevens in gevaar kun
nen brengen.
De aanslag op de Duitse student Rudi
Dutschke kan bij de Nederlandse anar
chisten natuurlijk anarchistische wraak
gevoelens oproepen, maar laten wij die
opruiende kreten asjeblieft niet als een
nieuw evangelie door onze omroep laten
uitbazuinen.
We bevinden ons in een kamer waar,
op het eerste gezicht, menig ter goede
trouw zijnde huisvrouw wel eens graag
„de rommel" bij elkaar zou willen pak
ken en aan de vuilnisman meegeven.
Een verschijnsel dat al heel wat huise
lijke twisten in de loop der tijd heeft
doen ontstaan. De „rommel" in dit /er-
trek bestaat uit een grote verzameling
van de meest uiteenlopende scherven,
stukken hout, beschadigde potjes en aan
de muur gehangen roestige en puntige
stukken metaal, niet in al te beste toe
stand, voor een leek althans.
Maar we staan tegenover een verzame
ling oudheidkundige voorwerpen, geen
antieke stukken van onschatbare waar
de, maar gebruiksvoorwerpen, gebruikt
door mensen in tijden die we alleen in
onze geschiedenisboeken terugvinden.
De trotse eigenaar ervan is de heer H.
Verhoorn, een enthousiast amateur-ar
cheoloog, die bereidwillig vertelt hoe hij
tot deze liefhebberij kwam.
Opgravingen onder het
wegdek
Waar komen al deze voorwerpen van
daan? „Heel verschillend. De eerste
potjes, min of meer gaaf bewaard kwa
men tevoorschijn toen ik eens een kijk
je nam bij een straat waarvan het weg
dek werd opgebroken. Ik kwam juist
op het moment dat arbeiders allerlei
scherven en botten vonden. Toen gaf
de opzichter het teken dat ze niet ver
der moesten gaan, omdat hij al eens
meer had meegemaakt dat er op zo'n
manier soms waardevolle dingen uit
het verleden tevoorschijn komen.
Er kwam toen onder meer een helemaal
gave kan tevoorschijn, van aardewerk,
die in een museum is terecht gekomen.
Maar ik kon toch wat aardige dingen,
schreven en bijna onbeschadigde potjes
bemachtigen. Zo werd mijn belangstel
ling gewekt. Ik begon er wat over te
lezen en knipsels en boeken te verza
melen". De heer Verhoorn laat enkel
dikke plakboeken zien waarin allerlei
wetenschappelijke artikelen en krante
knipsels een plaatsje hebben gevonden.
„Ik ben ook eens mee geweest met een
stel duikers die even buiten het eiland
Texel een poging wilden doen een
wrak dat daar ligt, te onderzoeken.
Later kreeg ik toen een paar van deze
voorwerpen, potjes en een soort mes,
die in de nabijheid van het wrak waren
opgedoken. Allemaal gebruiksvoorwer
pen uit andere tijden, stille getuigen
eigenlijk."
Momentopname
Wat trekt hem zo aan in deze hobby?
„Tja, ik geef toe dat wat U hier ziet
natuurlijk weinig sensationeel is. Voor
de echte archeologen heeft dit ook niet
veel waarde, maar daar gaat het ook
niet om. Ik realiseer me dat al deze
dingen normaal gebruikt werden door
mensen die eens geleefd hebben, in de
middeleeuwen vaak. Dit is wat zij ach
tergelaten hebben.
Veel mooier is het natuurlijk als eens
een hele stad of een vergaan schip
weer daglicht gaan zien. Bijvoorbeeld
toen Pompei werd opgegraven. Toen
het helemaal bedolven werd onder de
lava was dat voor hen een verschrik
kelijke ramp, maar voor ons was het
eigenlijk geweldig, want omdat die stad
van het ere moment op het andere
werd geconserveerd, konden archeolo
gen later precies vaststellen hoe die
mensen nu geleefd hebben. Meestal is
dat heel moeilijk. Oude geschriften en
boeken vertellen niet zo erg veel.
Om de dag?
Zelfs de eetgewoonten uit de middel
eeuwen zijn nogal geheimzinnig. Som
mige deskundigen menen dat de men
sen niet zoals wij enkele keren per dag
aten, maar om de paar dagen een enor
me hoeveelheid voedsel aten, en daar
dan een tijd op teerden.
Zo zijn er meer punten waarover we nog
altijd in het duister tasten, en die soms
VENDA REPEN
De fijnste chocolade in
melk en melkhazelnoot.
bundel a 9 stuks
FRUIT MIXED
Een assortiment van de
fijnste Gilda drups. - Nu
extra voordelig.
zak a 250 gram
VENDA SPRITS
Heerlijke brosse sprits
10 spritsen in één pak.
Nu 2 pakken
VROOM DREESMANN
duidelijk worden door toevallige vond
sten, als eens ergens gegeraven moet
worden.
De geschiedenis van oude kloosters, kas
telen en versterkte huizen is vaak ook
heel moeilijk na te gaan, omdat er wei
nig of geen geschriften over zijn, of ta
melijk onbetrouwbare."
Er wordt toch ook wel eens een schip
gevonden? „Ja, en daar zijn allerlei ro
mantische verhalen aan verbonden, zo
dat dergelijke dingen veel meer in het
nieuws komen. Meestal is er dan sprake
van een goudschat in een schip dat op
een bepaalde plaats in de zee of oceaan
moet zijn vergaan en dat men wil op
graven. Maar dat valt meestal erg te
gen.
De Vasa
In onze IJsselmeerpolders zijn heel wat
scheepswrakken gevonden die inzicht
verschaften in de leefgewoonten en om
standigheden van Nederlanders die in
vervlogen tijden over de Zuiderzee voe
ren. In 1961 werd er een schip in de
haven van Stockholm omhooggehaald,
de „Vasa",
dat in 1628 was vergaan.
Een heleboel gegevens uit de leefwijzen.
van de zeventiende eeuw werden door Serooskerken bijvoorbeeld
die vondst precies vastgesteld.
Maar het is heel moeilijk om het zoe
ken naar zo'n schip succesvol te maken.
Eerst moet de juiste ligging worden
vastgesteld, en het uitzicht daar op de
zeebodem is vaak heel slecht. De stro
ming of de diepte en de lage tempera
tuur zorgen er dikwijls voor dat de
duikers maar kort onder water kunnen
blijven en die omstandigheden maken
het ontzettend moeilijk om resultaten te
bereiken.
De laatste tijd zijn er nieuwe technie
ken ontwikkeld waardoor het gemakke
lijker wordt. Men verwacht veel van
wrakken die voor de kust van Corn-
wall liggen, bij Engeland. Er moeten
daar mischien wel 600 wrakken liggen,
die heel waardevol kunnen zijn."
Romeinse tijd
Uit welke tijd stammen uw gevonden
voorwerpen?
„Dat is erg verschillend. Uit de zes-
t'>~>de eeuw en de zeventiende is veel
bekend, en uit zuidelijker streken wor
den soms resultaten gemeld. Op de bo
dem van de Middellandse Zee worden
nog regelmatig marmeren zuilen ge
vonden uit Romeinse schepen die ma
terieel voor tempels vervoerden en soms
ook hele beelden, van steen of brons.
Ook gedeelten daarvan.
De zeebodem is een archeologisch nog
bijna onontgonnen terrein waar nog
heel veel gevonden zal worden. Maar
het zal nog lang duren voor men de ge
hele geschiedenis juist zal kunnen re
construeren, waarschijnlijk nooit. En zo
lang er mensen zijn die de moeite ne
men om er naar te zoeken zullen er
vondsten gedaan worden, vaak op de
meest onverwachte plaatsen".
Daar zou U zeker graag bij willen zijn?
„Ach, dat kan toch niet. Mijn liefheb
berij heeft alleen waarde voor mijzelf.
Wat ik heb is niet belangrijk, maar wie
weet vind ik toch nog eens op een goe
de keer iets wat van belang is, dat
zou erg fijn zijn."
We namen afscheid met de wens dat
de heer Verhoorn nog eens een flinke
vond9t zou mogen doen, zoals die bij
Binnenkort zullen weer tienduizenden Nederlanders de landsgrenzen overtrekken
en uitzwermen over het gehele Europese continent om enkele weken onbekom
merd van hun vakantie te genieten. Zjj zullen er nauwelijks bij stilstaan, dat hun
grootouders nooit vakantie hebben gekend en dat de wettelijke regeling van va
kantie met behoud van loon nog maar van zeer recente datum is.
Hoewel het college van ryksbemiddelaars reeds in 1952 richtlijnen met betrek
king tot de regeling van vakanties vaststelde, kwam de „vakantiewei" er pas
twee jaar geleden, op 14 juli 1966. Dankzij deze wet, die leidde tot een wijziging
van het burgerlijk wetboek (wet op de arbeidsovereenkomst), is nu aan iedere
werknemer een recht op vakantie met behoud van loon is toegekend.
Natuurlijk was ook vóór juli 1966 de
vakantie al een vrij algemeen verwor
ven goed. Vooral in de collectieve ar
beidsovereenkomsten kwamen bepalin
gen betreffende vakantierechten vrijwel
steeds voor en door het vaststellen van
bindende regelingen van lonen en an
dere arbeidsvoorwaarden door het col
lege van rijksbemiddelaars konden
steeds meer werknemers recht op va
kantie doen gelden.
Maar er bleef altijd een niet onbelang
rijke minderheid over, die niet onder de
werkingssfeer van deze regelingen viel.
Zo werd in 1962 nog een minimum va
kantieregeling vastgesteld, die evenwel
slechts gold voor werknemers die vóe
len onder het buitengewoon besluit ar
beidsverhoudingen 1945. Onder deze re
geling vielen bepaalde groepen van
werknemers echter niet. Met name vrou
welijke werknemers, die huishoudelijke
taken van particulieren verrichtten, kon
den aan dit besluit generlei recht ont
lenen. Wel konden ze natuurlijk bij hun
werkgever een vakantie bedingen, maar
in de praktijk kwam daar vaak niet
veel van terecht. Wanneer de werkge
ver hun toch vakantie gaf, werd het
loon meestal niet doorbetaald en geen
enkele wet, die de werkgever dat kon
verhinderen.
Maar sinds 1966 is het huishoudelijk
personeel niet meer aangewezen op de
goodwill van de werkgever. Ook deze
werknemers hebben nu recht op een mi
nimum vakantie met behoud van loon.
Minimumregeling
De wet van juli 1966 bepaalt, dat de
werkgever verplicht is om de werkne
mer over elk jaar, dat de dienstbetrek
king heeft geduurd, vakantie te verle
nen. In de wet is een minimum vakan
tieregeling bepaald, de werkgever mag
natuurlijk meer geven, hetgeen door
gaans ook wel gebeurt. Hij is evenwel
verplicht zijn werknemer in elk geval
een vakantie te verlenen die ten minste
tweemaal het aantal arbeidsdagen per
week bedraagt. De werknemer behoudt
dan zijn aanspraak op loon.
Voor jeugdige arbeiders, die op 1 mei
nog geen 18 jaar zijn, moet de duur
van de vakantie tenminste driemaal het
bedongen aantal arbeidsdagen per week
bedragen. Wij wijzen hier nog eens uit
drukkelijk op, want vooral het jeugdige
winkelpersoneel wordt nogal eens „ver
geten" en de ouders van deze kinderen
weten vaak niet dat hun kroost recht
heeft op drie weken betaalde vakantie.
Vakantie-aanspraak blijft behouden over
ziekte- en ongevalsdagen over een tijd
vak van ten hoogste een jaar, tenzij de
ziekte of het ongeval door eigen opzet
is veroorzaakt. Wanneer een werknemer
dus twaalf maanden ziek is, dan mag
hij toch zijn vakantie over dat jaar ach
teraf opnemen. De werkgever mag hem
die niet weigeren en is verplicht het
loon door te betalen.
Aanspraak blqft
Vakantie-aanspraak blijft ook behouden
voor vrouwelijke werknemers die de be
dongen arbeid niet kunnen verrichten
wegens zwangerschap of bevalling.
Dienstplichtigen, die voor herhalings
oefeningen moeten opkomen, behouden
eveneens aanspraak op vakantie.
Jeugdige werknemers behouden hun
aanspraak op vakantie over de tijd die
zij besteden aan het volgen van be
roepsonderwijs, waartoe zij volgens de
wet door hun werkgever in de gele
genheid moeten worden gesteld.
De werkgever moet het tijdstip van be
gin en einde van de vakantie in over
leg met de werknemer vaststellen. Wan
neer de werkgever later verandering
mocht aanbrengen in dit tijdvak, dan
dient hij de schade, die de werknemer
hierdoor eventueel lijdt, te vergoeden.
Bij het beëindigen van een dienstbe
trekking kan een werknemer nog vaak
recht op enkele dagen vakantie doen
gelden. De wet bepaalt dat de werkne
mer dan aanspraak kan maken op een
uitkering in geld tot een bedrag van
het loon over een tijdvak gelijk aan die
vakantie.
De vakantiebijslag, die momenteel mees
tal 6°'o bedraagt, is niet in deze vakan-
tiewet opgenomen. Deze materie hoort
ook eigenlijk niet in het burgerlijk wet
boek thuis, maar kan beter worden op
genomen in een wettelijke regeling van
het minimumloon. Dat zal binnen af
zienbare tijd wel gebeuren.
Amalïalaan 19-21
Telefoon 02154-2323
De „wereldhandelsconferentie" is mis
lukt. Dat kon overigens een kind uitre
kenen. Er was geen sprake in New-
Delhi van handelsproblemen maar van
verdelingsproblematiek ten behoeve van
de ontwikkelingslanden. Die wilden ge
zamenlijk allerlei concessies afdwingen
aan de „rijke" landen, liefst op lange
termijn en op zodanige schaal dat de
westerse economie bewust allerlei zich
zelf schadende posten zou aanvaarden.
Daarvoor hebben de westerse landen
gepast en dat is uit economisch oogpunt
heel begrijpelijk.
Ondanks alle research is er nog geen
land dat het economisch leven kan be
heersen. Er blijven hausses en depres
sies, al zijn zij minder geaccentueerd
dan vroeger. In zo'n klimaat kan men
zich niet binden tot afspraken op Jange
termijn, die sterke landen een enorm
economische verzwakking zouden kun
nen bezorgen. Daarom deed men ook
vage toezeggingen aan de arme landen.
Men heeft dit heus wel van tevoren ge
weten. De grote landen wilden niet voor
lange tijd economisch over de brug ko
men. Dat zou de politieke dood van een
aantal regeringen kunnen betekenen en
de dood komt steeds te vroeg.
Nederland heeft uit New-Delhi twee les
sen kunnen trekken. In de eerste plaats
lopen wij vooraan in het verschaffen
van ontwikkelingshulp en daarom kan
men voorlopig wel ophouden met het
organiseren van demonstraties voor dit
doel. Het is jammer van de kosten en
de tijd. In de tweede plaats zijn er zo
veel mensen in Nederland, naar New-
Delhi geweest om hun licht op te steken
dat hiermee nog eens weer de ineffi-
ciëncy en de spilzucht in onze gemeen
schap is geëxposeerd. Uit het opgesto
ken licht mogen wij dan de hoop koes
teren dat men geleerd heeft op te hou
den de ontwikkelingshulp te maken tot
een hoeksteen van de Nederlandse poli
tiek. Het is beter en duidelijker om met
concrete plannen tot hulp te komen.
Wij willen heus ook wel vrijwillig offe
ren als wij maar weten waarvoor. Dat
heeft de actie „Kom over de brug" dui
delijk bewezen. Voor Nederland een sie
raad en voor onze politici een les om
over na te denken terwijl zij uitrusten
van hun reis naar het Verre Oosten.
