i
Soest toen - Soest nu
HUISARTS VAN DE TOEKOMST
ZONNEBLOEM
LOTERIJ
SUCCESVOLLE REIS VAN HET
HERVORMD JEUGDKOOR NAAR
OOSTENRIJK
MET DE WIS0 OP SAFARI
Dagje uit voor maximaal 500 personen
Het oog gericht op
ouderwetse staking in
ouderwetse havens
Dinsdag' 21 juli 1970
49e jaargang nou 54
Uitgave Drukkerij Smit - Soest liSureaii voor redactie en admin istrati«'Van Weedestraat 29a, Soest Tel. 2566 - Postgiro 126156
Auto over de kop
Bus met 40 liter melk
ontvreemd
Zuivelproducten gestolen
20 hennen doodgebeten
Eiermarkt
Opleidingscursussen
voetbal-scheidsrechter
Telef. Brandweer 3-3-3-3
Politiebureau 4-4-44
SOE5TER(()OORANT
Abonnement per kwartaal 4,—. Buiten Soest per kwartaal j 7.— Verschijnt Iedere dinsdag en vrUda»
De huisarts in Nederland is particuliere ondernemer. Hy is het hoofd van een
eenmansbedrijf en produceert en verkoopt waar. Deze waar heet gezondheid, nog
altijd een zeer aantrekkelijk artikel. Niettemin raakt het beroep van huisarts Ik
discrediet. Het aantal huisartsen is de laaste zes jaren niet toegenomen. Er zyn
in ons land nu ongeveer 4500 huisartsen, van wie een deel nevenfuncties heeft
Verschillende artsen kunnen niet met vakantie en voor een aantal zieke artsen
kan geen waarnemer worden gevonden. Het aantal zeer grote huisartsenpraktijken
neemt toe, waarin het patiëntenbestand de 3000 overschrijdt.
Zo ontstaat de aflijdende spiraal waar
in overbelaste huisartsen hun functie
neerleggen, terwijl de noodzakelijke aan
vulling van medische studenten, die
huisarts willen worden, onvoldoende is.
De overbelasting wordt groter en groter
en daarom rijst de vraag of onze ge
zondheidszorg niet aan een ingrijpende
vernieuwing toe is. In het maandblad
„Katernen" van de werkgroep 2000 pleit»
ten dr. A. J. H. Thiadens en M. J. Smul-
ders-Aghina voor het instellen van
groepspraktijken, waarin verschillende
huisartsen samenwerken, eventueel ge-
steund door wijkverpleegsters, maat
schappelijk werksters, vroedvrouwen e.a.
Op het ogenblik zijn er in Nederland
reeds zo'n dertig groepspraktijken ol as
sociaties.
Snellere hulpverlening mogelijk
„Wanneer een aantal huisartsen gaat
samenwerken in een groepspraktijk, is
een betere en snellere hulpverlening in
geval van acute spoedeisende omstan
digheden mogelijk. Door samenwerking
kunnen de niet dienstdoende artsen vlot
ter hun gewone afspraken, consulten, vi-
sites nakomen, beter hun bijscholings.
cursussen volgen, terwijl er ook meel
rust komt in hun gezinsleven".
Dat was de motivering, op grond waar
van zes Nijmeegse huisartsen eind 1968
besloten tot het instellen van een groeps
praktijk. Deze vorm van samenwerken
zou men kunnen typeren als een taxi
centrale, waarbij in eerste instantie de
mogelijkheid tot betere en vooral snel
lere hulpverlening aan patiënten, die in
nood verkeren, wordt vergroot. Bij de
groepspraktijk blijft de vrije artsen
keuze overigens gewaarborgd. De ser
vice-verlening is zeker niet onpersoon
lijk. Wanneer de patiënt per se die en
die arts wil spreken, dan kan dat. Maar
verkeert hij in acute nood, dan bestaat
de mogelijkheid dat hij in eerste instan
tie een andere arts te spreken krijgt.
Het traditioneel solistisch optreden van
de huisarts wordt dus doorbroken en
heeft plaats gemaakt voor de gedeelde
verantwoordelijkheid van alle leden van
het team ten aanzien van de patiënt.
Hoe denken de patiënten zelf over dit
systeem Verschillende artsen, die sa
menwerken in een groepspraktijk, con
stateerden vooral enige weerstand bij
oudere patiënten en bij ouders van chro
nisch zieke kinderen. Middenstanders
reageerden positiever dan academici.
Maar de meeste patiënten leren zich ge
lukkig snel aanpassen aan het systeem,
dat trouwens niet in de-laatste plaats
met het oog op hun belangen tot stand
is gekomen.
Gezondheidscentra
Niet alle vormen van samenwerking
tussen huisartsen kunnen onder de noe
mer „groepspraktijk" worden gebracht.
Van een groepspraktijk kan feitelijk al
leen gesproken worden, wanneer de art
sen hun praktijkvoering verplaatsen naar
een gezamenlijk gebouw, waarin ook de
wijkverpleegster, maatschappelijk werk
ster, fysiotherapeut, sociaal psycholoog,
de pastor e.d. al naar gelang de lokale
situatie gehuisvest zijn.
De Zonnebloem is niet alleen in het
gehele land maar ook in Soest reeds
lang een begrip geworden en niet het
minst voor hen, die de boottocht op 7
mei 1969 met de „Alex van Waijenburg"
hebben meegemaakt.
Dit jaar gaat de afd. Soest weer varen,
maar nu tweemaal één dag als gevolg
van de vele aanvragen welke nu reeds
zijn binnengekomen, en wel op vrijdag
11 september en maandag 14 september.
Ook van het Welfarewerk van de Zon
nebloem genieten zeer vele zieken, die
door dit werk een zinvolle bezigheid
krijgen, waardoor de druk van het ziek
of eenzaam zijn, zoveel mogelijk wordt
weggenomen.
Wat de Zonnebloem nog meer doet? Zij
organiseert 24 vakantieweken voor elk
20 patiënten, een groot feest voor 480
langdurig zieken van alle gezindten.
Bovendien worden niet minder dan 170
ééndaagse Zonnebloem boottochten ge
houden, hetgeen een groot feest bete
kent voor 17000 vaargasten.
U zult zich afvragen vanwaar het vele
geld moet komen, dat voor deze vele
menslievende evenementen moet komen.
Ten eerste van de leden van de Zonne
bloem, ten tweede (indien mogelijk)
door bijdragen van patiënten, maar de
grote klap moet komen van de nationale
Zonnebloemloterij met 25.000,totaal
aan prijzen. Prijs per lot ƒ2,50.
Door het kopen van een of meer loten
hebt u niet alleen de kans op het win
nen van een der geldprijzen maar zult
u het genot smaken aan vele duizenden
medemensen, die niet van gezondheid
en welvaart genieten, een week of één
dag de zon te laten schijnen.
In de komende weken zullen medewer
kers en medewerksters op zoveel moge
lijk ingezetenen een beroep doen een of
meer loten te kopen. Laat dit beroep
niet te vergeefs zijn.
Het bestuur van de afd. Soest-Soestdijk
bestaat uit navolgende personen: me
vrouw H. J. Westerveld-Higler, voorzit
ster, Braamweg 78, Soest-Zuid, tel. 5329;
mevrouw A. E. Smit-Rasch, secreta
resse, Heuvelweg 39. Soestdijk, tel. 4450;
de heer W. J. Nadorp. penningmeester,
Christinalaan 39, Soestdijk, tel. 2929.
Een gemeenschappelijke administratie en
technische uitrusting kan de kosten
drukken en de grote betekenis van der
gelijke gezondheidscentra is, dat de art
sen er ook moeten samenwerken met
niet-medische werkers, wier werkzaam
heden nochtans van groot belang voor de
gezondheidstoestand van de patiënt kun
nen zijn. De ervaring leert, dat lichame
lijke klachten van veel patiënten mede
kunnen ontstaan door allerlei psychische
factoren of benarde sociale omstandig
heden. De patiënt blijft een kneusje, als
die omstandigheden buiten beschouwing
worden gelaten.
Daaraan moet dus iets worden gedaan.
Dat is niet de taak van de huisarts al
leen, het is trouwens zijn specialisme
ook niet. Ook nu verwijst de huisarts
wel eens naar maatschappelijke werk-
instellingen e.d., maar persoonlijk kon-
takt met deze instellingen heeft hij nau
welijks. Men werkt veelal langs elkaar
heen, en daar is de patiënt niet bij ge
baat.
In een groepspraktijk, die eventueel uit
groeit tot een gecoördineerd gezond
heidscentrum, krijgt de totale persoon
van de patiënt veel meer aandacht.
In Dronten (Oost-Flevoland) werd reeds
in 1964 een dergelijk gezondheidscen
trum opgericht, dat landelijke vermaard
heid heeft gekregen. In het gebouw hou
den niet alleen huisartsen en andere
deskundigen spreekuur, men vindt er
ook de trombosedienst van het Rode
Kruis, de kruisverenigingen voor de
kraamzorg, de centrale post voor de
ambulance-dienst, een laboratorium, een
apotheek en een diëtiste.
Mentaliteitsverandering
De zo gewenste samenwerking tussen
huisartsen kan echter alleen tot stand
komen, indien er in (de artsenstand een
mentaliteitsverandering optreedt. Tot
voor kort was de positie van de (huis)-
arts die van een absolute autoriteit.
De arts hanteerde een geheimtaal en in
formeerde de patiënt nauwelijks over
zijn ziekte. De patiënt was bij voorbaat
tot onmondig verklaard en het is grie
zelig te bedenken hoevele patiënten zich
aan deze benadering nog onderwierpen
ook. Bovendien waren de meeste artsen
bijna alleen geïnteresseerd in de organen
van de patiënt en niet voor zijn psychi
sche en sociale omstandigheden.
In feite was de patiënt het bezit van de
arts en daar legde hij zich maar al te vaak
bij neer. Gelukkig komt daarin lang
zamerhand verandering. Op vrijwel alle
universiteiten is reeds een professoraat
ingesteld voor de huisartsengeneeskunde
en de toekomstige huisartsen worden be
ter geprepareerd op de taken, die zij in
deze maatschappij moeten vervullen.
Jongere artsen hebben vaak meer oog
voor het maatschappelijk gebeuren en de
invloed daarvan op de gezondheidstoe
stand van de individuele mens. Zij zijn
ook eerder bereid tot samenwerking met
andere deskundigen, omdat zij hebben
geleerd dat je een zieke niet kan redu
ceren tot een uitsluitend biologisch we
zen, met wie hoogstens organisch iets
mis kan zijn.
Jongere artsen zullen daarom eerder hef
belang van goede samenwerking met col
lega's en andere hulpverleners erkennen.
Waarmee wij niets ten nadele zeggen
van de „ouderwetse" arts, die zijn oplei
ding" ontving in een in vele opzichten
andere maatschappij dan de onze en in
die samenleving een nuttige rol heeft
vervuld. Maar de tijden zijn veranderd
en daarom zal ook het huisartsenberoep
een andere inhoud moeten krijgen.
Zaterdag 27 juni vertrok het Soester
Hervormde Jeugdkoor, onder leiding
van haar dirigent Maarten Kooy voor
een concertreis naar Oostenrijk. Deze
reis was een vervolg van de concert
uitwisseling die startte met het bezoek
van het bekende koor „Walther van der
Vogelweide", dat enige maanden gele
den verschillende concerten in Neder
land gaf en daarbij succesvol optrad in
de Oude Kerk. De leden van het koor
fungeerden ditmaal als voortreffelijke
gastheren voor het Soester Koor. Op de
heenreis werd een bezoek gebracht aan
de Duitse plaats Fürth, in de nabij
heid van Nürnberg, waar .het koor bij
zonder gastvrij werd opgenomen door
leden van de Evangelische Paulus Ge-
meinde. Zondags gaf men twee kerk-
concerten. Onder directie van Maarten
Kooy bracht het koor o.a. werken van
Bach, des Pré's, Purcell en de dirigent
ten gehore.
De organist Jan Jansen speelde op voor
treffelijke wijze enkele werken van
Sweelinck en Buxtehude.
Na het afscheid van het aandachtig en
enthousiast gehoor, wat bijzonder veel
bewondering had voor de prestaties van
het koor, werd de reis voortgezet naar
het Oostenrijkse Innsbruck.
In Oostenrijk gaf het koor vier concer
ten, o.a. in Innsbruck, Wörgl en Solbad
Hall, die, getuige de reactie van het
publiek, zeer bijzonder in de smaak
vielen.
In de recencies van verschillende Oos
tenrijkse dagbladen werd nog eens be
nadrukt welke hoogte het koor tijdens
de concerten bereikte:
„Met mooie en heldere stemmen werd
fris en muzikaal gezongen vanuit een
werkelijk beleven".
„De talrijke bezoekers hebben van een
imposante concertavond genoten".
„Het Motet „Singet den Herrn" van J.
S. Bach, maakte grote indruk door de
technisch perfecte weergave en een uit
drukkingskracht die zelfs boven de
techniek uitging."
„Het met een warm applaus beloonde
concert eindigde met het motet „Das
ist Gewisslich wahr" van Hugo Distler".
De belangrijkheid van de concerten door
het Soester Koor wordt nog eens duide
lijk onderstreept door het feit dat het
koor, naast de concerten, zowel in
Innsbruck als in Solbad Hall werd
Maarten Kooy ontvangt uit handen van
de burgemeester van Solbad Hall een
tekening van de stad.
ontvangen door het plaatselijke stads
bestuur.
Tijdens beide ontvangsten werden de
koorleden hartelijk toegesproken, waar
bij de wens werd geuit, dat deze succes
volle uitwisseling het begin zal zijn
van nog nauwere banden tussen beide
landen en hun inwoners, waarna weder
zijds geschenken werden aangeboden.
Onder dit motto gaan op vrijdag 31 juli
en donderdag 6 augustus maximaal vijf
honderd W.I.S.O. klanten opnieuw een
volledig verzorgde dag uit met de
W.I.S.O.de organisatie die uit meer
dan tachtig winkeliers bestaat en gratis
zegels verstrekt op al uw aankopen.
Na het succes van de beide kinderdag
tochten (vijftienhonderd kinderen be
leefden een feestdag van jawelste," en
de geslaagde tocht voor voornamelijk
volwassenen naar de Biesbosch), kon
het haast niet anders of de zomer 1970
zou ook voor de groteren weer een
nieuwe tocht brengen.
Was het bij de kinderdagtochten door
het speciale karakter mogelijk bijna tot
op de laatste dag nog deelnemers op te
geven, om een perfekte organisatie mo
gelijk te maken heeft men voor deze
reis, die op twee verschillende data
plaats vindt, een vast aantal plaatsen
vastgesteld. Met twee maal vijf bussen
gaat „De W.I.S.O. op Safari".
Een voortreffelijk verzorgde dag, waar
bij door de W.I.S.O. ook aan werkelijk
alles is gedacht, voor maar drie met
gratis zegels volgeplakte kaarten en
een bijbetaling van slechts 5,
Het programma van beide dagen is vol
komen gelijk. Via zeven door het hele
dorp verspreide opstapplaatsen vertrekt
men te ongeveer om half negen, om al
rijdend langs een mooie toeristische
route tegen half tien „De Westerbou-
wing" bij Oosterbeek te bereiken, waar,
onder het genot van een kopje koffie,
genoten kan worden van het fraaie uit
zicht.
Na een bezoek aan het Arnhemse Bur-
gers Safari-park gaat de reis verder
naar Didam, waar een echte Gelderse
koffietafel staat te wachten. Direct na
de lunch gaat de reis verder in de rich
ting Hengelo, waar een bezoek aan het
recreatiepark „De Waarbeek" gebracht
wordt. Via een van de mooiste streken
in ons land gaat de tocht dan naar
Velp, waar in het bekende restaurant
„De Gildebroeders" gedineerd zal wor
den, waarna de terugreis wordt aan
vaard, die rond tien uur in Soest zal
eindigen.
De kaarten voor deze Safari kunnen
niet worden gereserveerd, maar moeten
donderdag 23 juli a.s. afgehaald wor
den op het hoofdkantoor van de Coöp.
Raiffeisenbank aan het Kerkplein,
's middags van 3-6 uur, en 's avonds
van 7-9 uur, tegen inlevering van drie
volgeplakte kaarten en 5,per per
soon.
Zo lang als mogelijk is zal rekening ge
houden worden met de door u gewenste
dag; mocht die dag volgeboekt zijn, dan
blijft alleen verschuiving naar de an
dere dag mogelijk.
Wanneer zal blijken, dat voor beide
tochten toch nog een groot aantal per
sonen teleurgesteld moet worden, dan
ligt het in de bedoeling in het najaar
nogmaals een reis te organiseren.
De heer A. B., 32 jaar, uit Vlaardingen,
reed per personenauto over de Dorre-
steinweg en verleende op het kruispunt
met de Koningsweg geen voorrang aan
ee auto, die over de Koningsweg reed
en bestuurd door J. M. K. uit Soest.
De auto van laatstgenoemde sloeg over
de kop en bleef met de wielen omhoog
liggen. K. kwam met de schrik vrij. De
auto werd ernstig beschadigd.
Veehouder N. B. had zaterdagmorgen
een bus met 40 liter melk op zijn erf
aan de P. v. d. Breemerweg gereed
staan om door de melkrijder te worden
afgehaald. Dat was niet meer nodig,
daar de bus met inhoud reeds door
onbekenden was meegenomen.
Bij melkhandelaar G. J. S. aan de
Stadhouderslaan had de melkrijder een
aantal flessen melk, joghurt, pakjes
roomboter, enz. neergezet voor afleve
ring aan de klanten van S.
Na enige tijd bleek alles verdwenen.
Vermoedelijk zijn enige trekkers schul
dig aan deze diefstal.
De heer L., wonende aan het Kerkpad
deedzondagmorgen aangifte bij de po
litie dat in de afgelopen nacht 19 jonge
hennen van hem waren doodgebeten,
vermoedelijk door een hond van de
heer K. wonende aan de Lange Brink-
weg. Van de hond werd een bi'aakproef
genomen door een veearts, maar het
resultaat was negatief, zodat deze niet
schuldig was aan dit geval.
Op de Amersfoortse eiermarkt werden
aangevoerd 65.000 stuks in prijzen van
ƒ9,00 tot ƒ10,25. Middenprijs ƒ9,75. Prijs
per kg 1,55.
De 47000 Britse havenarbeiders staken
om voor buitenstaanders vrijwel ondoor
grondelijke redenen. Formeel gaat het
om een verhoging van het basisloon van
elf pond één schilling en acht pennies
met tachtig procent naar 20 van 96
gulden naar 174 gulden. Dat lijkt heel
wat, maar het zijn bedragen die niet
veel te maken hebben met wat de ha
venarbeiders in feite mee naar huis ne
men: dat is gemiddeld een 35 pond per
week, of ruim driehondei'd gulden, een
bedrag dat aanzienlijk minder reden tot
medelijden geeft.
Deze vreemde loonstructuur heeft ech
ter wel een nadeel dat naar men zegt
sterk bijdraagt tot de stakingslust. Een
havenarbeider die een hypotheek voor
een huis of een krediet bij de aankoop
van een auto of zo vraagt, kan de bank
alleen maar tonen dat hij nog geen hon
derd gulden in de week heeft wat de
animo om hem geld te lenen uiteraard
niet verhoogt. Dat vooral zou beter
worden als dat basisloon maar werd op
getrokken.
De consequenties voor de werkgevers in
de haven echter zijn akeliger: de stuk
lonen die voornamelijk het loonzakje
van de dokwerkers vullen, gaan nave
nant mee omhoog met het basisloon en
dat gaat oplopen. Als daar nu maar een
verhoging van produktiviteit tegenover
stond was dat nog tot daar aan toe,
maar ervaringen uit het verleden geven
daar niet veel hoop op.
De misère is dat de Britse havens be
rucht zijn om hun geringe produktivi-
teiten dat van verwezenlijking van de
moderniseringsplannen het Devlin-
plan tot dusver weinig komt.
De haven van Londen kent bijvoorbeeld
tweeduizend keer gemiddeld per week
discussies' over speciale tarieven voor
het lossen van bepaalde ladingen en zo
lang onderhandeld wordt, wordt er niet
gewerkt. Waarbij dan komt dat de
bonden door een systeem om slechts le
den toe te later er voortdurend voor zor
gen dat het arbeidsreservoir in de ha
ven eigelijk te schraal is. Technische
vernieuwingen als containerterminali
worden eveneens geweerd.
In zekere zin is men in de haven blij
dat het nu eens op buigen of barsten
aankomt, omdat slechts daarmee mis
schien de modernisering in de arbeids
verhoudingen en in de werkmoraal af
gedwongen kunnen worden. Maar min
der blij zal de regering zijn. De onoffi
ciële havenstaking van Londen en Li-
verpool in de herfst van 1967 wordt
wel beschouwd als de doorslaggevend*
reden waarom het Labourkabinet het
pond moest devalueren. Niet dat OJI
lange termijn de gevolgen van dit soort
stakingen zo funest zijn.
Per jaar loopt zo'n 150 miljard guldea
aan in- en uitvoer door de havens
menige Britse producent verliest ergefl®
wel wat klanten, waartegenover staat
dat menige leverancier aan Engeland
zijn klant nu ziet overgaan naar eeJl
Brits bedrijf, wat de stroppen en voor
delen wellicht ongeveer even groot
maakt. En zodra alles weer normaal is,
zo leert de ervaring, is de schade vrij
snel bekeken. Maar op korte termijn
zijn de reacties anders; een paar slechte
maanden met tekorten op de handels
balans waren er al en nu dit het kan
allemaal genoeg zijn om het vertrouwen
in het pond dat onder Labour in de
laatste maanden was hersteld weer te
laten verdwijnen.
Dan komt weer een kapitaalexport van
lieden die het zekere voor het onzekere
nemen en dat kan weer leiden tot ver
zwakking van de positie van het pond
sterling met alle aanverwante narighe
den. Maar dat is zuiver een kwestie van
vertrouwen waarbij intuitie meer telt
dan bewijzen. En wellicht slaagt Heath
erin om dat vertrouwen wel levendig te
houden.
Tenslotte heeft hij op zijn programma
ook de modernisering van het vak
bondswezen staan de havenstaking
geeft hem dan een goed punt om mee
te beginnen.
KANTMAN
Het ligt in het voornemen van de
Scheidsrechterscommissie van de afde
ling Utrecht van de Koninklijke Neder-
landsche Voetbalbond om in de loop
van de maand september 1970 te begin
nen met een nieuwe opleidingscursus
voor scheidrechter.
Deze cursus zal wekelijks een avond
duren en gedurende zeven achtereen
volgende weken plaats vinden. Kosten
zijn aan het volgen van deze cursus niet
verbonden.
Bij voldoende deelname zal de cursus te
Amersfoort, Hilversum, Utrecht, Vee-
nendaal en eventueel andere plaatsen op
nader vast te stellen data plaats vinden.
Voor het volgen van deze cursussen
worden mannelijke candidaten gevraagd
(waarbij vooral wordt gedacht aan oud
spelers) in de leeftijd van 18 jaar tot
35 jaar, die bereid zijn, bij voorkeur
zondags wedstrijden te leiden. Ook da
mes kunnen deze cursus volgen. Zij
worden na een voldoende examen op
zaterdagmiddag aangesteld voor de lei
ding van jeugdwedstrijden.
Aanmeldingen voor deze cursussen kun
nen worden gedaan tot 15 augustus 1970
aan de Afdelingsadministratle, Biltstraat
182, Utrecht.
