Opvallend
onelegant
HISTORIE-IN-ZAKFORMAAT
VAN DE MINI ROK
Origineel
en
het kost
niet veel
Het schoonheidsrecept
van de Japanse vrouw
Uitstellen
Een warme hap voor de vri'ie zaterdag
Kan thee aderverkalking remmen
Aan elke nieuwe mode moet je min of
meer wennen, maar het slot van het liedje
is, dat je er helemaal voor door de knieën
gaat en je niets anders meer zou willen.
Zo Is het echter met sommige broekpak-
ken niet. Wat de uitschieters betreft krijg
je wel eens de indruk, dat degenen die ze
dragen hun best doen op te vallen door 't
onelegante van die kledij. Tot veler verba
zing komen er hoe langer hoe meer ont
werpen aan de markt die alleen maar ver
rassen en verbazen tegelijk. Ik doel nu op
de mode uit de dertiger jaren, compleet
met maxi-jurken, strakke hoeden en een
felle make-up, die het gezicht
tot een masker maakt. En bij
deze mode doet de kuitlange
(midi) broekrok haar intrede,
compleet met laarzen. En dat
terwijl wij allen dromen van zon en strand
en van korte chemisiers van badstof, mini-
bikini's en een maximum aan bruine huid.
Ik kan het niet helpen maar ik weiger aan
te nemen dat vrouwen, die zich kleden zo
als op de hierbijgevoegde afbeeldingen te
zien is, bij het zien van hun spiegelbeeld
verzuchten: Wat zie ik er toch aantrekke
lijk uit! Nee, ik geldof eerder dat ze zich
alleen maar zo opvallend onelegant kle
den om op te vallen.
Boven: Tuniek-ensemble „Kali", dat gebaseerd is op de
kleding van de Russische boer. De tuniek is van angora
jersey en de -pantalon van wollen-jersey.
Links boven: Een broekrok van wollen cheviot Prince
de Galles in zwart-steenrood-beige.
Er zijn vaak vrij onbeduidende kleinig
heden, die we voortdurend uitstellen.
Om een of andere reden zien wij er te
genop, is er een barrière waar we maar
niet overheen kunnen komen. Het kan
gaan om een brief die we schrijven
moeten, een reparatie die nodig is, een
boodschap waar we op uit moeten. Zo
lang we onszelf niet weten te ouerioin-
nen, blijven we met het onvoldane ge
voel rondlopen een plicht te verzuimen.
Maar juist dat tegenopzien geeft een
gevoel van verlamming, waardoor we
ook voor andere dingen niet de nodige
energie kunnen opbrengen. We hebben
allerlei mooie uitvluchtjes, „kunnen er
niet toe komen", maar als we eerlijk
zijn weten we heel best dat het aan
onszelf ligt dat we de koe niet eens
bij de hoorns hebben gevat. Want zo
dra als we dat gedaan hebbenblijken
heel wat onoverkomenlijk schijnende
moeilijkheden heel best op te lossen.
We verheugen ons dat het bezwarende
obstakel eindelijk uit de weg is ge
ruimd en voelen opeens lust ook aller
lei andere zaken nu maar in dezelfde
vaart eens tot een goed einde te bren
gen. Deze beschouwingen gelden ech
ter speciaal voor mensen die zo'n beet
je met de uitstel-ziekte te kampen
hebben. Er zijn echter ook wel mensen
die niet van ophouden weten. Die 'n
normale „rust" ook al als „uitstel" voe
len. Dan ontstaat er een overspanning,
die al evenmin gewenst is. Het is pret
tig met allerlei zaken „bij" te zijn, dat
geldt zowel voor onze arbeid, onze om
gang met anderen als met onze finan
ciën. We kunnen dan even tegen een
stootje en raken niet door iedere on
verwachte gebeurtenis uit ons even
wicht. Daarom hoeven we juist dan
geen slaaf te zijn van dat „bij" zijn.
Zo'n achterstand is immers gauw ge
noeg ingehaald als we de zaken niet la
ten oplopen. Het bespaart heel wat
moeite als we gewend zijn onze bezig
heden geregeld bij te houden, want al
le achterstand geeft aanleiding tot dub
bele moeite. Het knoopje dat niet aan
gezet is dwingt ons naar een veilig-
Als het aan de couturiers en de stof-
fenfabrikanten lag, zou die hele mini-
toestand allang historie zijn geworden.
De fabrikanten willen graag wat meer
metertjes stof verkopen en de coutu
riers zijn met hun ideeën uitgeminied.
Ze willen maar wat graag met iets
nieuws komen, en laten we eerlijk zijn,
op mini-gebied is dat uitgesloten. Mi
cro hebben we ook al gehad en dèt be
tekende al, dat er van de rok niets
meer overbleef. En wat valt er te cre-
eren aan iets waar niets van over is?
Dus probeerden ze (de couturiers)
weer op maxi over te schakelen. Maar
ze vergeten daarbij, dat de moderne
vrouw geen slaafse volgelinge meer is
van de modekoningen. Dat was een
heel pijnlijke vergissing en de ontwer
pers kwamen maar gauw met een
compromis: de midi, die trouwens ook
niet als zoete koek werd gegeten.
Maar wat er ook bij de nieuwe crea
ties uit de bus komt, mini zal het voor
de boven-tiener niet meer zijn: we zijn
er eerlijk gezegd een beetje op uitgeke
ken, Het moet wel „makkelijk" blijven,
met voldoende bewegingsvrijheid en zo,
maar dat erg korte hoeft van ons niet
meer. En omdat de mini-mode dus
toch wel aan het aflopen is, is het wel
grappig in zakformaat de historie er
van de revue nog eens te laten passe
ren. Maar we beginnen eerst met iets
anders.
In maart 1947 stapte een elegante Pa-
risienne door de volkse Rue Lepic met
een japon die toen „de" nieuwe mode
lijn had. Vrouwen die daar óók liepen,
lieten het niet bij smalende opmerkin-
IQQB
DE
ma
5£
heidsspeld om te zien; dingen die niet
op hun plaats zijn kunnen ons uren
doen zoeken; vergeten verjaardagen
moeten met extra moeite weer „goed
gemaakt" worden. En zo maken we 't
onszelf moeilijk juist doordat we het
te makkelijk wilden doen.
JETTY
gen. Een kordate marktvrouw begon
aan de japon te sjorren en enkele an
deren riepen „Schandalig!" en „Dit is
een provocatie!". Binnen enkele secon
den waren de gemoederen zo in op
stand, dat men de modieus geklede
vrouw letterlijk, de kl.eren van het lijf
scheurde. Nu denkt u natuurlijk dat 't
hier ging om een mini-jurk, maar dan
hebt u het goed mis. De japon die de
vrouw droeg was een van de eerste
„new-look-modellen" en hij hing tot op
haar enkels!
Nauwelijks negentien jaar later in
april 1966 reageerde het publiek
veel minder emotioneel op een volgens
de nieuwste mode geklede jonge
vrouw, die er volgens onze begrippen
veel opvallender uitzag dan haar voor
loopster in 1947. Ze had lange haren,
droeg witte kousen en een jurk, die
meer de afmetingen had van een in de
was sterk gekrompen, op een schortje
lijkend kledingstuk. Ook zij waagde zich
in de Rue Lepic, maar er gebeurde ei
genlijk maar heel weinig. Niemand
scheen zich te ergeren aan die eerste
mini-rok. Parijse bloemenverkoopsters
riepen zelfs „Bravo!" en een ander
zei: „Goed zo, kind. Best leuk, hoor!"
Men was in 1966 nu eenmaal wel iets
anders gewend en men begon in te zien,
dat het zich verbazen alleen maar ou
derwets was en het zich opwinden
slechte invloed had op hart en bloed
vaten. En nu, goed vier jaar later heb
ben we het Victoriaanse tijdperk zo ver
achter ons gelaten, dat we hoogstens
onze schouders nog ophalen jazeker,
óók dèt mag! bij het zien van mode
excessen. We zijn over de hele linie
ook op dit gebied door de wol geverfd,
zullen we maar zeggen.
Het lachen is voor de Japanse vrouw 'n
tweede natuur geworden: ze doet het
zelfs in tijden van grote zorgen. En of
schoon Japan beslist geen achterlijk
land kan worden genoemd het is in
vele opzichten Europa ver vooruit
staat de emancipatie van de Japanse
vrouw nog niet eens in de kinderschoe
nen. Ofschoon zij daar zelf nauwelijks
erg in heeft is haar bestaan naar onze
Westerse begrippen te vergelijken met
dat van een slavin. Japanse vrouwen
glimlachen als hun mannen kort, knor
rig, kortaangebonden en onhebbelijk te
gen hen zijn. Ze zingen als ze net een
verdrietige boodschap hebben gekre
gen.
Ze beweren dat ze door niets uit hun
evenwicht zijn te brengen en dat de zon
in hun hart blijft schijnen, wat er ook
gebeurt.
Men kan dit een vreemde, onmenselij
ke toestand vinden, maar het zou be
krompen zijn de levenskunst van de Ja
panse vrouw zonder meer te verwer
pen. Het zou zelfs heel verstandig zijn
als de Europese vrouw (vrijwillig) wat
meer moeite ging doen zich die hou
ding eigen te maken, er een voorbeeld
aan te nemen. Niet aan het zich willoos
onderwerpen aan de heerschappij van
de man, maar het zich eigen maken
van de levenshouding, welke ervoor
zorgt dat de Japanse vrouw zelfs tot op
hoge leeftijd er jong en bloeiend blijft
uitzien.
De basis van dit schoonheidsrecept
wordt gevormd door de volgende stel
lingen: Verban de haast, de overijling
en elk onnodig gepieker uit uw leven.
Ontlast uw gedachten: denk niet veel
na. Als u al wilt denken, denk dan aan
bloemen, bloeiende weiden, de zee, een
mooi bergpanorama en alles wat u
vreugde schenkt; aan zingende vogels,
uw lievelingssport of een geurend bad
met veel schuim.
Wat de echtgenoot betreft zegt de Ja
panse vrouw: Geef hem een bloem als
hij u ergert. Vergeet niet dat je van
woede ziek kunt worden. Zing méér of
bespeel een instrument; lees gedichten
en toneelstukken en hul u in mooie kle
ren.
U zult het niet met de levenshouding
van uw Japanse sexegenote eens kun
nen zijn, maar iets ervan kunt u wel in
praktijk proberen te brengen. Ten bate
van uw eigen gezondheid, levensvreug
de en „eeuwige schoonheid".
Eén ding weten we zeker: u hebt
thuis geen Rembrandt aan de
wand hangen. En hoe tegenstrij
dig het misschien ook mag klin
ken, als u wél een „echte" bezat,
zou zo'n schilderij hoogstwaar
schijnlijk toch niet in uw huiska
mer passen. Waar u uw muren
dan wel mee gedecoreerd hebt,
weten we natuurlijk niet, maar
wat u ook hebt hangen er zal echt
nog wel een plaatsje ingeruimd
kunnen worden voor 'n origineel
prikbord.
We nemen aan dat u nu nog net zo
wijs bent als tevoren, want wat is een
prikbord? Dat is een vierkant of lang
werpig bord van zachtboard, vilt of
schuimplastic. U schroeft er twee oog
jes in en slaat twee spijkers in de
muur, zodat u het kunt ophangen. U
kunt het prikbord laten zo het is, dus
leeg. Zelfs dan is het al origineel, want
iedereen die op bezoek komt zal onge
twijfeld na korte of lange tijd vragen
wat die wandversiering te beduiden
heeft. Met uw antwoord kunt u dan alle
kanten op. U kunt bijvoorbeeld zeggen,
dat het een beroemd stuk van een be
kende moderne meester is, getiteld „De
Grote Leegte". Maar méér succes zult
u boeken als u het bord een functie
geeft.
WELKE FUNCTIE?
U kunt er praktisch alles op kwijt:
een treffend actueel plaatje uit de
krant of uit een tijdschrift; kaarten die
u van uw vrienden en kennissen hebt
gekregen toen ze met vakantie waren;
een afbeelding van het pension waar u
zelf met uw gezin uw vrije weken hebt
doorgebracht; de eerste tekening van
uw jongste; het mooiste opstel van uw
al wat oudere zoon; een telefoonnum-
mer of andere notities van dingen die
u beslist niet mag vergeten, of ge
woon een aantrekkelijke affiche. U
prikt deze of andere dingen met pu-
naises op het bord en kunt de uitstal
ling van dag tot dag wijzigenals
dat wilt.
Het prikbord leent zich ook bij uitstek
voor pas gemaakte foto's, die u later
natuurlijk geordend in een album op
bergt. Want slingerende foto's raken
zoek of zijn al spoedig zo beduimeld,
dat ze het aankijken niet meer waard
zijn. Is een fotoalbum voor uw beurs
te duur, rangschik ze dan in een plak
boek, dat u voor een luttel bedrag kunt
kopen. Maar voordat u zo ver bent,
stelt u ze eerst trots ten toon op uw
prikbord.
We zouden ons kunnen voorstellen dat
u vindt, dat zo'n prikbord niet in uw
interieur past. Dat is nog geen reden
om af te zien van zo'n wandversiering.
Hang een bord op in de kamer van uw
kinderen en u zult er versteld van
staan hoeveel plezier ze daaraan bele
ven. Het is een originele wandversie
ring enhet kost nou eens echt niet
veel!
O
OPGEPAST IWET
WC-REÏNIGINGS-
MIDDELEN!
Het zal wel bekend zijn dat men nooit
zoutzuur te zamen met bleekpoeder of
bleekwater moet gebruiken om de pot
van een closet schoon te maken. Sa
mengevoegd ontvnkkelen deze twee
schoonmaakmiddelen 't giftige chloor
gas en degene die dat inademt ver
toont vergiftigingsverschijnselen, die
zelfs zeer ernstige vorm kunnen aan
nemen als er een grotere hoeveelheid
van dat gas wordt ingeademd.
Minder bekend is dat ook andere spe
ciale toiletreinigingsmiddelen, te za
men met bleekmiddelen gebruikt gif
tige chloorgassen kunnen ontwikkelen.
In 1963 heeft de Consumentenbond de
ze zaak reeds aayi de orde gesteld en
daarbij aayxgedrongen op het plaatsen
van duidelijke waarschuwingen op de
bussen toiletreiyiigingsmiddelen. Men is
nu nagegaan hoe de fabrikanten hier
op hebben gereageerd en dat blijkt niet
erg bevredigend te zijn geweest. Som-
migen zetten wel een waarschuwing
op de bus, maar dit gebeurde op wei
nig opvallende manier; andereyi waar
schuwen helemaal niet. Er zal een ver
scherping van de wet nodig zijn om de
consumenteyi te behoeden voor on ge
lukken met deze gevaarlijke middelen.
--
L.«»
- V'
«-V
,,a~
Ai
De kokerij gaat helaas de hele week door, zondag incluis.
Want In het „vrije weekeinde" moet er nu eenmaal óók
worden gegeten. Menige vrouw licht er op zaterdag de
hand nog wel eens mee, maar komt steeds weer tot de
ontdekking, dat brood maar brood blijft. Toch doet u er
verstandig aan op zaterdag geen uitgebreide maaltijd op
tafel te zetten. Als u zelf ook prijs stelt op een beetje vrij
heid, gooit u er als besluit van de week een warme hap
tegenaan. Als u maar zorgt dat die „hap" ook voedings
waarde heeft. Wat dat betreft moet u het eens proberen
met een baconbroodschotel. U hebt er voor nodig:
150 g bacon, 1 losgeklopt el, 1 dl (8 eetl.) melk, 2
koppen Corn Flakes, 85 g (ruim 10 eetl.) tarwebloem,
1 theel. bakpoeder en V*. theel. zout
Bak de bacon knapperig In een koekepan. Schep de, ba
con uit de pan en breek ze in stukjes. Doe bij het bacon-
vet zoveel olie, totdat het totaal een halve dl. Is (plm. 4
eetl.) en roer er het el en de melk doorheen. Maak de
Corn Flakes fijn en meng ze met de volgende 3 ingredi
ënten in een aparte kom. Giet er de vloeistof overheen en
schep alles door elkaar. Roer er tenslotte de helft van de
baConstukjes doorheen. Verdeel de massa gelijkmatig
over de koekepan en bestrooi het geheel met de rest van
de baconstukjes. Zet de pan plm. 30 minuten op het roos
ter middenin een vrij warme oven en snijd de koek als ze
nog warm Is in stukken.
Eet- en drinkgewoonten hebben grote betekenis voor de vatbaarheid van de mens
voor allerlei ziekten. Zo bleek al jaren geleden dat in sommige Aziatische lan
den waar het de gewoonte was, dat de mannen eerst en de vrouwen daarna uit
dezelfde pot aten het aantal gevallen van kanker van de slokdarm en de spijs
verteringsorganen onder mannen aanzienlijk groter was dan dat onder vrouwen.
Naar bleek werkt zeer warm voedsel ongewenste celvorming belangrijk in de
hand. De vrouwen die pas gingen eten als de mannen klaar waren aten minder
warm voedsel en bleven daardoor in veel groter getale gespaard voor kanker.
De Chinese gewoonte om bij de maaltijd thee te drinken blijkt eveneens van
groot belang, namelijk voor het ontstaan van arteriosclerose, nog altijd een der
voornaamste doodsoorzaken van de oudere mens. Naar reeds geruime tijd bekend
was kwam deze kwaal in China betrekkelijk zelden voor. Proeven op konijnen heb
ben aan het licht gebracht, dat thee een belangrijke rem op het ontstaan van de
ziekte is. Twee groepen konijnen werden onderworpen aan een dieet van zeer vet
voedsel Eén groep kreeg door het voedsel thee, de andere niet. Van de konijnen
die thee bij hun dieet kregen, werd een veel geringer aantal door artrioscleros»
getroffen dan van de groep die het zonder thee moest stellen.
