I
Soest toen - Soest nu
Woorderweg 23
Vrijdag 19 februari 1971
49e jaargang no. 14
UitgaveDrukkerij Smit - Soest Bureau voor redactie en administratie
Van Weedestraat 29a, Soest
Tel. 2596 - Postgiro 126156
Plastic overkapping van
Hoka caravan-bedrijf in Soesterberg
door gemeentewerken afgebroken
PRAKTIJK EN
POLITIEK
Auto in brand
Aanrijding Birkstraat
Ruitjes vernield
Het oog gericht op
president Sadat
Spreekuur wethouder
TeSefoonnumsner
O
Menks van Ginkel 25 jaar bij Zonnegloren
SOESTER
OORANT
Abonnement per kwartaal ƒ4,25. Bulten Soest per kwartaal ƒ7,50
Verschijnt iedere dinsdag en vrijdag
„De gemeente neemt ten opzichte van
ons bedrijf een zeer star standpunt in.
Waarom begrijpen wij nog steed niet?",
aldus de heer van Hooff, eigenaar van
het HOKA Caravan bedrijf in Soester
berg.
„Dat wij mogelijk in overtreding zijn
geweest met het bouwen van deze plas
tic overkapping, willen wij niet bestrij
den. Maar waarom juist wij nu moeten
afbreken is ons een raadsel."
De heer Van Hooff jr. vestigde in 1967
dit bedrijf aan de Gen. Winkelmanstraat
93 in Soesterberg. Aanvankelijk had hij
zijn oog laten vallen op een terrein aan
de grote verkeersweg Utrecht-Amers-
In deze tijd van zich naar voren drin
gende maar onervaren jongeren, van on
doordachte en vaak extreme politieke
ideeën, van het willen veranderen om
de verandering, ongeacht of het resul
taat beter zal zijn, wordt het gewoon
praktisch regeren en handelen en zich
geleidelijk aanpassen aan nieuwe ver
houdingen als een te behouden en con
servatief beleid gekenschetst. Natuurlijk
dan door die onervarenen en verande-
ringslustigen.
Maar het andere dan het normale valt
altijd meer op, verkrijgt meer publici
teit en lijkt dus groter aandacht te trek
ken. Voor de publiciteitsmedia biedt het
bestaande weinig nieuws. Zij moeten het
hebben van wat zich als nieuw aan
dient, nieuwe eisen, nieuwe ideeën,
nieuwe groeperingen. Waardoor dat
nieuwe meer publiciteit krijgt dan wat
is en doet en werkt en waardoor dat
nieuwe belangrijker gaat lijken dein het
evoluerende praktisch werken van he
den.
Natuurlijk leidt de ontwikkeling echter
ook tot achterstanden in het praktisch
werken van en voor de samenleving. Al
te veel blijven oude bepalingen gehand
haafd, die hun tijd al lang overleefd
hebben. Dat komt juist ook door dat
streven naar steeds meer en steeds weer
wat nieuws, waardoor de revisie van
het bestaande over het hoofd wordt ge
zien, daar geen tijd voor overblijft.
Altijd zijn er ontwikkelingen die nieuwe
voorzieningen vereisen en waarop de
publieke en de politieke belangstelling
zich meer richt dan op dat waarmee
we reeds hebben leren leven. Boven
dien is men in de politiek bijzonder
angstig om aan oude verworvenheden
te laten tormen. Torn niet aan dingen
waar men vroeger eens voor op de bres
heeft gestaan, ook al zijn de omstandig
heden veranderd en al werken die din
gen in de nieuwe praktijk niet zo best
meer. Als dat eens uit sociale recht
vaardigheid nodig bleek, dan blijft het
nodig. Zoals nu nog een P.v.d.A.-con-
gres, zij het wat aarzelend, de „Inter
nationale" tracht te zingen, met zijn
„verworpenen der aarde", die er prak
tisch in Nederland niet meer zijn.
Als dan een praktisch denkend mens
met het idee komt, dat er miljoenen
bezuinigd zouden kunnen worden als
we in ons overbevolkte landje en we
reld de kinderbijslag eens wat gingen
reduceren, als we werkloosheidsuitke
ringen, waarvan door velen misbruik
wordt gemaakt, eens gingen herzien, als
we eens minder royaal en wat welover-
wogener met ons subsidiebeleid om
sprongen, dan weet ieder nuchter den
kend mens, dat dit inderdaad dingen
zijn die hoognodig moeten worden aan
gepakt, ook dat die inderdaad tot de
zo noodzakelijke bezuinigingen kunnen
leiden, mee kunnen helpen de inflatie
te bestrijden.
Maar die praktische gedachten van
prof. dr. W. Drees jr. vallen bij de
andere politieke partijen niet in zo beste
aarde. Die zien dat als een stapje terug,
terwijl zij juist verder willen gaan. Ver
der gaan, met belastingverhogingen, met
nieuwe voorzieningen en nieuwe wetten,
boven alles wat er al is.
Het moet niet uit de breedte komen
maar uit de lengte, de lengte van de
voortgaande inflatie, die wij ook zeggen
te bestrijden", maar dan met nieuwe mid
delen en niet met verbeteringen van de
oude.
Praktisch en efficiënt handelen ligt po
litiek veel moeilijker dan nieuwe bepa
lingen en wetten voorstellen. Maar ge
lukkig is de aard van het nederlandse
volk nogal nuchter. Dus misschien dur
ven die tot nu toe zwijgende nuchteren
zich toch eens te laten gelden.
foort, maar daar de gemeente voor dat
perceel geen vergunning kon verlenen,
werd het pand aan de Gen. Winkelman
straat gekocht, waarvoor de gemeente
wel toestemming gaf.
De heer Van Hooff liet de bouwvallige
schuren en de mestvaalt achter in de
tuin opruimen en de grond egaliseren.
Overigens tot groot genoegen van de
buurt, die blij was eindelijk van de
„stank" verlost te zijn. Gazons werden
aangelegd waarop de caravans konden
worden opgesteld.
Op 17 mei 1968 ontving men, tot grote
verbazing, van de gemeente bericht dat
de caravans moesten worden opgeruimd.
In zijn antwoord van 26 mei 1968 ver
wees de heer Van Hoof naar de via een
makelaar (een broer van de heer Van
Hooff), gegeven toestemming. De ge
meente berichtte daarop op 20 juni dat
haar beslissing voorlopig werd opge
schort, maar dat de caravans vanaf de
straat niet zichbaar mochten zijn. Co
niferen werden geplaatst en het geheel
zag er keurig uit. Ook zond de heer
Van Hooff een gevraagde situatie-teke
ning in, die echter niet blijkt te zijn
aangekomen. Op 9 december zond men
daarom een nieuwe tekening. Ook had
de heer Van Hooff inmiddels gevraagd
of de opgeschorste beslissing niet in een
definitieve toestemming kon worden
veranderd. Schriftelijk werd hem toen
medegedeeld dat er geen speciale ver
gunning nodig was. Hij kon de cara
vans laten staan zonder vergunning.
Het bedrijf breidde zich inmiddels uit.
De praktijk leerde dat de klanten ook
belangstelling hadden voor andere kam-
peerartikelen. De heer Van Hooff richtte
de op 9 meter van zijn woning gebouw
de dubbele garage daarvoor in. Boven
dien maakte hij de plastic overkapping
tussen het woonhuis en de garage. Een
z.i. normale service voor zijn klanten,
die bij regenweer dan niet nat behoef
den te worden. In de naaste omgeving
is méér tegen de woningen „aange
bouwd". Van een opzettelijke overtre
ding was geen sprake. „Ik heb er ge
woon niet bij stil gestaan" aldus de heer
Van Hooff.
Hij ontvangt dan op 13 februari van de
gemeente bericht dat dat niet is toege
staan en dat ook de garage niet als
„showroom" mag worden gebruikt.
Als reden wordt opgegeven dat het „Be
stemmingsplan Soesterbergdorp" daar in
de omgeving geen vestiging van indus
trie toestaat en dat achter de woningen
alleen een schuur of garage gebouwd
mag worden. Dat in de naaste omgeving
een bouwbedrijf, een houthandel en een
drukkerij, allen met veel aangebouwde
schuren en loodsen gevestigd zijn, maakt
het voor de heer Van Hooff wat moei
lijk te begrijpen, dat hij dit nu niet mag.
Hij stelt zich op het standpunt: „Zij wel,
waarom wij dan niet?" en legt dit dan
ook zo voor aan de gemeente.
Als de gemeente dan antwoord dat hij
zich niet mag beroepen op „illegale si
tuaties" en dat deze bedrijven bovendien
toestemming hebben, groeit het onbe
hagen bij de heer Van Hooff. Hij be
roept zich hierop helemaal niet „Ik laat
liever de hele zaak de lucht in vliegen,
dan mijn buren ongenoegen aan te
doen" schrijft de heer Van Hooff, maar
hij meent toch wel te mogen wijzen op
bestaande situaties.
De gemeente blijft echter op haar
punt staan, maar zegt dan dat, nadat
eerst de overkapping heeft afgebroken,
er mogelijk wel een beperkte bedrijfs-
vergunning verleend kan worden. Tegen
deze naar zijn mening „middeleeuwsche
opvatting" protesteert hij en verzoekt of
het niet mogelijk is eerst eens te praten.
Hij is niet ongenegen af te breken als
hij dan maar te weten komt wat een
„beperkte vergunning" inhoudt. Hij wil
ook aan de eis „drie meter ruimte fus
ten woning en overkapping", voldoen.
„Waar die eerst geëiste 9 meter nu van
daan komen, blijft een raadsel". „Had ik
dat maar geweten, dan had ik die gara
ges zes meter dichter bij mijn huis ge
bouwd!"
Een uitnodiging tot een gesprek, geda
teerd 14 juli '70, levert niets op. De ge
meente handhaafd haar standpunt: „Af
breken".
4 november volgt weer een bevel tot
afbreken. 30 november spreekt men
zelfs van een „laakbare handelwijze".
De heer Van Hooff verzet zich tegen
deze opmerking, („Ik ben toch geen mis
dadiger") en vraagt waar hij tegen deze
beslissing in beroep kan gaan.
Ook vraagt hij zich af waarom een be
perkte bedrijfsvergunning nu wel ver
leend zou kunnen worden „Met het oog
op naast gelegen bedrijven" zoals de
gemeente schrijft. „Eerst mocht ik daar
toch niet naar verwijzen?" zegt hij.
8 februari '71 volgt dan nogmaals een
„bevel" tot afbraak, waarbij weer wordt
gewezen op het verlenen van een be
perkte bedrijfsvergunning.
Wat dit inhoud weet hij nog steeds niet.
Ook weet. hij nog steeds niet of door
het ftieuwe bestemmingsplan in de toe
komst het bedrijf geheel zal moeten
verdwijnen. „Dan ga ik misschien kosten
maken voor niets".
De villa van Dr. Batenburg aan de Van Weedestraat, 70 jaar geleden
Vermoedelijk doordat de heer G. K.
uit Hilversum vergeten was een doek,
die hij maandagavond over zijn accu
had gelegd, te verwijderen, vloog zijn
auto in brand toen hij in Soest op de
Kerkstraat reed.
Personeel van Garagebedrijf Vlug was
er zo snel bij dat de brand reeds ge
blust was toen de gewaarschuwde po
litie en brandweer arriveerden.
Ter hoogte van de Bartolottilaan werd
de auto van de heer A. L. uit Barne-
veld, toen hij op de Birkstraat voorge
sorteerd stond, aangereden door H. B.
uit Elspeet.
flinke blikschade was hiervan het ge
volg.
Dezelfde plaats, hoofdbureau van politie, in 1971
De heren Van Hoof junior en senior wa
ren getuigen van de in hun ogen onno
dige afbraak.
Op 4 februari heeft hij nog een tele
gram verstuurd naar de gemeente waar
in hij protesteerd tegen de voorgenomen
gedwongen afbraak.
10 februari krijgt hij nogmaals een aan
zegging af te breken. De Buys Ballot
laan wordt-te zijner tijd doorgetrokken.
Ontheffing van de schoonheidsverorde
ning heeft hij niet nodig, echter zal
nooit de bouw van de overkapping tegen
het woonhuis gelegaliseerd worden.
De heer Van Hooff wil echter eerst
weten wat de mogelijkheden voor de
toekomst zijn en of in de toekomst de
caravans daar wel mogen blijven staan.
15 februari komt een ambtenaar namens
gemeentewerken zeggen dat 16 februari
met de afbraak begonnen zal worden.
Dit is dan ook gebeurd.
Voor de heer Van Hooff zijn vele raad
sels nog niet opgelost. Een enigszins
„dragelijke" ontvangst van zijn klanten
is niet meer mogelijk. Of aan het nieu
we gedeelte van de Buys Ballotlaan, dat
precies naast zijn perceel is geprojec
teerd, t.z.t. woningen gebouwd gaan
worden, en mogelijk daarvoor zijn ter
rein gebruikt zal worden, is niet be
kend. Verplaatsing van „HOKA" zou
dan immers noodzakelijk worden.
De heer Van Hooff weet dan ook na
veel vragen en alle bereidheid tot „pra
ten" nog steeds niets.
Ruiten ingooien blijft schijnbaar nog
steeds een attractieve sport. Nu werden
een aantal ruitjes van een gebouw van
de Coöp.Landbouw Ver. „Soest" ver
nield. Aangifte werd hiervan gedaan bij
de politie.
President Sadat is een Egyptenaar die
het moeilijk heeft. De laatste tijd doet
hij op grote schaal concessies, ziet hij af
van vele haast traditionele Egyptische
voorwaarden. Zo wil het een interna
tionale strijdmacht toelaten tot Sjarm-
el-sjeik, iets waar zijn voorganger Nas-
ser nooit van wilde weten.
Natuurlijk hebben de Israëli's hierbij
niet zo'n groot interesse, want nu be
heersen ze zelf deze zeeëngte waarlangs
de scheepvaart moet op weg naar de
Israëlische Rode-Zeehaven Eilath; dat
vinden ze nog iets veiliger. Als Sadat
ook, naar verluidt, wil instemmen met
V.N.-bemiddelaar Jarrings voorstel om
Israël dan maar de Gaza-strook cadeau
te doen dan is, dit een 'geschenk dat de
Israëli's al lang en breed in bezit heb
ben.
Maar toch is het interessant zulke din
gen van Sadat te vernemen. Wat hij
eigenlijk doet is niet zozeer serieuze
voorstelling doen aan Israël dan wel de
Egyptenaren erop voorbereiden dat ze,
wat Nasser ook beweerde, iets zullen
moeten toegeven om eindelijk van de
konfliktsituatie af te komen. Sadat is
bij dit rijpmaken van de publieke opinie
in zijn land voorzichtig. Gedeeltelijk
doet hij zijn uitspraken in interviews,
met het Amerikaanse Newsweek bij
voorbeeld, die makkelijk te loochenen
zijn dan bijvoorbeeld officiële voorstel
len aan Israëls premier Meir.
Ook al komt er waarschijnlijk voorlopig
weinig concreets uit, Sadats voorzichtige
bereidheid tot opofferingen om te ko
men tot „een soort vredesverdrag" pas
sen in een algemeen Arabisch beeld van
kalmer aandoen. Dat. bijvoorbeeld ko
ning Hoessein in Jordanië de Palestijn
se guerrila-beweging in de tang kan
nemen dankt hij voornamelijk aan het
feit dat zijn collega's-staatshoofden wei
nig lust tonen hem dit te beletten. Ze
geven hem waarschijnlijk in stilte groot
gelijk: niemand is er tot dusver veel
beter van geworden als zij generaal
Dajan boos maakten.
Maar voor Sadat zit er een extra-aspekt
aan de zaak. Zijn grote voorbeeld, Nas
ser, kon vrij stevig op de Russen leunen,
maar hij had thuis een onaantastbare
positie. Als Sadat echter iets wil onder
nemen tegen de militair nog altijd su
perieure Israëli's moet hij veel steun
hebben van de Russen en omdat zijn
positie in eigen land nog lang niet zo
gevestigd is als die van Nasser, loopt
hij daarmee het grote risico dat Moskou
hem ook gaat gebruiken als zetbaas in
de vazalstaat Egypte. Met Nasser kon
dit onmogelijk, met hem wel.
En dat is Sadats ideaal zeker niet. Van
daar dat hij Egypte geleidelijk wil laten
wennen aan de gedachte dat niet alles
wat aan Israël verloren werd terugge
haald kan worden. Daarmee loopt hij
ook risico's vooral binnenslands en zijn
ommezwaai moet daarom niet ah te op
zichtig verlopen. En langzaam, misschien
wel te langzaam om de vredeskansen
hier echt groter te laten worden.
KANTMAN.
Mevrouw Walter-Van der Togt, is ver
hinderd op 25 februari a.s. haar weke
lijkse spreekuur te houden.
De chauffeur van het transportbedrijf
van Zonnegloren, de heer M. van Gin
kel, vierde woensdag 17 februari zijn
25-jarig jubileum. Zaal Rijnouwen was
feestelijk versierd en toen de jubilaris
met zijn echtgenote de zaal betrad, was
deze geheel bezet met collega's en zus
ters, terwijl hij vergezeld was van eni
ge familieleden.
Dr. J. W. D. Berkelbach van den Spren
kel, direkteur- geneesheer van Zonne
gloren, richtte zich in welgekozen woor-
dan tot de jubilaris, en zei: „Het gaat
met een jubileum precies zoals bij een
operatie, het moet niet te lang duren.
Van Ginkel ik weet de dag nog dat je
hier in Zonnegloren kwam. Je hebt heel
wat meegemaakt en ik ben blij, dat je
nu niet alleen bent gekomen, maar met
je jeugdige vrouw. Ook weet ik dat je
veel aan sport doet en dat je zelfs op
het toneel hebt gestaan. Je bent bijna
steeds in het transportbedrijf werkzaam
geweest, eerst met oud materiaal, maar
nu met moderner. Nadat uw voorganger
Zonnegloren ging verlaten nam u zijn
functie over. Er zit in uw werkkring
nog wel enige uitbreiding. U doet uw
werk met voldoening, maar ik hoop
niet, dat u coureursmethodes gaat aan
nemen. Ik ben blij, dat u twee jaar ge
leden de grote stap naar het gemeente
huis hebt ondernomen.
Hartelijk dank voor alles wat u voor
Zonnegloren hebt gedaan en wij zijn u
er erkentelijk voor. Dat wil ik hier in
bijzijn van allen memoreren. Als dank
mak ik u de gebruikelijke enveloppe
met inhoud overhandigen."
De adjunct-directrice, zuster Claus, bood
de jubilaris een koperen vaas met bloe
men aan.
De personeelschef, de heer S. Brandsma,
sprak namens het gehele personeel en
zei o.m. „dat wij het fijn vinden om je
op deze dag te mogen huldigen. Menks,
je bent een man die voor iedereen klaar
staat en je bent een prettige kameraad.
Wij feleciteren je met je 25-jarig jubi
leum en wij hopen, dat je nog lange tijd
in Zonnegloren mag blijven. Namens het
gehele personeel mag ik u en uw vrouw
een staande schemerlamp en een kope
ren doofpot aanbieden".
De secretaris van de v. v. V.V.Z., de
heer A. v. d. Broek, sprak namens deze
vereniging, waarvan de heer Van Gin
kel vanaf de oprichting lid is
De jubilaris dankte voor de tot hem ge
sproken woorden en voor de geschen
ken. Hij beloofde, geen coureur te zullen
worden en hoopte nog vele jaren de
hem opgedragen taak te mogen vervul
len.
