AUTOCROSS HEMELVAARTSDAG - Koningsweg - 13.00 uur Loslopende hond beet reegeit dood Woensdag' 30 mei 1973 51e laargang no. 40 Uitgave Drukkerij Smit - Soest Bureau voor redactie en administratie: Van Weedestraat 29, Soest Tel. 11152' Postgiro 120150 LICHTE STRAFFEN? Verplicht lidmaatschap van landelijke bonden bleek struikelblok Dauwtrap-fietsrallev Hulp voor tweede slachtoffer kwam bijtijds Het oog gericht op kabeljauwoorlog Zingend geloven A.s. zaterdagavond muzikale show op de Eng BURG. GROTHESTRAAT14, SOEST BURG. GROTHESTRAAT 14, SOEST SOESTERI COURANT Abonnement per kwartaal 4,15. Buiten Soest per kwartaal 9, Verschijnt iedere donderdof De misdaad is de laatste jaren in Ne derland sterk toegenomen. Het gebruik van en de handel in verdovende mid delen heeft daar zeker toe bijgedra gen, maar ook onafhankelijk van de hierdoor veroorzaakte impulsen neemt het aantal misdrijven toe. Het lijkt wel alsof er inbrekers als het ware gebo ren worden. In vele plaatsen van ons land worden jeugdige inbrekersbendes opgerold, echter meestal pas nadat zo'n bende tientallen inbraakjes heeft ge pleegd. En dat zijn dan geen bendes van drie of vier jongeren, maar soms van tien, twintig of meer. Onbegrijpelijk dat de ouders van deze soms 16 tot 17-jarige en nog school gaande kinderen deze wandaden van hun kinderen niet zouden weten. En als ze het weten, hen er van af kunnen houden. Het zijn geen incidentele ver schijnselen meer. Men kan dus niet zeggen dat het hier om enkele a-socia le gezinnen gaat. In vele gevallen blij ken deze inbrekertjes middelbare scho lieren te zijn. Er wordt in die gezinnen dus kennelijk weinig, te weinig aan dacht geschonken aan de wijze waar op de kinderen hun vrije tijd besteden, de uren waarop ze thuis behoren te zijn, de uitgaven, die zij zich veroor loven en de dingen die zij ongetwijfeld ook weieens mee naar huis brengen. Het gezinsverband en gezag van ouders blijkt in steeds meer gevallen sterk af genomen te zijn. Daaraan zal het t.v.- kijken en de gemakzucht van de ouders wel debet zijn. Ook de grotere inbraken nemen toe, de bankovervallen, de berovingen met ge weldpleging. De hasj-handel blijkt in Nederland zeer goede vertakkingen te hebben. Grote partijen verdovende middelen worden via ons land verhan deld. We staan er al in de hele wereld om bekend. Het is misschien niet zo dat het via ons land gemakkelijker gaat dan via een ander land, ook hier is de politie er zeker wel op attent en weet menig smokkeltje te onderschep pen. De kans op ontdekking zal hier niet minder zijn dan elders, maar de toegemeten straf wel. Waar in andere landen aan tegen de lamp gelopen hasj-handelaren straffen worden opge legd van zes, tien en meer jaren, ko men ze er hier af met gevangenis straffen van enkele maanden tot paar jaar. De handel weet dus dat het hier gemakkelijker te riskeren valt. En ten aanzien van de strafbepaling voor an der soort misdrijven is dat al net zo. Bankovervallers komen vanuit Duits land, Italië, Frankrijk, Spanje naar ons land om hier hun kans te wagen. Wor den ze gepakt, dan, zo weten ze, ko men ze hier toch eerder vrij dan in hun eigen land. Ons strafwet is volkomen ingesteld op de psyche van de misdadiger. De be scherming van de maatschappij komt hier pas op de tweede plaats. Men is hier vooral gespitst op de verbetering van de delinkwent. Men hoopt hem door een zachte en desnoods psychia trische behandeling voor recidive te behoeden. Voor een zeker percentage van hen kan dit misschien de aange wezen weg zijn, doch voor het echte beroepskader is deze behandeling ge woon een lokkertje om zo fervent en brutaal mogelijk te werk te gaan. Voor deze lieden is de strafbepaling hier een lachtertje, zeker als ze nog kans zien de gestolen poet ergens verborgen te houden tot het strafje is uitgezeten. Deze ontwikkeling moet hier toch wei eens tot de bezinning leiden of het be ter is de misdadiger of de maatschap pij in bescherming te nemen. In feite komt het daar toch op neer. Het eerste blijkt voor onze samenleving toch maar weinig effekt te sorteren, want het aantal misdrijven en dus ook het aantal bedrijvers daarvan neemt niet af doch sterk toe. Wat heeft het eigenlijk voor nut om een enkele voor recidive te be hoeden als dit er juist toe leidt, dat het aantal bedrijvers van misdaden er door toeneemt? Men zegt wel dat de gevangenis de mensen zeker niet be ter maakt. Dat zal wel zo zijn. Maar waarom zou men überhaupt straffen als men de bescherming van de maat schappij toch niet zo zwaar laat tel len? Het afschrikkings-element wordt dan maar grotendeels over het hoofd gezien. De sterke toeneming van het aantal misdrijven en misdadigers be wijst dat men hiermee op de verkeer de weg is, van een onjuiste gedachte gang uitgaat. De „zachte" behandeling, met alles wat daarbij hoort, heeft in ons land zo'n aanhang gekregen, zo vele beroepslie- den verdienen hun broodje ermee, dat het heel moeilijk zal zijn om tot een ander uitgangspunt voor de strafbepa ling te komen. De beroepslieden zullen dat met hun „deskundige" adviezen immers sterk afraden. Voor hen is de mens belangwekkender dan het wel zijn van de maatschappij. „De Soester Ondernemer" (nog) niet opgericht De nieuwe vereniging „De Soester Ondernemer" heeft het op de oprichtings avond niet gehaald. Het in de statuten opgenomen verplichte lidmaatschap van de individuele leden by één der landelijke ondernemersverbonden in het groot-, midden- en kleinbedrijf of ipdustrie, daaronder te verstaan het NKOV, het CKOV, het KVO en/of een samenvoeging hiervan, bleek „het grote struikelblok. Daarop knapte de oprichting af. Op advies van de heren J. Wessels en A. Hoegen Dijkhof werd de oprich tingsvergadering uitgesteld tot het na jaar. Voor de voorzitter van deze ver gadering was het een hard gelag, te meer daar hij zich nu niet verzekerd wist van de blijvende steun van de initiatiefnemers. Immers juist die ver plichte aansluiting bij een landelijke bond voor ieder individueel lid, was de basis waarop de nieuwe, overkoepelen de vereniging zou beginnen; de basis ook waarop de oude organisaties hun leden adviseerden over te stappen naar de Soester Ondernemer. Aan de andere kant bleken de aanwe zigen veel begrip te hebben voor de problemen van de niet aangeslotenen en werd een verplicht lidmaatschap van een landelijke bond als ondemocratisch gezien. Men meende dat daardoor een grote kans bestond dat het aantal leden van „De Soester Ondernemer" beperkt zou worden. Voortzetting Een 40-tal zakenmensen woonde de vergadering by. Kwantitatief gezien, rekening houdend met de 500 verzon den uitnodigingen, niet zo'n groot aan tal. Zy vertegenwoordigden echter een goede doorsnee van het Soester be drijfsleven. De discussie stond op een hoog peil. Voorzitter Smit heette hen welkom en benadrukte in zijn openingswoord dat de oprichting van „De Soester Onder- Gespreksleider de heer A. H. F. Smit. nemer" niet gezien moest worden als een opheffing van de oude organisaties, maar meer als een voortzetting van de werkzaamheden, echter met nieuwe statuten en een nieuw huishoudelijk reglement. Hij stelde daarop zijn in leiding, zoals die was opgenomen in het boekje dat bij de uitnodiging voor de vergadering was gevoegd, ter dis cussie. Spoedig al werd de doelstelling van de nieuwe vereniging aangevochten. De voorzitter van de Soester Zakenkring, de heer H. A. Hoegen Dijkhof, meende dat die te ambitieus was. Hij zei veel waardering te hebben voor het werk van de commissie van voorbereiding, maar betwijfelde of alle voornemens wel uitvoerbaar waren. „U neemt te veel hooi op uw vork; u schjet te ver met uw streven naar reorganisatie van de landelijke bonden". De heer Hoeken Dijkhof zei graag te willen samenwerken, echter alleen voor zover het initiatieven in Soest betrof. Hij zou de leden van de Zakenkring niet adviseren een bestuursfunctie in de nieuwe organisatie aan te nemen, omdat hij vreesde dat „De Soester On dernemer" zich op politiek terrein zou begeven. De Zakenkring was opgericht als een ü-politieke organisatie, die zich uitsluitend met plaatselijke problemen wilde bezighouden en beslist niet in de schoenen wilde stappen van de lande lijke organisaties. De heer Smit meende dat een en ander echter niet los te zien van de politiek, alhoewel hij iedereen daarin de vrije keus wilde laten. Gerichte politiek lag niet in de lijn, toch moest zijns inziens ergens, „misschien wel in Soest", een begin gemaakt worden met de reor ganisatie van de landelijke bonden. Het grote doel van „De Soester Onderne mer" was de verdeeldheid tussen de ondernemers de wereld uit te krijgen om daardoor meer invloed te kunnen uitoefenen op het overheidsbeleid. Steun kreeg hij van de heer A. van Leuveren uit Baarn, dié meende dat eenheid noodzakelijk was en ook te verwezenlijken. Het veranderde aan de zienswyze van de heer Hoegen Dijkhof echter niets, die daarop de doelstelling van „De Soester Onderneming aanvocht. „Wat zijn" dé (gemeenschappelijke belangen vroeg hij; „Wat doet ii als de Gemar zich aanmeldt als lid? Dan komt u in de knoop met de kleine middenstan ders". Ook de in de doelstelling ver melde „evenwichtige opbouw van de maatschappij" vond hy zeer discu tabel, waar iedereen andere opvattin- De heer A. H. Hoegen Dijkhof, voorzitter Soester Zakenkring. gen over heeft. „Soest kan niets ver anderen aan de landelijke constellatie", vond de heer Hoegen Dijkhof, die ech ter nog eens zei tot samenwerking be reid te zyn, mits dat niet in strijd was met de doelstelling van de Zaken kring. De gedachte van „te hoog grijpen" werd door meerdere van de aanwezi gen onderkend, maar toch vond men het belangrijk door landelijke samen werking gezamenlijk standpunten te gaan bepalen om meer invloed te kun nen gaan uitoefenen. Statuten Daarna werd een aanvang gemaakt de artikelgewijze behandeling van de sta tuten. Aan de doelstelling werd gesleu teld. Die kwam er alsvolgt. uit te zien: „De vereniging stelt zich ten doel be hartiging („de" werd er uit gelaten) van de gemeenschappelijke belangen van de aangesloten leden, zomede die van het bedrijfsleven en het vrije be roep in het algemeen en in Soest in het bijzonder". Het streven naar een evenwichtige op bouw van de maatschappij werd uit de doelstelling geschrapt. Bepaald werd verder dat „gewone le den" hun bedrijf in Soest moesten uit oefenen. Gesproken werd over het rooster van aftreden, royement en de geldmiddelen, totdat bij artikel 19 het verplichte lidmaatschap en de afdracht van contributiën aan de landelijke bon den aan de orde kwam. De meningen liepen te sterk uiteen. De vertegenwoordigers van de Zakenkring waren er principieel tegen, maar ook de heer A. Wittebol en de heer v. d. Pol. Aan de andere kant werd het lid maatschap wel principieel gevonden, waardoor een landelijke binding be nadrukt werd. Als tussen-oplossing werd genoemd het lidmaatschap van „De Soester Ondernemer" van een bond. maar dat leverde weer moeilijkheden op by de keus, van welke bond. Voorzitter Smit vreesde dat het veria ten van dit principiële standpunt, de vereniging leden zou gaan kosten en hij meende dat dat eerst besproken diende te worden met de initiatiefne mers. Daartoe werd besloten. In het najaar volgt het tweede bedrijf. A.s. donderdag 31 mei, Hemelvaarts dag, vindt de traditionele Dauwtrap- fietsralley weer plaats. De start is vanaf 5.30 uur bij het Mid denwij kgebouw aan de Parallelweg. De 2Vi uur durende tocht voert door de polders en de prachtige bossen rond om Soest. Na afloop staan pannekoeken en koffie voor U klaar. Voor de kinderen en de volwassenen zijn er weer aardige prij zen te winnen. Inschrijfgeld voor kinderen ƒ0,50 en voor de volwasse nen 1, Vorige week werd de bospolitieman, de hoofdagent A. A. van Galen, voor de zesde maal dit jaar geconfronteerd met een doodgebeten reegeit. Extra triest was daarby dat het dier drachtig was. Een dag later werd zyn hulp wéér in geroepen toen in de bossen achter Zonnegloren een zwaar gewonde reegeit werd gevonden. Ook dit dier was drachtig, maar hier kwam zyn hulp niet te laat. Er bestaat een kans dat zy behouden kan worden, alhoewel nog niet te zeggen is of ook de jongen het er levend afbrengen. De levenloze kalfjes van de doodgebe ten reegeit. Het dier was zwaar toegetakeld en bij na uitgedroogd. De rechtervoorpoot hing er min of meer bij en de linker- voorpoot vertoonde een diep wond tot op het bot, die behoorlijk ontstoken was. „Als we haar in leven houden, kan zij nooit meer terug in de natuur", aldus Van Galen. De doodgebeten ree werd in De Paltz gevonden, „te laat, helaas, want ze pioet er zeker een dag gelegen hebben en langzaam gestorven zijn. Het bloed was nog vers". Ook de twee kalfjes waren dood. Ook hier veel hondenbe ten; de rug was gebroken. De heer Van Galen schrijft deze dra ma's toe aan losgelaten honden; „de eigenaar gaat ermee wandelen en laat zyn hond vrij om eens lekker uit te razen, niet wetend wat het dier dan uitvoert. Er bestaan de meest wonderlijke denk beelden over. Meermalen heb ik zo'n hondenbezitter horen zeggen, dat zijn huisdier niet voor de jacht was afge richt, alsof dat er iets mee te maken heeft. Laatst kwam een dame in paniek bij me en vertelde dat haar twee hon den waren weggelopen. Het waren geen jachthonden, zei ze, daarmee bijvoor baat de idee wegpratend dat ze voor het wild gevaarlijk zouden zijn. Toen de honden teruggevonden werden, bleek er een bezig te zijn een konij nenhol uit te graven, 't Is nogal on nozel om te denken dat een hond zijn instinct niet volgt", zegt Van Galen, „maar de eigenaar bliikt veelal niets van zijn dier te snappen". Van Galen is een groot dierenliefheb ber. Op het terrein achter zijn woning aan de Soesterbergsestraat, zijn pro visorische rennen getimmerd, waar de slachtoffers worden verzorgd, nu on der andere wat piepjonge konijntjes, waar de moeder van werd doodge beten. Van Galen, met assistentie van ziin vrouw, brengt ze met de fles groot. Die provisorische voorzieningen zijn net voldoende, al ontbreekt er een goed nachthok. De gewonde ree, die hij nu verzorgt, ligt in een met jute afgeschotte ren, waar overheen plastic. „Als het gaat omweren kan zij hier niet blijven: dan draag ik haar naar de garage". Het in wonderlijk te zien hoe het dier op zijn aanwezigheid reageert. Ze gaat direct, eten; drinkt de melk die hij zelf bij een boer gaat halen. Vroeger kwam er voor gewonde of zieke dieren een veearts, die niets re kende voor zyn hulp, „ook een idea list". Dat komt tegenwoordig niet meer voor, wat Van Galen overigens wel be grypelijk vindt. Op onze vraag wie dat dan allemaal betaald, volgt een ont wijkend antwoord, maar het wordt toch wel duidelyk. Van Galen bagatel liseert het niet, maar hy wil er toch liever niet over praten. „Ik hou van dieren en heb het er graag voor over", zegt hy. Toch heeft hij duidelijk iets tegen hon denbezitters, (en dat is zeer begrijpe lijk) die hun huisdier in de bossen los laten. ,,'t Bezorgt me veel werk, wat eigenlijk niet nodig moest zijn, als men maar wilde luisteren". Hij heeft er geen bezwaar tegen dat de honden worden losgelaten in de duinen; „dan blijven ze in het zicht van de eigenaar, die er heus wel op toe ziet dat ie niet tever wegloopt", al was het maar omdat er anders te ver ge- zoch moet worden. Toch ziet hij iedere mooie zomersedag met enige angst te gemoet, want dan vallen er weer slachtoffers. En het is eigenlijk zo simpel te voor komen; in de bossen aan de lijn hou den, desnoods een heel lange lijn. En wie niet geloofd dat zijn hond „jaagt", moet dan maar op gezag van Van Galen aannemen dat dat wél zo is. Hij kan hen desnoods zo'n deerlijk toege takeld slachtoffer tonen. De kabeljauwoorlog tussen IJsland en Engeland is in een nieuwe fase getre den. De Britten sturen nu een paar schepen en helikopters van de Royal Navy mee met de vissersvloot van Grimsby om eventueel te voorkomen dat de IJslandse partrouilleboten weer eens netten stukvaren. Dit is al ette lijke malen gebeurd en boze vissers hebben daarop weer gepoogd de IJs landse schepen te rammen, waarna dan weer schoten vielen. Een toestand die erom vroeg dat er een onofficiële zeeslag geleverd ging worden. Om dit onaantrekkelijk gebeuren te verhelen heeft Londen zeker niet met vreugde zijn vloot ingeschakeld - als er dan ge knokt wordt, gaat het naar men mag aannemen wat taktischer. IJsland spreekt al meteen van Engelse agressie, waarover de NATO-raad en misschien wel de Veiligheidraad van de VN moeten oordelen. Het is een nieuwe zet in de IJslandse strategie om ge bruik te maken van het feit dat het land klein is, zo klein dat een grote mogendheid die iets onderneemt al bij voorbaat gebrandmerkt is als een grote kerel die een klein kind te grazen neemt. Terwijl de zaak zeker niet zo ligt. IJsland heeft eenzijdig zijn terri toir uitgebreid tot vijftig mijl buiten de kust. Als daar nooit iemand viste, dan was daar niet zo heel veel tegen mis schien. maar sinds jaar en dag zijn daar juist visgronden waarheen tradi tioneel de Engelse vissers varen om hun landgenoten het nationale gerecht van fish and chips in voldoende hoe veelheid te kunnen laten verorberen. Dergelijk gewoonterecht kan men niet zonder meer van de kaart vegen, zeker niet als het gaat tussen twee leden van de NAVO, dat toch meer is dan alleen een militair verbond. De IJslandse tegenzet is geweest de Britten het gebruik van de vliegbasis Keflavik te verbieden, waar Londen niet veel verdriet van heeft, want men landde er maar zelden en kan het ge rust zonder stellen. De Amerikanen, die de basis hebben gebouwd, denken er anders over - het is een vooruitge schoven post van hun luchtverdedi gingssysteem. De bedoeling is uiteraard Washington te dwingen pressie op Londen uit te oefenen om dit Interne NATO-geschil alsjeblieft te beslechten door wat toe te geven. Waarmee dan het internationale gerechshof in Den ag nog lang kan nadenken voor een definitieve beslissing, terwijl een voor lopige al volledig van kracht is gewor den. Het bizarre in de situatie is natuur lijk, dat de zaak nooit zo hard tegen hard had mogen gaan. Het is een kon- flikt van het soort, dat eigenlijk al leen maar door arbitrage valt op te lossen en de Engelse bereidheid om door het afspreken van een maximale vangst iets in die richting te onderne men, had door IJsland niet zonder meer bot afgewezen mogen worden. Het vermoeden gaat dan postvatten dat 't intussen de IJslandse regering niet eens zozeer meer gaat om de kabel- jauwgrens. Het kabinet zowel als de volksvertegenwoordiging zijn zwaar links en in principe helemaal niet zo geporteerd voor NATO en dergelijke bindtenissen met grote mogendheden. Dat men al niet lang uit de NATO is getreden is voornamelijk een zaak van dollars: Keflavik brengt een aardige huur op, waarvan het niet zo erg rijke IJsland node afstand zou doen. De IJs- landers zouden het hun regering wel licht kwalijk nemen, als ze zulke goede inkomsten overboord wierp. Maar het wordt natuurlijk iets anders als de nationale trots op het spel staat. Het heeft er veel van weg dat IJsland han dig de zaak zo schippert, dat die natio nale trots gaat gebieden uit de Nato te treden. KANTMAN. Op donderdag 7 juni, 1973 zal er in de Julianakerk te Soest weer een zang- dienst zijn, voor ieder die graag zijn geloof uitzingt en het vooral samen met anderen wil doen. Medewerking aan deze dienst zal wor den verleend door een jeugdkoor uit Baarn o.l.v. de heer Hans v. d. Steen en organist is de heer J. Pieneman. De meditatie zal worden verzorgd door ds. H. J. Oldemans uit Hilversum. Zijn onderwerp zal zijn „Het gebed". Bidden is als ademhalen; zonder adem halen kunnen we niet leven; zonder gebed sterft ons geloof! De aanvang van de samenzang is 19.45 uur. Iedereen is van harte welkom. In verband met haar 75-jarig jubileum organiseert de Soester Harmonie P.V.O. een muzikale show op de speelweide op de Eng. Medewerking verlenen de drumbands van de gymnastiekvereni ging „De Springbokken", van „Olympia" en de muziekverenigingen Koninklijke Biltse Harmonie, de Amersfoortse har monie Juliana-Bernhard, de Hoogland se muziekvereniging, de muziekvereni ging Soesterberg en P.V.O. Vanaf 18.30 uur marcheren de deelne mende korpsen vanuit diverse punten in de gemeente naar de Eng. Daarna volgt de show die tot ongeveer half negen duurt. Alle korpsen treden individueel op en de avond wordt besloten met een ge zamenlijke show. Daarna wordt afge marcheerd naar het Verenigingsge bouw. Baby-buggy gewicht slechts 2700 gram - opvouwbaar tot parapluformaat. Als handbagage mee te nemen in het vliegtuig.

Historische kranten - Archief Eemland

Soester Courant | 1973 | | pagina 1