is
:e
:N
w
er
^an,
mg.
vi-
i de
is
PAUL SANTOS:
VAN MODE
VAKSCHOOL
DE MUZIEK IN
OM KORT
TE GAAN
LIMOUSINE
CHAMPAGNE
BRUIST NOG
STEEDS
SERGE LAMA
JACQUES HERB TERUG
BOZ SCAGGS
PROBEERT
HET WEER
JOHN
W00DH0USE
40 JAAR IN
DE BUSINESS
ëJSÉ -
dansliiiBH
boe
ije
om
KONTRAKTEN
VAN EEN
STILLE HOOP
TOT EEN
STILLE LIEFDE
Soestcr Courant van donderdag 24 maart 1977
VI
y
Komponist, zanger en gitarist
Paul Santos is de laatste aan
winst van CBS. Zijn muziek
klinkt erg "Amerikaans"en ge
tuigt van een veelzijdig schrij
verstalent. Veelzijdig, omdat
hij naast het zogenaamde
"Amerikaanse" repertoire (zo
als bijv. -zijn debuutsingle
"Lift Me Up Higher") net zo
makkelijk nummers schrijft
voor Nederpopgroepen als
The Cats, The Blue Diamonds
en Next One.
Alhoewel het nu voor Paul
muziek is wat de klok slaat,
leek het er een aantal jaren ge
leden op, dat hij een totaal an
dere weg zou inslaan.
Eigenlijk wilde hij mode-ont
werper worden en begon dan
ook na de middelbare school
met een studie aan de mode
vakschool. In die periode werd
hij veel gevraagd om artiesten
als Nick McKenzie en Dimitri
van Tooren te begeleiden; op
den duur nam dit zoveel tijd
inbeslag dat Paul gedwongen
was om te kiezen tussen mu
ziek en studie. Hij koos uiter
aard voor de muziek.
Van deze optredens heeft Paul
veel geleerd omdat elke avond
opnieuw het uiterste van hem
geëist werd. Bovendien is zijn
gitaarspel met sprongen voor
uitgegaan, en ontwikkelde hij
een totaal eigen stijl wat be
treft zijn komposities. De
meeste van deze persoonlijke
stukken bleven op de plank
liggen.
Gelukkig ontmoette hij op het
juiste moment de juiste man
om zijn soloplannen te verwe
zenlijken: Tom Salisbury, ja
renlang de muzikale leider van
The Pointer Sisters en recen
telijk Boz Scaggs.
Het klikte muzikaal zo goed
tussen dit tweetal dat onmid
dellijk werd besloten om sa
men een plaat te maken. De
single "Lift Me Up Higher" is
daar een voorproefje van.
Het heeft heel, heel lang ge
duurd, maar nu is er dan toch
eindelijk weer eens een single
van Livin' Blues. En wat
voor een? Livin' Blues nieuwe
stijl; daèr gaat het om op de
single "Shylina"; een num
mer dat op overdonderende
wijze kant 1 opent van de el
pee "Blue Breeze".
Een prachtige ballad, waarop
Ted Oberg een veelheid aan
gitaren bespeelt en zanger
Johnny Frederikz bewijst tot
de absolute top te behoren.
Bassist André Reynen en
drummer Jacob van Heinin
gen zorgen op uitstekende
wijze voor de vervolmaking
van de sound, waarvan ook
nog een groot gedeelte op
naam van technikus/produ-
cer John Sonneveld mag
worden geschreven.
Niet langer denken Shy
lina tanken!
Enige tijd geleden kondigde
Okkie Huysdens zijn vertrek
uit de groep Limousine aan.
Na lang zoeken hebben de
overgebleven leden van de
groep een vervanger gevon
den in Willem de Vries, een
ervaren sessie-zanger en te
vens de broer van Lia Velasco.
Nog een wijziging: percussio
nist Jan Blique heeft de groep
verlaten.
Vorige week werd er al een
nieuwe single opgenomen,
die, als alles meezit, op 11
maart is uitgekomen.
Het gaat goed met Champag
ne. Zéér goed. De single
"Rock and Roll Star" heeft in
Nederland een lang hitparade
leven geleid en in Duitsland
werd in de Musikmarkt top 50
in 2 weken de zestiende
plaats bereikt.
Inmiddels is de single ook in
Amerika uitgebracht; de eer
ste reaktie van de disc-jock-
eys aldaar was uitermate
hoopgevend.
In Italië treedt de groep binnen
kort tweemaal voor de televi
sie op om daar de single te
lanceren.
In mei verzorgt Champagne
in Duitsland 24 optredens.
Begin april kunnen wij de
tweede single van het kwar
tet verwachten.
Op, zondag 13 maart zond de
TROS-TV een 40 minuten du
rende special uit rond de po
pulaire Franse zanger Serge
Lama. Dit programma werd
opgenomen in december van
het vorig jaar in Theater "De
Klinker" te Winschoten. Serge
Lama, die afgelopen maan
dag voor de zoveelste maal na
zijn auto-ongeluk (in 1965) in
't ziekenhuis werd opgeno
men, heeft in Parijs (Palais de
Congres) zijn eigen nationale
record gebroken: de recette
opbrengst van zijn concerten
in februari bedroeg liefst
1.080.000dollar en op zaterdag
26 februari stond Lama maar
liefst 7 uur lang op het toneel,
aangezien het organisatiebu
reau een extra avondvoorstel
ling en een matinee moest in
lassen om aan alle vraag naar
Lama te voldoen. Hopelijk
draagt de special van 13 maart
er toe bij dat Lama in Neder
land nu eindelijk de erken
ning krijgt die hij in Frankrijk
al jaren geniet.
Nieuwe LP Serge Lama:
"Je faime a la Folie".
Het is lange tijd erg stil geweest rond
om Jacques Herb die destijds triomfen
vierde met zijn platina plaat "Manu-
ela". In korte tijd* volgden nog meer
hits zoals "Een man mag niet huilen"
en "Werkeloos". Toen werd het stil
rondom Jacques Herb. Hij ging in Bel
gië wonen, trouwde en begon aan
klassieke zanglessen. Een carrière als
operette-zanger leek voor hem open
te liggen.
Maar ja, toen kreeg hij weer zoveel
reakties nadat hij op het TROS-Gala
"Manuela" had gezongen, dat hij be
sloot de grote K toch maar te verwisse
len voor de kleine.
Pierre Kartner nam hem weer onder
zijn hoede en uit het grijze verleden
werd de grote hit van Rina Ketty
"Chante encore de la nuit" opgedo
ken. Voorzien van Nederlandse tekst
heet het nu "Voorbij" en staat het op
de nieuwste plaat van Jacques Herb.
Het is nog lang niet voorbij met Jac
ques, hij ^taat aan het begin van een
nieuwe carrière.
Woorden zijn- bijna overbo
dig bij de nieuwe single van
de Amerikaanse zanger en gi
tarist Boz Scaggs. Evenals
zijn vórige single "Lowdown"
dat op het nippertje geen hit
werd, is "What Can I Say" af
komstig van zijn laatste, alom
bejubelde LP "Silk Degrees".
In Amerika is Boz een ster,
die niet alleen door het pu
bliek wordt gewaardeerd,
maar, over wie ook door me
demuzikanten lovend wordt
gesproken.
Eind Vorig jaar gaf Boz een
paar Nieuwjaarsconcerten,
die natuurlijk allemaal uitver
kocht waren. De dirigent van
het grote orkest dat Boz be
geleidde was Tom Salisbury,
de producer van de eerste
single van Paul Santos.
"What Can I Say" is geschre
ven door Boz en David Paich
en geproduceerd door Joe
Wissert.
«ff mm
B« fiff
Het is bijna ongelooflijk wan
neer je bedenkt dat Johnny
Holshuysen, later John Wood-
house, al zo'n 40 jaar mee
draait in onze keiharde show
business.
Toch heeft hij dit opti
maal gepresteerd-en nu; in de
tweede maand van zijn 40-jarig
jubileumjaar brengt Phono-
gram weer een ijzersterke sin
gle van de accordeongigant
op de markt, getiteld: "Chan
te encore dans la nuit". In de
ze produktie onder leiding van
Job Maarse werd Woodhou-
se muzikaal ondersteund door
"Professor" Brockino en zijn
zingende zaag.
Maar de release van zijn nieu
we single is niet het enige
heuglijke feit dat wij over
Woodhouse kunnen melden,
want naast zijn 40-jarig jubi
leum als artiest speelt John
nu ook al weer 10 jaar onder
de naam Woodhouse. 1 okto
ber 1967 namelijk was de dag
waarop John in de "Vuist"
van Willem Duys zijn eerste
elektronische instrument aan
het Nederlandse publiek liet
horen. Sindsdien genoot
Woodhouse een stormachti
ge carrière en ontelbare aan
tallen gouden en platina pla
ten kregen een bestemming
in zijn riante studeerkamer
in zijn villa in Laren. Een lo
gisch gevolg van jarenlang kei
hard werken.
Wie echter zou denken dat
John Woodhouse bij al deze
successen zou gaan stilzitten,
heeft het zonder meer mis.
Het succes met zijn instru
ment en al zijn persoonlijke
aktiviteiten waren voor hem
een uitdaging zijn instrument
zoveel mogelijk te perfectio
neren. In samenwerking met
de fabrikant "Cavagnolo" in
Frankrijk fabriceerde John een
geheel nieuw instrument dat
door de Nederlandse Emi-
pent Orgelfabriek werd ver
vaardigd. Aangezien Wood
house met dit nieuwe instru
ment in staat is het geluid van
een heel orkest voort te bren
gen, heeft hij dit instrument
terecht de naam meegegeven:
"One man orchestra".
Natuurlijk werd Woodhouse's
nieuwste single "Chante en
core dans la nuit" (B-kant
"Fanfare") opgenomen met
zijn "One man orchestra".
Kortom, Woodhouse is volle
dig in het nieuws en verdient
dat ook, want noem mij maar
eens iemand anders die 40
jaar aan de top blijft staan.
In de afgelopen twee weken
werden bij Phonogram maar
liefst vier maal de glazen
geheven op nieuwe kontrakt-
tekeningen en verlengingen
van al bestaande overeen
komsten.
Verleqgd werd het exclusief
langdurig kontrakt met Hans
van Hemert, de producer van
onder meer recente hits van
Ronnie the Big Bear en Tri-
nity,en 't kontrakt van Piet
Souer, die eigenlijk twee over
eenkomsten tekende: een ex
clusief langdurig kontrakt als
arrangeur/producer/orkestlei
der en een artiestenkontrakt.
Nieuwe Phonogramaanwin-
sten zijn Sure Shot Music
B.V., de produktiemaat-
schappij van Bert Conard, in
samenwerking met Tom en
Rob peters, die exclusief voor
Phonogram produlties zal le
veren en producer Eric Boom.
Eric Boom, eens de gitarist in
The Lords van Rob de Nijs,
startte zijn loopbaan in 1971
bij muziekuitgeverij Intersong
als professional manager.
Twee jaar lèter werd Eric be
last met hun platenproduktie
Unit Purple Eye Productions
en in '74 werd hij benoemd tot
general manager van muziek
uitgeverij BASF Nederland
B.V. In 't afgelopen jaar, toen
BASF besloot alle muziekaf
delingen te sluiten, richtte Eric
Boom zijn eigen bedrijf op,
"Number One Music Holland
8.V.", waarin hij belangrijke
titels van de muziekuitgeverij
van BASF overnam. Als pro
ducer heeft Eric Boom inter
nationale acts als Tony Sher-
man, The Sherman Brothers,
Mike Michael en Go-Go
grootgebracht en op 't inter
nationale vlak was Eric onder
meer produktioneel verant
woordelijk voor Gregor Ser-
ban, Hans van Hemert, Cape
Canary, Josche Monitsz, Henk
Elsink en Conny Vandenbos.
Eric Boom's eerste produktie
voor Phonogram is de single
"Meditation"ven Lesley Fox.
"Een groot deel van wat ik
meemaak in mijn leven,
speelt zich als een film
voor mijn og^n af. Als ik
overdag op straat loop en
ik kijk goed om mij heen,
dan word ik vaak getrof
fen door tafereeltjes die zo
in een film gekund had
den".
Dit zegi Jaap Dekker m.b.t.
de muz. ;k die' hij schreef en
speelde voor de nieuwe Ne
derlands speelfilm "Een Stil
le Liefde". De muziek die hij
komponi erde noemt hij zelf
"romant sch" en verschilt als
zodanig anorm met datgene
waarmee hij zo vaak wordt
geïdentif seerd n.l. de boogie-
woogie.
Jaap Dekker zal altijd boogle-
woogie blijven spelen, dat is
iets wat voor hem zelf vast
staat, maar om niet zijn hele
leven als de vrolijke barpianist
te moeten gaan koos hij voor
een "switch". Sterker nog,
anderhalf jaar geleden nam
Jaap Dekker het besluit geen
boogie-woogie elpee meer op
te nemen voordat hij zijn "an
dere" muzikale emoties mid
dels een plaat zou hebben
"geloosd".
Jaap: "Het was een dramati
sche beslissing, omdat ik wist
dat ik nog genoeg materiaal
had liggen voor een nieuwe
boogie-elpee. Het betekende
tevens dat mijn populariteit
in den lande een enorme
deuk zou krijgen zodat 'ook
mijn zaal-optredens zouden
teruglopen. Lange tijd heb ik
psychisch verschrikkelijk in de
knoop gezeten, omdat ik wist
dat "als ik nu de studio in ga
en ik gooi er weer 12 tracks
op, dan sta ik over vier weken
weer in het middelpunt van
de belangstelling".
Jaap wachtte, niet tevergeefs
overigens, want midden in zijn
muzikale knelpunt, kwam het
aanbod om voor de Franse
film La Donneuse het muziek-
thema te spelen en te kompo-
neren.
Deze film met in de hoofdrol
Willeke van Ammelrooy,
bleek in Frankrijk uiterst suk-
sesvol te zijn, maar is tot op
héden nog niet in Nederland
in roulatie gegaan.
De single, wel uitgebracht in
Nederland, werd goed ont
vangen in Hilversum, maar
mede door het uitblijven van-
de film wist het geen chartno-
tering te behalen.
Doordat de plaat dus niet een
echte kans heeft gehad noemt
Jaap Dekker de muziek die
hij voor "Een StilleLiefde"
schreef, een debuut.
Enthousiast geraakt door La
Donneuse belde René van Nie
Jaap op met de vraag of hij
"Een Stille Liefde" ook mu
zikaal .wilde begeleiden. Dat
Jaap weinig bedenktijd nodig
had, laatïich raden.
De hang naar romantiek in
Jaap Dekker z'n platen is bij
velen vooralsnog onopge
merkt gebleven, maar is vol
gens de maker zelf toch dui
delijk aanwezig.
Ook Jaaps poëtische uitingen
zijn nagenoeg onbekend, niet
verwonderlijk overigens want
de viev bundels van zijn hand
zijn nog. niet uitgegeven.
Nieuw voor Jaap Dekker dit
maal, was het moeten werken
met groot orkest. "Ik droom
de er altijd varf eens met een
groot orkest platen te kunnen
opnemen. Vroeger toen ik
nog klein was, stond ik met
een breinaald in de hand te di
rigeren als het Leger des
Heils kwartiertje op de radio
was op donderdag".
Het grote voordeel voor Jèap
bij deze film was dat de arran
gementen geschreven waren
door Paul Natte, maar door
Jaap konden worden gear
rangeerd doordat Paul Natte
verhinderd was dat zelf te
doen.
Na het script een aantal ma
len te hebben doorgelezen,
met 'n stopwatch in de hand
alle shots en opnamèn nauw
keurig gevolgd te hebben kon
Jaap Dekker overgaan tot de
opnamen van de elpee. Naar
eigen schatting 4/5 van de
muziek die hij voor de film
had klaarliggen heeft hij moe
ten schrappen, doordat ze bij
nader inzien toch niet hele
maal passend Was bij bepaal
de scènes. "Je zult begrijpen
dat ik bij dit alles zeer zorgvul
dig te werk ben gegaan en ik
ben dan ook uiterst tevreden
over het resultaat".
Jaaps inbreng bij de film,be
perkt zich, net zoals bij La
Donneuse, niet alleen tot het
schrijven en spelen van de
muziek, René van Nie be
dacht hem ook een kleine rol
toe in de film. "Ik beeld een
nogal linkse leraar uit in de film
en zonder overdrijven kan ik
wel zeggen dat die rol mijn
persoontje goed weergeeft".
