Is
7 „gouwen Jazz-ouwen'
Peter Sue Mare:
„Like a seagull"
Trinity: Zeer veelbelovend
Ace had meer tijd nodig
Cuby Blizzards „Old times
goed times"
The best of Fleetwood Mac
De Isley Brothers worden
gevaarlijk!
De grote Costa Cordalis Show
Soester Courant van donderdag 26 mei 1977
Peter, Sue Mare is een
nieuwe aanwinst op het
Philipslabel. Het trio komt
uit Zwitserland, uitgezon
derd de enige vrouw in 't ge
zelschap Sue die in Amerika
werd geboren. Al gedurende
zes jaar werken zij met veel
sukses samen en in Zwitser
land genieten ze een be
kendheid die we kunnen
vergelijken met onze Hol
landse formatie Pussycat.
Niet verwonderlijk is 't
daarom dat 't trio een eigen
TV-programma heeft in
Zwitserland en in het buur
land Duitsland zijn Peter,
Sue Mare ook al behoorlijk
bekend. Van deze zeer goed
ogende driemansformatie
brengt Phonogram de LP
„Like a seagull" uit,
waarvan de titeltrack even
eens op single is verschenen.
Hun repertoire bevat veel
melodieus en romantisch
werk dat tegen de „folk"
aanleunt. Een prima de-
buut-LP in Nederland van
Phonogram's eerste Zwit
serse groep.
Zonder enige schroom dur
ven we te zeggen dat Trinity
op het ogenblik de meest be
lovende groep van dit jaar is.
Hoewel de driemansforma
tie al drie maal toesloeg met
de singles „First of June",
„002.345.709 (that's my num-
ber)" en de recentelijke hit
„I'm gonna get you" krijgt zij
in Nederland nog niet die
aandacht die ze verdient.
Daarom besloot Phonogram
de vorig jaar te vroeg ver
schenen elpee „We'11 make it
together" dit jaar opnieuw te
releasen, zij het in een ande
re samenstelling en onder de
titel „Trinity". Een LP die
met namen aangepast werd
aan de gebeurtenissen rond
het Songfestival in België,
waar Trinity op een voor
treffelijke tweede plaats
eindigde met het nummer
„Drop, drop, drop".
Nogmaals, Trinity is een
groep die dankzij het opti
maal aanwezige vokale ta
lent en niet te vergeten hun
perfekte bühne-act grote
aandacht verdient.
De Engelse groep Ace debu
teerde in 1975 met de single
„How Long" en de elpee „Fi-
ve a side". Het overweldi
gende sukses van beide pla
ten bezorgde de groep plot
seling heel veel werk en na
afloop van een maar liefst
vijftig weken durende toer
moest er razendsnel een
nieuwe elpee gemaakt wor
den. Zó snel zelfs dat de plaat
niet zo goed is geworden als
de leden van de groep gewild
hadden. „Time for another"
was de titel.
Meer „time" werd uitge
trokken voor de derde elpee
„No Strings".
Deze werd in Amerika op
genomen o.l.v. producer
Trevor Lawrence, die de
hulp inriep van o.a. Jackie
Lomax, Jim Price en Bobby
Keys.
Cuby Blizzards was eens de belang
rijkste Nederlandse bluesformatie. Een
hele grote in één van de moeilijkste mu
zikale stromingen die de muziekscene
rijk is.
Blues was muziek voor zwart volk, dat
mede door wat dat volk aan den lijve
had ondervonden de enige juiste vertol
kers in zich droeg. Zoetjes aan kwamen
de blanke bluesformaties van impor
tantie bovendrijven en namen als
Mayall en Morrison voerden deze mu-
ziekmakendè groepering aan. Een for
matie die zekér in Europa met voor
noemde heren kon wedijveren, was Cu
by Blizzards.
Vanuit Grollo openden Harry Muskee,
Eelco Gelling en Herman Brood het of
fensief en met sukses. In het voorpor-
gramma van Mayall, Morrison en Eddie
Boyd deden Cuby Blizzards menig
Europese tour.
Cuby Blizzards ging enkele jaren ge
leden ter ziele. Maar aangezien de vraag
naar authentiek Cuby Blizzards ma
teriaal bleef bestaan, heeft Wobbe van
Seijen (een man van het eerste Cuby
Blizzards uur) een konpilatie gemaakt
van het nog nooit eerder uitgebrachte
Cuby Blizzards materiaal. Muziek
waarbij, zoals de linernote schrijft, het
zweet je langs het lijf loopt. Rauwe,
eerlijke blues, uitgevoerd door een rau
we, eerlijke bluesclub zoals Cuby
Blizzards dat in hun tijd ongeëvenaard
was.
Er ligt een wereld verschil
tussen de Fleetwood Mac die
met „Riannon" en „Go Your
Own Way" de hitparade
hebben veroverd en de groep
die een aantal jaren geleden
met „Need Your Love So
Bad", „Albatross", „Blacck
Magie Woman" en „Man Of
The World" iedereen ver
baasde.
Het belangrijkste verschil is
waarschijnlijk de toenmali
ge aanwezigheid van Peter
Green, de spoorloos verdwe
nen gitaarprins, die het me
rendeel voor Fleetwood Mac
schreef en met zijn gitaar
spel een hoofdrol vertolkte.
Op deze dubbelLP „Vintage
Years" staat een overzicht
van wat de groep aan het
eind van de jaren zestig zoal
opgenomen heeft.
De produktie was in handen
van Mike Vernon.
Almeer dan vijftien jaar be
horen de Isley Brothers tot
de meest toonaangevende
R&B formaties van Ameri
ka. In populariteit worden ze
slecht? overtroffen door een
superformatie als Earth,
Wind Fire. De nieuwe LP
„Go for Guns" wan de vijf
broers Kelly, Rudolph, Ro
nald, Marvin en Ernie Isley
en zwager Chris Jasper
wordt dan ook als „Hot
Stuff" behandeld.
De muziek van de Isley Bro
thers valt in tweeën uiteen;
de zang wordt voor het
grootste gedeelte door Kelly,
Rudolph en Ronald gedaan,
terwijl Marvin, Ernie en
Chris het instrumentale deel
voor hun rekening nemen.
De laatste drie zijn er in 1973
bijgekomen.
Het betekende tevens een
koersverandering, want the
Isley's werden veel funkier
en waren niet bang om te
experimenteren. Het meest
in het oog lopend was Ernie
die met flitsend gitaarspel
een heavy stempel op de
muziek drukte (hij is een
grote fan van Jimi Hendrix,
die nog in de groep heeft ge
speeld).
Op „Go For Your Guns"
staan twee langzame num
mers die voor de nodige rust
zorgen temidden van het
swingende, opwindende ma
teriaal waar de Isley's mees
ters in zijn.
Alle nummers zijn door hun
zelf geschreven, gearran
geerd en geproduceerd.
Net als zijn vrouwelijke
tegenhanger Vicky Lean-
dros is Costa Cordalis van
origine een Griekse zanger,
die het in een aantal Euro
pese landen, en dan met na
me' Duitsland helemaal ge
maakt heeft. Ook in Neder
land is Costa geen onbeken
de meer dankzij het succes
van zijn single „Anita"
Kortgeleden werd er in
Duitsland een special rond
Costa uitgezonden, waarin
hij een aantal zeer bekende
artiesten mocht ontvangen:
Vicky Leandros, Ricky King
en de Hitkids, het bouzoeki
ensemble Papadopoulos en
het orkest van Boris Jojic.
Allemaal klinkende namen,
die wel aangeven hoe popu
lair Costa bij onze Ooster
buren is. Van deze show is
een LP verschenen die „Die
Grosse Cordalis Show" heet.
In een aantal jaren heeft
Costa weten op te klimmen
van café's, waar hij Griekse
liedjes zong, naar concertza
len. Inmiddels heeft hij al
een aantal succesvolle tour
nees achter de rug (waarvan
eentje samen Ivan Rebroff
en Mireille Mathieu door
Frankrijk) en zijn nummers
van hem opgenomen door
Ivan Rebroff en Daliah Lavi.
„Die Grosse Costa Cordalis
Show" geeft een goed over
zicht van alle Costa succes
sen (met natuurlijk „Anita").
Daarnaast zingt hij samen
met Vicky Leandros een
drietal Griekse nummers,
met Ricky King en de Hit
kids een medley van Elvis
Presley successen en in zijn
eentje drie internationale
hits: „Sweet Caroline", „So-
mething" en „My way".
Zoals U ongetwijfeld heeft
gemerkt, is de belangstelling
voor de jazzmuziek, zbals die
gespeeld werd in de jaren
'50 en '60nog steeds levend.
Deze belangstelling resul
teerde in een groot aantal
herreleases van de beroemde
jazz labels als „Prestige",
„Riverside" en „Blue Note".
In deze rij hoort zeker thuis
het EmArcy label.
Phonogram Chicago heeft
7 grote namen onderge
bracht in een dubbelalbum-
serie, getiteld „The EmArcy
Jazz Series". Deze serie is
uiterlijk herkenbaarv door
dezelfde lay-out, iedere
klaphoes verschaft uitge
breide informatie en" de1
achterkant vertelt alles over
bezettingen en opnamenda-
ta'.
GENE AMMONS
„Jug Sessions"
Deze tenorsaxofonist is wat
verwaarloosd in de ge
schiedschrijving van de jazz.
Beslist ten onrechte. De be
roemde kwintetopnamen
met trombonist Benny
Green en Sonny Stitt zijn
standaardplaten. Dit zijn
opnamen uit de jaren '47-'49,
waarbij een aantal met zijn
vader, boogie woogie pianist
Albert Ammons.
DINAH WASHINGTON
„The Jazz Sides"
Deze geweldige zangeres,
van wie de stijl van zingen
sterk verwant is aan de
blues, heeft met verschillen
de bezettingen opnamen ge
maakt. Op dit dubbelalbum
zijn het vooral opnamen,
waarbij de arrangementen
werden verzorgd door Quin-
cy Jones, die tevens de alge
hele leiding in handen had.
Verschillende grote solisten
als Clark Terry (trompet,
Wynton Kelly (piano) en
Paul Quinichette (tenor)
verleenden hun medewer
king en maakten het pro
gramma extra interessant
en afwisselend.
ook al jaren zijn eigen big
band. Dit zijn opnamen uit
'49-'59van de big-band, een
septet en de legendarische
„drummbattles" met Max
Roach.
Belangrijkste solisten zijn
trompettist Harry „Sweets"
Edison en Willie Dennis
(trombone).
CANNONBALL ADDER-
LEY
„Beginnings"
Afgezien van enkele vroege
re Savoy recordings kunnen
we gerust stellen dat de po
pulariteit van 'Cannonball
Adderley met deze EmArcy
opnamen begon te groeien.
Een populariteit die zijn
hoogtepunt bereikte in de
„Riverside"-LP „Live at the
village Vanguard". Afgezien
van enkele uitstapjes heeft
hij altijd met broer Nat
(cornet) gespeeld. Helaas
overleed hij vorig jaar op
een toch vrij jonge leeftijd.
De opnamen geven een goed
beeld van zijn werk tussen
'55-'59. Belangrijkste namen
naast Julian Adderley zijn
Horace Silver (piano), John
Coltrane (tenor), Paul
Chambers (bass) en J. J.
Johnson (trombone.
OSCAR PETERSON
„Trio in transition"
Deze pianogigant werkte ja
ren samen met bassist Ray
Brown. - Dit zijn de laatste
opnamen van die samen
werking, waarbij de drum
mers Ed Thigpen en Louis
Hayes elk op één plaat het
trio completeren.
Eén LP bevat opnamen van
een konsert dat hij in 1965
gaf in Tivoli Gardens in
Kopenhagen, de andere zijn
studio-opnamen uit '65-'66.
CLIFFORD BROWN
„The Quintet Vol. 1"
Voor velen zal Clifford
Brown de meest uitgebalan
ceerde en volmaakte trom
pettist blijven, die de jazz
ooit heeft voortgebracht.
Toen hij op 25-jarige leeftijd
overleed ten gevolge van een
auto-ongeluk, had hij vol
gens de insiders reeds de
kwaliteiten die we mogen
toeschrijven aan Dizzy Gil-
lespie en Miles Davis.
Géén trompettist na Clifford
Brown als „Brownie". Ook
als begeleider van zangeres
sen als Sarah Vaughan en
Helen Merril onderscheidde
hij zich door prachtige im
provisaties. EmArcy heeft
het geluk gehad zijn beste
opnamen te maken en wel
dié van de samenwerking
met Max Roach.
In het dubbelalbum de twee
eerste LP's die oorspronke
lijk heetten: „Brown
Roach Inc." en „Jordu".
MAYNARD FERGUSON
„STRATOSPHERIC"
Maynard Ferguson is vooral
bekend geworden als second
lead trompettist bij de band
van Stan Kenton. Deze partij
gaf door de toonhoogte een
extra dimensie aan de ar
rangementen van Kenton.
Door zijn fabelachtige em
bouchure is Ferguson in
staat de hoge tonen zeer lang
en zuiver te blazen. U merkt
dit nog aan de naam van dit
album „Stratospheric". Ook
als orkestleider heeft hij zich
een behoorlijke naam ver
worven (tot op de dag van
vandaag met een nieuw al
bum in de Soul hitlijst van de
U.S.A.).
De opnamen van dit album
geven een beeld van zijn
eerste bigbands en het is on
voorstelbaar hoeveel sterso
listen uit die bands latei-
naar voren zijn gekomen.
Om er een paar te noemen:
Bud Shank (altsax), Bob
Cooper (tenor), Shelly Man-
ne (drums) en de zeer jong
verongelukte bariton saxo
fonist Bob Gordon, die toen
al op dezelfde hoogte stond
als Gerry Mulligan en Serge
Chaloff.
BUDDY RICH
„Both sides"
Deze technisch zeer sterke
drummer komt uit de school
van bigbands drummers
waar Gene Krupa 't grote
voorbeeld van was. Hij leidt
