OD
ES
J
BEN BECKER
Internationaal transportbedrijf b.v
I
_MMii
5.50
3.95
7.85
5.29
2.50
I.98
1.45
.95
.25
.15
.59
.29
.09
.29
.59
,29
.19
Wonen en werken in Soest:
mm s
Tachograaf
zware sh^
ngen
an
aart
p:
rot: *e>am
mtt-
16
17
Soester Courant van woensdag 21 maart 1979
17
De tekst op deze pagina werd
verzorgd door Gerard Paul.
Inlichtingen omtrent „Wonen
en werken in Soest", tel. 12094
of bureau Soester Courant.
1 .r
mmm m
Sé t>
Hoe dat zo uit de hand kon iopen?
„Toen we begonnen, merkte ik dat
je alleen wat bereikt als je sneller
bent dan de anderen. Als het even kan
nog sneller dan met het vliegtuig.
Harder rijden mag niet en is boven
dien levensgevaarlijk, dus moet het op
een andere manier. Wij hebben heel
goede contacten met de grenskantoren
en melden ze ruim van tevoren dat
er een wagen van ons onderweg is.
Voor onze klanten hebben we een soort
dag- en nachtservice opgebouwd; we
zijn altijd te bereiken en gaan er des
noods dag en nacht tegenaan.
Eén van onze grootste klanten is Poly-
gram Record Service, voor wie we
elke week naar Parijs. Londen. Hanno-
ver. München-Gladbach en Brussel rij
den.
wagens op een rijtje zet, vormt de
stoet een lengte van 133 meter, bum
per aan bumper.
Totaal laadvermogen 117 ton.
De hele vloot wordt geparkeerd in de
achtertuin van het woonhuis aan de
Beukenlaan 17. Wie er in het week-end
langs rijdt, ziet 350 m2 auto met draai-
cirkels van zo'n 25 meter, samenge
perst op 450 m2 grondoppervlakte
glimmend gepoetste schoenen in een
schoenendoos. Keurig in het gelid, als
of een reusachtige hijskraan ze met
pijnlijke precisie daar neergelaten
heeft.
Vlak naast een terrein, dat al braak
lag toen Ben Becker nog stenenrijder
was bij zijn vader.
Vooral op vrijdagmiddag is het een
drukte van belang.
deel van het wagenpark.
„Zeg, Miel, wanneer zijn we ook al weer begonnen?
„Oktober 1971", roept Miel Bestman uit het aangrenzende kan
toortje. Hij is de rechterhand, bedrijfsleider en reserve-chauf
feur van Ben Becker, die op 39-jarige leeftijd voor eigen reke
ning vervoersklusjes begon op te knappen voor Conimex. De
tweede auto werd bemand door dezelfde Miel, die net als zijn
baas tot op dat moment vrachtwagenchauffeur was op een ste
nenwagen.
Een apart volkje, die „jongens van de
grote weg". Volgens Wim Becker,
zoon, mede-direkteur en vrachtwagen
chauffeur, is er geen beroep waar zo
veel collegialiteit gevonden wordt.
Ze mogen misschien wel eens wat
ruig uit de hoek komen, maar ze hel
pen elkaar waar ze maar kunnen en
over het algemeen zijn het rustige, re
delijke mensen, die weten waarvoor ze
staan.
„Een vrachtwagenchauffeur verlaat
de dam en staat er daarna helemaal
alleen voor", aldus Ben Becker. „Het
zijn heel zelfstandige knapen en na
tuurlijk is bij ons ook niet iedereen
gelijk geaard. Sommige jongens zien
liever de hele dag het kerkie van Soest,
terwijl anderen de smoor in krijgen
als ze een week lang geen Eiffeltoren
gezien hebben. Gelukkig hebben ze
bij ons echt wel hart voor de zaak.
Dan ben je er nog niet, want de vrouw
van de chauffeur moet er ook hele
maal achter staan. Op de internatio
nale routes ben je dagen en nachten
van huis en dan ben je als huisvrouw
vader en moeder tegelijk"-.
„Ik denk dat ik de laatste drie jaar
meer op de boot van en naar Enge
land dan in mijn eigen bed heb ge
slapen", vult Wim aan.
De meeste chaufeurs hebben geen ho
gere beroepsopleiding. Toch redden
ze zich overal en leren in 'ie loop
van de jaren de taal spreken van de
landen die ze aandoen. Ben Becker
raapt een telex-bericht van zijn bu
reau, afkomstig van een chauffeur die
oponthoud heeft in Frankrijk; „Zie je,
zo'n man staat daar toch maar en
hij versiert het toch om via een Fran
se telexiste zo'n bericht hierheen te
krijgen. En dat is nodig ook, want
wij rekenen er op dat hij dan en
dan terug is. Daar wordt onze planning
op gebaseerd".
Door de lange wachttijden aan de
grens en bij de koffiepauzes in de
vaste pleisterplaatsen, is een sterk
groepsgevoel ontstaan in de wereld
van het internationaal vervoer. Ze no
digen collega's aan hun tafeltje door
hun pakje zware Van Nelle demonstra
tief naast de koffie te deponeren en
groeten elkaar onderweg met licht
signalen Vanuit hun comfortabele
slaapcabines met binnenmaten van
een luxe personenwagen. Wie even
achter het stuur van zo'n kolos kruipt,
begrijpt dat film- en platenindustrie
vrachtwagenchauffeurs „promoveer
de" tot moderne cowboy's.
Romantiek en avontuur?
Jazeker, maar even zo vrolijk heb je
ritten waarbij alles tegenzit en dat
horen ze dan wel op kantoor, waar
de baas zit met zijn dochter om ie
dereen op te vangen.
Er ontstaan enorme files als alle wa
gens terugkomen. Ze moeten gepar
keerd en gewassen worden, de telex
ratelt en de telefoon probeert er bo
venuit te komen. Het minuscule kan
toortje staat te schudden op zijn grond
vesten als dan ook de chauffeurs liefst
allemaal tegelijk hun papieren in or
de willen hebben.
En buiten zit het verkeer zo vast als
een muur...
VJ2-.
U w. 3**
avontuurlijk...
links verkeer in Londen.
Voor Polygram hebben we samen met
onze vaste carrosseriebouwer Tijmen
Ploeg, speciale voorzieningen in de
laadbak aangebracht waardoor we al
lerlei uiterst gevoelige geluidsappara
tuur, onverpakt kunnen vervoeren. Dat
scheelt zo'n maatschappij mooi een
paar dagen inpakken als het bijvoor
beeld een mengpaneel van een meter
of vijf is. Vroeger moest zo'n appa
raat, om beschadigingen te voorko
men, in een kist met zwevende vloer
verpakt worden.
Verder doen we ook veel voor Coni
mex in Baarn en rijden we voor Yves
Rocher op Zuid -Frankrijk".
Voor dat vervoer heeft Ben Becker
16 chauffeurs in dienst, die 12 gesloten
DAF-trucks waarvan 10 met alumi
nium laadbakken, 4 bestelwagens en
een paar luxe wagens bemannen, die
met elkaar meer dan 1.500.000 kilo-
meters per jaar vreten. Een oude
DAF heeft in z'n eentje 520.000 kilo
meter sinds 1973 voor zijn rekening
genomen. Als je alle in bedrijf zijnde
X
UJ
lil
trs nl
o fc.etrs nt
yrocfer 950567t
5015
he a
here yvss rocher
measagö
rieux - fr&rtsrg
Ik staq hier in rieux cit k.vq kwart over acht en kan. tio seriën
van Tiiraaq Lacen om dat er v.oq niks Klaar staat»
jr:
7 3 02tra 'fl't
-ner
werkstuk van een Franse telexiste en Piet
„Eigenlijk zitten we al jaren in ver
schrikkelijke ruimtenood, terwijl
naast ons inderdaad een terrein van
1200 m2 ligt dat prima geschikt is voor
ons doel.
Ik begrijp er helemaal niks van, maar
laat ik bij het begin beginnen.
In 1972 kreeg ik een vestigingsvergun
ning en vergunning voor inrit en par
keerruimte. Toen kocht ik dit huis
aan de Beukenlaan. We hebben er een
direktiekeet opgezet om de chauf
feurs een beetje behoorlijk te kunnen
ontvangen als ze thuis komen van een
lange rit. Dan drinken ze daar een
kopje koffie. De zaak groeide en het
wagenpark breidde zich uit en we
vroegen aan de gemeente op 28 fe
bruari vorig jaar of ze de grond wil
de verkopen. Zes maanden later
schreef B W dat het afwijzend had
beschikt. Geen argumenten, wel een
waarschuwing „dat een door u even
tueel illegaal gebruik van de naast uw
perceel gelegen grond beslist niet geto
lereerd zal worden". De direktiekeet
moesten we wel afbreken, want die
staat daar zonder vergunning. Op het
industrieterrein kunnen we niet terecht
en mede daarom kregen we toestem
ming de afbraak een jaar uit te stel
len.
Oktober vorig jaar hebben we gepraat
met de burgemeester en wethouder
Hoekstra, waarna we nog eens schrif
telijk de problemen uiteengezet hebben
en een oplossing aanboden: we willen
het stuk grond in bruikleen hebben
en het terrein verharden, zodat het er
keurig bij ligt. Om het hele terrein
zetten we een roestvrij hekwerk en
ervóór leggen we een plantsoentje aan
om de wagens aan het oog te onttrek
ken.
Alles uiteraard voor onze rekening en
als we te zijner tijd een plaats op het
industrieterrein krijgen toegewezen,
of de gemeente heeft de grond zelf no
dig, dan verlaten wij de grond onmid
dellijk. We deden er een tekening bij,
stuurden de hele zaak ook naar de
commissie voor ruimtelijke ordening
en kregen nul op het request. Wet
houder Menne, de nieuwe direkteur
van gemeentewerken en de adjunct-
direkteur zijn allemaal al eens komen
kijken. Midden op de dag als er geen
auto te zien is".
Nu blijft het terrein een broedplaats
voor ongedierte en ontstaan er dage
lijks levensgevaarlijke situaties en
verkeersopstoppingen.
Tachograafkaart
„Hé, dit is die dag dat het zo glad was"
„Oh, hier gaat het weer een beetje beter, zie je wel?"
Wim Becker duwt me een tachograaf-kaart onder de neus en wijst,
maar ik zie niks bijzonders.
Een tachograaf is een in de cabine aangebrachte meter, die „alles" no
teert wat er met de vrachtwagen en zijn berijder gebeurt. Aan het
eind van de rit kunnen snelheid, rust- rij- en werktijden gemakke
lijk van de ronde kaart worden afgelezen.
„Kijk, met deze kaart ben ik naar Londen gereden. Bij dit pijltje
dat hij er zelf met de pen op de buitenste lijn optekent) ben ik in Fe-
lixstowe van de boot gereden, 's Even kijken, dat was tien over
acht, kijk maar.
Daarna ben ik naar de parkeerplaats gegaan. Om kwart voor tien
zie je weer een streepje van de rit naar de douane-agent. Daar heb
ik twintig minuten nodig gehad voor de inklaringsprocedure. Om
vijf over tien ging ik weer rijden, richting Londen. Over een stiel-
weg met een maximum snelheid van 80 KM, maar eerst zie je nog
wat zwarte streepjes van het stoppen en optrekken, half elf Ipswich.
Dan krijgen we dus die tweebaansweg tot twaalf uur. Het laatste
stuks is Chadwell Heath, waar ik heb gelost en gegeten tot kwart over
één. Toen ging ik dwars door Londen en je ziet dat de kaart zwart
is van stoppen en optrekken. Op de binnenste lijn zie je dat dit een
afstandje is van 1/0 KM (Jf pieken) en op de buitenste lijn lees je de
tijd: anderhalf uur.
Even onder Londen, in New Malden, heb ik geladen en daarna moest
ik dezelfde weg terug, 's Avonds om kwart over acht was ik weer
bij de boot.
Hé, wanneer ben ik nou die schuit opgeredenOh, hier. Dat was
pas om kwart over twaalf, hier bij dat kleine zwarte streepje. De
boot had toen vertraging vanwege de storm".
De binnenste lijn registreert dus het aantal gereden kilometers, de
tweede lijn wordt door de chauffeur zelf in werking gesteld en geeft
aan wanneer er gerust of gewerkt wordt. Als de auto stil staat kan de
chauffeur laden, lossen, iets repareren of bij de douane zitten.
Van de derde lijn kan niet alleen de snelheid, maar ook de rijwijze
afgelezen worden. Scherpe punten wijzen bijvoorbeeld op verkeerd
pedaalgebruik.
Aan de hand van de kaart, die erkend wordt door de rechtbank, is
het meermalen voorgekomen dat chauffeurs bij ongelukken hun on
schuld konden aantonen.
Anderzijds kan de politie natuurlijk ook zien of er te hard of te lang
werd gereden. De kaarten worden steekproefsgeioijs op bepaalde
tijden naar een bureau voor tacho-analyse gezonden, waar rappor
ten worden opgesteld over de rijkwaliteiten van de chauffeur.
Zo'n rapport kan er (verkort) zo uit zien:
„De ochtetul van 19 januari werd erg onrustig gereden, terwijl
daarna absoluut foutloos werd gereden en dat ivas ook het geval op
17jamiari. Het komt nogal eens voordat de laatste rit bij deze chauf
feur fout was en vermoedelijk is dat een kwestie van haast om thuis
te komen".
De chauffeurs van het internationaal transportbedrijf Becker ont
vangen hiervan een kopie.
uitnodigend gebaar.
