k
NFT
Aart van 'tNet:En nog steeds heb ik er geen spijt van.
L
km^Fm
fK)
„Ook al had je het dan vroeger financieel wat minder, we hebben wat
af gelachen.
Ieder vak heeft zijn humor, ook het onze. Neem nou de truc die de stof
feerder uithaalde om aan een borreltje te komen. Zo'n man maakte
altijd deel uit van de verhuisploeg. Stoeltjes bekleden, stoffering op
nemen en weer neerleggen. Er was er een die zich altijd bereid toonde
spiegels van de vrouw des huizes schoon te maken. Hij adviseerde als
schoonmaakmiddel: brandewijn: Misschien is er ooit eens een drupje
op een spiegel terecht gekomen, de rest verdween in ieder geval bij de
stoffeerder naar binnen. Soms meer dan goed voor hem was
24
Soester Courant van woensdag 12 december 1979
25
mlijk
Levenslang
tussen de
wielen
P.K. 's uit een voltooid verleden tijd
Aan het woord Aart van 't Net
sr. Op de drempel van zijn
A.O.W., maar er nog lang niet
aan denkend definitief afscheid
te nemen van een leven dat
zich hoofdzakelijk tussen de
wielen van machtige verhuis
wagens heeft afgespeeld. ,,De
oude Van 't Net" gaat het wel
wat kalmer aan doen, daartoe
in staat gesteld door zijn rech
terhand Aart van 't Net jr.
en zijn zoons Jan en Bert. Een
3-tal dat al jaren nadrukke
lijk in het verhuisbedrijf van
vader aanwezig is en waar
van Aart jr. het meest op de
voorgrond treedt. Sr. en jr.,
twee generaties, waarvan de
oudste de oprichting van het
verhuisbedrijf heeft meege
maakt. Twee vlotte gezellige
praters die boeiend over een
vak vertellen waarover door
buitenstaanders nog wel eens
ten onrechte meesmuilend
wordt gesproken. Mannen die
wilden en konden werken, het
niet cadeau kregen maar na
veel ploeteren er in zijn ge
slaagd van een 65 jaar oud
bedrijf een florissante zaak te
maken. Hoe vaak zullen ze in
de afgelopen jaren tegen el
kaar hebben gezegd: ,,Dat
hadden Opa en Oom Jan nog
eens moeten mee maken..."
Opa van 't Net, een verhaal
apart. Begonnen als bakker.
Kwam al snel tot de conclu
sie in een ongezond vak te
zijn terecht gekomen waar
bovendien uitsluitend droog
brood te verdienen was. Ver
kocht zonder medeweten van
zijn vrouw de bakkerszaak en
wilde met zijn gezin emigre
ren. Dat de oversteek niet
plaats vond was te danken aan
vrouw van 't Net die radicaal
alle emigratieplannen met be
slistheid van de hand wees.
Wat zou Amerika immers
meer te bieden hebben dan
Soest? Zonder tickets, maar
met wat geld, overgehouden
aan de verkoop van de bakke
rij, gingen ze op zoek naar een
nieuw bestaan. Een nieuw be
staan dat zich aandiende door
de aankoop van een bodedienst
die door een bijna bejaard ge
worden J. v.d. Dijssel werd
onderhouden.
De gehele „inboedel" bestond
uit een klein bestelwagentje
op vier krakende wielen en het
daarbij behorende paard.
„Oom Jan" oudste zoon van
grootvader van 't Net keerde
de school de rug toe en begon
met zijn vader de bodedienst
Soest - Amersfoort v.v. Bode-
werk, zo'n vijf en zestig jaar
geleden, bestond hoofdzakelijk
uit het vervoeren van stuk
goed. Drie maal per week werd
de tocht Soest - Amersfoort
ondernomen. In regen en wind,
zomer en winter. Op de zondag
na werden de overige dagen
van de week gevuld met meel
rijden en in een later stadium
kwamen daar de verhuizingen
bij. Van 't Net sr.: „Het was
ronduit een slechte tijd. Als je
nagaat dat je voor een vracht
je meel vijf gulden beurde.
Wat daar niet voor moest wor
den gedaan. Vijftig zakken
meel opladen - vervoeren en
bij de bakker thuis op zolder
afleveren. Voor de middag één
vracht en na de middag er
één. Tientje per dag. Daar
moesten de zaken van worden
onderhouden - een gezin ep.
een paard van leven. Tel dus
maar uit je winst. Bovendien
stelde vader aan zijn paarden
hoge eisen. Hij moest en zou
de beste hebben. Al moest hij
voor een bepaald paard hon
derd gulden meer betalen, het
interesseerde hem niet. In die
tijd moest hij er ook al fors
voor betalen. Een beetje knap
paard, vader hield van het Gel
derse ras, kostte toch zeker
duizend gulden. Achteraf zou je
kunnen zeggen dat de paarden
het in die tijd beter hadden
dan de mensen. Vader kocht
ze als ze vier jaar oud waren,
de meesten werden ruim twin
tig jaar oud. Een bewijs dat
er goed op ze werd gepast.
Ze deden wel veel en zwaar
werk, maar draven was er niet
bij. Alles werd stapvoets ge
daan. Ook door de mensen uit
die tijd, maar die waren
's avonds meer kapot dan de
paarden". Ondanks die harde
realiteit was het voor Aart van
't Net niet weggelegd een an
der beroep dan dat van zijn
vader te kiezen. De oorzaak?
„Ach je groeit er in op, het
is je als het ware meegege
ven, en het is ook een stuk lief
hebberij. Toen je twaalf, der
tien jaar werd was je al in
de zaak betrokken. Je reed
mee met de bodediensten of
bracht op een oude fiets in al
le uithoeken van Soest en om
geving pakjes rond. Bovendien
was het onmogelijk nog eens
over de heining te kijken. Ons
leven speelde zich af tussen
Soest en Amersfoort. Je wist
niet beter. Het is aan mijn
broer Jan te danken dat de
paarden tenslotte, althans voor
het werk, werden opgeruimd.
Hij maakte vader duidelijk dat
er met een T-Ford als bestel
wagen sneller gewerkt en meer
verdiend kon worden.
Vader wilde er eerst om be
grijpelijke redenen niet aan.
Hij stond er onwennig tegen
over. Bovendien moest een in
vestering van maar liefst
twaalfhonderd gulden in 1922
plaats vinden. Dat was in die
lijd een vermogen. De wagen,
en de schulden bij de bank kwa
men er. De een bracht zijn
geld op, de ander kreeg zijn
geld. In letterlijke zin is er
toen dag en nacht gewerkt om
van de schuld af te komen en te
sparen voor de aanschaf van
een nieuwe wagen. In die tijd
in van 't Net serieus aan het on
derdeel verhuizingen begonnen.
Verhuizingen, van 't Net sr.
heeft er in zijn werkzame le
ven duizenden gedaan. Er zou
over zijn belevenissen een boek
te schrijven zijn. Vele mense
lijke drama's uit de vooroorlogse
jaren zouden daarin worden
geschilderd. Gerechterlijke
huisuitzettingen van mensen
die buiten hun schuld met het
betalen van huur achter wa
ren gekomen, inboedelverhui
zing van gescheiden mensen,
in de oorlogsjaren verhuizin
gen van Soesterbergers en
Soesters die onvrijwillig wer
den geëvacueerd.
Bij het vertellen van gebeurte
nissen uit vroeger tijden blijkt
ook van 't Net's gevoel voor
humor. „We hebben eens een
verhuizing gedaan voor een on
derwijzer uit Nijkerk. De man
was getrouwd en had tien kin
deren. Het hele gezelschap en
de huisraad moesten worden
verplaatst naar een dorpje in
de omgeving van Nijmegen. De
man had daar zonder medewe
ten van zijn vrouw een veel te
klein huisje aangeschaft. Enfin
we komen er aan en daar wordt
zijn vrouw kwaad. Logisch,
je kon er met z'n allen
niet in, laat staan dat je er zou
kunnen wonen en slapen. De
vrouw met haar man naar de
plaatselijke burgemeester en
wij met onze vracht wachten
op de dingen die stonden te
gebeuren. Na een dik uur komt
het hele gezelschap, inclusief
de burgemeester, terug. Die
bekijkt de situatie en wijst ter
si*. vkmlE*. V 'iv'S H. (EvP''
plekke een tweede huurwoning
toe. Daar paste uiteindelijk de
hele handel wel in. Bij het val
len van de schemering is het
geval geklaard en maken wij
aanstalte te vertrekken.
Had je gedacht. De school
meester zag onze taak nog niet
als beëindigd en gaf opdracht
zijn kippehok in elkaar te zet
ten. Toen was de boot aan".
Menselijke drama's, zeldzame
figuren, lachwekkende scènes,
ze maakten allemaal deel uit
van een zeer gevarieerd be
roep. Desondanks, beter is te
spreken over dankzij, doet de
sterk wisselende gebeurtenis
sen v. 't Net sr. grootdeels
met plezier achterom kijken.
„Mijn leven is in feite een
avontuur geweest. Je had
maar af te wachten of de klan
ten kwamen. Iedere dag in
mijn leven is anders geweest.
Andere mensen, andere situa
ties. Ik merk wel eens dat
mensen ons er om benijden.
Ze zouden het wel mee willen
maken, maar ze zien tegen het
werk op". Apart hoofdstuk
in de van 't Net-geschiedenis:
de oorlogsjaren. Cokes stoken
in de generator van de auto -
paarden verstoppen bij een be
vriende boer - gesnapt worden
bij een verhuizing - paarden in
leveren bij de Wehrmacht en
alleen met het schamele bezit
van een zweep thuiskomen.
Hout zagen om aan de kost te
komen en het er levend van
af brengen. Een uiterst zuinig
financieel beleid van groot
vader van 't Net was er de
oorzaak van dat al spoedig
na de bevrijding een aardige
2e hands legerauto tot verhuis
wagen kon worden omge
bouwd. Gouden jaren voor een
verhuizer. Hij kreeg te maken
met mensen die naar hun stek
kies wilden terugkeren, of zo
maar wilden verhuizen om oor
logee herinneringen te vergeten,
terwijl in de vijftiger jaren
het fenomeen emigratie tot de
verbeelding ging spreken.
Werk te veel, handen te kort.
Het personeel kreeg aanvulling
met de komst van Aart van 'i
Net jr. Junior had voor zich
zelf al uitgemaakt dat hij nooit
en te nimmer in de zaak van
zijn vader te stappen. Om dat
voornemen te realiseren stu
deerde hij na het behalen van
T-Fordhet begin van het sukses
zijn ULO-diploma verder aan
de Handelsschool. Van 't Net
jr.: „Ik zag het vak van mijn
vader helemaal niet zitten. Ik
heb hem en mijn Oom Jan,
voor wie ik net zo'n waardering
heb als voor vader, alleen
maar zien ploeteren. Daar stap
je als je jong bent dan toch niet
in. Na de Handelsschool ben ik
gaan werken als kantoorbe
diende bij Mercurius. Hoe ze
het verzonnen hebben weet ik
nog niet, maar ik kwam er te
werken op de afdeling expedi
tie. Na een paar jaar werd ik
bevorderd. Ondanks die bevor
dering zag ik 't niet meer zit
ten. Allemaal beste mensen,
goed salaris en aardig werk,
alleen ik had geen zitvlees.
Van Mercurius naar een vlees
grossier in Hilversum. Daar
heb ik een stuk van de verkoop
gedaan. Na verloop van tijd
ook de inkoop. De oude Klaas
Verrips, vroeger een bekende
slager in Soest, heeft het mij
geleerd. Het was een baan met
een boterham waarvoor in die
tijd heel wat op zat. Het is
de ziekte van Oom Jan ge
weest, hij mocht van de ou
de dokter Rupert niet meer
werken, die een eind aan die
baan heeft gemaakt. Door het
uitvallen van Oom Jan kwam
vader overal alleen voor te
staan. Gevolg veel te hard wer
ken en een maagbloeding. Ik
was 22 jaar oud toen moeder
mij vroeg thuis te komen. Met
mijn ouders afgesproken dat
beide partijen een proeftijd
van twee maanden zouden krij
gen. Ik kon gelijk aan de bak.
Mijn eerste klus was de verhui
zing van Groot Engendaal. Ik
had alleen de steun van de
gebroeders Hornveld. Prachti
ge kerels die koetsier waren
geweest en waarmee je veel
plezier kon hebben. Mensen die
makkelijk leefden, alles kon
den ze en alles ging goed. Ko-
bus en Henk, mensen om nooit
te vergeten. Zij hebben mij het
vak geleerd. Ik had respect
voor ze. Beresterk. Ze hebben
mij ook leren eten. Gingen wij
schaften dan moest ik laten
zien wat ik op mijn brood had.
Dan kwam er uit mijn zakje
een „schilderij" met jam of
hagelslag. Grote minachting.
Hun maaltijd bestond uit brood
met dikke plakken spek als
beleg. Volgens Kobus en Henk
het enige voedsel om dit vak
langdurig te kunnen beoefenen.
En ze konden er wat van. Man
nen die ook een aparte aanpak
hadden. Op een uurtje werd
niet gekeken, maar waagde het
niet onderweg alle café's voor
bij te rijden. Was je onderweg
dan werd 's morgens om zeven
uur al het eerste cognacje naar
binnen geslagen. Nooit meer
dan twee.
Hoorde bij hun levensritme zo
als een verhuizer bij zijn vak.
Vroeger was het trouwens niet
anders. Toen mijn vader en
mijn oom nog met paarden
werkte stopten die dieren, zon
der dat het werd gevraagd,
bij het café van de dames West
mei j er.
Neutje halen en weer verder
gaan".
Onder het tijdelijke bewind van
Aart jr. is de firma recht over
eind gebleven. Senior herstelde
en bracht zijn zoon de fijne
kneepjes van het vak bij. Over
de proeftijd van twee maanden
werd verder met geen woord
gerept. Een groot verlies leed
het familie-bedrijf door de
dood van „Oom Jan" van 't
Net. Aart van 't Net jr.; „Het
was zo'n geweldige man. Ik
kom nog steeds mensen tegen
die mij ongevraagd vertellen
dat ze Oom Jan zo'n fijn mens
vonden. Die man stond voor ie
dereen open, of je problemen
had of niet.
Iemand die geen geld had zou
hij nooit manen. Kwam wel
een keer was zijn opvatting.
Een te goed mens voor de tijd
waarin hij leefde
Het woord „vak" is in dit ar
tikel al meerdere malen ge
schreven. Is het beroep van
verhuizer er een waar meer
kracht dan hersens voor nodig
zijn? Aart van 't Net jr.: „Ver
huizers moeten, zeker in deze
tijd, allround jongens zijn. Ze
moeten overal verstand van
hebben. Het is wel degelijk een
vak. Tegenwoordig moet of kun
je er zelfs een cursus voor vol
gen. Of dat garanties biedt
weet ik niet. Voor verhuizer
moet je niet in de eerste plaats
leren, je moet er voor geboren
zijn.
Dat merk ik in onze zaak door
bijna twintig man hebben wij
aan het werk. Er zijn er bij die
het in hun vingers hebben, an
deren leren het nooit. De van
't Nets zijn verhuizers van huis
uit. Wie in dit vak zit moet met
mensen kunnen omgaan. Rust
gevende figuren moeten het
zijn die mensen op hun gemak
weten te stellen. Tenslotte is
een verhuizing voor vele men
sen niet niks. Daarnaast moet
je verantwoordelijkheid dur
ven dragen. Soms ga je met
stukken om die een kapitale
waarde vertegenwoordigen.
•Soms ook is de financiële waar
de nihil maar zijn het voorwer
pen waaraan men persoonlijk
gehecht is. Wat het ook is, het
zal voor ons en de goede ver-
izer geen enkel verschil ma-
huiz
ken. Dat dure schilderij uit die
kapitale villa is voor ons even
veel waard als het waterverf
schilderij van dat mensje dat
naar een bejaardenhuis gaat.
Het is ook geen toeval dat wij
zoveel werk voor bejaarden
huizen hebben. De persoonlijke
waardering van die mensen is
onze mooiste reklame. De eers
te en belangrijkste eis die wij
onze medewerkers stellen is
dan ook dat ze in die sfeer
willen en kunnen werken. Wat
wel eens pijn doet is de vraag
van bepaalde klanten: zijn uw
medewerkers betrouwbaar.
Wat is dat nou toch voor een
opmerking? Ik stel die vraag
toch ook niet aan mijn klanten.
Dat bij voorbaat opplakken
van een etiket is eigenlijk on
menselijk, het doet zeer.
Een ander, minder pijnlijk
misverstand, is de veronder
stelling dat verhuizers over een
soort oerkracht dienen te be
schikken. Vroeger wel, maar
met de tegenwoordige hulp
middelen speelt techniek een
veel grotere rol dan man
kracht".
Het wagenpark, zes wagens in
totaal, laat zich verder zien
dan alleen in Soest.
Van 't Net, anno 1979, 65 jaar
oud, ontmoet u „all over the
world". Bestemmingen ver
buiten de landsgrenzen zijn
geen zeldzaamheid. Sterker
nog, ruim zestig procent van
de omzet is daarop afgestemd.
Op die machtige vierkante reu
zen spelen in vele gevallen Jan
en Bert van 't Net de hoofd
rollen. Thuis hebben de beide
Aarts de handen vol. Geen dag
gaat voorbij of Aart jr. voert
besprekingen over op komst
zijnde transporten. Geen dag
gaat voorbij, of Aart sr. meldt
zich als eerste medewerker.
Begonnen met paard en wagen.
Wat er uit groeide is een schit
terend bedrijf en het principe
dat het oog van de meester
het paard nog steeds vet
maakt.
Ouderwets? Misschien, maar
het werkt in ieder geval wel.
Vandaar dat Van 't Net 65 jaar
oud werd.
A.VAn»
Van 't Net, ,,All over the world
