Bericht voor volwassenen:
Soest telt in 1980 meer dan
100 SINTERKLAZEN.
5 December
Ihoff
rangen!
Dankbetuiging van een
Paleis Soestdijk-Sint
20
Foto: Herman van Dam
5 is de
gefc
3S.
i
ning van
ties, zoekt
es.
au,
ïinistratie
Duitse
ng voor
e Engelse
tieve
egevens.
leiding en
een
ten-
sventuele
erk(st)ers
een
i op steen
ichten aan
:htse-
13-17 t
nr, w.o.
een beel-
Iten.
vrijen.
ed, o.a.
koperwerk.
:LING:
vertol lige
onze zaal.
um
i
Soester Courant van woensdag 28 november 1980
Sint Nicolaas, nog moe van alle spanning
en drukteaan zijn verjaardag inhaerent,
vond tussen alle oude paperassen
dees' waarlijk goedgelukte kleurenprent.
En ijdelheid gebiedt hem U te zeggen
dat heel de uitrusting, pasvorm, kleur en snit
van tabberd, onderkleed, de baard en mijter
hem werkelijk „op het lijf geschreven zit".
Als dank voor 't lenen van dees'attributen
geeft hij U gaarne hiervan blijk
door toezending van deze kleurenfoto,
met hartelijke groeten van de Sint van Soestdijk.
rjr- I rif i-JJf I )T
Dit verhaal zou eigenlijk niet geschreven mogen worden. Aangezien het echter bestemd is voor
volwassen kleingelovigen maakte de hoofdredakteur van de SOESTER COURANT geen bezwaar.
Laten wij maar gelijk plompverloren met het grote, zeg maar gerust sensationele nieuws,
in huis vallen. Sinterklaas bestaat niet meer. Toegegeven: hij is er geweest, heeft zelfs excel
lente opvolgers gekend, maar sinds 5 december 1979 is zelfs zijn plaatsvervanger op aarde
in Soest uit de ,,hoor wie klopt daar kinderen-roulatie" verdwenen.
Ruim honderd Sinterklazen zullen trachten, zeker weten tevergeefs, de enige echte Soester Sin
terklaas te imiteren. Nimmer hebben zij de moeite genomen bij de eerbiedwaardige grijsaard
met grote praktijkervaring inlichtingen in te winnen, laat staan een cursus te doorlopen. Ze
rotzooien maar aan, maar het zal ze er naar vergaan. Sinds Kees van Rouwendaal, na verkregen toe
stemming, heeft besloten definitief de mijter af te zetten en zijn staf aan een museum te schenken
is Soest een bisschop, een kindervriend, een illusie armer geworden.
Het niet terug te draaien besluit van een 76-jarige was voor ons aanleiding nader op de levensloop
van een misschien niet heilig maar in ieder geval goed man in te gaan.
Een mens wil op 5 december
ook wel iets anders dan mid
dels giftige gedichten en sur
prises elkaar de waarheid aan
het verstand proberen te bren
gen. Dus werd enkele jaren ge
leden besloten een anders dan
anders Sinterklaasfeest in el
kaar te steken. Wij togen, hoe
kan een mens het verzinnen,
de namiddag van de meest ge
vreesde en begeerde kinderdag
ergens naar beneden de rivie
ren. Folders en advertenties
hadden ons beloofd dat er in
een vermaard restaurant in de
avonduren zelfs voor ongelovi
gen best een heerlijk avondje
viel te vieren. Was het om de
advertentie en folder op waar
heid te toetsen, of wilden wij
weer kind worden? Ik weet 't
niet. Hoe dan ook, we hadden
iets bijzonders te vieren en ik
had mij, met vei^ontachtza-
ming van mijn financiële sta
tus, voorgenomen dat het ons
die avond aan niets zou ontbre
ken. Had mijn moeder een
week eerder niet de wijze woor
den gesproken dat je juist tij
dens dit soort typische familie
dagen moest uitpakken?
Vandaar. Tussen vertrek en
aankomst telden wij onderweg
22 Sinterklazen.
De een wat beter toegerust
dan de ander, ik herinner mij
een baard die acht bijna wulp
se zwarte pieten tot zijn be
schikking had, maar duidelijk
werd wel dat wij ons in de
datum in ieder geval niet ver
gist hadden.
In het beloofde vermaarde res
taurant daarentegen wel. Het
zou er carnaval geweest kun
nen zijn. Bij wijze van grapje
door enige onderdelen van de
bloemsierkunst bij een belen
dende dame van een andere
tafel belandden. De pianist in
het etablissement, die avond
de enige zwarte Piet, had dui
delijk oog voor de ongewone en
pijnlijke situatie, en trachtte
muzikale orde op zaken te stel
len. Zijn zwarte handschoenen
preduleerden op het thema
„zachtjes gaan de paardevoet-
jes".
Gezien het feit dat er binnen
ons gezichtsveld geen paard te
bekennen was een hoogst merk
waardige keuze uit het toch
niet geringe repertoire van die
dag. Een niet als Sinterklaas
getooide autoriteit ging ver
volgens een vredespoging on
dernemen. Althans hij deed
daartoe een poging. Rood aan
gelopen maakte hij zijn veront
schuldigingen. Tevergeefs, het
slechtoffer bleek de directrice
te zijn. „Zeg maar tegen de
obers dat wij gaan sluiten"
fluisterde zij voor iedereen ver
staanbaar, „en aan die ene be
ga ik nog eens een ongeluk".
Die ene veranderde in een se-
konde van Sinterklaas in Dra-
cula. „Dat moet je van je ei
gen moeder gezegd krijgen"
luidde zijn zwakke verweer.
Wankelend verliet hij de plek
des onheils. Toen ons gezin op
zoek was naar een broodjes
zaak gonsde de familieruzie
nog na. Onderweg besloten wij
5 december voortaan toch
maar thuis te vieren. Het ge
loof in 5 december had ons be
neden de rivieren definitief de
das omgedaan.
Jan Leijendekker.
om het ontvangen van cadeau
tjes gaat, zo verdeeld is. Echt
hartverscheurend. Leuke erva
ringen heb ik ook met Pieter
van Vollenhoven en prinses
Margriet. Pieter speelt sinds
vele jaren Sinterklaas. Ik zorg
voor zijn kleding en het grime
ren. Gaat er altijd reuze ge
zellig aan toe. Voor wij aan de
verkleedpartij beginnen eerst
een glaasje drinken en dan aan
het werk. Zijn ook doodgewone
mensen. Ik herinner mij de in
structies die Pieter een paar
jaar terug van Prins Claus
kreeg. De toen nog heel kleine
Willem-Alexander had een
taalgebruik dat zijn ouders niet
van Kees van Rouwendaal heb
ben de kinderen het 5 decem-
ber-bedrijf op zich genomen.
Rond en op 5 december zijn ze
druk in de weer om Sinterkla
zen en Pieten qua aankleding
en grime zo geloofwaardig mo
gelijk te maken. M.eest belang
rijke spitsuur op 5 december
de klok van half tien.
Tenminste zeven Sinterklazen
en 25 Pieten worden dan voor
de Soester scholen in staat van
paraatheid gebracht. Jaarlijks
is er ook de zekerheid dat er
op 5 december nee moet wor
den verkocht. Zelfs 15 Sinter-
klaascostuums en 40 Pieten-
pakken blijken dan niet vol
doende om aan de enorme
vraag te voldoen. Aspirant Sin
ten en Pieten doen er dan ook
verstandig aan niet op het laat
ste ogenblik bij Kees van Rou
wendaal en zijn familie aan de
bel te trekken. En wat uw ver
zoek betreft om een Sinter
klaas op bezoek te krijgen: de
echte mag zich dan' hebben
teruggetrokken, zoon Harrie,
eigenaar van snackbar De
Houten Klomp in de Molen
straat maakt naar de mening
van zijn voorganger jaarlijks
vorderingen.
Als Sinterklaasversierder mag
Kees van Rouwendaal op 76-
jarige leeftijd dan nog aktief
zijn, de rol van St. Nicolaas
heeft hij definitief afgelegd.
Voor het eerst hebben zijn echt
genote en hij besloten dit jaar
5 december niet te vieren.
Het is mooi geweest na veer
tig dienstjaren.
Jan Leijendekker.
De tijd dat mijn kinderen in
stinctief aanvoelden dat er op
5 december met de mijter en de
zak niet te spotten viel is, ik
betreur dat overigens om meer
dan één reden, reeds lang voor
bij. Ze waren vroeg afvalligen,
met als konsekwentie voor de
ouders dat de onkwetsbaar
heid van goedwillende opvoe
ders een licht deukje had ge
kregen. Het zij zo, maar een
mens heeft er toch mee te le
ven. Wij hebben nog getracht
voor onze jongste dochter het
leven van het sprookje te rek
ken, maar nadat op 5-decem-
ber avond een uiterst bekwame,
echter op die avond minder ge
disponeerde t.v.-collega zich
niet geheel nuchter als „heilig
man" bij de deur had vervoegd
met de vraag: „of er nog stou
te kinderen waren" viel het
doek definitief. Er zijn jaren
voor nodig om zo'n toestand op
redelijke orde te brengen. Wij
zijn er tenslotte bijna in ge
slaagd.
De nu volgende waar gebeurde
5-december geschiedenis zal er
van getuigen.
had de directie bedacht dat er
die avond uitsluitend zou wor
den geserveerd door obers in
Sinterklaascostuum.
Zelfs de keukenvorst had voor
deze gelegenheid een meta
morfose ondergaan.
De Sinterklaas van onze tafel,
laten wij voor het gemak maar
over ober spreken, had twee
linker handen en voeten, zodat
er golfjes over de randen van
onze glazen kwamen, nadat de
bestelling was thuis gebracht.
Hij bleek niet de enige tijdelijk
gehandicapte te zijn. Zijn colle
ga Sinterklaas sleurde zonder
enige aankondiging met een
ruk het laken van onze tafel
teneinde de etensresten, die on
ze voorgangers hadden achter
gelaten, weg te werken.
Helaas zag hij over het hoofd
dat er nog een vaasje met ver
lepte chrysanten stond waar-
Kees van Rouwendaal, afgezwaaid als Sint Nicolaas, 5 december-versierder gebleven
Bij Kees van Rouwendaal was
sprake van een zeer vroege
„roeping". In Hilversum en
Soest leerde en praktiseerde
hij het kappersvak. Met een
stoofje als verhoging zeepte hij
op zeer jeugdige leeftijd reeds
baardige heren in. Maakte la
ter niet alleen naam als dames
en herenkapper, maar had ook
tot taak het uiterlijk van zijn
voorganger-Sinterklaas jaar
lijks rond 5 december bij te
werken. Hij schijnt dat zo voor
treffelijk te hebben gedaan dat
er zelfs geen bisschoppenconfe
rentie noch Rome aan te pas
kwamen om hem in de decem
bermaand tot goed-heilig-man
te benoemen. Zo is het dus ge
komen. Sinds zijn benoeming
heeft hij niet alleen deze be
noeming op een meer dan voor
treffelijke wijze waargemaakt,
ook aankleding van stagë-Sin-
terklazen heeft hij met grote
voortvarendheid en nauwge
zetheid ter hand genomen. As
pirant Sinterklazen bij wie de
baard en snorgroei niet wilde
doorzetten voorzag hij van zil
vergrijs haar en jaarlijks stel
de hij tegen een zeer vriend
schappelijke prijs kleding op
uitleenbasis ter beschikking. In
kerkelijk opzicht misschien
verfoeilijk, in menselijk op
zicht begrijpelijk. Uiteindelijk
was Kees van Rouwendaal
slechts hulpbisschop zn buiten
gewone dienst en deze catego
rie hoogwaardigheidsbekle
ders dienen volgens de be
staande voorschriften in hun
eigen onderhoud te voorzien.
Kees van Rouwendaal, het
sprookje moet nu maar eens uit
zijn, was dus dames en heren
kapper, beheert een verhuur-
inrichting voor toneelkos
tuums, is een bekwaam gri
meur en bleef 40 jaar zelfstan
dig Sinterklaas. Als Sinter
klaas begon zijn A.O.W.-pen
sioen op 75-jarige leeftijd. Kees
van Rouwendaal is sinds 1979
als Sinterklaas afgezwaaid.
De beginjaren van zijn lange
carrière zijn ongetwijfeld de
mooiste jaren geweest.
Televisie en radio maakten
het kindergeloof niet aan het
wankelen, in statige koetsjes
beleefde hij met zijn knechten
hoogtij-dagen. Huis-aan-huis
bezoekjes vroegen in de voor
oorlogse jaren slechts een be
drag van vijf gulden. Collega
kapper Herman de Vries was
25 jaar lang als Piet zijn trou
we metgezel.
Met veel plezier en dankbaar
heid kijkt Kees van Rouwen
daal op zijn lange „ambtspe
riode" terug. „Het is" zegt hij
„ontzettend leuk om Sinter
klaas te zijn.
Je maakt leuke dingen mee en
je leert mensen kennen. Ik her
inner mij een huisbezoek op
een 5 decemberavond waarbij
zelfs een volwassene aan het
twijfelen werd gebracht. Wij
zagen een vader een wasmand
met cadeautjes buiten de deur
zetten en vervolgens op de ruit
van de huiskamer tikken. Hij
vervolgens achterom naar bin
nen in de veronderstelling dat
zijn kinderen wel naar buiten
zouden komen.
Dat laatste klopte, alleen tegen
iedere gemaakte afspraak in
sjouwden mijn Pieten de mand
naar binnen en zat het volwas
sen gezelschap binnen als aan
de grond genageld. Niemand
had ons besteld. Heel waardig
hebben wij 't spel gespeeld en
tot op de dag van vandaag
is het de familie nog steeds
onduidelijk hoe zo iets moge
lijk was. Louter toeval natuur
lijk dat wij passeerden, maar
wel leuk om mee te maken.
Ik heb mij altijd geërgerd aan
mensen die hun kinderen op
een overdreven manier 5 de
cember lieten vieren. Geloof
het of niet, ik heb meege
maakt dat wij een jongetje
zijn familienaam bestaande uit
twaalf letters in boterletters
moesten geven. Verder kwam
er nog een mand vol geschen
ken aan te pas. Zoiets lijkt na
tuurlijk nergens op. Het heeft
mij wel eens oprecht verdriet
gedaan dat op 5 december de
wereld voor kinderen, als het
zinde en daar werd hij goed
voor op zijn nummer gezet.
Het is eigenlijk jammer dat ik
geen Sinterklaas meer kan spe
len. Een paar jaar terug heb
ik een hartinfarct gehad en dat
was het begin van het einde.
Op mijn leeftijd is het geen
doen meer om trappen van
flats te beklimmen. Dat laat
ik nu maar aan anderen over.
Fijn is het wel dat de mensen,
en dan natuurlijk vooral de kin
deren, in het sprookje blijven
geloven. Tot 6 december heb ik
nu al de verhuur voor meer
dan 100 Sinterklaas-costuums
genoteerd staan. Sinterklaas is
overigens niet het juiste woord.
Ik heb mij altijd Sint Nico
laas laten noemen. De naam
die helemaal bij die figuur
past. Een kleinigheid mis
schien, maar ik was er wel
op gesteld. Tegenwoordig let
men niet meer op détails.
Ik heb collega Sinterklazen op
straat ontmoet die het pres
teerden onderweg hun mijter
af te zetten of hun baard weg
te draaien. Zoiets noem ik nou
stijlloos. Stel je voor dat een
kind dat er heilig in gelooft
zoiets opmerkt. Dan maak je
toch iets kapot wat niet meer
te herstellen is".
Wat Sinterklaas betreft zijn de
zes kinderen van Kees van
Rouwendaal er altijd een beet
je bekaaid van afgekomen.
Hun heerlijk avondje vond
meestal op de zondag, die aan
5 december voorafging, plaats.
Jaarlijks terugkerende verkla
ring voor de verplaatsing van
het feest: vader moet op 5 de
cember nog wat klanten knip
pen in Soest. Met medewerking
Wie van de drie, oftewel: Hoe vertel ik het mijn kinderen?
Foto: Herman van Dam
i
