Is Amnesty
International
links?
Europese auto-industrie in de knel
Waar gaat
de democratie
naar toe?
Kleurvergroten -
spelenderwijs
Meningen van Lezers
TIEN MILJOEN FOTO-OBJECTIEVEN
Controle zwaar
wegvervoer
21
Sin-ster Courant van woensdag 1 april 1981
21
Een ant woord aan d^ heer M. Mosk naar aanleiding van rijn ingezonden stuk van
25 maart 1981.
25 maart 1981.
Vaak hoor je zeggen dat Amnesty
International een links „imago"
beeld heeft, of zelfs dat het een spe-
eifiek linkse organisatie is. Als dan
verder gevraagd wordt, waarop men
deze mening baseert, dan volgt er
meestal een vaag antwoord in de geest
van „horen zeggen" „weieens gelezen,
maar weet niet waar" enzovoort.
Ieder aktief Amnesty-lid dat wat lan
ger meeloopt is wel eens voor marxist,
kommunist en zelfs wel voor fascist
uitgemaakt. De ervaring leert wel dat
allengs deze kreten minder worden.
Toen Amnesty International al wat
jaren geleden protesteerde bij Franco-
Spanje tegen de behandeling van poli
tieke gevangenen werd vaak het ver
wijt gehoord dat Amnesty alleen maar
iets deed aan „rechtse" regiems, maar
dat Rusland werd vergeten.
Kort daarna werd de eerste grote
lISSR-aktie door Amnesty gehouden
onder het motto „Wie zwijgt mag
meepraten in de USSR" maar eigen
aardig genoeg: sommige mensen blij
ven Amnesty een linkse, dus gekleurde
organisatie noemen.
Er heeft vaak genoeg in de kranten
gestaan dat er door een aantal moedige
mensen in de Sovjet-Unie zelfs een
adoptiegroep werd opgericht.
Tverdokhlebov, de leider van deze
groep, heeft dat geweten. Hij werd
prompt gearresteerd. Zijn medeleden
van de groep werden eveneens gear
resteerd. monddood gemaakt, uit hun
banen gezet, uitgerangeerd. Noem
maar op! Werken voor Amnesty Inter-
hational bleek en blijkt niet mogelijk te
zijn in de Sovjet-Unie.
Schreef niet het blad Izvestia: „Bij
zonder aktief is het beruchte Amnesty
International, over wier gewetenloze
methodes wij U reeds hebben bericht"
in een artikel geschreven door K.
Bryantsev dat hij als titel meegaf:
..IJveraars voor Bedrof in de Poel van
Laster". Vage, onduidelijke berichtge
ving van de pers en ook het niet goed
lezen door de abonnees vertekende ook
de rol van Amnesty in de Baader-Mein-
hof-zaak. Voortdurend hoorden Am-
nesty-groepen de beschuldiging dat
Amnesty terroristen zou beschermen
en verdedigen.
De feiten waren echter geheel anders.
Volgens haar statuten helpt Amnesty
geen mensen die geweld hebben ge
bruikt, alleen echter als ze gemarteld
worden. De Baader-Meinhof-groep ge
bruikte geweld, maar werd gevangen
gehouden in isoleercellen. Deze cellen
waren dusdanig uitgevoerd dat opslui
ting, zelfs na een betrekkelijk korte
periode totale geestelijke ontreddering
teweeg kon 'brengen. Dit was, volgens
"SilTM1™ van Asroesfy.. «MSC te
stéQeri met marteling en- daartegën,
niaar. ook alleen daartegen, werd be
zwaar aaneetekend -
ar aangetekend.'
Bij deze zaak werd dóór Amnesty
advies ingewonnen onder andere bij
leden-psychiaters, deskundigen die
zulke situaties kunnen beoordelen. Een
ander voorbeeld is Admiraal Sudomo,
de chef van de Indonesische inlich
tingendienst. Hij zei bij een nog niet
lang geleden gehouden TV-interview
naar aanleiding van een vraag over de
grote aantallen politieke gevangenen
in zijn land: De organisatie heet:
Amnesty Communist International in
plaais van Amnesty International.
Wie de lange lijst van Amnesty-rappor-
ten eens'nakijkt, zal gauw tot de ont
dekking komen dat de aandacht van
Amnesty International wijd verspreid
is over de gehele wereld, zonder voor
keur voor een bepaald regiem, richting
of doktrine. De organisatie is volstrekt
neutraal. Heeft geen enkele binding
met welke regering, politieke richting,
machtsblok of wat dan ook.
Amnesty accepteert geen subsidies
van overheden, geen geldelijke steun
uit politieke richting. De organisatie
wil vrij staan ten opzichte van ieder
een, opdat zij elk land, regiem, ieder
Staatshoofd, elke minister, waar moge
lijk, wil kunnen aanspreken over
schendingen van mensenrechten zon
der daar bij ooit het verwijt te kunnen
krijgen partij te kiezen bij tegenstan
ders. Amnesty zou elk recht van spre
ken en al haar geloofwaardigheid ver
spelen als wélke keuze dan ook gedaan
tWerd.
•Rechtse diktaturen noemen graag
eenieder die in de oppositie is terrorist,
kommunist, onruststoker, noem maar
op. Dat is gemakkelijk. De opponent is
dan staatsgevaarlijk, kan gearres
teerd worden en verdwijnt, al dan niet
gemarteld, de gevangenis in.
Vandaar dat Admiraal Sudomo uit
Indonesië zo gemakkelijk Amnesty het
predidaat „communistisch" opplakte.
'Uitgepraat ben je.
'Wie herinnert zich niet het intervieuw
met de Sjah van Iran voor de Neder
landse TV toen Amnesty een kampanje
begonnen was onder andere tegen mar
telingen door de Iraanse geheime
dienst, de Savak. Onmiddellijk werd
verklaard dat er alleen terroristen wa
ren gearresteerd. Amnesty werd voor
de zoveelste keer „kommunistisch"
verklaard. Politieke gevangenen kwa
men er niet voor. Amnesty vertelde
louter leugens!
Maar zie het getij keerde en wat bleek?
Dat het land wemelde van de gevange
nissen van de Savak, waar mensen op
de meest beestachtige wijze werden
^gemarteld. De informatie van Am
nesty International bleek wel degelijk
toetrouwbaar te zijn geweest.
pe kracht van Amnesty zit voor een
toelangrijk deel in de volstrekt be
trouwbare rapporten, waarin geen
richting wordt gekozen, maar getracht
wordt de feiten en dan ook de feiten
alleen voor zichzelf te laten spreken.
Amnesty is niet voor niets officieel
torkend door de Verenigde Naties, de
Unesco en de Raad van Europa. De
Organisatie treedt daar op als advi
seur. Verder werkt Amnesty samen
met de Inter-Amerikaanse kommissie
'voor Mensenrechten en heeft zij de
Positie van waarnemer bij de organisa
tie van Afrikaanse eenheid.
R
2ouden deze organisaties Amnesty In
ternational in hun midden opnemen als
Amnesty partijdig was? Deze instel
lingen zouden weinig gebaat zijn met
Partijdige raadgevers.
Alleen een neutrale, onpartijdige
organisatie kan hier werk doen. Nie
mand behoeft in Amnesty een vijand te
zien, integendeel, juist een onbevoor
oordeeld gesprekspartner die duidelijk
haar mening zal zeggen, niet vijandig
en niet „gekleurd". Waarom dan tóch
dit linkse etiket? Er zijn eigenlijk geen
reële argumenten om dat linkse beeld
overeind te houden.
Sommige mensen ervaren de werkwij
ze van Amnesty als wat zij dan „links"
noemen. Pamfletten uitdelen; met een
spandoek lopen, het feit dat Amnesty
zogenaamde „werkgroepen" heeft.
Het ophangen van posters en meer van
deze aktiviteiten worden als zodanig
aangemerkt. Aktiegroepen worden
vaak zonder meer als „links" ervaren,
zonder meer gewoon vanwege de
naam. Als je aktie voert dan ben je
links. Als je protësteert tegen de daden
van het gezag, ook al is dat in het
buitenland, ook al zijn die daden mens
onwaardig, dan handel je links, zo
veronderstelt men.
Laat het toch eens en voor altijd
duidelijk zijn dat het voor Amnesty
International het einde zou betekenen
als de organisatie partij koos. Het werk
voor de mensenrechten, je mening te
kunnen zeggen, je overtuiging in vrij
heid te kunnen uitdragen, je gods
dienst zonder beperkingen te kunnen
belijden, gerespekteerd te worden als
vrij mens, heeft niets te maken met
links of rechts of wat voor kleur dan
ook. Het staat daar los van. Het gaat
daar bovenuit. Dit werk moet door
eenieder goedwillend mens vanuit zijn
eigen achtergrond gedaan kunnen wor
den, waar ook ter wereld, zonder te
worden opgehangen aan een bepaalde
kleur of richting.
A. Elderenbosch
Vorige week werd gedurende twee
dagen het zwaar wegvervoer gecon
troleerd. Op de Amersfoortsestraat
werden in totaal 82 vrachtwagens aan
gehouden die vervolgens op de rolbaan
van het vliegveld Soesterberg werden
nagezien.
51 Voertuigen waren geheel in orde; 16
auto's werden tijdelijk uit het verkeer
genomen, waarbij zes waarvan de
registratiebewijzen ontbraken. Er
werden 22 processen-verbaal opge
maakt voor gebreken als onberemd
wiel, overbelading, gebroken veer-
bladen, losse veerstroppen, losse wiel-
bouten, gescheurde balken, te lange
ladingen defect stoplicht.
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★■Ar*
De meest populaire camera van de jaren '80 is de spiegelreflex. Ook in ons
land zijn er tegen de 900.000 van deze camera's in gebruik. Oorzaak van
deze, nog steeds groeiende, populariteit is o.a. het feit dat de spiegelreflex
camera het gebruik van verwisselbare objectieven mogelijk maakt, waardoor
de creatieve mogelijkheden van de fotograaf aanzienlijk uitgebreid worden.
1»t» Mnklio»
?.R'133
fW-bo. r.s/t
/feoTèfc aëkfcOf S.eW» mm
MINOLTA'S 10.000.000ste FOTO
OBJECTIEF.
Kortgeleden verliet bij Minolta Ja
pan het 10.000.000ste verwisselba
re objectief de fabriek. Dit tien mil-
joense objectief werd, in een korte
plechtigheid, symbolisch overhan
digd aan de verkoopdirekteur van
Minolta Nederland,, de heer C.N.
Veldhuyzen van Zanten, door de
heer N. Fujiyoshi.
diging van optisch glas gebeurt bij
Minolta Japan met de modernste
apparatuur.
GEHEEL EIGEN CONSTRUKTIE
VAN LENZEN.
In tegenstelling tot vele andere ca
mera-fabrikanten, vervaardigt Mi
nolta de objectieven geheel zelf. De
lens immers is het oog van elke ca
mera!
Men beoordeelt de kwaliteit van
een opname nu eenmaal vooral op
de scherpte!
SPECIALE COATING
Elke foto-amateur is de gekleurde
gloed van de zgn. coating op zijn
lens wel eens opgevallen. De coa
ting zorgt voor een optimale door
laatbaarheid van het licht en geeft
een betere briljance en kleurweer-
gave.
Minolta startte reeds in 1946 met
dit procédé en men was daarmee
pionier op dit terrein.
De "achromatische coating" van de
Minolta objectieven houdt tegen
woordig in dat, afhankelijk van de
specifieke eisen van elk lensdeel af
zonderlijk, één of meer microsko-
pisch dunne coatingslaagjes, van
de meest geavanceerde samenstel
ling, op de lens worden aange
bracht.
Minolta vervaardigt meer dat 40
verschillende objectieven, speciaal
voor het uitgebreide assortiment
Minolta spiegelreflexcamera's.
KOMPUTER-TECHNIEK.
Het berekenen van een modern ca
mera-objectief geschiedt uitsluitend
door de komputer. Ook de vervaar-
Ondanks de voortdurende stijging van de benzineprijs blijft de auto het meest
gebruikte vervoermiddel van Europa. In 1978 telde het wagenpark van de
Gemeenschap bijna 80 miljoen motorvoertuigen. Natuurlijk verschilt de situatie
per Lid-Staat Zo zijn er in Luxemburg bijna 400 auto's per 1.000 inwoners,
terwijl Ierland slechts 195 en Griekenland maar 80 auto's per 1.000 inwoners telt.
Desondanks is de auto-industrie een van de traditionele pijlers van de Europese
economie.
In de sector van de auto-industrie zijn
circa twee miljoen mensen werkzaam.
Tellen we de aanverwante sectoren
mee, dan komen daar nog eens zes
miljoen werknemers bij. In de uitvoer
van industriële produkten van de di
verse Lid-Staten varieert het aandeel
van de auto tussen de 8 en 12%. De
export van auto's levert dus aanzien
lijke deviezen en inkomsten op.
De auto-industrie bevindt zich momen
teel in een ernstige crisis. Vele auto-
fabrieken moeten hun poorten sluiten
en hun werknemers op straat zetten.
Dit is met name het geval in Italië en
Groot-Brittanië. Voor deze crisis zijn
talloze oorzaken aan te wijzen: de
opmars van de Japanse auto, de eco
nomische recessie waaronder alle in
dustrielanden gebukt gaan en die leidt
tot daling van de vraag, bepaalde
structurele factoren als de versplinte
ring van de Europese industrieën, enz.
De situatie van de auto-industrie is
rechtstreeks van invloed op vele ande
re bedrijfssectoren. Zo gebruik de
auto-industrie bijvoorbeeld 20% van de
totale staalproduktie van de Gemeen
schap. Als Europa minder auto's pro
duceert, dan komt ook zijn staalin
dustrie voor grotere moeilijkheden te
staan.
De economische en monetaire com
missie van het Europees Parlement
heeft onlangs een rapport uitgebracht
waarin zij uitvoerig ingaat op de huidi
ge problemen van de Europese auto
industrie. Wat betreft de daling van de
vraag wijst de commissie er bijvoor
beeld op dat de produktie van perso
nenauto's van 11,5 miljoen in 1973 tot
9,3 miljoen voertuigen in 1975 is terug
gevallen.
Desondanks is de automarkt nog lang
niet verzadigd. Deskundigen menen
dat het aantal gezinnen met meer dan
één auto zal toenemen. Bovendien zou
de technologische vooruitgang en met
name de spectaculaire successen op
het gebied van energiebesparende
technieken ertoe kunnen leiden dat
modellen sneller verouderd raken dan
vroeger. Hierdoor zullen de mensen
eerder geneigd zijn een nieuwe auto te
kopen.
In het rapport komt ook de versplin
tering van de Europese auto-industrie
aan de orde. De Gemeenschap telt
maar liefst 12 grote autofabrikanten en
bijna 300 fabrikanten van auto-onder
delen, terwijl de Verenigde Staten
maar 3 belangrijke autofabrikanten
hebben en 30 fabrikanten van onderde
len.
De nationale au tof abrieken spelen op
hun feigen markt een belangrijke rol,
maar in de andere landen van de
Gemeenschap hebben zij maar weinig
houvast. Het is dan ook noodzakelijk
om de auto-industrie door middel van
een massaproduktie op de omvang van
de Europese markt af te stemmen.
Deze herstructurering zal echter niet
gemakkelijk zijn, vooral omdat de
Europeanen uiteenlopende voorkeur
aan de dag leggen. Zo rijden Italianen
en in mindere mate ook de Fransen het
liefst in een kleine auto. De Engelsen
houden meer van grote auto's en de
Duitsers hebben een voorliefde voor
sportwagens. Het zal dus moeilijk zijn
om aan al deze wensen tegemoet te
komen.
Daarnaast is het noodzakelijk om de
produktiviteit op te voeren door de
machines te moderniseren. In Japan
produceert één fabrieksarbeider jaar
lijks 45 auto's, terwijl zijn Europese
collega maar 12 auto's per jaar maakt.
De opmars van de Japanse auto kan
niet alleen worden toegeschreven aan
de verschillen in produktiviteit. Er zijn
nog andere factoren die de Japanse
auto goedkoop maken: de lagere lonen
ep sociale lasten, onderwaardering
van de Yen, enz. Omdat het groei
percentage van de Japanse produktie
de binnenlandse vraag ver over
schrijdt, stijgt de export bovendien
voortdurend. In dit verband wijzen we
op het enorme verschil dat er bestaat
tussen de uitvoer van Japanse auto's
naar de Gemeenschap en de uitvoer
van Europese auto's naar Japan: deze
verhouding is 50 op 1 en zal dit jaar
waarschijnlijk 80 op 1 bedragen.
Iedereen is het erover eens dat er
beslist iets aan dit verschil moet wor
den gedaan, maar niemand wil daarbij
overgaan tot protectionistische maat
regelen. Maar als de Europese auto
riteiten niet in staat zijn de Japanners
ertoe te bewegen hun export te be
perken, dan zal de Gemeenschap ge
noodzaakt zijn de invoer tijdelijk aan
banden te leggen.
De economische en monetaire commis
sie van het Europees Parlement ver
zoekt de Europese Commissie ook de
research te bevorderen, de samen
werking tussen de bedrijven te verste
vigen en hen tot automatisering aan te
zetten. Tenslotte wil zij dat de Com
missie betere verkeersvoorzieningen
treft, vooral in de grote steden.
In een wereld die geteisterd wordt door bloedige confrontaties en waar moord,
mishandeling en vrijheidsberovingen helaas schering en inslag zijn, blijft
Europa een oase van rust, vrede en democratie. Natuurlijk blijft ook in Europa
een zekere waakzaamheid geboden en zijn er nog heel wat zaken voor verbe
tering vatbaar, maar over het geheel genomen kan niemand ontkennen dat de
Europeanen een bevoorrechte positie innemen. Churchill heeft eens gezegd:
„De democratie is een verfoeilijk systeem, maar het minst slechte van alle".
den moesten uit vier mogelijkheden
Betekent dit nu dat de onderdanen van
de Europese Gemeenschap tevreden
zijn met hun politieke bestel en de
manier waarop hun instellingen func
tioneren? Om dit te weten te komen
heeft de Europese Commissie onlangs
een enquête gehouden onder 10.000
Europeanen uit de tien Lid-Staten. De
resultaten hiervan zijn op zijn minst
uiteenlopend te noemen.
Gemiddeld zijn er in de Gemeenschap
iets meer mensen ontevreden (48% dan
tevreden (46%) met het democratisch
bestel van hun land. In drie landen ligt
het aantal tevreden mensen duidelijk
hoger dan het gemiddeldeLuxemburg
(76%), Duitsland (73%) en Denemar
ken (60%). In drie andere landen
echter hebben de ontevreden mensen
veruit de overhand: België (51% onte
vredenen), Frankrijk (52%) en vooral
Italië (77%). Griekenland telt aardig
wat tevreden mensen en ligt daarmee
tussen Denemarken en het Verenigd
Koninkrijk in.
Een andere enquêtevraag ging over de
maatschappelijke doelstellingen die
volgens de ondervraagde personen
voorrang verdienen. De ondervraag-
twee doelstellingen kiezen die in hun
ogen het belangrijkst waren. Twee van
deze doelstellingen zijn nogal „mate
rialistisch" „handhaving van de orde
in het land" en bestrijding van de
inflatie". De twee andere mogelijkhe
den liggen eerder in het vlak van de
persoonlijke ontplooiing: „vrijheid van
meningsuiting" en „meer inspraak bij
regeringsbesluiten". Hoewel in iedere
Lid-Staat de meeste ondervraagden de
voorkeur geven aan de bestrijding van
de inflatie en de handhaving van de
openbare orde, bestaan er tussen de
landen onderling toch enige verschil
len. De Belgen, Grieken, Ieren en
Fransen vinden de bestrijding van de
inflatie het belangrijkst, terwijl de
Italianen, Duitsers en Denen liever
willen dat de orde wordt gehandhaafd.
In het Verenigd Koninkrijk, Ierland,
Nederland en Luxemburg wordt meer
waarde gehecht aan politieke inspraak
dan in de andere landen. Van de
ondervraagde Europeanen beschou
wen de Denen, Nederlanders, Fransen
en Belgen de vrijheid van menings
uiting als het hoogste goed.
De laatste jaren groeit de „betere" amateurfotografie geweldig, wanneer we dit
mogen afleiden uit het aantal nieuw verkochte kleinbeeldcamera's. Deze
camera's geven de mogelijkheid om kwalitatief uitstekend werk te maken, maar
vooral ook de mogelijkheid om de fotografie naar eigen visie en creativiteit te
bedrijven. Bovendien fotograferen de amateurs vrijwel uitsluitend in kleur,
hetzij kleurenfoto's hetzij kleurendia's.
De foto-amateurs blijken ook zeer gro
te belangstelling te hebben om het
fotografische procédé van het begin tot
het einde in eigen hand te willen
houden.
In vergelijking met het buitenland
vindt men in Nederland de meeste
amateur-donkere-kamers, kortweg
doka's
Tot enkele jaren geleden werd het
vergroten-in-kleur nog door slechts
practische tips
voor fotografen
in de vorm van
een foto-drieluik
Ook al wonen we - volgens Wim Sonneveld - in "betonnen
dozen" en regeert de televisie als een verlicht despoot... we staan
nog altijd in verbinding met de natuur. Zeker in de weken, dat de
lente door begint te breken. Vroeger werd dat vooral duidelijk
door de "grote schoonmaak", die vele huisgezinnen teisterde. Nu
merk je het aan het verlangen om er eens lekker op uit te trekken,
dat je bij veel mensen kunt signaleren. De één wil met vacantie
naar een zonnig eiland of wil er een lang weekend op uit. Je hebt
ook mensen, die het op een wat rustiger maar niet minder aantrek
kelijke manier doen: ze pakken de foto-camera en proberen die
wereld vol lentesignalen in boeiende foto's te vangen.
Ja maar, zegt u nu misschien, waar vind ik die
voorjaarsmotieven? Toerend langs de drukke
wegen van ons land zie je niet veel van de lente.
Daarom de eerste raad: pak als het kan de fiets.
Of ga wandelen in de vrije natuur. En zelfs met de
auto kunt u ze vinden als u de stille landweggetjes
kiest. De foto's die hierboven de lente in beeld
brengen, zijn gemaakt niet ver van de grootste
stad van Nederland; wat u er voor nodig hebt is:
een open oog en een schietklare camera.
En een beetje geluk om zo'n jonge zwanenfamilie
te ontdekken en op het goede moment in beeld te
krijgen. Pas in zo'n geval op, dat u het niet met
Moeder Zwaan aan de stok krijgt. Voor de bloe
semfoto kozen we voor zo'n enkel bloemetje, dat
mooier is dan een paar duizend tegelijk, die op de
foto vaak wat massaal overkomen. De jonge
meisjes en de oude boerderij... ook zij vormen
een stukje van de lente, dat de moeite waard is om
er in deze weken met de camera aandacht aan te
geven.
zeer weinig amateurs bedreven. Deze
techniek had het stigma zeer moeilijk
te zijn. De industrie deed driftig mee
aan dit imago door uiterst nauwe ver
werkingstoleranties te publiceren.
Langzamerhand is de kleurenfoto
grafie „volwassen" geworden en heeft
de moeilijke voorschriften kunnen la
ten vallen. Het gevolg hiervan is dat
thans reeds een grote groep doka
amateurs het vergroten in kleur zelf
ter hand heeft genomen. Maar nog gro
ter is de groep die er aan zou willen
beginnen. Voor hen is het juist zo
aardig dat er ontwikkelmethoden zijn
gekomen waarvoor men eigenlijk geen
doka meer nodig heeft, alleen een
donkere plaats voor het vergrotings
apparaat, voor het belichten van het
papier. Alle andere handelingen kun
nen bij gewoon licht geschieden.
Dat de belangstelling voor deze hobby
geweldig groot is blijkt ook uit het
aantal boeken dat over dit onderwerp
wordt verkocht en de overweldigende
reacties op de televisiecursus. Toch
blijft er voor veel mensen een kleine
drempel: Men kan zo gemakkelijk iets
op papier schrijven, maar het uitvoe
ren in de praktijk zou wel eens geheel
anders kunnen uitvallen. Voor deze
mensen bestaat er nu een extra moge
lijkheid om kennis te maken met het
zelf kleur-vergroten.
In samenwerking met Kodak en Phi
lips gaat een groot aantal geroutineer
de hobbyisten het land in om in zalen
aan hun mede-amateurs te tonen hoe
eenvoudig het maken van een kleur-
vergroting in feite is.
Om het bewijs compleet te maken
kunnen de bezoekers een meegebracht
kleurennegatief of -dia ter onmiddel
lijke vergroting aanbieden.
Zo'n grote demonstratie is een eerste
kennismaking. Voor degenen die een
meer individuele instructie zouden wil
len hebben, bestaat de mogelijkheid
deze te krijgen bij een groot aantal
fotohandelaren in het land.
Deze hebben in hun winkel een instruc
tieruimte waar alweer de ervaren
amateur de pas beginnende op weg
gaat helpen.
Voor meer informatie kan men bij de
fotohandel terecht.
