Soest heeft er vanaf morgen
70 bedden bij
„Pamukkale"
een Turks eethuisje
aan de F.C. Kuyperstraat
Gehannes...
Rondje
Soest
Heropening Hotel „Het Witte Huis
Huizenveiling
98
69
25
75
ie
98
98
Vaderdag
Terreur
inde huiskamer
B enWop stap
9
Soester Courant van woensdag 23 juni 1982
9
Hotel/Motel-Restaurant-Café „Het
is weer een naar het zich zo
dat De heer Kazim Cakir (uiterst
een Turks koffiehuis
door Arie Wandelaar
toch vrijwillig. Hun reisdoel is het
plaatsje Titusville in de Amerikaanse
staat Florida. Namens de gemeente,
U en Arie dus, gaan ze er vriend
schapsbanden aanknopen en proberen
retourtjes voor Soestenaren en bewo
ners van Titusville te organiseren. Tot
die conclusie komt Arie wanneer hij
leest dat de kosten van vervoer van
burgemeester mr. Paul Scholten en
wethouder drs. Günter Plomp door een
Amerikaanse luchtvaartmaatschappij
worden betaald.
Aangezien evenals hier ook in Amerika
de kost voor de baat uitsnelt rekent
de Amerikaanse luchtvaartmaat
schappij er op Soesters en Amerikanen
te vervoeren wanneer het tot een
uitwisseling van beide gemeenten
zou gaan komen. En nou niet gaan zeu
ren dat zo'n grap de gemeenschap geld
gaat kosten, want dan zit u er naast.
Dat laatste heeft het gemeentebestuur
tenminste ontkend voor de Soester am
bassadeurs naar de Verenigde Staten
afreisden. Ook niet veronderstellen
dat het hier om een snoepreisje gaat,
want opnieuw zal het gemeentebestuur
u op de vingers tikken. Die twee ko
men daar in Titusville tijd te kort. Van
gemeente-voorlichter van Os hebben
ze een 25-tal dia's van de mooiste
plekjes in Soest meegekregen. Reken
er op dat ze in Titusville de uren af
tellen om die te mogen zien. Letter
lijk aan alles is in Soest gedacht. Het
gemeentebestuur van Titusville ont
vangt een glas in lood uitvoering van
het Soester gemeentewapen (schijnt
ook tegenwoordig gratis te worden ver
vaardigd) en worden overspoeld met
informatiemappen over Soest (kosten
evenmin iets). Trouwens heel Soest is
deze burgemeester en wethouder
eeuwig dank verschuldigd voor het feit
dat ze Voor deze goodwillreis hun va
kantie-dagen hebben aangesproken.
Dat moest wel, anders zou het, omge
rekend in arbeidsuren, toch nog een
fiks bedrag gaan kosten. Het tijdstip
om tot uitwisseling van bewoners van
beide gemeenten te komen had niet
beter gekozen kunnen worden. Niet
zeuren over inleveren en bezuinigen,
een retourtje Soest - Titusville een
verblijf van pakweg veertien dagen is
er voor de gewone man al voor een
bedrag van rond tweeduizend gul
den. Trouwens wat je daar te zien
krijgt is ook niet mis. Het schijnt
uniek te zijn.
Zo staat er op het programma een be
zoek aan een luchtmachtbasis (kom
daar in Soest eens om), een bezoek
aan dolfijnen (daar moet je bij ons
toch voor naar Harderwijk), terwijl
ook Cape Canaveral in de buurt ligt.
Heel attent vindt Arie het gebaar van
de gastheren hun Soester gasten ook
een bezoek te laten brengen aan Dis-
neyland. Zo zien wij maar weer dat
sprookjes toch bestaan. Alleen Arie ge
looft er niet in.
Zeker niet wanneer ze geen geld kos
ten.
ARIE.
derlandsch-indiërs kwamen naar Ne
derland en moesten worden opgevan
gen. Het betreffende Ministerie in Den
Haag zocht overal naar passende ruim
te en kwam ook bij de heer Van Kam
pen terecht. Deze besloot zich mee in
te zetten voor het huisvestingspro
bleem en verhuurde het hotel aan de
regering.
Daarmee kwam de funktie van hotel
wat in het gedrang. Men kon er welis
waar terecht, maar langzaam maar
zeker veranderde Het Witte Huis in
een pension voor repatrianten. In 1965
zette Pa Van Kampen een punt achter
het hotelbedrijf en toog aan het ver
bouwen. Breidde uit, en kon zodoende
van 60 naar 220 bedden uitgroeien.
Een repatriant, weet broer PH nog,
bleef al of niet met gezin, gemiddeld
drie jaar bij ons. Daarna verhuisde
men, meestal naar de plaats waar men
werk had gevonden.
Na de Indië-organisatie kwam voor
korte tijd eenzelfde probleem op ons
af vanuit Nieuw Guinea.
Ook deze Nederlanders hebben gerui
me tijd in Het Witte Huis gewoond.
We hadden inmiddels grote ervaring
gekregen met het verzorgen van homo
gene groepen.
De gebouwen en de keuken waren
daarop goed ingericht.
Begin 1970 kwam aan de repatrianten
zaken een einde.
Buitenlandse werknemers
Het lag een beetje voor de hand dat
Pa Van Kampen geconfronteerd
bleef met groepen mensen, omdat hij
daar nu eenmaal veel ervaring mee
had opgedaan. Ons land kende inmid
dels de Turken als werknemers en be
drijven die hen in dienst namen, zoch
ten vaak ook naar onderkomens.
Zo ook de metaalwarenfabriek Poly-
norm in Bunschoten. Het bedrijf sloot
een contract af met Het Witte Huis
Voor 80 plaatsen.
„Het Witte Huis" paste zich snel aan,
zorgde zelfs voor Turkse koks en ie
dereen kreeg volop service voor wat be
treft slapen en eten en drinken volgens
Turks recept. Een ontbijt, lunch of di
ner was steeds op tijd te verkrijgen,
terwijl het zelfs mogelijk was het eten
Daa's ok waat! Kriege de aam-
tenoare op ut gemeengtehuus
geejn koffie meer of ze motte
zelluf goan betoale veur de
consumptie. Vaan Oarie Waan-
deloar hek eheurd daattut de
gemeengte f 9000,- per joar
scheelt. En daan is ter nog niet
eejns uuttekomme of ze d'r
wel an edaacht hebbe, daajje
licht aamtenoare het die zwaar
te koffie drinke. Ok hejje men-
se die geejn suker in d'r baak-
kie leut wille.
Ajje daat zo bekiekt, kaajje
nog un hoop verschil anbrenge
in de berekeninge vaan de toa-
rieve.
En daat zellufde gevaal hejje
's middaags met de thee. D'r
legt dus nog un zooi waark te
waachte op financieele zoake.
Binnekort kriege de aamte
noare ok un begroting ange-
boje veur 't gebruuk vaan de
toilette. De aafdeling woater-
schaappe het uutterekend daat
doar ok nog wel waat te hoale
vaalt.
As de gebrukers thuus effe
goanveur daazze noar 't waark
vertrekke, kaan daat per joar
ok nog un end schele. Op ut
toïletpaappier kaajje zo maak-
keluk kilometers uutspoare.
Veur noödgevaalle komme
d'r kilometertellers op de aaf-
rolaapperoate.
Noatuurluk wel effe in de goate
houwe daatter un hoop ver
schil in daat soort maaterioal
zit.
Op Soest hewwe nog naargus
paarkeermeters. Ajje noeng us
effe aachter ut V.V.V.-huusje
goat kieke, daan zie je doaro
aaltied un heul woagepaark
stoan. Zouw ut niet an te be-
vele weze om doar moar us
vaan die aapperoate op te rich-
te?
Ajje 't ming vroagt, daan mok
zegge, daa'k ut ok niet in de
hoak vin daajje veur je woage
aaltied ut zellufde mot betoale.
De eejne aamtenoar komt met
un grote slee en de aangder
met un mini, za'k moar zegge.
Doar kaan maakkeluk ééjn
meter verschil in zitte. Op un
eund betoal je toch ok wege-
belaasting noar 't gewicht
vaan de auto. Dus hiero klopt
ok iets weer niet. Doar mot
nódig ingegrepe worre.
Maanne vaan't gemeengte
huus, loop aallus nog us goed
noa. En houwt ter ok rekening
mee daajje veur aalle aappaar-
te beraakke dezelfde moat-
regele neemt, aangders krieje
weer herrie met de diskrimi-
noatieklup.
HANNES VAN DE NENG
Ten overstaan van de Notarissen
M. H. A. van Veeren en Mr. H. H.
Elferink te Soest, werd dinsdagavond
in gebouw „De Rank" publiek ver
kocht, zulks ingevolge artikel 1223
van het Burgerlijk wetboek
de winkel met bovenwoning, schuur
en erf, staande aan het Nieuwerhoek-
plein no. 7 te Soest, groot 3.80 are.
Het perceel, dat verhuurd, is werd in
gezet op 148.000,- door de heer J.
Smeeing te Soest en afgemijnd met
22.000,- door de heer Den Hartog te
Eemnes.
De verkoop van de twee andere per
celen, zijnde de villa aan de Soester-
bergsestraat 150 te Soest en het woon
huis aan de Jan de Rooystraat 10 te
Soest, waren inmiddels door onder
linge schikking verkocht.
vicht
i
vooral bekend om de „Soos" die er
hoogtijdagen beleefde.
Sociëteit,De Soester Kring'
Pa nam de zaak in 1942 van Oma over.
Hij liet de sigaren de sigaren en stort
te zich van de vroege morgen tot de
late avond in het Horecaleven. Het
ging hem uitstekend af. Het heeft Pa
niet altijd meegezeten.
Want wat doe je er nou aan als de
Duitsers denken dat iemand opzettelijk
een telefoonlijn doorsnijdt - en dat was
écht niet waar hoor, die lijn werd per
ongeluk kapot gereden - en dan als
represaillemaatregel je Café-restau
rant opblazen.
Eén knal en de hele zaak was één gi
gantische puinhoop. Ze pikten en pas
sant ook nog even de boerderij van
Kok mee aan de Lange Brinkweg.
Ook weg! Zo ging dat. Pa zat zonder.
Er zijn nog wel plannen geweest na
de oorlog om er weer een horecabe
drijf neer te zetten, maar dat is toch
uiteindelijk niet gebeurd.
En als je me nou vraagt wat Pa nou
precies is gaan doen tussen die knal
en het jaar 1952 toen hij hier aan de
Birkstraat als zetbaas begon in het
Café-Restaurant-Hotel, dat toen nog
„Kamplust heette, dan weet ik het
eigenlijk niet.
Jammer genoeg is Pa in 1978 overle
den. Het zou toch prima geweest zijn
als hij- nu eens kon zien wat er van
zijn bedrijf van toen, is geworden.
We weten zeker dat hij er geweldig
trots op zou zijn. Dat zijn wij trouwens
ook, dat mag je er gerust bij schrij
ven!"
De gebroeders Van Kampen praten
met veel respect over vroeger. Over
vader, over moeder die nog steeds ge
heel zelfstandig op Soestdijk woont.
„Ze heeft de allereerste Indische re
patriant in huis. De man is nu onge
veer 82 en woont al dertig jaar in Soest.
Zo snel gaat de tijd".
Indië en Nieuw-Guinea
Het Witte Huis staat bij velen bekend
als een pension voor buitenlanders, voor
wat het wat recenter verleden betreft.
Daarvóór bood het onderdak aan uit
Indië terugkerende Nederlanders.
De tijd van de Indische repatrianten
ligt toch eigenlijk nog vers in het ge
heugen, ook al moeten we ervoor te
rug naar de jaren '50.
De heer Van Kampen kocht in 1953
de uitspanning „Kamplust" op van
de heren Hommersom en Vermolen.
Hommersom was de bekende kermis
exploitant, (vooral draaimolens) die
de terreinen om het pand inrichtte als
winterstalling en als uitspanning.
„Kamplust" stond in die tijd bekend
als speeltuin, maar ook de dansavon
den op de zaterdagen en zondagen
stonden in Soest hoog genoteerd.
De oudste broer van Kampen weet het
zich nog het best te herinneren. „We
waren, mijn broer en ik, op het mo
ment dat Pa de zaak kocht, 5 en 11
jaar. We hebben altijd met het bedrijf
meegeleefd. Geloof me, ik kon nog niet
lezen, maar het verschil tussen een
flessie prik en een pijpje bier hoefde
niemand me uit te leggen"
Van Kampen Sr. dreef zijn hotel „Het
Witte Huis" (hij had de naam „Kamp
lust" laten vallen) en op een warme
zondagmiddag de naam „Het Witte
Huis" bedacht) - tot 1955 als open
bare gelegenheid.
Toen kwam Indië in beeld. Vele Ne-
Dit stukje gaat, bij wijze van hoge uit
zondering, geheel over Arie zelf. Het
handelt over zondag 20 juni j.1., uitge
roepen tot vaderdag 1982. Arie's va
der zaliger hield het er zijn lange le
ven op dat zo'n dag volslagen onzin
was. Nonsens noemde hij het. Dat
hield hij vol tot het ogenblik dat zijn
tot volwassenheid uitgegroeide kin
derschaar, met aanhang, hem ieder
jaar op de dag zelf van zijn ongelijk
kwamen overtuigen. Dozen sigaren en
flessen drank waren de voorspelbare
geschenken die wij bij hem achterlie
ten. Hij moet er intens gelukkig mee
zijn geweest. Wanneer wij een jaar la
der voor die gelegenheid weer bij hem
op bezoek kwamen dan kon het ge
beuren dat de sigaren nog niet in rook
waren opgegaan en de Oude Bols
de Remy Martin een jaartje ouder wa
ren geworden. Toen hij op hoge leef
tijd bij „de baas" boven werd geroe
pen liet hij ons een kast vol sigaren
en alcoholische versnaperingen na.
De oogst van zijn verjaardag, Sinter-
Waas, Kerstmis en vaderdag. La
ter hoorden wij dat hij onze geschen
ken vol trots aan zijn broers en kaart-
vrienden liet zien. Kijken mocht, aan
komen niet. Wat moeten die tastbare
Presentjes van zijn jongens hem dier
baar zijn geweest.
Dat was toen.
Eerlijk gezegd is er In 1982, wat va
derdag betreft, niet zo gek veel ver
anderd. In de dagen die er aan voor
afgaan vindt Arie het ook maar alle
maal flauwekul. Regelmatig mompelt
hij dat het een Instelling is die door
kwieke middenstanders uitgevonden
werd met als doel de omzet te ver
hogen. Intussen informeert hij toch
bij Marie of zij nog iets van de kinde
ren gehoord heeft. Die speelt haar rol
in zulke situaties voortreffelijk en wil
dan van Arie weten wat de bedoeling
van de vraag is. Hoewel Arie blijft
volhouden dat vaderdag hem absoluut
niets zegt gaat hij van de veronder
stelling uit dat anderen, zijn kinderen
en kleinkinderen bijvoorbeeld, daar
anders over denken.
Een veronderstelling die ook dit jaar
weer voortreffelijk bleek te kloppen.
Arie had er bij wijze van spreken de
klok op gelijk kunnen zetten. Marie
trouwens ook. Daags tevoren had zij
haar maatregelen genomen en een
cake gebakken waarvoor Arie des
noods in de nacht uit zijn bed wil ko
men om er van te smullen.
Vaderdag nonsens? Vergeet het maar.
De met roomboter gefabriceerde
cake werd een dag later door een huis
vol soldaat gemaakt. Tot Arie's grote
verrassing wilde en kon iedereen bij
de warme maaltijd mee aan tafel
schuiven en werd 20 juni een dag
waarmee Arie weer 364 dagen vooruit
kan. De desbetreffende winkeliers
kunnen eveneens tevreden over Arie's
kinderen zijn. Wat hebben ze in de bus
geblazen.
Prachtig nieuwe fietstassen, die Arie
in staat stellen het dagelijks voedsel
per twee-wieler binnen te halen, een
dunne blauwgekleurde trui voor zo
merse dagen, sigaretten (tot groot on
genoegen van Marie) en een sigaret
tenpijpje waarvan de leverancier
heeft beweerd dat het roken van siga
retten daarmee minder slecht zou zijn.
Zolang Arie zijn wekelijkse stukjes
aan u kwijt kan levert de man met
zijn bewering zijn gelijk. En stel nu
eens dat de pijpenleverancier ongelijk
heeft?
Met die mogelijkheid houdt Arie ook
rekening.
Dan is de dag in aantocht dat Arie
zijn Marie voor eens en voor altijd
zal beloven het roken te staken, want
als hij 't voor het zeggen heeft wil
hij na zondag nog heel wat vaderda
gen beleven.
Arie, die doorgaans wel iets anders
aan zijn hoofd heeft dan onbescheiden
blikken in voorbijgaande huiskamers
te werpen, is deze week van deze goe
de gewoonte afgestapt. En natuurlijk
wilt u het waarom daarvan weten.
Nou kijk, dat zit zo. Volgens Marie
wordt een groot deel van Europa in
deze weken geteisterd door de repor
tages van de wereldkampioenschap
pen voetbal die er op de televisie te
zien zijn. Toen Arie eerder deze week
voor Kameroen inplaats van een speel
film koos gewaagde lij zelfs van huis-
kamerterreur. Arie heeft getracht
haar uitspraak met welgekozen en wel
overwogen woorden te bestrijden,
maar kwam er niet ver mee. Zoge
zegd geen voetbal)been aan de grond.
Hij kreeg het verzoek tijdens de rust
van de voetbalwedstrijd de hond uit
te laten en zich er van te overtuigen
dat heel Soest uit voetbalgekken be
staat. Eerlijk gezegd heeft Arie daar
voor niet ver hoeven lopen. Van de
veertig woningen die onze huizenrij
telt werden 37 huiskamers, in vele ge
vallen vergezeld door koffie en pils,
verlicht door de uitstraling van het al
ziende blauwe oog. Liggend, zittend of
onderuitgezakt werd Koning Voetbal
binnengehaald. In geen van de huiska
mers ook maar iemand van het vrou
welijk geslacht te ontdekken. Toen de
hond gedaan had wat van haar mocht
worden verwacht (wat kan zoiets lang
duren wanneer er voetbal op de buis
is) wilde Marie van Arie weten wat hij
er wel van dacht.
Arie kon slechts bevestigen dat er in
Soest mensen wonen die af en toe wel
eens belangstelling voor voetbal heb
ben. Dit antwoord lokte een reactie
uit die Arie buitengewoon van pas
kwam. Met de hond opnieuw als ge
zelschap stapte Marie het schemer
duister in, Arie alleen met zijn tele
visie ongestoord achterlatend, tenein
de zich zelf van de kijkdichtheid te
overtuigen. Op het moment dat de
scheidsrechter ergens in Spanje floot
keerde ze terug. Haar diagnose luidde
dat alle mannen stapelgek van voetbal
len zijn en alleen maar van zichzelf
houden. Beste mensen tegen deze
laatste uitspraak is Arie ten strijde ge
trokken. Misschien dat Arie's gelijkge
stemden iets aan zijn argumenten
hebben. Het is daarom dat hij ze hier
bij aanbiedt. Arie heeft betoogd dat
de wereldkampioenschappen voet
bal, in tegenstelling tot Dallas, slechts
eens in de vier jaar plaatsvinden. Een
argument dat doel trof, want Marie re
ageerde niet. Aangemoedigd door dit
sukses voegde Arie er aan toe dat
de W.K.-voetbal een zeer vredelievend
schouwspel is, hetgeen van Derrick,
Achter het Nieuws, de Commissaris
en andere programma's niet altijd ge
zegd kan worden. Arie had zijn verde
diging nog niet uitgesproken of een spe
lende inwoner uit Kameroen kreeg een
doodschop uitgereikt die zelfs de meest
fanatieke voetbalsupporter alleen al
bij het aanschouwen ervan door merg
en been moet zijn gegaan. Ook Marie
was het incident niet ontgaan. Fijntjes
merkte ze op dat Arie waarschijnlijk
naar het verkeerde programma zat te
kijken. Beste mensen wij zijn het die
avond, hetgeen zelden voorkomt, niet
eens geworden. Dat zal wat televisie
en voetballen betreft tot het eind van
de W.K. duren.
Uit gesprekken die Arie tijdens het
doen van boodschappen in winkels be
luisterde heeft hij kunnen opmaken dat
ook elders de huisgezinnen in Soest
in twee kampen zijn verdeeld: voor en
tegen. Als pleister op de wonde heeft
Arie vandaag, er staan vanavond
weer twee wedstrijden op het pro
gramma, een doos bonbons voor Ma
rie gekocht. Om d'r zoet te houden.
Hoelang dat medicijn werkt is niet te
zeggen. De doos is groot genoeg. Arie
hoopt 't er mee te redden alhoewel
er tussen vandaag en de finale nog heel
wat in Spanje te zien is.
Deze week zijn B. en W. de lucht in
gegaan. Anders dan van Speyk, maar
naar de fabriek te laten komen als
dat i.v.m. het werk niet anders kon.
„Het Witte Huis" raakte uitstekend
ingespeeld op het werken en leven van
haar gastarbeiders. Uit artikelen in de
krant was dan ook duidelijk te lezen
dat de Turken het er best naar hun zin
hadden.
Dat was vooral goed te merken, toen
er sprake was van opzegging van het
contract en er plannen werden ge
maakt om de groep te verplaatsen
naar andere woongebieden. De Turken
kwamen hier nogal tegen in opstand,
maar er kwam tóch verloop.
In 1975 verhuisden ze naar de dépen
dance van „Het Witte Huis", iets dich
ter op Soest aan en werd het hoofd
gebouw in orde gemaakt als opvang
centrum voor Surinamers.
Een nieuw, maar kort „Witte Huis"
tijdperk was aangebroken.
Het duurde tot 1977.
Bij Polynorm kwamen weer méér Tur
ken in dienst en het leek erop dat de
oude situatie in ere werd hersteld.
De tijden veranderden; het aantal gas
ten was niet meer dusdanig groot dat
van een rendabele exploitatie sprake
kon zijn en de gebroeders Van Kam
pen besloten in goed overleg met alle
betrokkenen een termijn vast te stel
len waarbinnen iedereen zou trachten
nieuwe huisvesting te vinden.
Voor de Van Kampens was de periode
waarin uitsluitend groepen van men
sen werden ondergebracht afgesloten.
Een nieuwe toekomst stond voor de
deur...
Bestemmingsplan
De grond waarop „Het Witte Huis"
staat is lange tijd onderdeel geweest
van wat in het bestemmingsplan heette
„agrarisch gebied". Het betekende
voor de exploitanten van het Pension,
c.q. Hotel, dat nimmer met vast
heid gerekend kon worden op een
horeca-vergunning voor langere duur.
Er bestond zelfs een clausule die erin
voorzag dat, gerëkend vanaf 1965, de
horecavergunning na 10 jaar kon wor
den ingetrokken en dat het gebouw in
de staat, waarin het ten tijde van het
verlenen van de vergunning verkeer
de, terug moest worden gebracht.
Er is gelukkig een nieuw bestemmings
plan gekomen en „Het Witte Huis"
ligt thans niet meer in zogeheten agra
risch gebied. Men kan er gerust op
zijn; „Het Witte Huis" kan zich tot
in lengte van dagen manifesteren als
Hotel/Motel, Café-Restaurant.
„Motel" is erbij gekomen. De auto is
niet meer weg te denken uit het he
dendaagse reizigersverkeer.
Niemand hoeft zich zorgen te maken
over parkeerruimte bij Het Witte Huis;
een prachtig aangelegd terrein biedt
meer dan voldoende mogelijkheden.
Daarom ook is het nieuwe hotel in
Soest zo bij uitstek geschikt voor meer
daagse vergaderingen. Er zijn twee za
len in he,t hoofdgebouw die desgewenst
tot één zaai kunnen worden omgeto
verd.
Bouwen
Het is niet voor niks dat de gebroe
ders Van Kampen er wat vermoeid
uitzien. Ze hebben meer dan een jaar
gewerkt als paarden!
Vraag je ze wie er heeft gebouwd, dan
komt prompt het antwoord: Aannemer
Huurdeman, Electriciteit: Bosman,
loodgieterswerk en C.V.v.d. Meer en
interieuradviezen de firma's Van Nier-
op en Franken.
Maar vraag je naar de architect, dan
beginnen ze te glimlachen. „Van Kam
pen en Van Kampen" is het antwoord
en we zijn daarbij erg goed geholpen
door de heer Bosma van het architec
tenbureau van Heineken.
Van Kampen: „We hebben half Euro
pa afgereisd.
pa afgereisd om ideeën op te doen.
We hadden elkaar beloofd er iets goeds
van te maken. Vader zei altijd: „doe
iets goed of doe niks". De man had
gelijk natuurlijk.
Om niks te doen zijn we veel te jong.
We hadden toch Het Witte Huis?
Een fijn familiebezit. Pa zou het ze
ker met ons eens zijn geweest. Op
bouwen die zaak. Nieuw, fris leven in
blazen. Geef Soest een eigen Hotel.
Er is weinig. We kenden ooit „Hotel
De Birkt", het stond aan de Birkstraat,
tegenover waar nu Van Woerkom zit;
het Nachtegaaltje, daar zit nu Bauers
Stüberl, in de volksmond „Het Boer
tje", (prima restaurant overigens);
Hotel Eemland aan de Van Weede-
straat moest verdwijnen voor de door
braak naar de Stadhouderslaan (je
passeert op die plaats nu De Stad
houder en reisbureau Gerth en de
Amrobank links
En dan wat recenter: Het Oran
jehotel is er nog en tot voor een paar
jaar kon je slapen bij de familie Ott
in „Hotel v.d. Brink". Die is er ook
mee gestopt.
Wij dachten dat het toch gek zou moe
ten lopen als een goed hotel in Soest
geen bestaansrecht zou kunnen heb
ben. Lang hebben we er niet over lo
pen dubben.
Toen we zeker, wisten dat het bestem
mingsplan ons geen parten meer zou
kunnen spelen, hebben we de knoop
doorgehakt en zijn we op stap gegaan.
Gespiekt in België, Duitsland, Frank
rijk, Oostenrijk, Zwitserland en kijk
nou maar om u heen: leuk of niet?"
Het is inderdaad bijzonder leuk. Soest
heeft weer een hotel dat in de tijd
past.
Met 36 kamers (12 hotel- en 24 motel
kamers) en 70 bedden.
Een ideale ligging langs de weg naar
Amersfoort. Prachtig uitzicht aan de
voorkant op de weilanden, richting
Eem, en aan de achterzijde de bos
rand.
Naast hotelvoorzieningen is er een
hypermoderne keukeninrichting in ge
bouwd, een gezellig restaurant en twee
praktische zalen, die voor veel doel
einden te gebruiken zijn. „Het Witte
Huis" is open van 7.00 uur tot 24.00
uur. U kunt er lunchen tussen 11.30
uur en 14.00 uur en dineren van 17.00
tot 21.00 uur. U kunt vergaderen, za-
kengesprekken arrangeren, recepties
houden en bruiloft vieren.
Officiële heropening
Wethouder Drs. J. L. Menne neemt a.s.
vrijdag 25 juni de officiële heropening
voor zijn rekening. Dat gebeurt op ge
paste wijze om precies 16.00 uur.
Een gemeente met rond de 40.000 zielen; een parel tussen pol
der en duinen, omzoomd door prachtige bossen, velden en ak
kers. Aan één kant geflankeerd door een romantische Eem, won
derschoon natuurgebied voor vissers enerzijds, wandelaars
en fietsers anderzijds. Ideaal vakantie gebied, onovertroffen
woon- en slaapdorp, ook boordevol zakelijke aktiviteiten met
een ruim Industriegebied, met uitwijkmogelijkheden naar ste
den als Amersfoort, Utrecht en Hilversum. Soest heeft bijna
alles, behalve een goed hotel. Een onderkomen waar parti
culier en zakenman familie, vrienden of relaties kunnen onder
brengen. De WV kan geen toerist vlug, veilig en voordelig
In Soest de weg naar een slaapkamer wijzen.
Maar dat gaat met ingang van morgen definitief anders wor
den. Soest heeft dan weer een echt Hotel: „Het Witte Huis"
aan de Birkstraat. Dat is goed nieuws voor de hele wereld.
Uitspanning
De broers Van Kampen, L. H. en P. Ph.,
zijn twee rustige, weloverwogen han
delende ondernemers.
Ze praten graag maar bescheiden over
„hun" Witte Huis. En dan doelen ze
op de familie Van Kampen, op hun va
der en moeder vooral, die er ooit mee
zijn begonnen en aan wie ze het te dan
ken hebben dat ze op het stuk grond
waar Pa in 1952 de eerste Van Kam-
penschrede op het echte Hotelpad zet
te, een magnifiek geoutilleerd Hore
cabedrijf hebben kunnen stichten.
„Eigenlijk is het wel een beetje raar
gegaan ja", zegt de jongste van de
twee.
„Van huis uit zijn we geen hoteliers,
Dat wil zeggen, Pa niet. Pa was siga
renmaker.
Er zullen er zeker velen zijn die zich
de sigarenfabriek „Parcifal" aan de
F.C. Kuyperstraat herinneren. La
ter verhuisde hij met zijn" handel naar
de Smitsweg. Exact op de plek waar
nu de Smitshof staat.
Oma, de moe van Pa dus, had een
Café-restaurant „de Vierspring op de
plek waar nu Garage Stam is geves
tigd. Ook dat zullen vele Soesters nog
goed weten.
Aan het Nieuwerhoekplein. Het was
grote aftrek vond bij de landgenoten
van de heer Kazlm.
Na wat verbouwen en enige reorgani
satie is er nu een eethuisje in ge
creëerd, waar men terecht kan voor
echte heerlijke Turkse gerechten en
dat tegen zeer betaalbare prijzen.
Een volledige maaltijd, met soep voor
af, Turkse pizza of shoarma, met sala-
Tegen de achtergrond van een rijke
historie genieten meer dan veertig
duizend mensen dagelijks van natuur
en dorp. En ze hebben alles - bijna
alles - onder handbereik.
Juist daarom is het zo wonderlijk dat
in zo'n prachtige streek, waar het toe
risme hoogtij zou kunnen vieren (velen
willen dat vanwege de rust niet), met
een vliegveld op steenworp afstand,
met een flitsend Gooi in de achtertuin,
met steden als Amersfoort, Utrecht
en Hilversum en toch eigenlijk ook
Amsterdam in de buurt, er niet of nau
welijks sprake is van goede hotelac
commodatie.
Er zijn in de achterliggende jaren
wel hotels geweest - ze zijn er zelfs
nog, denk aan het Oranjehotel. Maar
deze tak van bedrijf is nooit tot bloei
gekomen.
Het hotelwezen schijnt in Soest geen
wortel te kunnen schieten. Op een plek,
waar in 1913 de eerste steen werd ge
legd voor een normale woonvilla, heb
ben twee broers opnieuw een basis
gelegd voor een permanente Hotelac
commodatie voor Soest en omgeving.
En dat ze niet over één nacht ijs zijn
gegaan wordt u duidelijk wanneer u bij
„Het Witte Huis" aan de Birkstraat
binnenstapt. Daar is de afgelopen
maanden iets groots verricht!
1913
Soest mag zich gerust een modern
woondorp noemen. Natuurlijk is er in
dustrie en natuurlijk wordt er ook hard
gewerkt. De agrarische sector; van
huis uit een uitermate belangrijke tak
van bedrijf, heeft bijgedragen aan de
ontwikkeling van het dorp en zijn
prachtige omgeving. Niet voor niets
wordt de kreet „Wonen, werken en le
ven in Soest" regelmatig gehanteerd
in speeches, artikelen en beschouwin
gen.
Maar het „wonen" heeft toch de over
hand.
laat aanzien, gezellig eethuisje rijker
geworden. Het is het Turks restau
rant „Pamukkale" aan de F.C. Kuy
perstraat 3a.
Eigenaar is de heer Kazim Cakir,
die inmiddels al zestien jaar in Soest
woont en het Nederlands zeer redelijk
spreekt.
In het pand was sinds vele maanden
van het restaurant Pamukkale met
zijn personeel
de en een toetje van bladerdeeg met
noten, komt maar op dertien gulden.
„PAMUKKALE" in Soest (Pamukkale
is de landstreek in Turkije waar de
eigenaar vandaan komt) is ook afhaal -
restaurant. Het is dagelijks geopend
van 11.00 tot 24.00 uur.
„Pa" van Kampen
„Ma" van Kampen
