Rondje
Soest
Mag ik van U een foto?
Mag ik van u een foto (2)
Mag ik van u een foto Vt)
Meningen van lezers
Terug op de redactie kreeg
Arie een brief voorgelegd
waarmee geen van de redak-
teuren raad wist.
11
Soester Courant van woensdag 11 augustus 1982
11
1. Vakantie? Het blijft herkauwen
2. De proviandkast mee op vakantie
3. Een volwassen en een jeugdige „snijboon" aan de pluk
4. Op de koffie in Soest.
5. Soest, ook daar „de reizende" zon
6 vakantie, hoog te paard.
7. Met de baas op vakantie.
8. Zo maar een opa en zijn kleinzoon
9. Het natste plekje in Soest.
ZOMER IN SOEST
14. Aangetroffen.
15. Zomers fruit - Zomers prijsje.
16. Hartelijke groeten uit Soeest.
17. Foto voor in een Noors plakboek.
10. Met je pony op vakantie. Een „eldorado" in Soest.
11. Het zwembad. Ook een rustplaats voor ïietsen.
12. Amsterdammers in hun buitenverblijf
13. En een boerenmeisje
door Arie Wandelaar
Arie kreeg de vorige week van
zijn krantenbaas de telefoni
sche uitnodiging om eens een
babbel te komen maken. De
fiets uit de schuur gehaald en
er naar toe. De man keek zor
gelijk, hetgeen niet strookt met
zijn karakter. Na voor en nabe
schouwingen over het warme
weer bracht hij de kwestie,
waarvoor Arie opgeroepen
was, ter sprake. Voor het eerst
sinds het bestaan van de ruim
60 jaar oude Soester Courant
zat de redactie zonder foto
graaf. Geen foutje in de regie,
slechts een samenloop van om
standigheden. Terwijl de
hoofdredacteur en zijn echtge
note hun vakantie genoten,
maakten de fotografen Her
man van Dam en Goos v.d.
Wilt, onafhankelijk van elkaar,
vakantieplannen voor de
maand augustus. In het week
end dat de baas terugkeerde
vertrokken zij voor een welver
diende vakantie ergens in Eu
ropa. Onvindbaar dus. Van
daar de vraag of Arie mis
schien wist hoe een foto-toes
tel er uitzag, en wellicht ook
wist hoe hij er mee moest om
gaan. Beste mensen geloof het
of niet, voor Arie het wist had
hij beide vragen met ja be
antwoord. Dom, dom, dom na
tuurlijk, maar nee verkopen
krijgt Arie moeilijk uit de
mond.
Dat kwam volgens de hoofdre-
dakteur dan mooi uit, want de
lezers «van zijn krant nemen
niet alleen graag de daarin ge
schreven letters in zich op,
maar willen er af en toe ook
een plaatje bij zien.
Of Arie daar de komende twee
weken dan maar voor zou wil
len zorgen. Na wat Arie eerder
had verklaard viel daar moei
lijk aan te ontkomen.
Thuis heeft hij het verhaal aan
Marie verteld, die hem terecht
er voor de 939e keer in zijn
huwelijk op wees, dat je eerst
moet nadenken alvorens op een
vraag antwoord te geven. Na
deze lichte terechtwijzing gin
gen wij samen bepraten hoe
wij, wat de opdracht betrof,
de vork aan de steel zouden ste
ken. De meest zinnige opmer
king kwam tenslotte van Ma
rie. Ze stelde in alle eenvoud
en nuchterheid: „je vraagt ge
woon aan mensen van wie je
een foto wil: mag ik van U een
foto?"
Nog dezelfde dag liet Arie zich
anoniem door de plaatselijke
foto-handelaren adviseren. Ar-
dige vriendelijke mensen die
er, ondanks de drukte, tijd voor
namen. Aan (in alfabetische
volgorde) de heren van Essen -
van Oosten en Swager is hij
dan ook veel dank verschul
digd.
Zonder Marie er in te kennen
had Arie besloten zich aan een
foto-pagina te wagen die als
motto: zomer in Soest, zou krij
gen. Met de camera in zijn
fietstas ging hij op pad.
Eerste fotografische ontmoe
ting een gezelschap zwart-wit-
te koeien, lui liggend en her
kauwend in een weiland aan de
Birkstraat. Arie wilde nog vra
gen: „mag ik van U een foto?".
Aangezien antwoord op deze
vraag een eeuwigheid op zich
zou laten wachten drukte hij
gewoon het knopje in. Een koe
loeide als een sirene naar de
onbekende bezoeker.
De rest ging door met het da
gelijkse werk: herkauwen.
Terug op de openbare weg zag
Arie een alleraardigst tafereel
tje. Een heer in sportieve va-
kantie-kleding maakte aanstal-
te om een foto van een jonge
tje te maken. Arie wilde hem in
deze bezigheid niet storen en
bedacht dat het best aardig zou
zijn de fotograaf en zijn onder
werp op één plaatje te zetten.
Dus „klik" zei de camera.
Arie's handeling werd evenwel
toch ontdekt. Arie stelde zich
voor en kreeg antwoord in een
taaltje dat zelden op radio en
televisie te beluisteren is. Hij
schakelde over naar zijn
schoolengels en maakte kennis
met de Noorse minister van
Binnenlandse Zaken die met
zijn neef een fietstocht door Ne
derland maakte. Arie in diplo
matiek verkeer. Mensen wie
had het kunnen denken. Blijft
over de vraag: hoe zeg je in
het Noors: „Mag ik van U een
foto?"
Mag ik van u een foto 3)
Vijf minuten later was het
weer raak. Op een groenstrook
aan de Birkstraat twee vakan
tie-mensen aan de koffie. Naar
later zou blijken, een opa met
zijn kleinzoon. De eerste was
een zeer vernuftig baasje.
Tussen het frame van zijn fiets
had hij een provisie-kastje ge
monteerd waarin koffie-suiker-
thee en andere nuttige zaken
waren opgeslagen. Arie kreeg
haarfijn uitgelegd waartoe de
uitvinding diende. Maakte een
foto en deed de belofte een
afdruk van het plaatje naar
Sven Schmidt in Zaandijk te
zullen sturen. Even later nam
Arie afscheid van opa en zijn
kleinzoon, die waarschijnlijk
nu ergens in Limburg met hun
provisie-kast heuvels proberen
te beklimmen. Het ga hun
goed.
Wat Arie de eerste opname
dag ontbrak was enig vrouwe
lijk schoon. Daarom zette hij
koers naar het Soester Natuur
bad, waar de zon evenals el
ders gratis, maar de toegang
tot het water volwassenen de
somma van 2,95 kost. Voor
dat bedrag zijn vele vrouwen
bereid de indruk te wekken dat
ze een vakantie in Italië of
Spanje achter de rug hebben.
Op weg er naar toe zag Arie,
die intussen zijn fiets voor een
auto had verruild, in de omge
ving van restaurant De Soes-
terduinen onder een levensgro
te rugzak een klein mannetje
strompelen. „Mag ik van U een
foto" riep Arie vanuit zijn ge
opende auto-raampje. Het ke
reltje keek hem aan alsof hij
het in Keulen hoorde donderen,
en strompelde verder. Buiten
moet het op dat moment vol
gens De Bilt zo'n 29 graden
zijn geweest. Arie maande zijn
rempedaal tot enige actie,
stapte uit, en kreeg vervolgens
een briefje onder zijn neus ge
drukt waarop geschreven
stond: „jeugdherberg Bos
straat". In het Nederlands -
Duits en Engels probeerde Arie
de conversatie op gang te bren
gen. Het lukte hem niet. Soest
bleek die dag een Japanner,
afkomstig uit Tokio, in huis
te hebben. Met enig flitsend
gebarenwerk bood Arie aan de
man uit het land, waarmee
Wim Kan zulke uitstekende re
laties onderhoudt, in de Bos
straat af te leveren. Bagage -
Japanner en Arie reden stil
zwijgend naar de jeugdher
berg. Zo'n kort eindje rijden
duurt lang wanneer twee men
sen stommetje spelen. De Ja
panner grijnsde vriendelijk
toen hij nummer zestien in de
Bosstraat ontdekte. Nadat wij
waren uitgestapt kwam er bij
hem een portemonnaie tevoor
schijn, waaruit hij voor Arie's
verhuisdiensten wenste te be
talen. Met het maken van een
foto hebben wij de rekening
vereffend. Blijft nu over de
vraag: hoe zeg ik in het Ja
pans: „mag ik van een fo
to?"
Aangekomen in het Soester Na
tuurbad kon een mens, zo hij
daaraan behoefte had, over de
hoofden lopen.
Arie heeft dat niet gedaan,
maar druk dat 't er was. Arie
voorspelt dat voor het eind van
de maand augustus daar de
200.000e bezoeker in het water
valt. Ter plekke had Arie zich
voorgesteld enig vrouwelijk
schoon in zijn lens waar te ne
men. Te kust, en in zekere ma
te te keur, aanwezig. Arie liep
daar vele blauwtjes op. De
meesten waren niet van een
foto gediend. Arie schafte zich
een flesje frisdrank aan, dat
hem naast verkoeling ook in
spiratie gaf. Tijdens het lessen
van de dorst beraamde Arie
een nieuwe tactiek. Hij zou
zich gaan richten op de zonne
weide waar zijn fotografische
onderwerpen met gesloten
ogen, en in slapende toestand,
de zon toegang verleenden.
Meer op de overvaltoer dus.
Bij de eerste de beste was 't
raak. Ze snurkte, hetgeen op
een foto zichtbaar noch hoor
baar is. Aangemoedigd door
dit sukses schoot Arie over de
verzamelde schare een rolletje
op. Een foto liet hij onbelicht.
Een mens weet immers nooit
wat hij tussen zwembad en
huis onderweg nog tegenkomt.
Een even verstandige als voor
uitziende gedachte. Op weg
naar de uitgang struikelde Arie
bijna over de welgevormde be
nen van een in alle opzichten,
tot in détail zelfs, wonderlijk
mooie schepping der natuur.
Arie monsterde zichzelf,
schraapte alle moed bijeen en
vroeg uiterst beleefd: „Mag ik
van u een foto?"
De aangesprokene haalde diep
adem en lanceerde vervolgens
de korte maar zeer duidelijke
volzin: „Vent, sodemieter op".
Een verzoek waaraan niet zon
der enige spijt werd voldaan.
Fotografie, het heeft met ho
ren en zien te maken.
Dat kwam zo. Bewoners van
de Smitsweg „hoge nummers"
hadden een ingezonden brief
naar de redaktie van de Soes
ter Courant gestuurd. Een
brief, waarin een onderwerp
werd aangesneden dat in som
mige wijken van Soest dage
lijks onderwerp van gesprek
is: het ophalen van vuilnis en
daarbij van gesprek is: het
ophalen van vuilnis en daarbij
de rol die de gemeente-reini
ging speelt. Een ingezonden
brief waarin vele behartens-
waardige zaken aan de orde
werden gesteld, maar waarin
ook een met name genoemde
gemeente-ambtenaar er van
langs kreeg. Bij de Soester
Courant is sinds de oprichting
het principe dat wij in de ko
lommen van het weekblad
niet met groot en klein vuil
naar elkaar gaan gooien.
Of Arie met deze brief
raad wist.
Wie is Arie dan wel, maar het
is het proberen waard.
Samenvattend komt de brief er
op neer dat het zoals gewoon
lijk weer eens een puinhoop
was bij het ophalen van het
huisvuil bij de hoger gelegen
flats aan de Smitsweg.'Enfleed
zich de situatie voor dat een
jong aantrekkelijk vrouwtje al
haar charmes en schoonheid in
de strijd gooide om gedaan te
krijgen dat de twee met vuil
nis gevulde plastic zakken door
de heren van de reinigings
dienst op de eerste etage in
ontvangst werden genomen.
Mag natuurlijk niet, want de
plasticzakken dienen aan de
straatkant te worden gezet.
De reinigingsdienst in de fout,
het aantrekkelijke vrouwtje
geholpen. Nagenoeg op hetzelf
de ogenblik bood een 94-jarige
mevrouw, wonende op de 5e
etage, een keurig opgebonden
rolletje vloerbedekking aan.
Mag ook niet, want vuilnisman
nen nemen tijdens hun weke
lijkse rondrit uitsluitend plas
tic zakken aan. Daarvan bleek
een van de vuilnisophalers uit
stekend op de hoogte zijn. Hij
hielp de bejaarde dame, in
tegenstelling tot het charmante
vrouwtje niet, en liet haar met
kleedje en al weer naar de
5e etage vertrekken. Een col
lega die het onredelijke van
de situatie inzag ontfermde
zich tenslotte over de overcom
plete vloerbedekking. De be
grijpelijke verontwaardiging
van de briefschrijvers richt
zich vooral tegen de mannen
van de gemeentereiniging die
tijdens hun werk met twee ma
ten meten.
Ze hebben daarin het grootste
gelijk van de wereld.
Dat ze daarbij één boosdoener,
met name genoemd, op 94-ja-
rige leeftijd dezelfde onmense
lijke behandeling toewensen is
ook weinig humaan.
Volgens Arie doet de reini
gingsdienst er goed aan in de
toekomst willekeur, en de
schijn daarvan, te vermijden.
Misschien zijn charmante da
mes en bejaarden op hoge
leeftijd daarvan de dupe. Wat
de eerste categorie betreft: die
redt zich wel. Bejaarden, ze
ker wanneer ze 94 jaar zijn,
hebben het daar moeilijker
mee. Zou het overigens een
idee zijn dat de bewoners van
de Smitsweg „hoge nummers"
hun bejaarde dame voortaan
zelf de helpende hand bieden.
Een goede buur is altijd be
ter dan een aan spelregels
gebonden ambtenaar van de
reinigingsdienst. Bovendien
bespaart het veel ergernis.
En daar was alles toch om be
gonnen.
ARIE
