'Eigentijds preken is niet hijgerig
achter de aktualiteit aanhollen'
Actie Soester Amnesty groep
leidt tot vrijlating Vietnamees
Storm
Symposium 'Het Landschap
van de Verzorgingsstaat'
Ds. H. van Heijst:
'Je weet nooit hoeveel het helpt, maar dat het helpt,
dat staat vast'
m.*m
Ds. Herman van Heijst werd op
15 augustus 1943 als jongste kind
in een predikantsgezin geboren in
Nieuw-Lekkerland. Hij bezocht
de lagere school in Zwartmeer.
Daarna kreeg hij onderwijs op
het Christelijk Lyceum te Em-
men, afdeling H.B.S.-A. Na een
overbruggingstudie in 1962, stu
deerde hij van 1963 tot 1970 theo
logie in Kampen, met ethiek als
specialisme.
Hij trouwde in 1970 met Ellen
Sikma en trok in mei 1971 de
pastorie van Pesse in. Na bijna
vijf jaar vertrok hij in februari
1976 naar Parijs en bleef daar
tot januari 1984. Behalve de heer
en mevrouw Van Heijst bestaat
het gezin uit vier dochters, te
weten: Rianne (12) Marjolie (9)
Elisabeth (2) en Christine (9
maanden).
WOENSDAG 25 JANUAR11984 SOESTER COURANT PAGINA 9
Verloren, ik heb je verloren!
En nooit tevoren
was ik zo bang je te verliezen.
't Was geen kwestie van kiezen.
Kwijt, ik ben je kwijt.
Nooit had ik zo'n spijt.
Je was me zo dierbaar, mijn pet.
Had ik je maar beter opgezet.
Waarom, ik vraag mij waarom
betaal ik de tol?
Ik heb al zo'n kale bol,
Ging je, mijn pet,
met de storm aan de rol?
Op 18 februari vindt plaats het sympo
sium "Het Landschap van de Verzor
gingsstaat," georganiseerd door de
Vereniging "Vrienden van Eemland".
Dit symposium vindt plaats in De
Borg, Willaertstraat 49 in Soest, van
10.00 - 13.30 uur. Een aantal sprekers
zullen hun ideeën over landschap en
landschapsbeheer uiteenzetten in een
lezing. Drs. P. J. Schroevers spreekt
over 'Het Landschap als spiegel van de
maatschappij'; Ir. H. Lörzing, geeft
zijn visie op 'Rekreatie en landschaps
vorming' Ir. M. van Schaik bespreekt
de 'Ruimtelijke ordening en natuur- en
landschapsbescherming' en drs. A. N.
van de Zande over 'Het beschermen
van oude kultuurlandschappen
nostalgie of kwaliteitsbesef?
Na de pauze, waarin de info-markt be
zocht kan worden, vindt er een forum-
diskussie plaats. Aan de hand van deze
discussie zal getracht worden een be
leid te formuleren, dat past in onze tijd.
Ds. H. van Heijst
binnen de eigen kerk, juist omdat het
zo modieus is. Eigentijds preken is
niet hijgerig achter de aktualiteit aan
hollen. Misschien is dat beeld ontstaan
doordat ik in die tijd veel preken van
de IKON heb gelezen.
Werfkracht
Vindt u dat de kerk aantrekkingskracht
heeft? Werfkracht zo u ivilt?
Ja, eh... Ik vind dat een moeilijke
vraag. De feiten wijzen anders uit.
Zouden buitenstaanders zeggen dat
het bij ons zo geweldig is? Willen zij
er wat meer van weten of willen ze er
bij horen? Ik weet 't niet... ik weet 'k
bij horen? Ik weet 't niet... ik weet 't
niet. De kerk loopt \ypl vast in bepaal
de opzichten, in zekere structuren,
maar... ik geloof datihet Evangelie
aantrekkingskracht heeft! De Geest
werkt weliswaar ook buiten de kerk,
maar het Evangelie moet binnen de
kerk doorverteld worden. Dat moet
de werfkracht zijn. Niet de gezelligheid
of de clubsfeer.
Maar u weet toch ook wel dat veel
jongeren het in de kerk niet meer zien
schitteren? Zodra ze zich van thuis
vrijgevochten hebben, blijven ze uit de
kerk weg. Kunt u daar inkomen, be
grijpt u wat hen beweegt
Ja, ik begrijp dat de kerk als organi
satie faalt en moeite heeft om het uit
te dragen.
Dat is een kreet die mij niets zegt.
Okay, maar ik denk verder. Ik werd
vroeger ook nooit zo gegrepen door de
kerk. Maar het is, zoals ik zei, het
Evangelie zelf dat werfkracht bezit.
Goed, maar de kerk geeft daar gestal
te aan, die bepaalt het gezicht van de
kerk. Een gezicht, dat blijkbaar niet
erg aantrekkelijk wordt gevonden,
ook al omdat ze daar geen antwoorden
horen op hun vragen. Kunt u dat mee
voelen?
Op een van de laatste gespreksavonden
heb ik het boekje van Jonker doorge
nomen. Gaan uw kinderen nog naar
de kerk?". Het is een goeie en diep
gaande analyse van het probleem.
Maar het slothoofstuk, waarin op
bouwende gedachten zouden moeten
staan over wat je daar verder aan zou
kunnen doen, dat ontbreekt.
Al die gezags- en generatieproblemen
gaan niet buiten de kerk om. Het is
ook gewoon een tijdsverschijnsel.
In de kerkgeschiedenis zie je altijd
weer die golfbeweging, die nu inder
daad omlaag gericht is. Het getij keert
onherroepelijk. Niet vanzelf, hoor. Je
kunt niet met je armen over elkaar
gaan zitten afwachten. In Parijs deed
zich het merkwaardige feit voor dat
kerkelijk meelevende au-pair meisjes
daar nooit naar de kerk gingen, terwijl
anderen van dat jaartje juist gebruik
maakten om er eens kennis van te ne
men. Het Evangelie blijkt altijd weer
veel aantrekkingskracht te hebben.
Een van de meest gehoorde klachten
juist in de grotere kerken, is het gemis
aan warmte in de kerk. het als los zand
langs elkaar heen leven en de voor
spelbare, statische kerkdiensten.
Ik denk dat die zaken onder één noe
mer te brengen zijn. Mensen die dat
sterk aanvoelen verdwijnen na ver
loop van tijd geruisloos naar een basis
gemeente enerzijds of naar een wat
meer bevindelijke groepering of.zelj
naar een predikheer binnen de eigen
kerk die meer hun eigen taal spreekt.
In een tijd dat het vrij gemakkelijk
gaat ontstaan er middelpuntvliedende
krachten. Dan gaat iedereen achter
zijn eigen voorkeur aan. Als er oorlog
komt of hongersnood, dan trek je als
Hoezeer het werk van Amnesty Inter
national, de organisatie die zich
wereldwijd inzet voor "gewetensge
vangenen", vruchten kan afwerpen is
nog eens duidelijk geworden uit een be
richt dat de adoptiegroep van Amnes-
ty-Soest onlangs heeft ontvangen.
Daarin werd de vrijlating bevestigd
van de 43-jarige Vietnamees Hong
Phat, die sinds 1975 (het jaar. van .de
machtsovername in Vietnam) in een
"heropvoedingskamp" was opgeslo
ten.
De adoptiegroep van Amnesty-Soest
(één van de werkgroepen van de over
koepelende "basisgroep" waarin de
Soester Amnesty-leden samenwerken)
had zich, op verzoek van het internatio
nale secretariaat in Londen, vanaf ja
nuari 1982 beziggehouden met de zaak-
Hong Phat, die onder het vorige re
gime in Vietnam politieman was. In
het bijzonder Jannie Westdijk en Nyn-
ke Rinzema stelden vanaf die tijd
schriftelijk allerlei pogingen in het
werk om meer over Hong Phat te we
ten te komen, met name over de vraag
op grond van welke aanklacht en
onder welke omstandigheden zijn ar
restatie destijds had plaatsgevonden.
Voor Amnesty gold de zaak-Hong Phat
als een zgn. "investigation case,"
waarbij in de eerste plaats duidelijk
moest worden of Hong Phat eventueel
geweld zou hebben gebruikt, voor of tij
dens zijn aanhouding. Zou dat wél het
geval zijn, dan zou hij immers volgens
de stringente voorwaarden van Amnes
ty geen "te adopteren gevangene" kun
nen worden.
De taak waarmee Nynke en Jannie
zich belastten betrof dan ook geen
adoptie als zodanig, maar een onder
zoek dat antwoord moest geven op de
vraag of Hong Phat voor adoptie in
aanmerking kwam. Vanuit Londen ont
vingen Jannie en Nynke (de andere le
den van de adoptiegroep hielden en
houden zich vooral bezig met de door
Amnesty-Soest geadopteerde Rus
sische gevangeneeen pakket met aan
wijzingen, aan de hand waarvan zij
aan de slag gingen. Bekend was dat
Hong Phat getrouwd was en dat hij vijf
kinderen had. Zijn verdere familie
woonde inmiddels in de Verenigde Sta
ten.
Eenzijdige briefwisseling
In eerste instantie werd kontakt gelegd
met de zuster van Hong Phat en ver
volgens begonnen Jannie en Nynke aan
een uitgebreide correspondentie, met
name gericht aan de Vietnamese auto
riteiten, zoals de ministers van Binnen-
en Buitenlandse Zaken, Justitie en
Volksgezondheid. Ongeveer elk kwar
taal werd de briefwisseling, die
overigens een zeer eenzijdig karakter
had ("Van al die autoriteiten hebben
we nooit een reactie gekregen") weer
ter hand genomen. "Dat gebeurde
vaak aan de hand van bepaalde ge
beurtenissen, waarop we inhaakten,"
leggen Jannie en Nynke uit. "Als er
een of ander Vietnamese gezagsdrager
in het internationale nieuws kwam met
bepaalde uitspraken, dan knoopten we
daaraan weer een brief vast. Dat ge
beurde bijvoorbeeld vorig jaar, toen
Vietnam een aantal internationale ver
dragen ratificeerde, waarbij het beleid
t.a.v. de politieke gevangenen versoe
peld zou worden. Of ter gelegenheid
van het Vietnamese Nieuwjaar. Daar
speelden we dan op in.
Vorig jaar hield trouwens heel Amnes
ty Nederland zich in dat verband met
Vietnam bezig. In Soest werden door
Amnesty vooral de artsen en specia
listen benaderd, met het verzoek om
bij de Vietnamese minister van Volks
gezondheid aan te dringen op vrijlating
van Hong Phat. "Maar of ze dat alle
maal hebben gedaan weten we natuur
lijk niet.
"Met al die brievenschrijverij moesten
we ons intussen ook behoorlijk verdie
pen in de hele structuur van het land.
Daar steek je een hoop van op," aldus
Jannie en Nynke.
Via allerlei kanalen probeerden zij zo
veel mogelijk over Hong Phat aan de
weet te komen. Ook bijvoorbeeld door
inschakeling van de Nederlandse zaak
gelastigde in Vietnam, die welwillend
reageerde maar weinig kon doen, om
dat het kontakt met politieke ge
vangenen verboden is. Zijn invloed was
te gering om aan de gewenste informa-
tie te komen. Hij liet verder weten dat
hij de kansen voor Hong Phat, om uit
het heropvoedingskamp te komen, bui
tengewoon laag aansloeg.
Donderslag
Groot was de verrassing voor Jannie
en Nynke toen zij zo'n veertien dagen
geleden vernamen dat Hong Phat in
tussen was vrijgelaten. "Het bericht
kwam echt als een donderslag bij hel
dere hemel," vertellen ze. "Al die tijd
hadden we niets gehoord. Op den duur
lijkt het soms zo zinloos, al die brieven,
alle tijd en energie die je erin stopt.
Maar na dit bericht zijn we weer heel
gemotiveerd."
De omstandigheden rondom de vrijla
ting zijn overigens nogal duister. "Het
bericht uit Londen was nogal vaag. We
hebben Hong Phats zuster direct weer
aangeschreven om nadere bijzonder
heden, en zij heeft het bericht beves
tigd."
Hong Phat is vrijgelaten uit het kamp,
weten ze nu, en moet zich nog een jaar
- "goed gedragen" in de ogen van de au-
toritieten. Daarna is het de bedoeling
dat hij ook naar Amerika vertrekt.
Jannie en Nynke deden bij al het
schrijfwerk nog een merkwaardige er
varing op. Omdat Hong Phat destijds
politieman was, stelden zij zich in ver
binding met de International Police As-
sociation in Engeland, een internatio
nale organisatie waarbij ook de Neder
landse politiebonden zijn aangesloten.
"Eerst zochten we uiteraard kontakt
met de Nederlandse afdeling. Toen we
ons richtten tot de internationale orga
nisatie, met het verzoek om te pro
beren te bemiddelen, kregen we echter
een vreemde reactie terug. Ze begre
pen niets van Amnesty, vonden 't maar
een 'politiek-getinte organisatie' en
wilden niets voor ons doen.
In alle bescheidenheid merken Jannie
en Nynke op dat ze geen absolute ze
kerheid hebben dat de vrijlating van
Hong Phat te danken is aan hun inspan
ningen, en die van de andere Amnesty-
leden. "We weten alleen dat hij nu vrij
is. Je hebt toch 't idee daaraan op z'n
minst iets te hebben bijgedragen. Je
weet nooit hoeveel het helpt, maar dat
het helpt, dat staat vast. Het erge is
natuurlijk dat er nog minstens 10.00C
Vietnamezen zijn die vastzitten.
Eerste succes
In de ongeveer driejarige geschiedenis
van de adoptiegroep, zoals die tegen
woordig binnen de "basisgroep" van
Amnesty in Soest werkt, is dit het
eerste succes. De actie voor de Rus
sische gevangene gaat in de tussentijd
door.
De zaak-Hong Phat is in elk geval
"af." "We zullen de autoriteiten in
Vietnam nog een bedankbrief schrij
ven en de hoop uit spreken dat er nog
velen zullen volgen. De informatie die
we wilden hebben doet er nu niet veel
meer toe. Het gaat om het effect; het
interesseert ons meer dó.t hij vrij is dan
de manier waarop.
De aanvraag voor een nieuwe "adop
tie" loopt alweer bij het internationale
secretariaat. "Morgen zouden we al
een nieuwe opdracht kunnen hebben,
misschien in een heel ander land. "Dat
laatste zou wel prettig zijn", leggen ze
uit. "We hopen nu op een échte adoptie,
omdat je daarmee veel meer in de pu
bliciteit kunt doen. Dan kun je heel
Soest weer proberen in te schakelen."
Naast dit min of meer gespecialiseerde
adoptiewerk draaien Jannie en Nynke
ook gewoon mee met de andere activi
teiten van Amnesty. Behalve een adop
tiegroep heeft Amnesty Soest ook een
scholengroep, een "doodstraffen-
•s;
Jannie Westdijk (I.) en Nynke Rinzema.
Foto: Goos van der Wilt
Hong Phat.
groep," de schrijfgroep en de kerken
groep, die ervoor zorgt dat er elke twee
maanden een kleine 2000 voorbeeld
brieven in de kerken in Soest worden
verspreid, waarmee de schrijvers zich
kunnen richten tot de machthebbers in
verschillende landen, met het verzoek
om vrijlating van bepaalde ge
vangenen. "We weten het niet zeker,
maar we schatten dat toch de helft van
de mensen die een voorbeeldbrief mee
nemen er ook een verstuurt." Met
name binnen de kerken in Soest en
Soesterberg, zowel de hervormde, de
gereformeerde als de katholieke en de
Ned. Protestantenbond (bij die klei
nere "reformatische" kerken in Soest
blijkt men er weinig voor te voelen)
kan Amnesty rekenen op een min of
meer "vaste" aanhang, die met elke
schrijfaktie trouw meedoet.
De gemotiveerdheid voor het meestal
niet zo spectaculaire werk in de adop
tiegroep, dat echter veel tijd kost, is bij
Jannie en Nynke door de gunstige af
loop van de "zaak-Hong Phat" zeer ge
sterkt. "Het werd spreekt ons heel erg
aan. Iets doen voor mensen die geen
vrijheid hebben, zelfs niet de vrijheid
van meningsuiting, je kunt je haast
niet voorstellen hoe belangrijk dat is."
Een belangrijk motief is daarbij vooral
ook hun christen-zijn, zoals ze zonder
grote woorden uitleggen.
In afwachting van een nieuwe "op
dracht" willen Jannie en Nynke voorlo
pig gaan meedraaien met de andere le
den van de adoptiegroep, die Voor de
Russische gevangene in de weer zijn.
De "met succes bekroonde" actie voor
Hong Phat hebben ze onderling een
beetje feestelijk gevierd. Met een
flesje wijn. _4
Het uitnodigend "entrez" klinkt lekker
Frans en dat mag ook wel als je acht
jaar in Parijs gewerkt hebt. Toch is die
periode voor de nieuwe predikant van
de gereformeerde kerk van Soest on
toereikend geweest om er een tweede
moedertaal aan over te houden. Van
Heijst was daar predikant van de Ne
derlandse Protestantse kerk en sprak
dus zowel thuis als in zijn werk gewoon
Nederlands.
A.s. zondag wordt hij bevestigd in de
Wilhelminakerk, waar hij wijkpredi-
kant wordt.
Parijs
Hoe was het om als predikant in een
stad als Parijs te werken?
Een geweldige ervaring, hoewel ik
daar natuurlijk wel een gastarbeider
was. Nu worden gastarbeiders uit het
Noorden wel iets vriendelijker be
handeld dan die uit het Zuiden, maar
toch... Het leggen van kontakten is heel
moeilijk. Fransen zijn zeer in zich
zelf gekeerd en individualistisch. Ze
lopen er ook onderling niet bij elkaar
in en uit. De Hollandse gezelligheid
kennen ze niet. Er komen niet veel
mensen bij je aan de deur als het
dichtstbijzijnde gemeentelid zo'n kilo
meter of tien bij je vandaan woont.
Eigenlijk hoorde heel Frankrijk tot
onze parochie, maar die verre kon
takten bleven meestal beperkt tot een
brief of een telefoontje en zo nu en dan
maakte ik een "verstrooidenreis".
Tenzij het grote kolonies Nederlanders
betrof waar je kerkdiensten kon hou
den en gespreksavonden leiden. Ze
onden het heerlijk om aangesproken
te worden in de taal waarin ze het ge
loof voor het eerst gehoord hadden. Ze
gaan wel naar Franse diensten en die
begrijpen ze ook wel, maar je voelt niet
wat je hoort. Er komt, ook in elk ge
woon gesprek, een gevoelsstroom mee.
Als ik het heb over '1'amour de Dieu'
dan weet iedereen dat ik daar de liefde
van God mee bedoel, maar als je dat
in je eigen taal hoort dan maakt dat
veel meer los. Dat is het hele probleem
van de Nederlandse kerk in het buiten
land. Ik ben daar met hart en ziel
predikant geweest en op een gegeven
moment heb je gezegd wat er volgens
jou gezegd moet worden. Als je dan bij
voorbeeld in gesprekskringen antwoor
den krijgt die je de mensen zelf jaren
lang hebt voorgehouden, dan wordt het
tijd dat een ander het overneemt.
Vroeger, mevrouw Van Heijst, had de
vrouw van de dominee een duidelijke
taak in de gemeente. Ze was presiden
te van de vrouwenbond en had aller
lei verplichtingen. Voelt u zich in die
zin domineese?
Ik voel me geen domineese zoals dat
vroeger het geval was, de vrouw van
de .predikant die achter alles aanren
de met voor iedereen een glimlach die
op £e lange duur bevroor. Ik ga graag
bij oude mensen op bezoek, maar niet
omdat ik met een dominee getrouwd
ben. (Ze was toch wel met me getrouwd,
komt ds. Van Heijst er tussendoor, ook
als ik geen dominee was geweest. Ze
laat zich niet van de wijs brengen en
zegt) Ik houd veel van oude mensen.
Ze zijn vaak zo mild en véél zaken zijn
voor hen zo relatief geworden. Mijn
man heeft gelijk. Ik wil puur en ob
jectief op de mensen afkomen en niet
als domineese in die nare betekenis
van het woord.
Nog niet zo lang geleden werd aan een
te beroepen predikant wel de vraag
voorgelegd of hij voor of tegen Kuitert
ivas. Is zoiets dergelijks bij u ook ge
beurd?
Nee, wel toen ik op zoek was naar mijn
eerste gemeente, maar hier niet.
Zou u, om maar iets te noemen, op
29 oktober meegelopen hebben met de
Vredesdemonstratie in Den Haag?
Ik zou niet meegelopen hebben omdat
ik een afkeer heb van modieuze zaken.
De kernwapenproblematiek is een
enorm probleem waar ik over wil na
denken en waar ik echt bij stil sta.
Ook als dat in de prediking te pas
komt zal ik daar niet omheen gaan,
maar ik houd niet van dat massale,
dat geweldige. Nederland is erg ge
voelig voor modieuze stromingen op
alle gebieden en daar bewaar ik nou
juist een zekere afstand. Het roept
zelfs een anti-reaktie bij me op. Ik laat
me niet zo gauw op sleeptouw nemen,
daar ben ik te kritisch voor.
Ik weet dat u vanuit Parijs de ontwik
keling binnen de kerken in Nederland
bent blijven volgen. Ik stel me voor dat
je op die manier een soort helicopter-
effekt krijgt. Hoe kijkt u daar min of
meer van buitenaf, tegenaan?
Het was daar een komen en gaan.
In de acht jaar dat wij er waren heb
ik een hele gemeente zien komen en
gaan en iedereen bracht zo zijn eigen
ideeën mee. Ik moest alles zelf doen,
terwijl hier een hele hoop mensen met
een heleboel dingen bezig zijn. Daar
was ik typisch een solist, maar nu laat
ik mij door mijn eigen woorden mee
slepen. Om op uw vraag terug te ko
men, ik ontmoette nogal eens mensen
die zat waren van de ontwikkelingen
Foto: Goos van der Wilt
kerk weer meer op elkaar aan. Je kunt
trouwens de mensen die links en rechts
afhaken niet over een kam scheren.
Er is een zeer dun lijntje dat het ver
schil aangeeft tussen meeleven en nieuws
gierigheid. Zo is het ook met die warm
te. Wat de een als gezelligheid aanvoelt
is voor de ander al een inbreuk op zijn
privacy. Je moet dat in een nieuwe
gemeente eerst rustig aftasten. In mijn
eerste gemeente moest ik bijvoorbeeld
goed in de gaten houden of iedereen
wel twee keer- naar de kerk kwam,
want er werd van mij verwacht dat ik
er iets aan deed als men de dienst ver
zuimde. Toen ik die ervaring in Parijs
nog even doorzette, viel dat natuurlijk
helemaal verkeerd. Waar bemoeide
Het gezin Van Heijst
die man zich mee! Dan krijg je de
positieve benadering van, fijn dat u
er oeni. En je praat niet over die zes
keer dat hij er niet was. Bij de uitgang
had ik met iedereen kontakt en er was
altijd gezamenlijk koffiedrinken na de
kerk.
Elk mens heeft zo zijn eigen behoeften,
ook op het gebied van het geloof. Som
migen beleven dat sterk individueel,
anderen zien het veel meer als een so
ciaal gebeuren. Ze behoren tot dezelf
de gemeenschap. Voor mij is het een
uitdaging om te ontdekken waar de
moeilijke punten liggen, wat men in de
kerk zoekt en verwacht. Probeer dat
maar eens door dezelfde persoon op
hetzelfde uur te bereiken.
De moderne mens - en vooral de jeugd -
is sterk visueel ingesteld en niet meer
bereid om naar een lange monoloog
van een predikant te luisteren. Je ziet
Foto: Goos van der Wilt
was dat ik ook predikant zou worden. In
de puberteit heb ikzelf ook die afstand ge
kend waar wij het zonet over hadden.
De omgang met en de uitleg van de
Bijbel vind ik erg boeiend. Ik houd veel
van de prediking. Het is geweldig om
van de kerkdienst een gebeuren te ma
ken waar iedereen zo veel mogelijk
aan z'n trekken komt. Catechese is in
zijn huidige vorm een soort jongeren
pastoraat. Dat is ook heel zinvol werk.
Dan ben ik ook met de Bijbel en met
het Evangelie bezig.
In "Trouw" van 16 januari jl. werd er
gepleit om niet haastig te zijn met het
beroep van een nieuwe predikant. Wilt
u daarop reageren?
In sommige gevallen gaat het natuur
lijk wel op. De gemeente moet niet de
indruk hebben dat de predikant is inge
huurd voor alle voorkomende werk
zaamheden. Hij is er veel meer om de
gemeente te stimuleren in haar eigen
werk. "Kerk in perspectief" van zo'n
jaar of tien geleden was ook al op deze
gedachte gebaseerd. De gemeente zelf
is de draagster van het heil en niet al
leen de predikant.
Gerard Paul
dat ook aan een zendingsblad als Van
daardat van een onaantrekkelijk
blaadje met veel tekst is omgetoverd
tot een aeïllustreerd magazine van for
maat. Kunt u daar iets mee?
Het Dienstencentrum in Leusden kan
prima analyses verzorgen, maar als
predikant krijg je toch wel erg weinig
richtlijnen mee. En dat is jammer.
Ik sta open voor suggesties van iedereen..
Graag ook van de jongelui uit de ge
meente. Als ze uit eigenvrije wil naar
de kerk komen, dan speelt dat visuele
misschien ook niet meer zo'n grote rol.
Als je een woord hebt dat aanspreekt
en ze herkennen dat in hun eigen taal,
dan gaan ze wel mee in zo'n verhaal.
Er wordt over doorgedacht en over na
gepraat. Het is zaak dat je in je eigen
verhaal blijft geloven en dat er een ze
ker optimisme van je uitstraalt.
Je hoort nogal eens de verzuchting dat
je een predikant nooit ziet als er in huis
iemand wordt geboren of dood gaat.
Ik weet nu nog niet wat er op dat punt
mogelijk is in Soest-Zuid. Ik vind het
zelf erg fijn om hier en daar eens bin
nen te vallen, maar je wordt ingescha
keld bij een heleboel klussen. Ik heb
ook geen idee hoeveel tijd bijvoor
beeld het bejaardenpastoraat vraagt.
Een vergadermens ben ik in ieder ge
val niet.
Samen op weg
In Parijs werkte u helemaal alleen.
Bij het afscheid werd u een solist ge
noemd. Hier heeft u twee collega's.
Heeft u daar.
Waarom twee? Zijn we niet in een si
tuatie dat je moet zeggen dat ik zeven
collega's heb. We zijn voorzichtig "sa
men op weg". Zelf heb ik al goed kon
takt met mijn hervormde collega, ds.
Greive. Ik ben volledig bereid om aan
die eenwording mee te werken. Uit
mijn Parijse tijd weet ik niet anders.
Ik denk dat het werk van een predikant
op drie "poten" steunt. Het pastoraat,
de catechese en de prediking. Heeft u
voorkeur voor één van die drie elemen
ten of is het misschien zelfs zo dat één
van die onderdelen voor u aanleiding
was om predikant te worden?
Nee, mijn vader was ook predikant.
Ik kende dus het leven in de pastorie
van binnenuit. Dat betekent natuurlijk
niet dat het helemaal vanzelfsprekend
