vereniging
Een echt been is beter
dan een kunstbeen
Een stuk kerkelijke geschiedenis
van een parochie-gemeenschap
Bij ons op Soest
Houtkrullen
msus
60 Jaar samen op weg
KETTING
FORMULIEREN
Vrijmoedig over vrijmetselarij
voor mannen en vrouwen
STRAK EN
STRALEND
Prozadebuut Thomas Leeflang
Loek Dikker in
Artishock
Alles wat
wenselijk is
KI/l/IEK
l/UINKEL
FilmhuisCan she bake a
cherry pie?
Filmhuis:Die Weisse Rose
Kindermiddag met goochelaar en
"Bommel"-film
WOENSDAG 26 SEPTEMBER 1984
SOESTER COURANT
PAGINA 9
f ringskoslen f 401,-
bestuurderalspas-
i ruim berekend op
/erluig uzelf in een
'omfortabele /m.
nault dealer.
favoriete film en..
>rdt zeker een
dere dag extra
'e moviebox is een video-afspeler
'eenklein kokertje Uitersi
envoudig te bedienen en op uw
'-toestel simpel aan te sluiten
leems v.p wel dubbele
igilimauemee
Ruim drie weken geleden vierde de
parochie-gemeenschap van de R.K.
Mariakerk te Soestdijk het zestigjarig
bestaan van haar parochie. Een feeste
lijke gebeurtenis waarbij tevens het
30-jarig priesterjubileum van de te
genwoordige pastoor H. M. M. God-
dijn ss.cc op stijlvolle wijze werd
herdacht. Het feestgedruis is langza
merhand verstomd, maar wat bleef
is een alleraardigst boekje dat ter
gelegenheid van dit parochie-jubileum
werd uitgegeven. Geschreven door de
heer F. S. I. Knaapen en van een voor
woord voorzien door de Aartsbisschop
van Utrecht, Mgr. A. J. Simonis. Een
boekje dat in de eerste plaats is afge
stemd op binnen- en buitenkerkelijke
katholieken die met de Mariakerk in
Soestdijk banden hebben of hadden.
In opzet en uitwerking echter zo lezens
waardig dat ook "buitenstaanders"
er van zouden moeten proeven. De
samensteller, die met werkelijk mon
nikenwerk te maken heeft gehad, is er
met "60 jaar samen op weg" in ge
slaagd een stevig brok kerkelijke maar
ook maatschappelijke historie rond
Soestdijk en Soest tot leven te brengen.
Hij putte daarbij uit de archieven van
het Aartsbisschoppelijk Archief te
Utrecht, en de parochiële archieven
van de kerken te Soestdijk en Soest.
Daarnaast tekende hij historie op uit
de vele verhalen die hem door "bemin
de gelovigen" werden toevertrouwd,
en waren dag- en plakboeken gidsen
bij de totstandkoming van dit histo
risch overzicht. Vijf en twintig foto's
illustreren de geschiedenis van de
Mariakerk van toen tot nu. Voor lezers
die het R.K. kerkleven van de twin
tiger jaren niet hebben meegemaakt
soms stukjes onwaarschijnlijke ge
schiedenis. De "Roomsen" van toen
mochten dan trouwe kerkgangers zijn,
gemakkelijk in de omgang waren ze
niet. De samensteller gaat uitvoerig
in op het gekrakeel dat ontstond toen
moest komen vast te staan waar de
nieuwe kerk zou worden gebouwd.
Het was ook de tijd waarin autori
taire zieleherders rood aanliepen
wanneer er van hun wetten en menin
gen werd afgeweken. Desondanks gin
gen de leken met elkaar door dik en
dun om een nieuwe kerk gestalte te
geven. Logisch, want in de optiek van
velen was de kerk van toen de poort die
regelrecht naar een comfortabele
plaats in de hemel leidde. Naast de
geschiedenis van de kerk in dit boekje
ook veel aandacht voor het R.K. onder
wijs en de daaraan gekoppelde opvoe
ding.
R.K. kerken en R.K. onderwijs, ze
hoorden in die jaren bij elkaar als wa
ter en wijn bij de dagelijkse H. Missen.
Priesters van het eerste en het laatste
uur die iets van doen hebben gehad
met de kerk in Soestdijk passeren uit
voerig de revue, evenals kosters en
kerkbesturen. Interessant zijn ook de
verhalen die betrekking hebben op
gebeurtenissen die zich in beide we
reldoorlogen rond Nieuwerhoek heb
ben afgespeeld. "Zestig jaar samen
op weg" laat zich 't best omschrijven
als een gedocumenteerd "Wie-wat-
waar" van een parochie-gemeenschap.
Het is een eenmalige druk, tegen be
taling van 10,- te bestellen of af te
halen bij: J. J. van Steen, Julianalaan
4, Soest, telefoon 21412.
Fïetster gewond bij
aanrijding
Bij een aanrijding op het kruispunt
Albert Cuyplaan/Dalweg raakte een
45-jarige inwoonster van Soest aan
haar been gewond, zodat zij met de
politieauto naar huis moest worden ge
bracht. Het ongeval ontstond doordat
zij geen voorrang kreeg van een auto,
bestuurd door een 52-jarige inwoner
van Soest.
in elke samenstelling
en uitvoering.
Onze specialiteit:
levering kleine oplagen -
korte levertijden.
Drukkerij Smit B.V.
Postbus 57 - 3760 AB Soest
Vanadiumweg 6
3812 PZ Amersfoort
Telefoon 033-18747
De timmerman: "Ik ben geboren in
't Hart. Ze noemen het wel het rooie
Hart. Als je daar in de grond spit, stuit
je op rood zand. Dat is heel onvrucht
baar, zeggen ze. Het was een dorpje
apart. Aan het Tweede Weteringpad
stonden vijf huisjes. Aan de Kostver-
lorenweg drie. Er was veel niemands
land. Aan de Laanstraat stonden toen,
even kijken, éen...twee...drie...vier...
vijf oude huisjes. Aan de Beukenlaan/
Nieuweweg, even nadenken (telt in
zichzelf), nou zo'n achttien a negentien
woninkjes, 't Hart was een buurtschap,
net als de Birkt en Hees. Er woonden
alleen maar arbeiders. Bijzondere
types? Nee. Het waren allemaal gewo
ne, hardwerkende mensen. Geen bui
tenbeentjes.
We moesten een half uur lopen op
klompen naar de bewaarschool. Later
ging ik naar de katholieke jongens
school aan de Steenhoffstraat. Als ik
thuis kwam, stond de kruiwagen klaar
met een snee brood erin en dan liepen
we naar het bos, naar de Hessenweg,
om hout en bladeren te halen. Dat
stookten we in de kachel. In de vakan
tie hielpen we stobben uitrooien.
Onderweg naar school vochten we
vaak tegen de jongens van "De School
met den Bijbel". We sloegen erop met
een end hout. Waarom? Dat weet ik
niet. Zomaar. De grootste groep won.
Maar hier in 't Hart waren we gewoon
onder elkaar. We speelden met de so
cialisten en we hadden nooit ruzie. Er
was ook niets te beleven. Ja, als
Rijksen de veldwachter achter ons aan
zat in het veen, dan liepen we hard
weg. We hadden een keer de plank over
de sloot half doorgezaagd. Hij rende
erover heen en "ploemp" daar ging hij
kopje onder.
Toen ik twaalf jaar was, ging ik wer
ken bij een baas in Hilversum. Daar
heb ik timmeren geleerd bij Jorna,
een boom van een kerel, die nooit
kon lachen. In die tijd werden de hout
krullen verzameld in een zak, wat een
kwartje opbracht. Zij hebben mij een
keer in zo'n zak gestopt, die dichtge
bonden en omhoog gehesen aan 't pla
fond. Met een stok sloeg Jorna tegen
die zak, ik kermen, en toen heb ik hem
voor 't eerst horen lachen.
Twintig jaar heb ik bij Jan Mets ge
werkt, zestien jaar bij aannemer
Visser en negen jaar bij Henk van
Asch. Alleen in de oorlog niet, toen was
ik ondergedoken. En ik timmer nog
steeds. Ik heb alleen avondtekenschool
gehad. Toen ik zestien jaar was, kreeg
ik vijfig cent zakgeld. Vader was met
selaar. Hij had negen kinderen en
stierf toen ik veertien was. Ons enig
vertier was met de fiets naar Baarn.
Daar kochten we een "perronkaartje"
voor tien cent en namen de trein naar
Amsterdam waar we naar de bioscoop
gingen voor veertig cent. Dan was het
zakgeld op, gingen terug met de trein
en sta*pten aan de andere kant uit,
kropen door het hek en gingen er van
door".
Schuieren
De huisvrouw: "Ik ben geboren achter
het politiebureau. Dat was toen een
deftige villa waar Batenburg, de ge-
Jongeren hebben weinig tijd en aandacht voor oude
mensen en de dingen die voorbijgaan.
Zelden vragen moderne lieden aan een bejaarde
man of vrouw: wat deed U toenwat gebeurde er
■precies in Soest, hoe zat dat eigenlijk?
In "Bij ons op Soest" publiceert de Soester Courant
verhalen van echte Soesters die in deze gemeente
zijn geboren of getogen.
Jan Visser loopt hen tegen het lijf, luistert geïnteres-
seerd en schrijft hun relaas op.
Vandaag het Gouden Echtpaar: Jan Bosboom (78) en
Helena Bosboom-De Beer(76)
meentesecretaris, woonde. Later ver
huisden we naar het Veen. 's Winters
woonden we daar heel eenzaam, want
sneeuwruimen bestond toen nog niet.
Vader werkte bij de gemeente. Hij
stierf toe ik elf was. Na de katholieke
meisjesschool ging ik in het huishou
den werken. En dat doe ik nog. Ik
verdiende toen drie gulden in de week
en kreeg een kwartje zakgeld.
Armoe troef. We droegen kleren van
een ander en moesten eikaars schoe
nen afdragen. Je wist niet beter, we
hadden veel plezier en we waren tevre
den. Op Soest was nooit iets te beleven.
Alleen de kermis, éen keer per jaar.
We pikten wel eens knolletjes op de
Eng.Maar als veldwachter van Dolde-
ren je snapte, moest je ze weer terug-
poten. Soms smeten we de winkeldeur
open van vrouw de Bruin. Ze had een
snoepwinkeltje. We renden hard weg,
want ze liep ons achtera.*
Een vaste betrekking was het mooist.
Wel hard werken, dat was nu eenmaal,
zo. Het was de hele dag schuieren,
wassen in de teil, stoffer en blik. Het
is nu een stuk makkelijker. Lopend
gingen we naar Amersfoort in de va
kantie, naar de markt. Dat was ons
"uitje". Terug probeerden we te lif
ten."
Hij: "Het leven was spijkerhard. Siga
retje roken onder het werk was er niet
bij. Dan kon je meteen vertrekken.
Wanneer je uitgevroren was in de bouw
kreeg je zes weken lang twaalf gulden
in de week. We hadden hier een verga
dering van de Bond over loonsverla
ging. Het ging om twee cent. In de
krant stond toen, dat Tweede Kamer
leden duizend gulden meer kregen. De
Hoofdbestuurder van de Bond zei toen:
die duizend gulden maakt, niets uit, die
twee cent wel. Toen stond ik op, ver
scheurde al mijn papieren en ik zei:
jullie bekijken het maar. Zo ging ik
naar huis.
Als timmerman leverden we vakwerk.
Houten vloeren. Tengels voor de stuca-
doors, die de plafonds maakten. Zo'n
schuifdeur met die handgrepen, dat
maken ze toch niet meer. Wat ze nu
timmeren kan iedereen. Het komt kant
en klaar van de fabriek. We werkten
48 uur in de week, ook zaterdags. Dit
huis waar we nu nog wonen, heb ik
zelf gebouwd."
Zij: "We leerden elkaar kennen in 1927.
Op een kaartavondje. Mei 1934 zijn we
getrouwd. We hebben drie kinderen en
een aantal kleinkinderen."
Hij: "In 1930 kocht ik een stukje grond
van de gemeente. In dit huis zitten
40.000 stenen. Met twee man en een
opper heb ik dit huis gebouwd. Binnen
veertien dagen stond het onder de kap.
's Avonds heb ik het afgetimmerd. AI
met al kostte dit hele huis vijfendertig
honderd gulden. Ik wil niet naar Hons-
bergen of Molenschot. Ik ben nooit ziek
geweest. Alleen vorig jaar lag ik een
paar weken in het ziekenhuis. Voor een
tumor aan mijn been. Er zat een stuk
hout in."
JAN VISSER
Dat er naast de mannelijke Orde van
Vrijmetselaren ook een gemengde Or
de bestaat, waar mannen en vrouwen
volkomen gelijkwaardig kunnen wer
ken aan het verwezenlijken van hun
idealen, is maar aan weinigen bekend.
Toch bestaat reeds sinds 1893 de Inter
nationale Orde der Gemengde Vrij
metselarij "Le Drolt Humain", opge-
vestigd. Thans zijn hierbij groeperin
gen in 44 landen aangesloten, waardoor
richt in Parijs, waar nog steds de
hoofdzetel is gevestigd. Thans zijn hier
bij groeperingen in 44 landen aangeslo
ten, waardoor de Nederlandse Federa
tie met 19 Loges.
De gemengde Vrijmetselarij wil de
mens vooruit helpen in zijn geestelijke
ontwikkelingsgang en doet dat volgens
een eeuwenoud stelstel van symbolen,
allegorieën en legende. Van belang is,
dat men via een spreuk "ken u zelf"
probeert het geheim van de zin van het
leven te vinden. Elk lid wordt vrijge
laten in zijn persoonlijke interpretatie
van wat men als waarheid ervaart.
Daarom spelen verschillen in gods
dienst, levensovertuiging of politieke
inzichten geen rol.
Ofschoon de Vrijmetselarij geen reli
gie is, gaat zij ervan uit, dat er een
hogere macht bestaat. Elk afzonderlijk
lid kan zich een eigen voorstelling
maken van die hogere macht.
In Soest is een Loge van de Gemengde
Vrijmetselarij werkzaam. Leden zijn
grotendeels afkomstig uit Soest en om
geving. Van tijd tot tijd worden er ook
openbare avonden gehouden, waarop
belangstellenden welkom zijn.
Wie meer informatie wil hebben, kan
zich wenden tot de heer en mevrouw
H. Muylaert-Meurs, Anna van Buren-
laan 172, 6713 NK Ede Gld. Of de avond
voor belangstellenden bezoeken op
dinsdag 2 oktober a.s. 20.00 uur in het
gebouw van de NPB, Rembrandtlaan
20 te Soest.
Uw auto beschadigd?
Wij lossen dit
probleemloos op!
P. Stalenhoef
autoschade
1 e Heeserlaantje 2
Tel. 18600-Soest
het kenmerk
voor vakwerk
Volgende week verschijnt bij uitgeverij Agathon het prozadebuut van de Soester
auteur Thomas Leeflang. Onder de titel "Een echt been is beter dan een kunst
been" zijn twaalf korte verhalen gebundeld die zich niet gemakkelijk laten in
delen bij een bepaalde literaire stroming of soort.
De aanduiding 'debuut' is in dit geval
wat misleidend. Weliswaar publiceerde
Thomas Leeflang (48) niet eerder pro
zawerk, hij heeft intussen tien non-
fiction-boeken op zijn naam staan.
Evenals dat oeuvre zijn ook de verha
len in 'Een echt been is beter dan een
kunstbeen' uiteenlopend van aard en
inhoud.
De afbeelding op het omslag (van ont
werper Robert Nix) doet vermoeden
dat in ieder geval het titelverhaal een
romantische, om niet te zeggen eroti
sche strekking heeft. Op dat punt komt
de lezer bedrogen uit. 'Een echt been
is beter dan een kunstbeen' is een aan
dr. Van Swol opgedragen grimmige
persiflage op populair-medische rubrie
ken in allerlei bladen. Het onderwerp
orgaantransplantatie wordt er op een
bijna onthutsende manier in behan
deld. In het verhaal getiteld 'De Be
roemde Schrijvers School' laat Leef
lang de lezer kennismaking met een
merkwaardig instituut waar men zich
kan laten inschrijven om tot de status
van Beroemd Schrijy,ejr t,e worden ver
heven. ('Wij begeleiden-u tot u in het
bezit bent van.de P:Ó. Hooftprijs!'j.
Aan het eind van deze geschiedenis zit
een mooie dubbele bodem doordat de
auteur verwijst naar een van zijn
vorige boeken, daarmee producenten
van modieuze lectuur en 'leesvoer' op
de hak nemend, maar ook zichzelf niet
sparend.
FTau Riefenstahl
Over het algemeen maakt de bundel
'Een echt been is beter dan een kunst
been' de indruk van sober, bijna kaal
geschreven proza. Bizar is het verhaal
'Bezet', een wrange monoloog van een
man die op een wel heel ludieke manier
van de trein gebruik maakt. Als het
verhaal uit is blijkt het een proefwerk
te zijn van een leerling van eerder ge
noemde Beroemde Schrijvers School.
Origineel zijn ook de verhalen 'Frau
Riefenstahl', waarin een jochie van ze
ven jaar in bezet Nederland fragmen
ten ziet uit de film 'Truimph des Wil
lens', en 'De Pyjama', een korte novel
le over mysterieuze' krachten die in de
pyjama van een schnabbelartiest zou
den zitten.
De tekst op het achterplat van het boek
zegt ondermeer dat in de verhalen fan
tasie en werkelijkheid geraffineerd in
elkaar overgaan. Waar houdt die echt
heid op en waar begint de fictie?
Thomas Leeflang: 'Misschien een on
verwacht antwoord van iemand die
verhalen schrijft maar erg veel fanta
sie heb ik niet. Ik kan alleen iets op
papier zetten als ik althans een deel
zelf meemaakte. Het meeste in de
twaalf gebundelde verhalen is dan ook
waar gebeurd. Betreft het niet me
zelf, dan hoorde ik het van anderen.
Het verhaal 'Een echt been is beter dan
een kunstbeen' kon ik alleen schrijven
na gesprekken met chirurgen die zich
met orgaantransplantatie bezighou
den. Het jongetje dat in het verhaal
'Frau Riefenstahl' in 1943 in de Spoor-
bio op het station vap Utrecht een nazi
film ziet, is nu een tv-medewerker. Het
verhaal 'Neer die flikker!' is weer
sterk autobiografisch. Maar al schrij
vend zet je de werkelijkheid naar je
hand, laat hier wat weg, voegt daar
iets toe. Je schept een nieuwe realiteit
die soms echter kan lijken dan de wer-
Aanplakkers actief
De politie werd vorige week op het
spoor gezet van twee jongelui, die
pamfletten aanplakten in bushokjes
aan de Van Weedestraat. De pam
fletten bevatten een aankondiging
van de Gooise Vlooienmarkt. De da-v
ders ontsnapten echter aan aanhouding.
Zaterdag 22 september speelden Loek
Dikker en Fred Leeflang met hun nieu
we kwartet in het altijd sfeervolle
Artishockgebouw.
Het repertoire was gebaseerd op de
hard top uit de vijftiger jaren met
composities van o.a. Cannonball Ad-
derly, Eddy Golson en John Coltrane.
Geïnspireerd spelend wist de band het
publiek tot enthousiasme te brengen.
De volgende muziekavond in Artishock
zal plaatsvinden op zaterdag 13 okto
ber. Er is dan Open Podium, waarop
beginnende muzikanten hun kunnen
etaleren, met als sluitstuk een jam
session waar alle muzikanten aan mee
kunnen doen.
kelijkheid. Uiteindelijk is van een ver
haal alleen waar wat de lezer gelooft.'
Assortiment
Thomas Leeflang is bedrijfsredacteur
bij de NOS. Opvallend nuchter ge
stemd is hij ten aanzien van het succes
van zijn bundel 'Een echt been is beter
dan een kunstbeen'
'Wekelijks verschijnen nieuwe boeken',
zegt hij. 'Het boek heeft tegenwoordig
haast de tijdelijkheid van een tijd
schrift. Loop in Soest bij de boekhan
dels van Van de Ven binnen en je staat
temidden van een overvloed aan re
cente en splinternieuwe titels: romans,
proza, poëzie, fiction en non-fiction,
vertaald en oorspronkelijk Nederlands-
stalig werk, een enorm assortiment.
Wie moet het allemaal kopen en lezen?
Goed en belangrijk literair werk ligt
voor een paar gulden minder dan de
kostprijs!in de ramsch. De moed zinkt
je als auteur in de afgesleten schoenen.
Een bestseller wordt 'Een echt been is
beter dan een kunstbeen' waarschijn-
Jijk nLet&De 'cqnc.urrëntie= is. groot, het
aanbod eveneens^ondanks de econo
mische crisis en dë algehele malaise.
Een troost is dat de literatuur op zich
zelf dikwijls meer heeft gewonnen aan
uitgaven die commercieel gezien geen
succes werden.'
'Een echt been is beter dan een kunst
been' door Thomas Leeflang, uitge
geven door Agathon, is verkrijgbaar
in de boekhandel. Wat Soest betreft
bij de zaken van Van de Ven.
Prijs: 14,50.
Thomas Leeflang
Kent u onze schrijfhoek al?
U schrijft, adresseert en
post er uw wenskaarten,
ook voor latere verzending!
Eigen parkeerterrein.
Leusderweg 7
Amersfoort 033 - 631824'
Fietser gewond bij
aanrijding
Op het kruispunt Laanstraat/Albert
Hahnweg deed zich vorige week een
aanrijding voro tussen een 18-jarige
fietser uit Soest en een auto, bestuurd
door een 47-jarige plaatsgenoot. Het
ongeluk werd veroorzaakt doordat de
fietser zonder voorrang te verlenen de
Laanstraat overstak. Hij kwam ten val
en moest met een hoofdwond en
vermoedelijk een hersenschudding
naar Zonnegloren worden overge
bracht. Zijn fiets werd zwaar bescha
digd.
ME
Donderdag 27 september 21.00 uur:
Can she bake a cherry pie? was een
van de aardige verrassingen van hel
Rotterdams filmfestival begin dit jaar,
die donderdag 27 september om 21.00
uur in Filmhuis Artishock te zien valt.
Deze Amerikaanse film van Henry
Jaglom is een produkt dat zowel het
grote publiek als het cinefiele publiek
zal weten te amuseren. Het was niet
voor niks een van de trekpleisters op
het Rotterdams filmfestival.
Het verhaal is heel simpel. Zee (Karen
Blackeen gewezen zangeres, wordt
door haar man in de steek gelaten.
Eli (Michael Emil), een gescheiden
veertiger met een klein dochtertje,
leidt het onromantische leventje van
een vrijgezel tegen wil en dank. Eli en
Zee ontmoeten elkaar en proberen een
relatie op te bouwen. Voor twee men
sen, die al heel wat relatie-ervaring
achter de rug hebben blijkt dat in de ja
ren tachtig geen simpele zaak. Dat
Can she bake a cherry pie? meer is
geworden dan de zoveelste film over
het relatiegeneuzel in de jaren tachtig,
komt doordat Jaglam dit gegeven ui
terst vrij, ongedwongen en met een
fraai Franse slag hanteert. Het ver
haaltje is voor hem niet meer dan een
hulpmiddel om het lot van mensen in
een grote stad, in een aantal per
sonages, verhaallijntjes en situaties,
die langs elkaar trekken maar ook op
elkaar inwerken, in beeld te brengen.
Het maakt can she bake... tot een
luchtige en ontspannende impressie
van het grote stadsleven, die ver af
staat van de A tot Z uitgekiende relatie
films uit het commerciële Amerikaan-
secircuit. De ontspannenheid van can
she bake... komt ook tot uitdrukking in
de wijze waarop Jaglom Karen Black
en Michael Emil heeft geregisseerd.
Black en Emil kregen van hun regis
seur niet meer dan een typetje aange
reikt, die ze zelf al improviserend
verder konden uitbouwen. Zowel Black
als Emil doen dat voortreffelijk, met
veel plezier en een knipoog naar het
publiek. Ze maken Zee (een nogal
neurotisch en naar houvast zoekende
vrouw) en Eli (iemand die alles ook
zijn seksleven strikt wetenschappelijk
benadert) tot Woody Allen-achtige
strip-figuren die tintelen van het mo
derne leven.
Aanvang: 21.00 uur.
Entree: 5.-/leden. CJP 65 4.-.
Vrijdag: 28 september 21.00 uur:
In Filmhuis Artishock vindt in het
kader van de Vredesweek (23 t/m 29
september) op vrijdag 28 september
een extra voorstelling plaats. Om 21.00
uur wordt; Die Weissp Rose van de
Westduitse regisseur Michael Verhoe
ven vertoond.
Die Weisse Rose was de naam van
een groep studenten die in 1942-1943
op de universiteit van Miinchen, onder
meer door het verspreiden van pam-
pletten, verzet pleegde tegen het fas
cistische regime. Over deze verzets
groep heeft Michael Verhoeven een
film gemaakt, die in januari van dit
jaar in première ging.
De kern van Die Weisse Rose bestond
uit Hans (24) en Sophie (21) Scholl.
beiden student. Met een paar vrienden
en éen van de weinige professoren die
nog wel zijn stem durfde te verheffen,
een zekere Huber, verspreiden ze an-
ti-nationaalsocialistische pamfletten
en kalkten anti-Hitier leuzen op de
muur in het centrum van München.
Uiteraard was de Gestapo er alles aan
gelegen de verzetsgroep zo snel moge
lijk op te rollen. Zeker toen de pamflet
ten ook in andere steden opdoken. Door
een slordigheid werden Hans en Sophie
op 18 februari 1943 gegrepen. Ook de
andere leden werden opgepakt. Alles
bij elkaar was Die Weisse Rose niet
veel langer dan een half jaar aktief
geweest. Verhoeven vertelt het ver
haal uit het gezichtspunt van Sophie
Scholl, die door de debutante Lena
Stolze uitmuntend wordt gespeeld. Als
politiek nog onbeschreven blad ging
Sophie in München studeren, waar
haar broer Hans al aktief was in het
verzet. Geleidelijk aan zien we hoe
Sophie zich ontwikkelt van iemand die
alleen bang is voor het fascisme tot een
gemotiveerd lid van Die Weisse Rose.
Subtiel laat Verhoeven zien dat Sop
hie als vrouw in de groep -een.'spe-
cia^i>ósit;ie-inijam. Enzanïferfirrffhn-
peïe oorzaak-gevolg redeneringen te
vervallen geeft Verhoeven in zijn film
de achtergronden van het verzet van
Hans en Sophie Scholl aan. Het is de
gewoonheid die Verhoevens film be
langrijk maakt. Door het konsekwent
vermijden van clichés, zoals heroi-
sering van de verzetshelden en het
zwartmaken van de fascisten, wordt
Die Weisse Rose tot een heel actuel
film. Een film waarin voortdurend de
vraag wordt gesteld: "Hoe stelt u zich
tegenover de autoriteiten?". Op deze
wijze blijkt de geschiedenis niet een
dode zaak van het verleden, maar een
springlevende van het heden
Verhoeven zelf: "Natuurlijk leven wij
in een ander staatsbestel, natuurlijk
leven wij niet onder het fascisme,
maar toch voel ik mij als -individu
machteloos. Dat ik machteloos sta
tegenover een staat, die mij weliswaar
bijna alles toestaat maar zich tege
lijkertijd in haar daden van niemand
iets aantrekt".
Agenda: Donderdag 4 oktober De Stille
Oceaan van Digna Sinke (Ned.1984).
Donderdag 11 oktober Hongaarse Rap
sodie en Allegro Barbaro twee lange
speelfilms van Mikls Jancsó (Hong.
1979), die onlangs met de negendelige
tv-serie Dr. Faustus bij de VPRO
was te bewonderen. Donderdag 18
oktober Fitzcarraldo van Werner Her
zog (BRD 1982).
Aanvang: 21.00 uur.
Entree5,-/leden, CJP en 65 ƒ4.-.
Zondag 30 september lj.00 uur:
ÖZondag 30 september gaat het Kin
derfilmhuis weer van start met een
"knaller". De middag begint met een
optreden van de goochelaar (magio-
loog) Ferry Gerarts. Ferry Gerarts is
een allround goochelaar, en is bij
verschillende nationale kampioen
schappen meerdere malen onderschei
den. Op de wereldkampioenschappen
te Brussel mocht hij de derde prijs
in ontvangst nemen.
Ook is hij bekend doordat hij meerdere
malen te zien is geweest op de
T.V. waaronder in het programma De
Film van Ome Willem.
Na de pauze -waarin alle bezoekertjes
een ijsje krijgen- wordt er een hele
leuke film gedraaid. Misschien is deze
ior een aantal kinderen al be
kend, maar het is zeker de moeite
waard hem nog eens te zien. Het is de
Nederlandse animatie-film "Als je be
grijpt wat ik bedoel". De grote
"Bommelfilm" is een fantastische te
kenfilm voor jong en oud, die zich
afspeelt op en rond het slot Bommel-
stein.
De film is om 16.30 uur afgelopen. Van
af 16.00 uur kunnen de ouders van de
kinderen onder het genot van een aan
geboden drankje, kennis maken met de
leden van de werkgroep Kinderfilms
zie foto
De middag begint om 14.00 uur, en is
om 16.30 uur afgelopen. De entree is
3,-. Voor reserveringen 02155-19037/
19577.
