I
IGNE
wat,
mmmim
öffi
vereniging
ft
NDEL B.V.
rrootse uitvoering van
[ohe Messe' in
litverkochte Oude Kerk
rik houd van concrete voorstellingen'
Bij ons op Soest
Vredesgroet per ballon
Morgenavond start IKON
met deels in Soest
opgenomen jeugdserie
Schilderijen van
Lambertus van de Kooy
"Rozen hebben doornen"
Meningen
van lezers
jan en daar
en profiteren.
?r krijgt U bij
ntrekkelijke
r, bv. 25-30%
en naar de
in onze
ortiment en
«preken van
strekt)
SENTRUM
■SOEST
jlpESniEIïSsg
BENT U NOG NOOIT'
BIJ LAMBIEK GEWEEST?
Nieuw seizoen Kinderfilmhuis
Artishock succesvol gestart
Filmhuis: De Stille Oceaan van
Digna Sinke
- - -
Bustocht
Rode Kruis
SOESTER COURANT
PAGINA 9
10 JAAR 10 JAAR
'an 8 tot 13 uur
4-18205-13096
I JAAR 10JAAR
i
f.
I
ikzijz'n motorische
ïnz'n vele gebruiks-
-'jz n binnenruimte, z'n
andioze wegligginn
z n grote binnen
in en motoren.
'n komfort,
<euzein
l slechts twee voorradig.
Perfekte
komfort
3er dan driehonderd bezoekers heb-
^n zondagmiddag genoten van een
jtse uitvoering van Bach's Hohe
Jesse in de Oude Kerk te Soest door
it Nederlands Bach Ensemble.
jr de pauze werd in elf muzikale
^hetsen het verschil uit de doeken
pdaan tussen de Schepper en Zijn
ifprijzende en om erbarmen sme-
ïnde onderdanen.
let eerste "Kyrie eleison" klonk op
eze trieste herfstzondag nog wat te-
jghoudend, maar met het fraaie duet
Mayke Suurmond (sopraan) en
>n zelfverzekerde Simon Schouten
lt!) en met het opgewekte meer-
temmige Gloria was de Kerkebuurt
foor lange tijd buitengesloten.
[ooral de fluitsolo tijdens Robert
"supe's optreden trok de aandacht,
ials ook het sonore geluid van de bas
peter Kooy, die schitterend werd be
geleid door twee fagotten en een hoorn,
óndanks alle kabbalistische bespie
gelingen, dat Bach op geniale wijze een
ïetwerk van heilige getallen door deze
jijbelse mis zou hebben geweven,
lonk het laatste, vijfstemmige koor
»ewoon uitbundig.
Na de koffie daalde de retoriek op
nieuw neer op het aandachtige publiek
en werd in nog eens dertien taferelen
de evangelische geloofsbelijdenis uit
gezongen, verhalend, en vooral instru
mentaal wat zekerder dan vóór de
pauze.
Deze delen eindigen in een jubilend
Sanctus, wat de kern van het latijnse
verhaal moet zijn. Na een heel mooi
Benedictus wordt het meesterwerk van
de beroemde componist uit Leipzig
afgesloten met het bijna populaire
Agnus Dei, waarna nog de verzuchting
van alle tijden opstijgt: Dona nobis
pacem. Geef ons vrede.
Het dankbare applaus gold vooral de
rustige dirigent Krijn Koetsveld, die
op zondag 25 november een thee-con
cert in de Oude Kerk verzorgt met het
Nederlands Motet- en Madrigaalkoor.
Het Nederlands Bach Ensemble is van
plan in de toekomst Mozart's Grosse
Messe (KV 427) en het Requiem (KV
626) uit te voeren. Ook staat op het
programma Haydn's Jahreszeiten en
Bach's Matthaus Passion.
JAN VISSER
RESTAURANT
BURG. GROTHE5TRAAT16
SOEST. 02155-17249
Paard op spoorbaan
De politie greep vorige week in nadat
telefonisch was gemeld dat er op de
spoorbaan in de polder een paard liep
Men wist het dier in een weiland aan de
Peter v.d. Breemerweg te drijven. De
eigenaar kon niet aanstonds worden
opgespoord.
MAndré Spruit exposeert in 'Lambiek'
De Amersfoortse kunstschilder Adré
■Spruit exposeert gedurende de maan-.
den oktober en november tien aquarel-.
len en zeven olieverfschilderijen in het
I Soester café/eethuis "Lambiek" aan
I de Burg. Grothestraat 16. Zijn aquarel-
I len heeft hij nog nooit op deze manier
I bij elkaar geëxposeerd. Het zijn kleine.
I juweeltjes in zachte tinten, die pittoreske:
1 plekjes voorstellen in het buitenland. De:
olieverven beperken zich deze keer tot ge-
I ruite handdoeken, een fraai tegelpla-
I teau en enkel zonnige strandtafere-.
I len.
André Spruit is geen onbekende in
Soest. Hij exposeerde in deze gemeente
in 1982 grote doeken in stadsgezich
ten, interieurs en landschappen zonder
mensen en dieren. Hij deed ook mee
aan de "Wachter"-expositie van Jan
Visser vorig jaar.
In het dagelijks leven is Adré Spruit
adjunct-directeur van de roomskatho-
lieke pedagogische academie Sint
Agnes in Amersfoort. Als autodidact
schildert en tekent hij eigenlijk alleen
maar concrete voorstellingen. Ook in
zijn poëzie belijdt hij deze opvatting.
In 1968 verscheen bij Desclee de
Brouwer zijn poëziebundel "Het Sub
jectief Heelal".
Het is de bedoeling dat vanaf heden
regelmatig in "Lambiek" kleine (ver
koop) exposities worden georgani
seerd, die twee maanden duren. In de
cember stelt de Amsterdamse foto
graaf Leo Mooyman zijn foto's ten
toon. In februari 1985 is de Soester
tekenleraar Gerrit Plomp aan de
beurt.
Jongeren hebben weinig tijd en aandacht voor oude
mensen en de dingen die voorbijgaan.
Zelden vragen moderne lieden aan een bejaarde
man of vrouw: wat deed U toen, wat gebeurde er
precies in Soest, hoe zat dat eigenlijk?
In Bij ons op Soest" publiceert de Soester Courant
verhalen van echte Soesters die in deze gemeente
zijn geboren of getogen.
Jan Visser loopt hen tegen het lijf, luistert geïnteres
seerd en schrijft hun relaas op.
Vandaag: mevrouw C.A.Kaal-Ouwehand (89)
Rustenburg
De schrijfster: "Mijn eerste, grote ver
driet had ik toen ik vier jaar was.
Toen stierf mijn grootmoeder. Ik zie
haar nog voor me. Ze zat altijd voor
het raam met haar voeten op een stoof
waarin een gloeiende briket lag. Ik zat
naast haar met mijn hoofd op haar
schoot. Mijn moeder had weinig tijd
voor me in het grote gezin, maar groot
moeder kon uren voor me klaar zitten
met haar hand op mijn hoofd. Dat
beeld vergeet ik nooit meer. Ik had zo
graag willen doorleren, maar vader zei
altijd: "meisjes werken niet". Mijn
broers mochten wel studeren, maar
we kregen in Rotterdam wel allemaal
pianoles. Ik schreef fantastische ver
haaltjes. De juffrouw zei altijd: "Ka-
trientje, die verhaaltjes bewaar ik".
Ek wou dat ik ze nu nog had, want
ik heb altijd schrijfster willen
worden. Op straat speelde ik al
leen maar met jongens en met mijn
oudere broers. Mijn liefste wens was
toen een overall, maar die kreeg ik
niet. Later toen de jongens op een an
dere manier naar me gingen kijken,
veranderde ik. Over mijn jeugd ben ik
bezig een boek te schrijven. Voor mijn
kleinzoon. Mijn man en ik kwamen op
Soest wonen in 1925 aan de Eigendom
weg in een huis van de gebroeders
Swager, makelaars. Geen gas, geen
water, alleen een pomp. Als mijn man
thuis kwam 's avonds, moest hij eerst
twee emmers water halen bij de onder
wijzer want die had waterleiding. Toen
ik in verwachting was, bleek ik niet
langer tegen pompwater te kunnen en
verhuisden we naar de Van Lennep-
laan en daar heb ik tot 1968 gewoond.
Mijn man was een echte Amersfoorter.
Hij voetbalde bij H.V.C. waar ze hem
"stompie" noemden. Eerst begreep ik
dat niet, maar hij voetbalde een beetje
gebogen, vandaar. Ik ben stapel op
voetballen en kijk elke week naar
Studio Sport en ik volg alle politieke
rubrieken en nieuwsuitzendingen op
t.v. Aan de Van Lenneplaan stonden
toen zes huizen, verder alleen maar
weilanden. Pas in Soest voelde ik me
als een stadsmens erg eenzaam. Als ik
vroeger lid werd van een club zat ik
zo in het bestuur. Ik was altijd zeer
actief, maar in mijn huwelijk heb ik
niets gedaan. Mijn man wilde dat niet.
Ik was een gewone, nuchtere huis
vrouw. Wel schreef ik af en toe een
versje. Mijn man was vertegenwoor
diger in meubels. Hij reisde met de
trein. Dat Soester treintje noemden we
"bello". Dan stak ik mijn vinger op
tegen de hond en zei: hoor! bello!
en dan rende hij naar het stationnetje
om mijn man op te halen. Die hond
paste ook op mijn enige dochter. Ik
hoefde maar te kijken voor welk
tuinhekje in de Van Lenneplaan de
hond lag, dan wist ik dat mijn dochter
tje daar was.
De sleutels
In de oorlog is mijn man gegijzeld en
weggevoerd van Soest naar Amers
foort en Vught. Met nog zestien ander
en: een" smid van de Braamweg, de
directeur van de gasfabriek, een le
raar, enz. Pas in 1944 kwam hij terug,
geestelijk in de war. In 1955 is hij ge
storven. Daarna heb ik zeker drie hu
welijksaanzoeken gekregen. Maar toen
dacht ik dat 58 jaar veel te oud was.
Dat zou ik nu niet meer zeggen. Dat
leert het leven je wel. Ik was vaak
ite. tb
ziek, veel in ziekenhuizen gelegen. Na
de eerste keer kende mijn dochtertje
me zelfs niet meer. Daar heb ik veel
verdriet van gehad. De laatste keer lag
ik bewusteloos, alleen, in dat grote
huis. Mijn dochter was getrouwd en
woonde ver weg. In Zonnegloren woog
ik nog 88 pond. Toen ik beter was,
kwam de dokter op de rand van mijn
bed zitten en zei: dit zijn de sleutels
van uw kamer in Molenschot. Ik kon
geen woord zeggen en smeet de sleu
tels door de ziekenzaal. Dat is nu zes
tien jaar geleden. Ik hoorde bij de
eerste groep van 200 bewoners die hier
in Molenschot ging wonen. Vóór die tijd
had ik tien jaar lang een dubbeltje
in de week gespaard voor de vereni
ging "Rustenburg", die dit bejaarden
centrum heeft gesticht. Ik was toen
jong en moest er om lachen. Je spaar
de gewoon mee. Het was hier een land
goed met een molen, vandaar de naam
Molenschot. Ik voel me nu beter dan
zestien jaar geleden. Ik doe alles.
Ik ben voorzitter van de bewoners
commissie (zie foto) en voorzitter van
het zangkoor van 60 leden. En ik
schrijf. Ik heb een brief geschreven
destijds naar Til Gardeniers en ook
antwoord ontvangen. Elk jaar maak ik
een verslag voor de Soester Courant
Foto:Herman van Dam.
op rijm van de Zonnebloemreis op de
"Alex van Wayenburg". Uit 1975:
een compliment voor kok van Dril,
want we smulden en waren muisstil,
net als het spreekwoord het zo ziet:
als katjes muizen, mauwen ze niet."
Ze noemen me de dichteres van Molen
schot. In die hoedanigheid opende ik de
nieuwe AROS-studio. Ik ben ook drie
keer voor de televisie geweest. Is mijn
thee koud? Ach, daar word je mooi van
als je dood bent en dat is toch belang
rijk, hè, als ze naar je kijken?
In 1982 heb ik op een hoorzitting in
Amersfoort over Zonnegloren gedepu
teerde staten toegesproken.Ik zei toen:
"Als u geluk heeft - of misschien wordt
het wel een ongeluk- wordt u ook eens
bejaard. Dan heeft ook u geen auto
meer die u overal heen brengt. Dan
hangt ook u af van de menslievendheid
van anderen. Denkt u zich eens in,
hoe u het dan zal vinden, als ze u uw
ziekenhuis in uw woonplaats afnemen"
Ik denk wel eens: ben ik niet te oud
voor dit soort dingen? Maar de dir°c-
trice zei laatst: als je werkelijk ophield
werd je oud. Ik denk dat ik in het har
nas sterf. Maar je moet nu wel weg,
want straks heb ik engelse les."
JAN VISSER
.Vrede begint bij...jou" stond te lezen
op de papieren duifjes, die aan de tien
tallen ballonnen hingen die vorige
week vrijdag de lucht ingingen. Bij de
lnsingerschool Dat gebeurde als af
sluiting van een project in de Vredes-
week, onder het motto: "Waarin het
kleine groot kan zijn".
Onderwijskrachten en kinderen van de
lnsingerschool gaven in deze week veel
aandacht aan het werk van Amnesty
International. Eén van de onderdelen
van het project was de opvoering van
een sprookje, waarin brieven werden
geschreven aan de machthebbers in
dictatuur-landen, ten behoeve van de
vrijlating van politieke gevangenen.
SsSEBL».
Foto: Goos van der Wilt
De brieven ondergingen tijdens het
sprookje een metamorfose. De brieven
werden vogels, en deze vogels vlogen
dreigend rond de dictators van de ver
schillende landen. Hun restte dan ook
niets anders dan alle politieke gevang
enen vrij te laten.
Op de papieren duifjes stonden ook de
namen en adressen van de schoolkin
deren vermeld. Het is dus goed moge
lijk dat inwoners van Soest of omge
ving een ballon aantreffen, voorzien
van een papieren duifje. De vinders
worden door de leerlingen verzocht om
de afzender in kennis te stellen van de
vondst, tenminste als zij ook de slogan
„De vrede begint bij jou" in zich op
willen nemen.
Zondag j.l.^i^het lunflejifilmhuis Arti-
shock het nieuwe seizoen gestart met
uitverkochte zaal. Dat was niet zo
verwonderlijk, omdat het programma
met een goochelaar en een goede film
natuurlijk uitstekende ingrediënten be
vatte.
De organisatoren. hadden Jn de socië
teit een kennismakingsdrankje, wat
door de ouders op prijs gesteld werd.
Het enthousiaste team kreeg hierdoor
de gelegenheid met de ouders te praten
over het reilen en zeilen van het Kin
derfilmhuis.
uit de doeken gedaan dat er de volgen
de maand weer een geweldig program
ma georganiseerd is. Op die middag -
zondag 28 oktober- wordt de nieuwe
naam voor het Kinderfilmhuis geko
zen. Formulieren hiervoor kunnen
worden opgehaald bij Van Hamel
straat 130. tel. 19037.
De goochelaar Ferry Gerats wist het
jonge publiek op een proffessionele
wijze zo te boeien, dat het applaus niet
van de lucht was. Het "wegtoveren"
van knopen uit touwen en zijn eigen
kledingstukken waren de hoogtepunten
uit zijn programma.
In de pauze mochten kinderen zich op
geven die mee willen doen bij het orga
niseren van de Kinderfilmmiddagen.
Zij gaan zich bezig houden met het uit
zoeken van films. theater en
werkzaamheden die op een middag no
dig zijn.
Na de pauze, waarin alle kinderen een
versnapering kregen, begon de Bom
mel-film "Als je begrijpt wat ik be
doel Een prachtige animatiefilm -ge-
maakt door Martin Toonder- boeide
ook de oudere aanwezigen.
'Eengat inde grens':Ned 2. 19.12 uur
Morgenavond, donderdag 4 oktober,
om 19.12 uur, zendt de IKON-televisie
het eerste deel uit van de nieuwe jeugd
serie Een gat in de grens': op Neder
land 2. De opnamen voor deze serie
speelden zich vorig jaar gedeeltelijk
in Soest af, waar de Bussumse film
maatschappij Added Films Holland in
opdracht van de IKON enkele dagen,
filmde op de autosloperij De Ridder
aan de Soesterbergsestraat. Aan de
opnamen verleenden ook de Soester
politie en de brandweer medewerking,
evenals Ton de Ridder. Hij speelt de
rol van beheerder van de sloperij.
Veel geluk hadden de filmmakers niet
bij de opnamen. Op de dag dat het had
moeten regenen, was het stralend
weer. Omdat toen de regenscènes op
het programma stonden, werd de hulp
van de brandweer ingeroepen om voor
een regengordijn te zorgen. Die mede
werking werd toen verleend in het
kader van de wekelijkse oefenavond.
Op de vijfde opnamedag in Soest had
het mooi weer moeten zijn, maar uitge
rekend toen kwam het water met bak
ken tegelijk uit de hemel. Daardoor
kon alleen tussen de buien door worden
gefilmd. Toen speelden ook twee poli
tiemannen mee, de hoofdagent H.
Truin en de agent L. Bomhof. Zij
y
moesten op de sloperij zoeken naar
twee uit een tehuis en van huis wegge
lopen kinderen, die de hoofdrol in de
film spelen. De politiemannen vonden
wel de plaats waar de kinderen zich
een poos hadden schuilgehouden, maar
op dat moment waren ze al verdwenen.
'Een gat in de grens' wordt gere
gisseerd door Froukje Bos en Ruud
Schuitemaker. Het verhaal gaat over
twee jongens en een meisje van veer
tien en vijftien jaar. Ze zijn om ver
schillende redenen weggelopen van
huis en uit een tehuis. Ze ontmoeten
elkaar bij toeval en proberen de grens
over te komen. Dat lukt niet en daar
om zoeken ze ergens onderdak. Op een
autosloperij vinden ze dat. Ze richten
een autobus in als woon- en slaap
plaats. Ze voeden zich met mals uit
het veld. Uiteindelijk wordt daardoor
hun verblijfplaats ontdekt, omdat de
boer telkens maïs mist.
In de film speelt ook een verslag
gever een rol. Hij is de kinderen op
het spoor en probeert niet hen in
contact te komen voor een exclusief
verhaal en ook wel om hen een beetje
te helpen. Toch geeft juist hij de
douane en de poltie een tip, waardoor
de kinderen kunnen worden gepakt
Donderdag 1) oktober 21.00 uur
Op donderdag 4 oktober om 21.00 uur
is het speelfilmdebuut van de Neder
landse regisseuse Digna Sinke DE
STILLE OCEAAN in Filmhuis Arti
shock te zien. Onderwerp in de film is
de persoonlijke crisis van de journalis
te Marian Winters (Josée Ruiter). Als
dagblad correspondente in Zuid-Ame-
rika heeft ze het zwaar te verduren
met de mensonterende toestanden die
ze daar aantreft. Wanneer dan ook nog
haar vriend Miguel op gewelddadige
wijze omkomt, keert Marian verslagen
naar Nederland. Hiermee begint de
film. Thuisgekomen en voorlopig wo
nend bij haar moeder .vindt zij daar
niet de noodzakelijke rust. Tussen
moeder en dochter botert het niet. Een
vriendendienst aan een politieke vluch
teling, waarmee ze trouwt voor een
verblijfsvergunning, brengt haar in
konflikt met de vreemdelingenpolitie.
In al deze misère ontfermt zij zich
over haar geestelijk achtergebleven
broer. Emil (Josse de Pauw), die door
de rest van de familie wordt verwaar
loosd. Een aangrijpend debuut met een
fascinerende hoofdrol van Josée
Ruiter. De film ging in maart van dit
jaar in première.
DE STILLE OCEAAN volgt de psycho
logische ontwikkeling van de journalis
te Marian Winters. In flashback wordt
gaandeweg in de film onthuld, dat ze
het voor haar beroep zo belangrijke
evenwicht tussen gevoel en verstand
verloor na de arrestatie en de dood
van haar vriend Miguel. Haar vlucht
letterlijk: van Zuid-Amerika naar Ne
derland i voor machteloosheid en ver
driet brengt haar geen opluchting,
maar voert naar de begrafenis van
haar vader die vlak voor haar thuis
komst overleed. De problemen stape
len zich op. Marian raakte haar grip
op de omgeving kwijt en slaat dicht.
Ze kan niet meer communiceren en
niet meer schrijven. De enige waar
mee ze nog kontakt heeft is haar
achterlijke broer Emil, die in een in
richting zit. Hij kan haar geven wat
zij bij andere mensen mist. Met Emil
kan ze "praten": om uitleg vraagt hij
niet. Samen halen ze herinneringen op.
Hoe ze als kind de rivier bij het
ouderlijk huis "De Stille Oceaan"
noemde, en hoe ze in een bootje roman
tisch op zoek gingen naar het "geluk"
voor alle mensen dat achter de oce
aan te vinden zou zijn. Marian steekt
ook in de film meermalen de rivier
over, telkens wanneer ze haar broer uit
de inrichting heeft weggehaald. Iedere
keer blijkt dat "geluk" toch niet aan de
andere kant te liggen. Door associaties
gaat Marian steeds meer overeenkom
sten zien tussen haar vermoorde gelief
de Miguel en haar broer Emil. Wat ze
niet voor Miguel kan doen. wil Marian
dan nu goed maken met haar broer die
evenmin in staat is zich aan te passen
in de maatschappij. Uiteindelijk loopt
deze hulp fataal af. Digna Sinke over
het thema van de film: "Het is een
groot falen van communicatie, de hele
film door. Het heeft te maken met ge
voel en verstand. Met het verstand kun
je nog wel woorden aan elkaar breien
en zinnen maken die mensen kunnen
lezen of horen, maar het gevoel kan
een totaal andere weg opgaan. Com
municatie is een poging om daarin een
evenwicht te bereiken en dat kan mis
lukken. Marian Winters merkt dat ze
daarin faalt. Dat het misschien wel
nooit anders zal kunnen zijn. Ze vindt
het zinloos om nog op te schrijven wat
ze heeft meegemaakt".
Aanvang: 21.00 uur.
Entree: 5.-/leden CJP en 65 ƒ■*,-.
De tiende en laatste aflevering in deze
serie waarbij mijn schilderijen en ik te
gast waren bij de Soester Courant en
bij u onder de aandacht kwamen. De
afbeelding van deze week "rozen
zonder doornen" is gevoelig en heeft
verwantschap met een gedicht. Om het
laatste te verduidelijken probeer ik
in eenvoudige poëzie gevoelens tot uit
drukking te brengen.
Op dinsdag 25 september had het Rode
Kruis afd. Soest/S'berg weer een uit
stapje georganiseerd voor hen die zel
den of nooit uitgaan. Om 8.30 uur ver
trokken we van Honsbergen in natuur
lijk een rode bus via Molenschot, waar
meer gasten de bus volmaakten.
Alles liep vlot en volgens regels, alleen
Pluvius liet het regenwater stromen en
helaas kreeg de zon de hele dag geen
Rans. De stemming was toch goed, op
weg naar 'Berg en Bos' in Apeldoorn,
waar we twee kopjes heerlijke koffie
aangeboden kregen met een dikke
plak cake. Helaas was het niet moge
lijk een wandeling te maken in het
mooie natuurpark.
Weer in de bus reden we richting Har
derwijk, waar een zeer goed verzorgde
en uitgebreide lunch ons wachtte.
Hierna bezochten we het Dolfinarium,
waar we de prestaties en de intelligen
tie van de dolfijnen en de zeeleeuwen
bewonderde.
Om 15.30 uur stapten we weer in de
bus, maar er werd nog wel even gestopt
bij een paling-rokerij om wat verse pa
ling te kunnen kopen. De leidsters van
"De roos is het symbool van de liefde.
Beiden zeer mooi, heel schoon en zo
rein;
Vuurrode rozen wil ik jou schenken
en krijg dan wat liefde terug;
Wees wel voorzich tig, want vlug
kan het gebeuren
dat beide veranderen in
bloedrode pijn"
"Rozen hebben doornen" is op deze pa
gina in zwart-wit weergegeven. In wer
kelijkheid is er sprake van een festijn
van kleuren. Die werkelijkheid is
binnenkort te zien op een expositie.
het Rode Kruis hielpen hen die in rol
stoelen zaten en hen die een steuntje
nodig hadden. Ook hadden we een
prettige en hulpvaardige chauffeur
Nico die ons opmerkzaam maakte op
bijzonderheden die we passeerden, zo
als het park bij het Koninklijk Paleis
Het Loo. In Putten wees hij ons op een
standbeeld van een vrouw, een oor
logsmonument. In Hoevelaken reden
we langs een tuin met een ontelbare
hoeveelheid kabouters, een kleurrijk
en fleurig geheel. Het eind van de trip
was bij restaurant 'De Soester Dui
nen', waar we gelegenheid kregen
een drankje te bestellen.
Een uitgebreid en goed verzorgd diner
was het slotstuk en zo was ook weer
de inwendige mens versterkt. Het was
nu 7.30 uur en familie of vrienden kwa
men de gasten van het Rode Kruis
weer ophalen. Ik denk dat we allen nog
vaak goede herinneringen aan deze ge
noeglijke dag zullen hebben.
Ik weet dat ik namens aiie gasten een
woord van dank uit aan het Rode Kruis,
en hoop dat vele mensen het Rode
Kruis willen steunen, zodat dit uit
stapje een jaarlijkse traditie zal kun
nen blijven.
Ook een woord van hulde en dank aan
de leidsters, die al hun aandacht en
steun gaven aan hen die het nodig
hadden.
Mimi Roosekrans, Veenbesstraat 56.
