'Als je op het podium staat ga je echt uit je bol'
Knollendam viert gouden medaille Monique
KNOLLULDAM
r*
ïbiNNEINllluis
Reis voor Monique Knol van
Veromco/Brandsma Glas bv
Ontelbare cadeaus, bloemen, tekeningen, zoenen en handdrukken voor teruggekeerde wielrenster
«s
Brief van Monique Knol
Comfort classique.
PAGINA 20
WOENSDAG 12 OKTOBER 1988
SOESTER COURANT
PAGINA 21
HRANOSMA
AANGf'BOOfs
OOOR
"Dit had ik echt niet verwacht. Het
was grandioos. Je stelt je er wel wat
van voor, maar je weet niet wat je er
van kunt verwachten. Ik wist niet wat
me overkwam bij het gemeentehuis.
Zoveel mensen. Ik zei maar niets meer
en heb alleen rondgekeken. Tsjeemi-
nee."
Monique Knol is nog steeds diep onder
de indruk. Diep onder de indruk van de
huldiging door de bevolking van Soest
die haar, zo lijkt het, voor eens en voor
altijd in het hart heeft gesloten. Moni
que Knol is na haar overwinning in het
verre oosten uitgegroeid tot een heldin.
Ze schijnt het zelf nauwelijks te besef
fen.
"Toen ik in Soest terugkwam begon het
al met dat bordje Knollendam. En thuis
stonden er al een heleboel mensen, die
klapten en zongen. Ik vond het hartstik
ke leuk dat ze me met paard en wagen
ophaalden. Ik ben dol op paarden en
heb vroeger ook gereden. Al die reac
ties, het enthousiasme van de mensen,
de toespraakjes en de presentjes. Het
was fantastisch. In de koets kreeg ik van
een meisje, dat ik helemaal niet ken, een
roos met een VW-bon. Ik bedoel
maar. Het was te gek."
Verbetenheid
"Wanneer ik het meest heb genoten van
de medaille? De eerste keer toen ik over
de streep kwam. Toen was ik hartstikke
blij. De pers komt dan op je af en daarna
wordt je rustiger. Als je op het podium
staat ga je echt uitje bol. Al die mensen.
Dat was een mooi moment. Je bent dan
heel blij, maar je begrijpt op dat mo
ment eigenlijk niet wat die medaille in
houdt. Alle spanningen komen er dan
uit. Ja, ik was voor de wedstrijd enorm
gespannen, maar ik had het onder con
trole. Soms slaat de spanning naar je be
nen en dan kun je bijna niet fietsen,
maar nu had ik het onder controle. We
hebben het parcours verkend en er za
ten vijf lichte heuvels in. Die waren voor
mij wel te doen. De laatste klim zat ik in
het wiel van Marie Canins (de Italiaanse
favoriete - JvB). Ze ging ongelofelijk
tekeer. Maar ik reed de hele koers at
tent. Ik had de goede vorm en ging met
iedereen mee. Steeds heb ik me vastge
beten in het wiel van vluchters," zegt
Monique, van wie de verbetenheid nog
van het gezicht straalt als ze de wed
strijd elf dagen na de zege in de huiska
mer nog eens dunnetjes over doet.
Zonder afbreuk te willen doen aan de
steun van Cora Westland vindt Moni
que dat de rol van haar ploegmaat
enigszins wordt overtrokken. "Van te
voren weet je dat je wint als het op een
sprint aankomt. Maar als ploeg kan je
niets doen, je bent maar met z'n drieën.
Je kunt de koers niet controleren zoals
in de Tour wanneer je met z'n zevenen
rijdt. Met Heieen Hage heb ik afgespro
ken dat ze voor zichzelf zou rijden. Het
zou voor haar een mooi afscheid zijn ge
weest als ze had gewonnen. Als het niet
zou lukken zou ze iets voor mij doen. Er
wordt gezegd dat Cora alles voor mij
heeft gedaan. Maar ik had zelf een goe
de dag. Ik heb zelf alles teruggehaald, ik
ben steeds teruggesprongen en ik heb
zelf de sprint aangetrokken. Als ploeg
kun je weinig doen. Heieen Hage
sprong aan het einde weg. Dat was
goed, want daardoor werd het tempo
hooggehouden en kon er niemand meer
ontsnappen. Maar ik heb het zelf ge
daan."
Trainen, eten, trainen
"Het was ontzettend leuk om eens an
dere sporters mee te maken. Je zit altijd
maar in de fietswereld. Je ziet Arnold
Vanderlijde in de krant staan en je
vraagt je af hoe hij is. Dan ontmoet je -
hem in levende lijve en blijkt het een
leuke vent te zijn. Bettine Vriesekoop is
heel anders dan ik dacht. Ze is een
spontane meid. We sliepen met twee
handboogschutsters. Ik wist niet eens
dat het een Olympisch nummer was. Ze
De huiskamer van Monique Knol lijkt
meer op een bloemenzaak, annex ca
deaushop. Ze werd overladen met bloe
men en cadeaus.
hebben me alles uitgelegd over de
handbogen, dat was leuk. Je kan na
tuurlijk niet met iedereen omgaan, want
er zijn er teveel. Bovendien heb ik de
eerste twee weken alleen maar getraind,
's morgens en 's middags. Het was eten,
trainen, eten, trainen, masseren, eten en
slapen. Twee weken lang. Ik was alleen
geconcentreerd met fietsen bezig. Je
praatte wel wat met anderen, maar je
hoofd stond er niet naar. Pas na de wed
strijd heb ik ontspannen rondgelopen,
zijn we met een groep naar de stad ge
weest, hebben we feest gevierd en ben
ik naar andere sporten wezen kijken. Ik
heb atletiek gezien, zwemmen en ik ben
ook naar het concours hippique ge
weest. Dat was zo mooi. Kun je je voor
stellen dat ik het kampioenspaard heb
geaaid. Dat vond ik geweldig. Fantas
tisch om al die bekende paarden en rui
ters te zien. Ik ga zeker nog een keer bij
Rob Ehrens langs. Misschien dat ik dan
nog kan paardrijden. Ik ben dol op
paarden."
Beduusd
"Dat ik de vlag mocht dragen tijdens de
sluitingsceremonie vond ik een hele
eer. Ik was enorm zenuwachtig. We
stonden met z'n allen in de hal te wach
ten en dan ineens kom je dat stadion
binnen. Er zat zoveel publiek. Het hele
stadion was vol. Er zaten ook een hele
boel Nederlanders. Ineens hoorde ik
'Nederland' roepen, ergens bovenin het
stadion. Ik heb naar ze gezwaaid. Zo'n
ceremonie is in het echt heel anders dan
op de televisie. Het is ook mooi hoor,
maar je beleeft het in een andere sfeer.
Ik ben er enorm van onder de indruk
geraakt. In het begin sta je echt beduusd
te kijken. Later ga je pas door het sta
dion rennen. Het vuurwerk en die licht
bol. Het was écht mooi."
Commercie
Commerciële activiteiten zijn tegen
woordig onlosmakelijk verbonden aan
topprestaties. Ook Monique Knol heeft
dat inmiddels moeten ondervinden. De
ene na de andere aanvraag voor recla
me-doeleinden stroomt binnen in huize
Knol en niet bepaald 'misselijke' ca
deaus worden haar aangeboden. Moni
que blijft rustig onder de commercie die
van alle kanten toestormt. "Het is hart
stikke leuk. Ik zal ervan profiteren, net
zoals zij er publiciteit voor terugkrijgen,
maar wielrennen blijft voor mij het be
langrijkste. Ik vind het niet goed als ie
dereen zo maar mijn naam gebruikt.
Dat mogen ze ook niet, ze horen het
eerst aan me vragen. We zijn bezig om
iemand in de arm te nemen die me kan
adviseren," zegt de werkloze onderwij
zeres.
"Een baan? Er valt niets te willen. Er
zijn bijna geen banen in het onderwijs.
Natuurlijk zou ik graag een baan willen
hebben, mits ik het kan blijven combi
neren met de sport. Ik heb niet zomaar
mijn diploma gehaald, maar ik heb ook
niet zomaar een gouden medaille ge
wonnen. Ik blijf gewoon fietsen. Deze
week ga ik weer trainen, al zijn er dit sei
zoen geen wedstrijden meer. Crossen in
het bos, een beetje hardlopen en naar
crosswedstrijden kijken. En ik ga bin
nenkort een weekje naar m'n zus Mar
leen in Luxemburg. Ze heeft daar een
kindercrèche. Mijn doel voor 1989 is
zoveel mogelijk wedstrijden winnen en
goede klasseringen rijden in de etappe
koersen. Volgend jaar begin ik weer
met een schone lei, maar ik wil op de
zelfde manier doorgaan. In het buiten
land goed presteren vind ik erg belang
rijk."
Tenslotte nog enkele keuze-vragen om
maar in de sfeer van de Olympische
Spelen te blijven. Soest of Seoul?
"Soest."
Wel of geen huldiging?
"Wél een huldiging."
De gele trui of de Olympische medaille?
"De Olympische medaille."
Amateur- of prof circuit voor dames -
wielrennen?
(Na enig nadenken): "Nou, laat ik het
dan maar eens als prof proberen."
Monique Knol vóór of na de Olympi
sche Spelen?
"Ze is dezelfde gebleven."
Monique Knol heeft een veertiendaagse reis voor twee personen aangeboden gekre
gen van Veromco/Brandsma Glas bv. De heren Hagenaars en Brandsma overhan
digden de tickets afgelopen maandag aan de Soester wielrenster.
Veromco/Brandsma, met vijftien vestigingen in ons land, wilde met dit gebaar Mo
nique huldigen in verband met de gouden medaille die ze tijdens de Olympische Spe
len won. De tickets werden door haar in dank aanvaard. Wanneer ze gebruik zal ma
ken van de tickets is nog niet bekend.
Op de foto krijgt Monique Knol de tickets en een bos bloemen van de heren Hage
naars (links) en Brandsma.
iings-
met de
:ard"
topen)
itie in
in
Tussen alle huldigingen door moest
Monique Knol een sprint aangaan met
de Nederlands amateurkampioen bij de
heren Erwin Kistemaker. De Soestse
versloeg de renner uit Oldenzaal met
enkele banddiktes verschil. "Monique,
Monique," schreeuwde de schooljeugd.
De ouderen gaven hun enthousiast vo
cale ondersteuning.
Het was op het bordes vervolgens een
komen en gaan van vertegenwoordigers
van instanties die een bijdrage wilden
leveren aan de huldiging. De karnavals-
vereniging De Narre Knollen, de Mavo
Soest, leerlingen van De Schakel waar
Monique les heeft gegeven, de VW
Soest, de warme bakkers, de KNWU,
uitgeverij Bruna, alles en iedereen
mocht - zij het snel in verband met de
regen - zijn zegje doen. Behalve het pu
bliek. Behalve de horde kinderen die
bedelde om een handtekening, maar
moest wachten op de rondrit toen gesig
neerde foto's en kaarten werden uitge
deeld. "Monique, Monique,"
schreeuwde de schooljeugd. Het leger
fotografen deed luidkeels mee.
Foto: Goos van der Wilt.
'Aan alle Soesters die op enigerlei wijze woensdag 5 oktober voor mij tot een on -
vergetelijke dag hebben gemaakt.'
'Al bij het binnenkomen van Soest, toen ik het bord Knollendam zag, kreeg ik
een flauw vermoeden van wat mij te wachten zou staan. Je verandert niet zo
maar het gemeentebord, niet waar? Maar wat mij is overkomen vanaf het bin
nenrijden van de Di Lassostraat en Draailier, die fantastisch versierd waren,
grenst aan het ongelofelijke.
'Zoveel mensen, zoveel reacties, zoveel toejuichingen langs de route naar het ge
meentehuis. En dan de huldiging op het bordes van het gemeentehuis met al die
mensen. In één woord fantastisch! Ik ben er nog beduusd van. Maar ik heb ge
noten met volle teugen.'
'Daarom wil ik iedereen heel hartelijk voor deze dag bedanken, van burgemees
ter Schol ten tot de buur jongen in de rolstoel, die mij ook een cadeautje aanbood.
Natuurlijk ook bedankt voor alle kaarten, bloemen, bloemstukken en cadeaus.
Nogmaals heel hartelijk bedankt voor alles. Het was geweldig!'
Monique Knol
(9 Doping of niet: in ieder geval tilt burgemeester mr. Paul Scholten met speels gemak
het cadeau van de gemeente Soest aan Monique Knol op.
"Ik wist niet wat me overkwam. Zoveel
mensen. Ik zei maar niets meer."
Foto: Goos van der Wilt.
De huldiging van Monique Knol be
stond feitelijk uit twee delen: De ont
vangst op het bordes van het gemeente
huis en de rondrit door een deel van
Soest. De massaal opgekomen bevol
king had zeker meer aan de rondrit dan
aan de officiële huldiging. Velen onder
de duizenden mensen bij het gemeente
huis konden niet of nauwelijks een
glimp opvangen van het door directeu
ren en voorzitters omringde idool. De
stroom van vriendelijke woorden van
bijna twee handenvol sprekers interes
seerde de menigte over het algemeen
niet. Soest wilde Monique in het echt
zien in plaats van op de televisie, en als
het even kon nog aanraken ook. Dat
bleek ontegenzeggelijk toen Monique
Knol het bordes besteeg en er luid ge
juich klonk toen burgemeester mr. Paul
Scholten trots uitriep: "Soest, hier is ze
dan!".
Burgemeester Scholten hees de Olym
pisch kampioene daarna in het bedruk
te t-shirt van de gemeente ('Soest Na
tuurlijk') en bood haar namens de be
volking van Soest een racefiets aan. Hij
noemde het een voorrecht voor het ge
meentebestuur van Soest om een
plaatsgenote te mogen ontvangen dfe
een Olympische medaille heeft gewon
nen. De verbondenheid van Soest met
Monique's Olympische zege gaf hij
voortreffelijk weer door de bevolking te
citeren: "Wij hebben goud gewonnen!"
Monique werd door de burgemeester in
het rijtje geplaatst van Fanny Blankers
Koen, Ada Kok, Yvonne van Gennip
en andere (legendarische) sporthelden
van de Olympische Spelen. "Jij had het
door, jij hebt karakter," sprak Scholten
vol bewondering, niet nadat hij ook
Monique's ploegmaat Cora Westland
en bondscoach Rinus Verboom in de
schijnwerpers had gezet.
KNOLLENDAM - 'Monique Knol, wij gaan voor jou uit de bol.1 Treffen
der kon de sfeer niet worden weergegeven als op één van de tientallen
spandoeken. Duizenden Soesters vierden vorige week woensdag feest en
brachten de gouden wielrenster een onvergetelijke en verdiende hulde. Er
werd gezongen, gevlagd, gejuicht en gesmeekt om handtekeningen.
Dranghekken verloren hun betekenis en waarde en de politie gaf de moed
al snel op om de toestormende jeugd op afstand te houden. De cadeaus,
bloemen, tekeningen, zoenen en handdrukken voor Monique Knol waren
ontelbaar. De toespraken ook. Groot en klein wilde Monique huldigen.
Groot kreeg daar iets meer gelegenheid voor. Soest had een Olympische
winnares in haar midden en dat wilde ze weten. "Pap, ik wil op je schou
der." "Maar ik zie ook niets, jongen." Het regende en het was druk op
straa** Foto: Goos van der Wilt.
Een goeie stoel is uw vriend.
Hij draagt uw vermoeide lichaam
komfortabel en behaaglijk.
Zijn solide koristruktie-kan tëgeri-
uw stootje en zijn stijlvolle
karakter geeft een vertrouwde
sfeer aan uw interieur.
Zo'n goeie vriend kies je toch
heel zorgvuldig?
klassiek:
Mollerusstraat 7
3743 BW Baarn
tel. 02154-12797
K DE BOER EN ZOON BV
ADVISEURS VOOR INTERIEUR
EN BINNENHUISARCHITECTUUR
Het was niet alleen druk bij het gemeen
tehuis, waar de mensen over een lengte
van tenminste honderdvijftig meter rij
en dik stonden opgesteld. Ook langs de
route van het raadhuis naar de woning
van Monique hadden zich vele honder
den Soesters verzameld. Met vlaggen
en spandoeken werd Monique Knol
door de bevolking van Soest gehuldigd.
'Meer pk's voor Monique Knol', 'Een
echte Soester Knol', 'Hebbes', 'Goud
Monique', 'Onze Knol sloeg op hol',
'Knap hoor Monique'. De op doeken
geschreven en geverfde teksten hadden
geen uitleg nodig. Soest was een dag
lang Knollendam en dat terwijl het kar-
navalsfeest nog enkele maanden op zich
laat wachten.
Op de Draailier en de Di Lassostraat
was het een compleet gekkenhuis. Er
was bijna geen doorkomen aan voor de
stoet die werd voorgegaan door PVO,
gevolgd door de historische fietsen van
Tempo Toer, de koets met Monique, de
koets met Cora Westland en honderden
Toen Monique thuis arriveerde van
Schiphol werd ze in de versierde straat
door tientallen mensen opgewacht. La
ter waren dat er vele honderden.
jonge fietsers. Het verkeer op de Di
Lassostraat liep volledig vast en Moni
que Knol had de grootste moeite haar
woning in te komen. Het hoorde alle
maal bij de massale huldiging van de
wielrenster, die nog even uit het raam de
menigte toe zwaaide. "Dag," zei ze ver
moeid. De officiële genodigden bij de
huldiging deden zich op dat moment te
goed aan een hapje en een drankje in de
trouwzaal.
Soest was één dag Knollendam ter ere
van de thuiskomst van Monique.
