'We wilden eigenlijk helemaal nog niet weg,
de zaak is immers nog niet echt geklaard...'
Oude beuk geveld door verrotte wortels
MH SIKKENS SCHILDERT
U PROFESSIONEEL
Beleidsplan moet van katholiek Soest
'vitale geloofsgemeenschap' maken
Hartsticl
reanima
Soest plaatst
extra sirenes
WOENSDAG 19 JUNI 1991
SOESTER COURANT
PAGINA IC
Soester militairen terug uit Irak
Bromfietser gewond
f
Drie Soesters terug
uit Irak
Wie van Soest houdt
leest de Soester Courant
Politie onderzoekt
doodsoorzaak
hond
O
vfc
WOENSDAG 19 JUf
AR IE
'Samen op weg naar het jaar 2000'
Iets te koop ofte geef?
Plaats een "Kleintje"
in de Soester Courant
Installatiebedrijf
j. cornelisse b'
In de afgelopen weken hebben Neder
landse militairen een belangrijke taak
vervuld bij de opvang en bescherming
van Koerdische vluchtelingen in
Noord-Irak. Zij bouwden - in samen
werking met o.a. Amerikaanse en
Britse collega's - de kampen waar de
Koerden die na de oorlog om Koeweit
massaal de bergen in het grensgebied
waren ingevlucht voorlopig weer enig
onderdak konden vinden, zorgden
voor althans een minimum aan gerief
(waterleiding, sanitair) en boden me
dische hulp. De meesten kwamen in de
afgelopen week terug; hun taak wordt
- als alles goed gaat - overgenomen
door VN-troepen.
Onder de Nederlandse militairen be
vonden zich drie Soesters: dienstplich
tig sergeant Ed Spiegel, fourier, en be
roepskorporaal Peter Bos, monteur,
namen sinds 1 mei deel aan de werk
zaamheden die het 11e Genie Hulpba
taljon - uit Wezep - uitvoerde bij Zak-
ho, een Koerdische stad in het piterste
noorden van Irak. Hun plaatsgenoot
Henk de Jong maakte kortgeleden nog
een anderhalve dag durende rondreis
door het gebied, namens de ACOM,
de militaire vakbond. Ed Spiegel keer
de in de nacht van woensdag op don
derdag terug op vaderlandse bodem.
Peter Bos arriveerde pas zondag in
Soest.
Op de televisie videobeelden uit Irak,
persoonlijk gemaakt door Henk, soms
vanuit een helikopter maar meestal di
rect "op iokatie", en aangevuld met
fragmenten van reportages die de tele
visie uitzond. Ed Spiegel en Henk de
Jong - beiden voorzien van een tintje
dat hun verblijf in zuidelijker streken als
het ware bevestigt - kijken geboeid,
hoewel ze de scenes waarschijnlijk al
kunnen dromen. Ed ziet zichzelf terug,
voor de ruïne van wat eens een Iraakse
kazerne was, door de Hollanders ge
transformeerd tot het onderkomen van
waaruit hij als fourier en O O-onder-
officier het verblijf zo aangenaam mo
gelijk probeerde te maken. Op de ach
tergrond, ver weg, beelden van de ber
gen, de bruine vlakten, soms plaatjes
van de stad, maar vooral van het kamp,
met groepjes tenten, het veldhospitaal,
de latrines. Daartussendoor Henks ei
gen reportage met beelden van zijn
dochter Ineke - ook in militaire dienst,
als verpleegkundige - en niet helemaal
toevallig ook betrokken bij de medische
hulpverlening aan de Koerden.
De herinneringen komen snel terug, het
is ook allemaal nog zo kort geleden. Er
varingen worden uitgewisseld: het eten,
het klimaat, de omstandigheden waar
onder gewerkt moest worden* de om
gang met de vluchtelingen, de zin van
dit alles, de motivatie, de vraag wat de
Koerden nu te wachten staat...
Ed bewaart goede herinneringen aan
het "avontuur" waarvoor hij zich vrij
willig opgaf. Met 600 man speelde het
11e Genie Hulpbataljon een belangrij
ke rol: de geneeskundige conmpagnie
bekommerde zich in het hospitaal en de
medische hulpposten om de ernstigste
"gevallen" onder de Koerden; de con
structiecompagnie bouwde tenten en
latrines; de staf-stafverzorgingscom-
pagnie zorgde voor de noodzakelijke
ondersteuning en de coördinatie van de
interne gang van zaken. Ed maakte deel
uit van deze laatste groep; de directe
confrontatie met het leed en de elleilde
van de Koerden bleef hem daardoor
grotendeels bespaard, maar toch...
Plastic zakken
"De meesten van ons wilden eigenlijk
helemaal nog niet weg; de zaak is im
mers nog niet echt geklaard. Ik moet
nog'zien hoe het daar allemaal af
loopt..." Hij is nog diep onder de indruk
van de schrijnende armoede van de
Koerden. "Die mensen waren straatarm
- hun hele bezit hadden ze in een paar
plastic zakken. Als je dan ziet waar we
ons in Nederland druk om maken: futi
liteiten en luxe-problemen."
Wat hem vooral is bijgebleven is het on
geduld waarmee de teruggekeerde
vluchtelingen - die in de bergen weken
lang onder erbarmelijke omstandighe
den hadden geleefd - bezit namen van
i---es» TL
Vï.
'Mf'. jii
hun nieuwe onderkomens. "De tent
stond nog niet overeind of ze trokken er
al in, met hun hele familie, opzoek naar
een beetje bescherming, een dak boven
hun hoofd. Dat beeld zal me altijd bij
blijven..."
De ontberingen waren de Koerden -
vooral vrouwen, kinderen en oude
mannen, want de jonge mannen waren
meestal actief in het verzet - nog aan te
zien. In de bergen hadden sommigen
dagenlang met blote voeten door de
sneeuw moeten lopen, zonder eten,
goed drinkwater of zelfs maar de ge
ringste medische verzorging. De mees
ten op de rand van totale uitputting,
door honger en uitdroging. "En hier
kregen ze een tent, water, meel, zodat ze
zelf wat konden koken."
'Hello mister!'
De Hollanders werden snel populair bij
de Koerden. Ed: "Als je door het kamp
reed had je gauw een lamme hand van
het zwaaien. 'Hollanda!' hoorde je ze
soms roepen, en je werd altijd hartelijk
begroet: 'Hello mister!'" Uiterlijke ver
schillen tussen Koerden en Iraki's waren
er niet, en dat maakte dat de Hollanders
meestal toch op hun hoede bleven.
Gevaarlijk was het toch al, niet alleen
omdat er altijd de dreiging heerste van
een Iraakse terreurdaad, maar vooral
omdat er nog overal munitie rondslin
gerde. De explosieven-opruimings
dienst verzorgde elke dag om 12.00 uur
een explosie, maar dat voorkwam niet
dat opgeschoten jochies liepen te sjou
wen met handgranaten en pantservuis
ten, die ze aan de man probeerden te
brengen.
Ook de Koerden zelf liepen vaak
zwaarbewapend rond. "Net als wat je
soms op televisie ziet, in 'Tour of Duty'
of zo, en dan zit je zelf ook met een gela
den Uzi in de auto. Het is overal nog on
rustig, dus je kijkt wel uit, ze hebben
tenslotte net een oorlog achter de rug."
Een vakantiereisje Was het beslist niet,
aldus Ed. Het land droeg overal de spo
ren van de oorlog en de Hollanders kre
gen bij aankomst al het nodige te ver
stouwen aan leed en ellende. Ed: "Ik
had eigenlijk meer chaos verwacht,
maar dat viel me wel mee. In de zieken
huizen was het veel erger, daar kon je je
niet op voorbereiden. Onderling praat
te je daar wel over en dat was goed, dan
kon je een beetje op elkaar letten en zo
kreeg je ook een band met elkaar, in het
besef datje voor een goede zaak stond.
Dat hielp."
Petje af
Ook Henk is, ondanks de korte duur
van zijn verblijf, onder de indruk ge
raakt. "Wat mij getroffen heeft is vooral
de manier waarop de mensen daar met
elkaar omgaan. Daar schrik je van. In
het veldhospitaal zag ik een oude
vrouw, die was zomaar achtergelaten
door haar familie, totaal zonder verzor
ging." Henk neemt zijn petje af vóór de
manier waarop de Hollanders zich in
het kamp hebben geweerd. "Vooral de
medische hulpverleners kwamen in het
nieuws, maar wat deze jongens hebben
gedaan verdient minstens zoveel waar
dering.
Henk de Jong (l.) en Ed Spiegel, weer
terug in Soest, wisselen hun ervaringen
uit.
De beuk die 85 jaar lang op de hoek
van de Eigendomweg en de Den
Blieklaan pronkte, is in de nacht van
zaterdag op zondag geveld. Oorzaak:
verrotte wortels.
Mevrouw H.P. Epskamp-de Ruygt
hoorde de boom vallen. "Eerst hoorde
ik veel geritsel en vervolgens een harde
klap. Mijn vader heeft de beukenboom'
t Z t
85 jaar gëieaen met zijn vader geplant",
herinnert ze zich. "De wortels liepen
onder het asfalt van de Den Blieklaan
door, maar zijn zo verrot dat de boom is
omgevallen."
De gemeente zal een onderzoek instel
len naar de gezondheid van de andere
beuken en bomen. Indien er gevaar be
staat voor nog meer 'valpartijen' moe
ten maatregelen worden getroffen. De
beuk die zaterdagnacht sneuvelde,
richtte geen schade aan en viel in de
tuin. Indien de boom de andere kant
was opgevallen, zou een woning waar
schijnlijk flink zijn beschadigd. De beuk
heeft een hoogte van ongeveer twintig
meter en een doorsnede van bijna één
meter.
y
Ed Spiegel voorgrond) in het kamp
bij Zakho, Noord-Irak, in gezelschap
van een Koerdische familie.
Ed wil wel kwijt dat het een bijzondere
ervaring is geweest. "Ik had het niet wil
len missen en heb geen seconde spijt ge
had. Het heeft m'n diensttijd heel erg
interessant gemaakt." Een van de leuk
ste herinneringen is het bezoek van mi
nister Relus ter Beek, die het gebouw
waar Ed de scepter zwaaide officieel
opende.
"Het is jammer dat ik straks weer terug
moet naar m'n onderdeel, en dat dan de
gewone dienst weer begint. Het is een
goede zaak dat de Jandmacht dit heeft
gedaan, en al wordt het nooit de eerste
taak van een leger, zo'n humanitaire ac
tie spreekt me aan, en veel meer men
sen. Zo'n sociale functie maakt de
dienstplicht aantrekkelijker: je ziet di
rect nut."
Hij betreurt het dat het verblijf uitein
delijk korter is geweest dan aanvanke
lijk het geval leek te zijn. "Ach, teleur
gesteld is het woord niet. Het doel is be
reikt, de Koerden zijn terug, en het is
goed dat het zo gegaan is. Maar ik zou
geen seconde aarzelen om terug te gaan
als er weer werk te doen is."
Echt optimistisch is hij niet: "Je vraagt
je af hoe lang het goed gaat. Een vrij
Koerdistan, daar geloof ik niet in. De
mensen zijn onderling erg verdeeld en
toch al niet erg ontwikkeld. Het is ook
een nomadenvolk. Het zijn tweede
rangsburgers in hun eigen land, want
het bestuur is in handen van Iraki's en
Arabieren."
Chocoladepasta
De Hollanders hadden over het eten
niet te klagen, vindt Ed. "Dat viel wel
mee, al hadden we in het begin alleen
chocoladepasta voor op het brood en
aten we veel gevechtsrantsoenen. De
problemen zaten vooral bij de Turkse
grens. Wat in een dag van Nederland
naar Turkije werd gevlogen deed er
soms vier of vijf dagen over om het
kamp te bereiken."
Over de weinig coöperatieve opstelling
van de Turkse grenswachten zijn de
Hollanders niet echt te spreken, maar
ook de bevolking zelf leek soms wel een
slaatje te willen slaan uit de hulpverle
ning. Henk: "Zelfs het keukenafval
werd uit het stortgat opgegegraven, dan
stond je toch wel te kijken. Honger of
handel - dat was moeilijk in te schatten."
Dat het soms gevaarlijk was staat wel
vast. Ed trof het niet: de eerste nacht
was hij al wachtcommandant "En dat
in een Iraakse kazerne!" Een paar keer
heeft hij tijdens zijn verblijf alarm mee
gemaakt, ook de laatste avond nog,
toen zelfs de door hem georganiseerde
bingo moest worden onderbroken. "We
hoorden mitrailleurvuur en het licht
ging uit. We moesten in het pikkedon
ker op onze buik in het gras gaan liggen,
zonder idee wat ons te wachten stond.
Dat was angstig, en het duurde twee
uur. Je wist niet wat er de hand was:
misschien Koerdische guerrilla's of kin
deren..."
Geen cowboytje spelen
De kans op aanslagen was heel reëel.
Het gebied was verre van stabiel en
overal zwierven zwaarbewapende groe
pen rond. Het parool voor de Hollan
ders was dat ze niet betrokken mochten
worden in conflicten. "Maar je bent
toch alert en op je hoede, 't Is geen oefe
ning, en dat besef je heel goed. En je
bent extra voorzichtig wantje loopt zelf
ook gewapend rond." Henk de Jong be
vestigt dat: "Er werd beslist geen cow
boytje gespeeld."
Of er nog een onderscheiding in zit weet
Ed niet. Een extra financiële bijdrage
wel, al zit het hem niet helemaal lekker
dat daarbij onderscheid wordt gemaakt
tussen beroepsmilitairen en dienst
plichtigen. "De beloning was gebaseerd
op een oefening, maar dit was wel iets
heel anders. Je werkt toch als team, dus
waarom dat verschil? Ik heb er minister
Ter Beek nog over aangesproken en die
kon zich mijn bezwaar wel indenken; hij
zou er zijn hoofd nog over buigen..."
Een 17-jarige bromfietser is vrijdag
middag lichtgewond geraakt bij een
aanrijding met een auto, bestuurd door
een 75-jarige Soester. Het ongeval
vond plaats op de kruising Ferdinand
Huycklaan/Birkstraat. De automobi
list gaf de bromfietser geen voorrang
toen hij de Birkstraat opreed. De jonge
man werd met een pijnlijke knie per am
bulance naar Zonnegloren gebracht,
maar kon na behandeling naar huis.
Behalve Ed Spiegel en Henk de Jong
verbleef ook beroepskorporaal Peter
Bos uit Soest in Irak. Hij keerde pas
zondag j.1. terug, te laat om deel te
nemen aan het vraaggesprek met zijn
collega's, dat vrijdagmiddag plaats
vond. Als voertuig-monteur was het
o.a. zijn taak de 80 wagens waarover
het 11e Genie Hulpbataljon be
schikte "op de weg te houden".
Geen sinecure als men bedenkt dat
de hitte er tropische hoogten bereik
te, met als gevolg dat remmen be
gonnen te koken en accu's dreigden
te smelten. "Maar het viel allemaal
ontzettend mee," aldus Peter Bos.
De afdeling Bijzondere Wetten van
de politie is bezig met een onderzoek
naar de doodsoorzaak van een hond,
die op 6 juni j.1. stierf nadat hij aan de
Molenstraat een onbekende, bijten
de stof had opgelikt. De eigenares
meldde het voorval aan de politie,
nadat ze had geconstateerd dat de
hond niets meer kon eten of drinken
en was doodgegaan.
Het beestje moet op het veldje aan
de Molenstraat, ter hoogte van de
volkstuinen, iets vreemds naar bin
nen hebben gekregen. Bij het eerste
onderzoek bleek hij een verbrande
tong te hebben en op de Diergenees
kundige Faculteit van de Utrechte
universiteit, waar het dier bekeken
werd, constateerde men diverse in
wendige verbrandingen, o.a. van de
stembanden en de slokdarm.
De politie houdt er rekening mee dat
de hond landbouwgif of een soort af-
bijtmiddel heeft geslikt. Of er opzet
in het spel is geweest is onbekend.
SiHkens geeft u de beste bescherming voor uw kostbare
bezit Of u nu Rubbof SB, Rubboi AZ of Cetol TGL plus
kiest, met Sikkens beschermt u uw huis jaren langer. Hef
gratis Sikkens Verftechniek boekje geeft u daarbij nog
gerichte adviezen over inspectie, gereedschap en tech
niek, Dus als u toch verf komt kopen neemt U dit handige
boekje gelijk mee; GRATIS!
VAKMENSEN VRA6EN OM SIKKENS
Soesterbergsestraat 52, Soest Telefoon 02155-12563
U vindt ons in het winkelcentrum "Hartje Zuid". Wij hebben volop parkeergelegenheid.
"Samen op weg naar het jaar 2000",
zo luidt de titel van het beleidsplan
voor de katholieke geloofsgemeen
schap in Soest, dat in het afgelopen
jaar is opgesteld door het Interparo
chieel Pastoraal Beraad, kortweg:
IPB. Voornaamste punt in dat plan is
een intensievere samenwerking tussen
de vier parochies om gezamenlijk
voorwaarden te scheppen voor een
"vitale en optimaal functionerende
geloofsgemeenschap in Soest", waar
bij overigens de afzonderlijke paro
chies hun eigen identiteit behouden.
Volgens het beleidsplan zullen de paro
chiële taken in toenemende mate op el
kaar worden afgestemd of gezamenlijk
uitgevoerd. Daarbij gaat het om zaken
als de organisatie-structuur, gezamen
lijke regelingen en voorzieningen, de
kadervorming, het benoemingenbeleid
en de oecumenische samenwerking.
Voor de coördinatie daarvan zorgt het
IPB, waarin de afzonderlijke parochie
besturen vertegenwoordigd zijn.
Het beleidsplan is in zekere zin een ver
volg op het beleidsstuk waaraan het IPB
zelf zijn ontstaan te danken heeft. In de
tweede helft van de jaren '70 deed de
behoefte aan "interparochiële samen
werking" zich al gevoelen en dat mond
de uit in de oprichting van het IPB, des
tijds onder de stimulerende leiding van
pastor Wim Mali.
"Daar waren toen allerlei praktische ar
gumenten voor," aldus de huidige IPB-
voorzitter Leo Weusten, "maar ook
heel ideële." Hij wijst in dat verband op
de enorme invloed van het Tweede Va
ticaans Concilie, waarbij de kerk gede
finieerd werd als "Gods volk onder
weg". Dat leidde tot diverse verande
ringen in de katholieke kerkcultuur, zo
als de liturgie in de volkstaal in plaats
van het Latijn en een minder sterk ac
cent op het priester-ambt. "Het adem
de een beetje de sfeer van de anti-auto
ritaire beweging van de zestiger jaren;
er kwam veel meer aandacht kwam
voor gespreide verantwoordelijkheid."
Joanneskerk
In die jaren groeide ook in Soest de be
hoefte aan coördinatie van allerlei bo-
ven-parochiële zaken en aandachtsge
bieden, zoals het onderwijs, de caritas,
vrede en ontwikkeling, financiën en het
onderlinge pastores-beraad. Het IPB
kwam aan die behoefte tegenmoet.
Weusten: "In het begin ging het wat
hakkelend en nogal incidenteel." Wat
de zaak versnelde was met name de op
richting van de Joannes-parochie in
Overhees, een nieuwe kerk in een nieu
we woonwijk, niet aan de traditie ge
bonden en dus een uitgelezen proeftuin
om al die ideeën waar te maken. Coör
dinatie was toen al een noodzaak, want
de jonge parochie-in-het-Veen, onder
de bezielende leiding van pastor Theo
de Groot, was in feite "armlastig" en de
andere parochies moesten dan ook zor
gen voor een deugdelijke financiële ba
sis.
In 1984 leidde dat o.a. tot de principe
uitspraak dat katholiek Soest - bestaan
de uit de vier parochies rondom de Pe
trus en Pauluskerk (Soest-midden), de
Mariakerk (Soestdijk), de Heilige Fa-
miliekerk (Soest-zuid) en de Joannes
kerk (het Veen) - pastoraal als één ge
heel moest worden beschouwd. "Een
belangrijke stap," aldus Weusten. Aan
leiding daarvoor was het komende ver
trek van De Groot - "juist in een perio
de waarin er geen priester meer te krij
gen was" - maar ook de heroriëntatie
waarmee de kerk antwoord zocht op
uitdagingen als de vergrijzing, de socia
le problematiek, de identiteit van het
onderwijs, de oecumene en nog een rij
tje "knelpunten" die zich in Soest -
evenals in tal van andere plaatsen -
voordeden.
Y ermaatschappelijking
Het nieuwe beleidsplan sluit aan op die
historische ontwikkeling, maar is ver
der uitgebouwd en ademt nu nog meer
de geest van een wat andere, toekomst
gerichte kerkvisie, waarin bijvoorbeeld
de invloed van het Conciliair Proces -
de wereldwijde beweging voor Vrede,
Gerechtigheid en het Milieu - zichtbaar
wordt. Volgens Weusten komt dat met
name tot uitdrukking in een grotere
openheid naar de samenleving, naar
andere kerken en geloofsgemeen
schappen, en een toenemende aan
dacht voor de oecumene en de "ver
maatschappelijking" van de kerk.
Naast deze "inhoudelijke" heroriënta
tie is er ook sprake van een aantal con
crete uitwerkingen op organisatorisch
gebied. De principe-uitspraken van
1984 worden omgezet in een aantal
concrete maatregelen. De belangrijkste
en meest essentiële verandering is de
uitspraak dat het IPB voortaan meer
derheidsbesluiten kan nemen en de uit
voering daarvan kan opleggen aan de
afzonderlijke parochies. "Uiteraard
gaat het daarbij om beleidszaken," al
dus Weusten, "met respect voor de
identiteit van elke parochie en, uiter
aard, voor ieders overtuiging." Het
IPB-nieuwe-stijl bestaat uit de vier pas
tores en de vier vice-voorzitters van de
parochiebesturen en vier afgevaardig
den van de parochievergaderingen, on
der leiding van een onafhankelijke
voorzitter.
Slagvaardig orgaan
Het IPB zelf is nu een slagvaardig or
gaan geworden, dat - niet gebonden aan
één van de parochies - een centrale rol
speelt op het gebied van de uitwisseling
uit de afzonderlijke parochies, de ont
wikkeling van visies en standpunten
over problemen die zich aandienen -
"niet al te academisch", aldus Weusten,
"maar vooral praktisch" - en de besluit
vorming over allerlei praktische zaken.
In het nieuwe beleidsplan heeft de gro
tere bewustwording in de kerk duidelijk
gestalte gekregen, meent Weusten.
"Het IPB kan beslissingen nemen die
allé parochies raken. Inderdaad, dat
kan hier en daar misschien weieens wat
pijn opleveren, maar het is een proces
waarin we allemaal moeten groeien."
Hoe de verschillende taken die het IPB
heeft meegekregen concreet zullen
worden vertaald staat nog niet vast.
"We zullen meer dan vroeger als kerk-
van-Soest naar buiten treden, denk ik.
Wat de oecumene betreft: dat gaat heei
voorzichtig, eerst tussen de 'naaste bu
ren', zoals de Joanneskerk en de Open
Hof, maar protestantse en katholieke
catechese en kadervorming kunnen
best al gebundeld worden."
Dienst aan de medemens
Leo Weusten beschouwt de in het be
leidsplan vastgelegde veranderingen en
de nieuwe rol van het IPB persoonlijk
als een enorme stap vooruit, al geeft hij
bescheiden toe dat "Soest" er misschien
niet direct veel van zal merken. "Voor
de gemiddelde Soester gebeurt het mis
schien toch een beetje op afstand en op
een te abstract niveau. De vermaat
schappelijking van de kerk is wel zicht
baar, maar ik denk niet dat de mensen
die rechtstreeks zullen toeschrijven aan
het IPB, en dat hoeft ook niet persé
Waar het om gaat is dat het diakonaat
de dienst aan de medemens, gestalte
krijgt."
Dat laatste is een van de wezensken-
Leo Weusten, voorzitter van het Inter
parochieel Pastoraal Beraad in Soest.
merken van de "vitale" kerk die hemen
het IPB voor ogen staat. "Persoonlijk
denk ik weieens: er zal straks geen kerk
meer zijn óf een kerk die zich richt op de
mensen die moeilijk zitten. Het Conci
liair Proces is misschien een van de laat
ste kansen die de kerk heeft, maar ik
zelf ben optimistisch. In de praktijk lijkt
het misschien allemaal een beetje mod
deren op de vierkante millimeter, maar
de kerk is toch altijd nog de plaats waar
vanuit het Godsgeloof de waarden en
ideeën van het christendom worden
verkondigd: de gerichtheid op de an
der, zoals verwoord in Mattheus 25.
Waar vind je dat anders dan binnen hel
instituut van de kerk...?"
Marie heef! last van een fobie,
er ook wel eens kaas van gege
een fobie dus?
Voor het geval daarvan geen s
heeft Arie dezer dagen bij Vj
schepper van het grootboek
derlandse taal, de verklaring
tegenwoordige fenomeen FO
gezocht.
Leest u even mee: een fobi
angstbeklemming die in bepa:
standigheden of tegenover 1
voorwerpen kan optreden, zo
er zichtbare oorzaak voor de s
staat.
Daarmee is de douche-fobie v
van Arie's oud-tante. Ze vertr<
geen enkele douche de vent
ging er dan ook voor geen enl
overeen te komen prijs onde
Na fobie komt claustrofobie
ongeveer hetzelfde, maar da
hogere versnelling. Het betref
die amechtig gaan ademen bi
van een stilstaande lift bij
Dreesmann. Anderen krij
klamme zweet in alle aanwe?
maten, zodra ze tijdens vaka
aangewezen op een gezamen
op een camping.
Fobie, in feite een luxe van
Wie niet onder de douche d
straks zomer en winter in h<
Soester zwembad terecht, o
zich met de tuinslang van de I
Desnoods terug naar af: de tc
teil weer in ere herstellen.
Trouwens, de problematie
camping ontgaat Arie ook.
Is de mensheid zozeer van
verwijderd dat de vrije hurl
dichtstbijzijnde weiland over
wordt gezien?
Duidelijk is wel dat fobie hei
van huisartsen en gespecialii
rieesheren heeft opgetrokkei
die bij Vroom en Dreesmann
raken bij het zien van een I
het deskundige medisch adv
roltrap gebruik te maken.
Veertien dagen later rolt de
dit consult in de brievenbus
later gevolgd door de mede
voor een herhaling van een i
ven recept f 8,- in rekening s
gebracht.
Rekeningen van artsen,
Arie, maar dan wel aanw
verklaarbaar.
In Arie's jeugd, lang geled
ook geen sprake van flatne
dingen bestonden niet, du
voelde zich opgesloten, beh
lende jongetjes die het op s<
straat zo bruin hadden gel
ze voor straf op een zolderk
bezinning mochten komen,
De generatie van vroeger j
licht weieens vliegen, vliega
ze niet. Wie in vakanties I
belde bij de boer aan, koel
nig geld melk en boter ei
tentje neer.
En van Mart Smeets had o«
in die tijd nog gehoord.
Toch gebiedt de eerlijkheii
dat iets wat op fobie lijkt r<
ren heeft bestaan. Generat
en grootmoeders hebben
zwaar van achteruit hun k
Zo strak zaten de aanbit
Hünkemöller-Lexis. Op
gen, vlak voor het naar dt
moest Arie's vader er wek
pas komen om het laatste I
juiste plaats te krijgen. 1
sprake was van oer-degel
zomermaanden werden
taferelen afgebeeld op ai
vanuit badplaatsen me
groeten aan tante Truus c
werden verzonden.
De komst van de elas(
zorgde voor tijdwinst, bc
gemak en kwam ook een
bruik van de stembandei
et leed dat als ongemal
:epteerd was ten einde,
ioieën kwamen ervoor ii
ieder zichzelf respecten
telling van een medisch
[ie zal u erover vertellen
<e attente lezer zal ziel
land toch wel gaan afvr;
lit wekelijkse Rondje Soi
>ie van Marie moest wor<
De gemeente Soest heeft twee extra si
renes laten plaatsen. Per 1 juli worden
ze door PTT-Telecom in het maande
lijkse proefalarm opgenomen.
De nieuwe sirenes zijn geplaatst op het
gebouw van Elma bv aan de Sterren-
bergweg 50 en op het flatgebouw Pro
fessor Lorentzlaan 165-179, beide in
Soesterberg.
De andere negen sirenes staan op de
volgende gebouwen: Officierscasino,
Kampweg 1, Hotel Het Witte Huis,
Birkstraat 138, Prins Willem Alexan-
derschool, Beetzlaan 148, Flatgebouw
Albert Cuyplaan 204-298, winkelpand
Soesterbergsestraat 37, Brandweerka
zerne Lange Brinkweg 71, Pompstation
WMN, Den Blieklaan 1, flatgebouw
Haverweerd 1-191 en Oude Kerk, To-
renstraat 1.
Het proefalarm vindt elke eerste maan- i
dag van de maand om twaalf uur 's mid
dags plaats. Indien dit op een erkende
feestdag valt, vervalt het proefalarm
voor die maand. Tijdens het proefalarm
wordt een bepaalde volgorde in acht ge
nomen: aanvang van twintig seconden
langgerekte toon, dertig seconden stil-
te, twintig seconden janktoon, dertig
seconden stilte en twintig seconden
,0 "kte toon.
Zoals in de aanvang w
Marie heeft er ook een.
De hare luidt: Arie.
arie w
In september start in Si
reanimatie van de afd<
de Hartstichting. De les
geven in gezondheidsce
deling aan de Schoutei
De cursus bestaat uit
twee uur. Het lesmatj
maar deelname kost 3
docenten zullen gebruil
deobeelden. Bedrijven
maal twaalf rnedewerke
kunnen gebruik makei
lijkheid om de cursus ii
te laten geven.
Ieder uur overlijden tw>
