'Soest is een saaie bedoening geworden'
EZIER
ra
'Mevrouw E. G. Timmer- Geerlings (75) schreef ongeveer tachtig brieven
Gazelle
nn
Voorpaginanieuws
ÊNTie!
HILVERSUM
chaamt u zich
et dat 11 geld
or een dode
nd komt halen?"
boVag
Je wordt ouder
en makkelijker
en denkt: Iaat
ze het maar
uitzoeken"
"Er wordt te
weinig gekeken
of iets wel
zin heeft"
ZATERDAG 30 AUGUSTUS 1997
PAGINA 25
Er zijn mensen die dachten dat ze op de loonlijst van Uit
geverij Smit bv stond of op z'n minst op free-lance basis bij
f de Soester Courant werkte. Niets is echter minder waar,
nevrouw E.G. Timmer-Geerlings is gewoon altijd betrok
ken geweest bij de ontwikkelingen in-Soest. Vandaar dat ze
egelmatig in de pen klom en, op persoonlijke titel, meni
ge kolom in de Soester Courant vulde. Al een poosje had
de redactie niets meer van haar vernomen. Maar amper
gen week nadat het idee was geopperd haar te interviewen
voor deze jubileumkrant, viel de zoveelste 'meningen van
lezers' van de hand van mevrouw Timmer-Geerlings in de
bus. En dus pakte de redactie de telefoon.
"Ik ben d'r gelopf ik eentje kwijt," kwartaal over. Een poosje later
zegt mevrouw Timmer-Geerlings.
Voor haar ,op tafel ligt een dik
mapje, waarin ze haar uit de krant
geknipte brieven bewaart. Een
snelle telling leert dat ze in zo'n
twintig jaar tijd rond de tachtig
brieven inzond. Zonder dit gecon
troleerd te hebben, durft de re
dactie te beweren dat ze daarmee
:ordhoudster bij de Soester
Burant is.
Op elk knipsel staat de datum van
publicatie genoteerd. Eén brief
heeft een plaatsje gekregen in een
ingelijste collage van krantenarti
kelen over onder anderen haar
man die oud-bestuurslid is van
SEC, de club waar zoon Mark ja-
renlang in het eerste zondag-elf
tal speelde.
verscheen er een man aan de
deur. Hij bleek de deurwaarder te
zijn. Ik zei: schaamt u zich niet
dat u geld voor een dode hond
komt halen? Ik heb natuurlijk be
taald, maar ben meteen in de pen
geklommen. Een week later is die
man ergens in Soest in elkaar ge
slagen. Of dat ermee te maken
had, weet ik niet, maar dat was
natuurlijk niet de bedoeling. Die
man deed gewoon zijn werk."
Haar eerste brief, in de jaren ze
ventig, ging over het omstreden
Centrumplan voor een winkelcen
trum op de Eng. Wat haar betrof
had het plan mogen doorgaan.
"We waren net van Arnhem naar
Soest verhuisd en vonden dat al
les hier veel te ver uit elkaar lag.
Ik vond het beoogde winkelcen
trum, geloof ik, wel geschikt.
Toen actievoerders aanbelden
voor een handtekening, heb ik ze
gezegd dat ik een eigen mening
heb."
Dat laatste staat onomstotelijk
vast en blijkt uit haar pennen
vruchten over tientallen onder
werpen. Zoals het Soester Na
tuurbad. "Daar heb ik in novem
ber 1979 al over geschreven dat
ze er een semi-overdekt zwembad
van moesten maken, maar nie
mand wist wat dat betekende. Ik
Mevrouw E. G. Timmer-Geerlings uit Soest: "Soest slaapt een beetje in, alleen de jeugd op straat zorgt nog
voor leven in de brouwerij. Voor hen moet er iets gedaan worden.
"Die brief ging over de hondenbe
lasting. Onze hond was in maart
1980 doodgegaan. Dat meldde ik
bij de gemeente en ik maakte al
leen het bedrag voor het eerste
heb er veel over geschreven. Jaren
later reageerden de fracties pas en
kwamen Harrie Witte en zijn
vrienden in het verweer. Toen heb
ik gezegd dat ze al te laat waren."
In haar brieven nam mevrouw
Timmer-Geerlings geen blad voor
de mond. In een kritische toon
zetting vertrouwde ze de lezers
haar uitgesproken mening toe
over uiteenlopende zaken die in
Soest speelden. Over het bezoek
van de toenmalige wethouder
Günther Plomp aan sportaccom
modaties in Moskou ("Moet je
kijken wat voor zwembad we nu
hebben"), over Zonnegloren, over
het jeugdbeleid, over het Oranje
Hotel, over bouwplannen, over de
brandweerkazerne, over de nach
telijke kinderopvang, over de en
quête in Op 't Hoogt, over bejaar
denflats, over nog veel meer.
Ze had gemakkelijk meer dan
honderd brieven kunnen insturen
als ze was ingegaan op de verzoe
ken van anderen. Menigeen ver
zocht haar een brief over bepaal
de onderwerpen te schrijven, om
dat ze dat zo goed kon. Maar me
vrouw Timmer-Geerlings hield de
boot af, zeker als ze de mening
niet deelde. 'Probeer het zelf
maar', hield ze de mensen steeds
voor. "Ik heb altijd fris van de le
ver geschreven als ik het ergens
wel of niet mee eens was, maar
nooit voor anderen."
Eind jaren tachtig reageert de re
dactie op een brief: 'Beste me
vrouw Timmer-Geerlings, kan het
de volgende keer ietsjes korter?'
"Ja, soms waren ze te lang, maar
je leert in de loop der tijd korter
te schrijven. Op een gegeven mo
ment stond er geloof ik boven dat
de brieven niet meer dan 250
woorden mochten bevatten."
In Arnhem stuurde ze al eens een
brief naar het plaatselijke dagblad,
toen haar kinderen en hun leef
tijdgenootjes geen ruimte hadden
om te voetballen. Een wijkagent
reageerde en niet veel later lag het
veldje er.
De laatste jaren heeft mevrouw
Timmer-Geerlings niet veel inkt
gebruikt om haar standpunten te
ventileren. Dat ze in het voorjaar
in deze krant een pluim uitdeelde
aan de medewerkers van Medisch
Centrum Molendael had alles te
maken met haar verblijf in het zie
kenhuis. Maar ze staat niet meer
te springen om aan een van de
meest gelezen rubrieken van de
Soester Courant invulling te ge
ven.
"Je wordt ouder en makkelijker
en dénkt: laat ze het maar uitzoe
ken. Als ze me na komen, denk ik
wel dat ik van me afpraat, maar
het is vechten tegen de bierkaai.
Alles draait om geld, overal ben
je een nummer die op een lijst
staat."
"De Soester Courant is een saaie
bedoening geworden. Dat kan
ook door de mensen in Soest ko
men. Vroeger werd er nog gepro
testeerd, tegenwoordig niet meer.
Dat heeft, denk ik, met de men
taliteit te maken. Iedereen leeft
een beetje zijn eigen leven en is
ongeïnteresseerd. Bij de laatste
verkiezingen vroeg m'n zoon op
welke partij hij moest stemmen. Ik
zei: zou je zelf niet uitzoeken of je
het ergens wel of niet mee eens
bent?"
"Soest slaapt een beetje in, alleen
de jeugd op straat zorgt nog voor
leven in de brouwerij. Voor hen
moet er iets gedaan worden en
toezicht komen van iemand die
met flair met ze kan omgaan, ie
mand als Leo van den Berg van
De Vrije Teugel. Niets dan lof
voor die instelling."
"Ik geloof dat de jeugd heel an
ders opgroeit. Ze "ebben, denk
ik, meer geld en minder idealisme,
alles is gemakkelijker te krijgen.
Ik weet niet waar het aan ligt. Je
hoeft tegenwoordig geen roeping
meer te hebben. Vroeger werd je
verpleegster, ook al werd er slecht
betaald. Het was een roeping. Dat
is nu allemaal anders. Er wordt
alleen maar vreselijk veel en ein
deloos vergaderd."
"Over het algemeen zijn de men
sen te veel met zichzelf ingeno
men. Ze zeggen: we hebben een
project opgezet, maar het gaat hen
alleen om het project, er wordt te
weinig gekeken of het wel zin
heeft. Het politiebureau stond er
nog niet of de politie ging al naar
Baarn."
"Er wordt genoeg geregeld, maar
nooit wordt van te voren gevraagd
wat de mensen eigenlijk willen.
Kijk maar naar het Dalplein. Van
te voren leek het me wel wat,
maar het is een aanfluiting. Het
interesseert de architecten niet
hoe de toekomstige bewoners het
zouden willen hebben. Ze zetten
iets neer en niemand vraagt de
mensen hoe ze er wonen. Ik hoef
er niet in. Hier in de straat zitten
overal oudjes, de kinderen zijn
overal de deur uit, maar niemand
wil weg."
"Ik woon al 26 jaar in Soest, waar
van 22 jaar in dit huis. Pasgeleden
werd voor de eerste keer een en
quête gehouden door de woning
bouwvereniging. Dat had natuur
lijk al veel eerder moeten gebeu
ren."
A/leningen van lezers...
"Ideeën voor een^
verjongingskuur:
T "Geen 50, maar 25 jaar
terugblikken; uitgebreide
f verslagen van gemeenteraads-
vergaderingen; interviews met i
(on)bekende Soesters over
wonen, werken enz. EenA
geinige Soestand-
column.
mw. E.G. Timmer-Geerlings
PAGINA 24l
