Y erhalenwedstrijd
harte.
fsstkJóal
Soest in het jaar 2022
Soest in het jaar 2022
MIDDELBARE
SCHOLIEREN
VOLWASSENEN
PAGINA 32 IZATERDAG 30 AUGUSTUS 1997
PAGINA 33
Idoor Just van Toor
I Ik zou mijn opstel kunnen beginnen
Imet "stelt u zich eens voor..." Daar-
Ina zou een schitterend (fantasie)
■verhaal kunnen komen over het le-
P ven van Soest in de volgende eeuw,
■beter gezegd in 2022.Op deze ma
pnier begin ik mijn verhaal niet. Nee,
ik wil gewoon gegevens wat betreft
die tijd aan het papier toevertrou
wen. Ik wil gewoon vertellen hoe
het dan is en niet: hoe het dan zou
kunnen zijn.
We leven dan niet meer in Soest,
,ook niet in Groot-Eemland, zoals
sommige mensen denken. Ons land
is ook geen land meer. We leven
dan in Europa, provincie Neder
land, gewest Utrecht, dictrict Eem-
land, afdeling Soest. Afgekort
(want dat is handiger voor onze ro
bots): EuNeUtEemSo. Hierachter
komt de code van uw straat. Nee,
geen Soesterbergsestraat of Van
Goyenlaan of Ossendamweg of wat
dan ook, gewoon de code van die
straat.
De gemeenteraad (die dan ook weg
is) moet nog overleggen welke code
bij welke straat komt, maar u moet
zich voorstellen, als u Pieter de
Vries heet en woont op de Schou
tenkampweg 20 in Soest, dat uw
adres is: P de Vries, S20c EuNeU
tEemSo.
Wat een vooruitgang hè? Ik zal u
niet verder belasten over de tele
foonnummers die we dan hebben of
wat dan ook. Ik zal meer vertellen
over EuNeUtEemSo, beter gezegd,
Soest in 2022.
De groenliefhebbers kan ik één
ding verzekeren: groen blijft, en
nog beter nieuws: er komt meer
groen in Soest! Gelukkig hebben
we dan geen last meer van file-pro
blemen en wasvoor verkeersop
stoppingen dan ook. Kunt u er niet
langs? Dan er overheen!
Geen probleem met de auto van die
tijd.Uw boordcomputer zorgt wel
dat u niet te lang onderweg bent.
Uw reistijd kunt u nu al berekenen
met de formule R=reistijd R 2022
R 1997 5,0867486. Wat een
heerlijk idee!
U bent in 23 minuten in Winscho
ten (Gr). Daar doet u nu nog twee
uur over. Deze tijd gaat nog meer
naar beneden, omdat ik nu ben uit
gegaan van een resitijd in onze tijd.
Met de nieuwe auto ontduikt u elke
opstopping en die zijn hier nog
meegerekend! We hebben dan geen
ruimte meer nodig voor wegstroken
die geopend zijn tijdens file en we
kunnen overal volstaan met twee-
baanswegen: één baan heen, één
baan terug. Veel wegstroken ver
dwijnen dus en daar komt groen
voor in de plaats.U bent natuurlijk
nog sneller op de plaats van be
stemming als u met de Traplane
gaat, een voerrtuig dat tussen onze
trein en vliegtuig in zit (Train en
Plane). Er gaan zo'n 15000 mensen
in als we de gemiddelde grootte ne
men. De Thalys en de Boeing 747
zijn er niets bij. Het lijkt op een
trein, omdat hjj vaste routes heeft,
en op een vliegtuig om over de ver
keersdrukte heen te gaan, snapt
u?Misschien begint bij u de vraag te
rijzen: "Misschien wordt het dan
rustig op de grond, maar in de
lucht?" Deze vraag kan ik me goed
voorstellen. Ik zal zo kort mogelijk
antwoorden.
Ten eerste, er is genoeg ruimte tus
sen de dampkring en de aarde, daar
kunnen genoeg auto's en andere
voertuigen tussen. De auto's kun
nen gigantisch hoog komen.
Zo kan er tussen de aarde en de
dampkring een stapel komen van
een paar honderd auto's, als het er
niet meer zijn. En dan te bedenken
dat de auto zo is opgestegen op een
hoogte waar een piloot van zou wa
tertanden, in een tijd waar je u te
gen zegt, zo wordt je reistijd echt
niet verlengd door het stijgen.
Ik heb nu genoeg gezegd over het
reizen. Nu iets over Soest: wat u er
kunt vinden en hoe het eruit ziet.U
begrijpt dat er in zo'n nieuwe we
reld ook andere banen zijn.
Als u Soest dan binnen rijdt of
vliegt ziet u één bedrijf dat u gelijk
zal opvallen. Het is een koeriersbe
drijf.
U denkt: "Wat is daar nu nieuw
aan?" Ik zal het uitleggen. Het is zo
apart omdat er buiten zeven reus
achtige raketten staan. Wees niet
bang, het zijn geen kernwapens,
nee, er worden pakketten mee weg
geschoten. Niet zomaar, nee, met
een snelheid van zo'n 10000 kilo
meter per uur (ze kunnen natuurlijk
niet achterblijven bij de auto) met
een onvoorstelbare trefzekerheid.
Ze komen altijd precies terecht op
de plaats van bestemming, ook al is
die bestemming uw tante in Nieuw-
Zeeland.Soest blijft aantrekkelijk
voor iedereen, iemand die werk
zoekt, iemand die rust zoekt. Soest
(EuNeUtEemSo) heeft voor ieder
een wat te bieden. Het zal door de
jaren, door de eeuwen heen zijn
goede reputatie als "Soest Natuur
lijk" niet schaden, maar eerder ver
beteren. U moet niet denken dat u
en uw nageslacht robots worden, of
dat er marsmannetjes bijkomen. De
aarde zal de enige bewoonde pla
neet blijven en Soest de enige ide
ale plaats, alleen zal het meest voor
In groep II (middelbare scholie
ren) ging de prijs voor het beste
verhaal naar Just van Toor (16
jaar), die aan de Ossendamweg
woont. Volgens de jury had Just
- die vorig jaar nog leerling was
van de MAVO aan het Van Lo-
densteyn College in Amersfoort,
maar intussen is verkast naar de
MEAO van het Hoornbeeck
College in de Keistad - een heel
originele invalshoek gekozen. Just
schreef op de basisschool al ver
haaltjes. Later kwam het er eigen
lijk niet meer van, maar toen hij
over de verhalen wedstrijd las
dacht hij: dat doe ik wel even, en
dan zie ik wel wat ervan komt...
Just wil later commercieel mede
werker worden bij een bank of
een verzekeringsmaatschappij. De
jury bekroonde zijn verhaal met
tweemaal een eerste, tweemaal
een tweede en eenmaal een der
de vermelding en dat leverde hem
per saldo de eerste prijs op in zijn
categorie.
ons gemak veranderen (gemak
dient immers de mens). Als u Soest
binnenkomt, blijft u genoeg zien dat
aan onze tijd herinnert: huizen en
bomen. De huizen zullen niet erg
veranderen, wel hebben ze zonne
panelen óp het dak en automatisch
opengaande brievenbussen (voor de
vliegende pakketjes, ziet u?) en een
huiscomputer. Ze blijven van buiten
voor het grootste gedeelte hetzelf
de (makkelijk voor archeologen en
historici van die tijd).
De Soestenaren die erin wonen zul
len, wat karakter betreft, erg lijken
op de Soestenaren van nu: open en
vriendelijk. Het zullen geen gestres
ste mensen worden, omdat ze in de
schitterende bosrijke omgeving van
Soest (die groter is dan nu) hun
energie weer kunnen opladen en
omdat alles snel gaat, zijn ze eerder
met hun werk klaar en kunnen ze
eerder genieten van de natuur.Soest
op zich blijft dus aantrekkelijk maar
ook modern. Ja, in Soest zal je zien
dat aantrekkingskracht en hyper
modern (ook voor 2022) juist bij el
kaar kunnen, zodat iedereen zal
zeggen: "EuNe-UtEemSo Natuur
lijk!"
Nawoord:
Ik ben bijna aan mijn duizend
woorden. Misschien denkt u: "hoe
weet die jongen dat allemaal zo
goed?" Ik zal het u verklappen: in
Soest slaap ik lekker en ik heb een
hele dikke duim
Just van Toor
door Anjo Hofman
Ze liep door de Lange Duinen.
Benno rende een eindje voor haar
uit. Ze liep langzaam, ze keek naar
elke boom en struik alsof ze ze voor
het laatst zag, en in zekere zin was
dat ook zo. Eigenlijk zou ze nu
Stoeten inpakken. In plaats daarvan
was ze aan het wandelen. Ze liep al
vanaf de eerste onheilsberichten
door Soest. Eerst doelloos, later
%stematisch. Ze wilde alles nog een
keer zien.
Ze vermeed de nieuwbouwwijken
bij de Boerenstreek, de Korte Dui
nen en de Hooiweg. Oh, dat laatste
had nogal wat voeten in de aarde
•gehad, maar uiteindelijk was het er
toch gekomen. Zelfs Overhees ging
ze niet in. Te nieuw voor haar. Ge
boren in een klein huis, bijna naast
de Oude Kerk, was ze eerst al de
rten uit haar jeugd doorgelo-
toen de buurten waar ze zelf
liter gewoond had, en dan nu uit-
leüjk in de Lange Duinen. Daar
r ze zoveel gelukkige uren in
r jeugd had doorgebracht.
Er waren nog maar weinig mensen
over in Soest. Morgen om 12.00
uur moest iedereen vertrokken zijn.
Ze kon het zich niet voorstellen:
oest geëvacueerd! Gisteren was ze
jog even met Benno over de Eng
[elopen, vanaf de begraafplaats
bar de achterkant van het Medisch
Eentrum. Het was stil op de Eng,
fle lucht was dreigend en kil ge
weest. Grauwe wolken joegen langs
je hemel, en ze had het gevoel ge-
lad dat ze alleen op de hele wereld
|as overgebleven. Weer vroeg ze
fich af of de dieren iets van het na-
lerend onheil zouden merken.
Benno deed in het geheel niet
Ireemd, en ze begon toch te twijfe-
f n aan het verhaal van de honden
p Pompei.
Superstormen boven de Noordzee.
Vijfentwintig jaar terug had heel
Nederland die sombere weervoor-
spellers smalend uitgelachen. Ver
anderde atmosferische gesteldheid,
cycloonrestanten uit Amerika die
afbogen richting West-Europa,
broeikaseffect, bodemdaling door
olie- en gaswinning, het had alle
maal zo onwaarschijnlijk geklon
ken.
En nu? Nu was de kustlijn al een
heel stuk landinwaarts gekomen en
hadden verschillende steden en
dorpen zichzelf al prijs moeten ge
ven aan de zee. Maar de zee liet
zich niet stoppen, en ondanks haas
tig aangelegde dijken en vloedke
ringen was het ongelofelijke toch
waar geworden. Half Nederland
werd geëvacueerd en zat nu zo'n
beetje bij de andere helft op schoot.
België en Frankijk kampten met
dezelfde problemen.
Een beetje buiten adem liep ze de
parkeerplaats op. Benno schudde
het zand uit zijn vacht en ze deed de
achterklep van haar oude auto voor
hem open. Datgene wat ze steeds
als een kleine kiem in haar achter
hoofd had gehad begon vastere vor
men aan te nemen. Ze wilde niet
weg. Ze was hier in Soest geboren!
En het was toch helemaal niet ze
ker dat het water zo ver zou ko
men?
Ze reed langs haar geboortehuis,
het was er onheilspellend stil. Ze
reed het Kerkpad op, er was toch
niemand die haar tegenhield. De
bomen waren kaal zo tegen het eind
van januari, maar de schoonheid
van de buurt was in volle omvang
aanwezig.
Als ze niet ging, zouden de ontrui
mingstroepen haar dan vinden? En
wat als het water wel zo ver kwam?
Ze had eigenlijk al in Doetinchem
moeten zijn. Haar broer zou wel
ongerust zijn. Oh bah, haar broer;
als ze daaraan dacht verdronk ze
nog liever. Ze schrok van haar ge
dachte en daardoor kwam ze een
beetje uit haar lethargie.
Wat neemt een mens nou mee uit
zijn huis bij zoiets? Haar vissen? Ze
schoot in de lach, die konden echt
wel zwemmen, ze dacht verder niet
na over zoet en zout water. 'Bij
brand altijd eerst de foto's,' had
haar man steeds gezegd. Maar
waarom zou ze die meenemen?
Zoveel bijzonders stond er nou ook
weer niet op! En bijna ongemerkt
nam ze het besluit dat steeds al in
haar hoofd aanwezig was geweest.
Ze zou blijven. Ha, oude bomen
moet je niet verplaatsen.
Een uur later stond ze met een kop
thee in haar hand naar buiten te kij
ken. Ze had de televisie uitgezet, al
leen maar berichten over de nood
toestand en wat de mensen moes
ten doen. Ze mijmerde een tijdje
over Soest, over de mensen die er
woonden en de vele gelukkige en
ongelukkige jaren die ze in dit dorp
had doorgebracht. Nee, Soest zou
niet opgaan in Groot-Eemland,
waar veel mensen bang voor waren
geweest. Het was veel erger. Soet
zou opgaan in de Eem! Een bitter
glimlachje speelde om haar mond.
Het schemerde buiten en ze wilde
de lamp aandoen, maar de elektri
citeit was sinds een half uur afgeslo
ten. Er reed een auto met een me
gafoon op zijn dak door de straat,
die de mensen opriep hun huizen te
verlaten. Ze keek nog steeds uit het
raam. Het was zo onwerkelijk, zo
stil.
In de verte hoorde ze een aanstor
mend gebrul en ineens zag ze
In groep III - de volwassenen -
werd mevrouw Anjo Hofman van
de Wiardi Beckmanstraat uitge
roepen tot winnares. Alle vijf ju
ryleden hadden haar in haar cate
gorie bovenaan hun lijstje staan.
Anjo is geboren in Amsterdam,
woont sinds zeseneenhalf jaar in
Soest en ze is getrouwd en intus
sen moeder van een dochter van
7 en een zoon van 4. Ze schrijft
wel eens vaker korte verhalen en
columns, puur uit liefhebberij,
maar dit was de eerste keer dat ze
ook wat instuurde. Als ze haar
kinderen een verhaaltje vertelt
denkt ze soms: dat moet ik toch
's opschrijven. De voormalige se
cretaresse is zeer geïnteresseerd in
vloedgolven van water en puin op
zich afkomen. In paniek stootte ze
een plant uit de vensterbank. Oh,
de zee... de zee kwam langs in
Soest! Ze moest hier weg! Ze keek
weer naar buiten. Niets... alles was
rustig. Bevend over haar hele
lichaam hield ze zich'vast aan de
vensterbank.
Toen ze gekalmeerd was pakte ze
Benno's riem en haar tas. Ze keek
nog een keer door de flat. De plant
lag nog op de grond, als het stom
me bewijs voor haar ongerede pa
niek. Zachtjes trok ze de deur ach
ter zich dicht. Ze nam niets mee.
Ook de foto's niet. Per slot van re
kening was er geen brand.
Anjo Hofman
taal en ze heeft er net een cursus
over de nieuwe spelling opzitten.
Haar verhaal is misschien wat
somber van toonzetting, maar in
het dageüjks leven is Anjo de op
gewektheid zelve.
Meningen van lezers...
"Altijd weer vol
fvan lezenswaardige
en professioneel ver-
gaarde - ook kerkelijke -
Soes ter wetenswaardig
heden van verleden en
hedenvoorzien van het
(Aad) Poststempelals
keurmerk van het ware,
met interviews een
dagblad waardig. "A
ds. J.W. Huisman,
voorzitter
Raad van Kerken Soest
