'We kijken elkaar aan en denken hetzelfde: dit is menens'
Visser
UITVERKOOP
IG3MHJHNI1ANCEI
Thresita helpt gedupeerden zeebeving
J
-jACWÉÊfl:
WINTERCOLLECTIE
40 TOT 50% KORTING
HIL-TON ioctpost
30 TOT 50% KORTING
Giro 555
Ooggetuigenverslag
Debatten, informatiemarkt
en krant over referendum
WOENSDAG 5 JANUARI 2005
SOESTER COURANT
PAGINA 3
'Vooral geld is
nodig; en niet
omboeken!'
Help
slachtoffers
aardbeving
Azië!
SHO Den Haag
Referendum (5)
soestekScourjwit
INBOUW
APPARATEN
ALLE MERKEN
Soesterse terug naar geboorteplaats in Sri Lanka
Vervolg van pagina 1
'Bij de bloedbanken hier stonden
gisteren lange rijen mensen om
bloed te geven. Wij informeren
ook of ons bloed gebruikt kan
worden. Wij hebben beiden O po
sitief, een 'gewone' bloedgroep. En
er is vooral behoefte aan Rh nega
tief, dat schijnt een typisch wester
se bloedgroep te zijn, die hier dus
onvoldoende op voorraad is.'
Margreet van Room en en Irene
van Doorn kunnen niet veel meer
doen dan bloeddonor worden. Ze
konden woensdag 29 december
het rampgebied verlaten met een
veerboot, nadat een groot aantal
mensen het eiland Koh Phayam al
per marineboot was ontvlucht. De
Soestcrs verblijven nu in het noor
den van Thailand.
Wat kan de Soester bevolking vol
gens het tweetal doen om te hulp
te schieten?
'Vooral geld is nodig', zegt het
tweetal. 'Om reddingsoperaties en
wederopbouw mogelijk te maken.
Wat wij hier uit de kranten opma
ken, is dat aan goederen als kle
ding en dekens geen behoefte is.
Daarvan is meer dan genoeg inge
zameld. Het gaat vooral om geld.'
'Wat mensen ook kunnen doen, is
hun geboekte vakantie naar Thai
land niet omboeken. Buiten de
rampgebieden is er niets aan de
hand. Thailand vreest het verlies
van 200.000 banen in de toeristen
industrie als de vakantiegangers
wegblijven. De afgelopen jaren
heeft het toerisme ook al te lijden
gehad van de vogelpest en SARS.
Het land hoopte nu juist weer wat
meer toeristen te ontvangen, want
de inkomsten daaruit zijn van
groot belang voor het land.'
Mede daarom hebben de twee be
sloten hun geplande reis, volgens
het oorspronkelijke schema, in het
noorden van het land voort te zet
ten.
In de betrekkelijke rust in dat deel
van het land wordt de film voort
durend teruggedraaid. 'De eerste
twee golven, waardoor wij op het
I strand verrast werden, kwamen
geruisloos. Het water steeg razend-
i snel, maar was niet te horen. Ei
genlijk heel vreemd. Er waren ook
geen golven, het waterpeil steeg
alleen. Na die eerste twee keer was
het even alsof er niets was ge
beurd. Maar de golven die daarop
volgden, kwamen wel met veel ge
raas. Dat zijn de golven die je op
veel amateurbeelden het strand op
ziet denderen.'
C0RDAID, NEDERLANDSE RODE
De hulporganisaties
zijn in actie
Help nu en geef
www.giro555.nl
Een aardverschuiving op de zeebodem, de krachtigste in
veertig jaar, met een verwoestend effect. De tsunami die be
woners en toeristen aan duizenden kilometers kust volko
men verrast. Margreet van Roomen en Irene van Doorn uit
Soest hadden geluk en slaagden erin te ontkomen aan het
alles vernietigende op hol geslagen zeewater. Ongeveer 36
uur nadat de vloedgolven binnen korte tijd een spoor van
verderf aanrichtten, vertrouwde Irene van Doorn haar er
varingen toe aan het papier. Misschien wel voor baar zelf,
maar ook voor familie en vrienden. Op verzoek van de re
dactie stelde ze de tekst beschikbaar aan de Soester Cou
rant. Die kon na het lezen ervan niet anders beslissen dan
haar verhaal integraal over te nemen. Een aangrijpend oog
getuigenverslag.
Koh Phayam, Thailand, tweede
kerstdag 2004,08:00 uur.
Ik word wakker omdat de hut
schudt. Niet ongewoon, de hut
waarin we slapen beweegt bij elke
stap die we zetten. Als Margreet
even later binnenkomt, vraag ik
wat ze op de veranda deed.
'Niks bijzonders, ik heb m'n nagels
gevijld.'
'Dat was zeker een flinke vijl', zeg
ik en we lachen erom.
Na het ontbijt lopen we door de
tuin naar het strand. We besluiten
die dag niet over de rotsen naar
het kleine strandje te klimmen dat
bij vloed nauwelijks te bereiken is,
maar blijven in de buurt van de
Hornbill Hut. Alsof we intuïtief
weten dat de zee vandaag niet vei
lig is, volgen we niet onze vaste
routine van eerst zwemmen en dan
opdrogen op de handdoek. In
plaats daarvan gaan we meteen
met ons boek in de zon liggen le
zen.
Aan niets is te merken dan onze
dag binnen een half uur volkomen
zal veranderen.
De zee is heel kalm, er staat een
zacht briesje en de zon wordt niet
gehinderd door ook maar het
kleinste wolkje. Tussen ons en de
zee is zeker vijftig meter zand. Het
is eb, dus het strand is grotendeels
drooggevallen.
Halverwege een bladzijde kijk ik
op van mijn boek. Opeens zie ik
water vlakbij ons. Dit kan niet,
denk ik, het is eb! Dan roep ik
naar Margreet, we grijpen onze
spullen uit het water en rennen een
stuk hoger het strand op.
Omdat het water zich terugtrekt,
leggen we hier onze handdoeken
weer neer.
'We staan elkaar nog
ongelovig aan te kijken
als we seconden later
worden overspoeld
door een tweede golf'
We zijn nu aan de rand van het
strand, achter ons zijn lage struiken
en wat bomen. Ook liggen er vis
netten, wrakhout en meer strand-
afval. We staan elkaar nog ongelo
vig aan te kijken als we seconden
later worden overspoeld door een
tweede golf. We pakken wat bin
nen handbereik is en tot onze knie
ën in het water zetten we het op
een rennen. Pas als we meters door
het afval en struikgewas zijn ge
gaan, stopt het water. Margreet
ziet mijn boek drijven en waadt
door het water om het te pakken.
Ik vis een slipper op en vind ook
de andere. Nog even staan we tot
onze enkels in het water, maar al
snel trekt het water zich weer te
rug. Het strand wordt weer zicht
baar en het is alsof er niets is ge
beurd.
Omdat onze tassen en handdoe
ken doorweekt zijn en Margreet
haar voeten heeft opengehaald,
lopen we terug naar de Hornbill
Hut. Daar staan de andere gasten
ons lachend op te wachten. Wat er
gebeurd is? 'We zijn aangevallen
door de zee', grappen we.
Niemand begrijpt wat er de afge
lopen minuten gebeurd is. Een
Deze week wordt in Soest en
Soesterberg een huis-aan-
huis krant verspreid, waar
van alle acht pagina's zijn
gewijd aan het referendum
van woensdag 19 januari.
Het is een gezamenlijke uit
gave van de gemeente en het
actiecomité Gebukt onder
Ecoduct.
Op de voorpagina geeft de ge
meente antwoord op veel ge
stelde vragen, op de volgen
de pagina's komen verte
genwoordigers van onder meer
de Werkgroep Toekomstvisie
Soesterberg, het Utrechts Land
schap, de provincie Utrecht en
het Soester college aan het
woord.
Dat zijn allemaal voorstanders
van een ecoduct. Zij hopen dat
de wet voorkeursrecht, op de
gronden die nodig zijn voor de
aanleg van de groene brug, in
stand zal worden gehouden.
Het actiecomité, dat dit raads
besluit juist wil terugdraaien,
heeft drie pagina's mogen vul
len. Tot slot vindt dc lezer op
de achterpagina feitelijke infor
matie over het referendum. Zo
wel burgemeester Koos Janssen
als actievoerder K.J. Rodenburg
roepen inwoners van Soest en
Soesterberg op 19 januari naar
de stembus te komen.
Debatten
In de aanloop naar de eerste
volksraadpleging in Soest ko
men er nog twee debatten. De
eerste is in het Officierscasino
aan de Kampweg in Soester
berg, waar op zaterdag 8 januari
om 12:30 uur een informatie
markt voor de burgers wordt
gehouden, Gemeente, actieco
mité, provincie, enkele instellin
gen en de politieke partijen
lichten daar hun standpunt toe.
Van 14:00 tot 15:30 uur is er
een debat in de stijl van het te
levisieprogramma 'Het Lager
huis', waaraan de organisaties
zullen deelnemen. Het publiek
kan luisteren en zich een me
ning vormen, zover het dat nog
niet heeft gedaan. De informa
tiemarkt gaat daarna nog tot
vijf uur door.
Op maandag 10 januari volgt er
onder leiding van een ervaren
discussieleider een debat tussen
vertegenwoordigers van de ge
meente en het actiecomité Ge
bukt onder Ecoduct. Het pu
bliek kan zich dan in de discus
sie mengen door vragen te stel
len. Dit debat begint om 19:30
uur in de theaterzaal van Idea
aan de Willaerstraat.
Nog niet wetend welke ramp zich even later zal voltrekken, maakt Irene
van Doorn deze foto van de eerste echte vloedgolf.
In de rij voor het eten dat Thaise vrouwen bereiden bij de school die
als noodopvang dient. Links op de foto Margreet van Roomen.
kalme zee met laag water is binnen
een minuut veranderd in een kol
kende watermassa en heeft het
strand volledig overspoeld. Zo snel
als het water kwam, was het ook
weer weg.
De eerste golven blijken slechts
een aanloop naar wat ons nog te
wachten staat. Iemand roept: daar
komt het weer! en we klimmen op
de strandbar om droog te blijven.
Het water stroomt met veel geweld
onder ons door de tuin van de
Hornbill Hut in.
We hebben geen idee van het ge
vaar dat we lopen. Ik pak mijn ca
mera en maak foto's van dit bij
zondere fenomeen. Mister Kop, de
eigenaar van de Hornbill Hut,
heeft dit nog nooit meegemaakt.
Komt het door de volle maan? Ie
mand zegt vanmorgen een aardbe
ving te hebben gevoeld. Dus daar
om schudde onze hut zo. Enkele
anderen blijken het ook te hebben
gevoeld.
'Iemand waadt bij een
volgende golf kniehoog
in het water en wordt
meegezogen'
De laatste gasten sluiten zich bij
ons aan. Iemand vertelt dat een
brommer door het water werd
meegenomen. Een ander was bij
de eerste golf aan het zwemmen,
voelde de bodem onder haar voe
ten verdwijnen en zag haar spullen
wegdrijven. We hebben echt geen
flauw benul van het risico dat we
lopen.
Iemand waadt bij een.volgende
golf kniehoog het water in en
wordt meegezogen door het terug
trekkende water. Een stel Japan
ners dat met de golven op de foto
wil, overkomt hetzelfde. Hun ca
mera raken ze kwijt.
In ongeveer drie kwartier tijd ko
men er zeven enorme golven. We
zien hoe het water aan de horizon
omhoog komt en op de kustlijn
metershoge golven vormt. We vra
gen ons af waarom er opeens zo
veel boten zijn. Pas later beseffen
we dat ze door het water richting
kust worden geduwd.
12:00 Uur. De zee is nog onrustig,
maar komt niet meer omhoog. Tijd
voor de lunch. Iedereen praat over
wat er aan de hand kan zijn. Lang
zaam komen berichten binnen van
hutten verderop die volledig zijn
ondergelopen. Vrieskisten die uit
restaurants wegdreven. Sommige
gasten raken in paniek. We moeten
weg!
Mister Kop vertelt ons dat er een
aardbeving is geweest op Sumatra.
Het is onwerkelijk, dat is toch heel
ver weg? Margreet en ik besluiten
onze duiktrip voor die avond af te
zeggen. We zouden twee dagen
met een boot richting Surin eilan
den gaan, maar met zo'n onrusti
ge zee hebben we daar geen zin
meer in. Later realiseren we hoe
veel geluk we hebben gehad. Ei
genlijk zouden we de 25c al zijn
uitgevaren, maar door te weinig
belangstelling is de trip een dag
uitgesteld. Anders hadden we van
morgen op een boot gezeten. De
volgende dag horen we dat 200
boten op zee worden vermist.
Omdat Mister Kop ook hoofd van
de politie op het eiland is, beslui
ten Margreet en ik zijn advies af te
wachten. Als we weg moeten, ne
men we alleen het hoogst noodza
kelijke mee. Het verplaatsen van
de koelkast naar een hoger punt is
voor ons sein om een tas klaar te
maken. Er schijnt een tweede
vloedgolf op weg te zijn. Erger dan
wat we net gezien hebben, met
golven van meer dan tien meter
hoog. Dat kan onze hutten com
pleet wegvagen.
Snel pakken we een rugzakje: lan
ge broek, vest, paspoort, geld, wa
ter en wat eten. Bij terugkomst
wijst Mister Kop naar de jungle
achter onze hutten en roept alleen
maar: go! We kijken elkaar aan en
denken hetzelfde: dit is menens.
Een 'high five' en lopen. Op hoop
van zegen, geen idee waarheen.
We moeten naar hoger gelegen
gebied, daar zijn we waarschijnlijk
veilig.
Een Duits gezin wil de jongste
dochter op slippers meenemen.
Wij zeggen dat ze beter schoenen
kan aantrekken, maar dat vinden
de ouders onzin. Ok, zoek het dan
zelf maar uit. We laten ons door
Den, een Thai die in de Hornbill
Hut werkt, naar een zandpad lei
den. We zijn blij dat we onder onze
korte broeken nog snel wandel
schoenen en sokken hebben aan
getrokken. Het kleine meisje op
slippers laten we al snel achter ons.
Den gaat terug om het gezin te
helpen.
We verbazen ons over wat mensen
op de vlucht allemaal meenemen.
We passeren mensen met enorme
rugzakken. Wij hebben de meeste
van onze spullen achtergelaten.
Na ongeveer twintig minuten be
reiken we de 'hoofdweg', een smal
betonnen pad waar twee brom
mers elkaar net kunnen passeren.
In de schaduw bij een verlaten hut
ontmoeten we een groep lotgeno
ten. Iedereen op dit eiland is op de
vlucht voor het water.
We zien de vrouw van Mister Kop
en hun kinderen. Zij zegt dat we
naar de school moeten. Het is een
van de weinige hoger gelegen
plaatsen waar een helikopter kan
landen. Daar kan voedsel gedropt
worden en kunnen we eventueel
door de lucht naar veiliger plaatsen
worden gebracht. Onderweg geven
we mensen die rusten de instruc
ties van Mister Kop door.
We komen mensen in badkleding
tegen, mensen op slippers, sommi
gen op blote voeten. Allemaal
gaan we dezelfde kant op, weg van
het water. De taxibrommers rijden
af en aan om mensen te vervoeren.
Omdat wij een goede conditie
hebben, gunnen we anderen deze
'luxe'.
Dit is zo onwezenlijk. We weten
niet wat we kunnen verwachten.
Als de tweede vloedgolf erger is
dan de eerste, hoever wordt het
eiland dan overspoeld? We praten
over wat had kunnen gebeuren.
Stel dat we waren gaan zwemmen,
wat dan? Wat als we hadden liggen
slapen op het strand? Wat als we
naar het strand tussen de rotsen
waren gegaan? Wat als we op zee
hadden gezeten? Dan hadden we
het waarschijnlijk niet na kunnen
vertellen. We hebben geluk gehad,
heel veel geluk.
'Ik voel op een
vreemde manier
dankbaarheid dat we
gespaard zijn gebleven'
Omdat we niet weten wat nog gaat
komen, is onze angst onwerkelijk.
We zijn bang, maar waarvoor ei
genlijk? Na ruim een uur lopen in
de warme middagzon, komen we
rond 15:00 uur aan bij de school.
Ongeveer zestig mensen wachten
gelaten op de veranda. Op het vol-
leybalveld liggen spullen te drogen,
het net doet dienst als waslijn. Dan
begint het wachten. Steeds meer
mensen verzamelen zich bij de
school, steeds meer verhalen ko
men los. Iemand vertelt dat aan de
andere kant van het eiland alle
hutten zijn overstroomd. In het
dorp was weinig te merken, het
water kwam tot de winkels, maar
niet hoger. Vissers waren er druk
om hun boten te behouden.
Niet alleen toeristen, ook de Thai
se bewoners komen naar de
school. Een man vertelt dat zijn
huis is weggespoeld. Hij heeft er
tweeënhalf jaar aan gebouwd en is
nu alles kwijt.
Een Thaise radiozender brengt het
laatste nieuws. Phuket is zwaar
getroffen, vele doden. Een klein
eiland vlakbij is overspoeld. De
Phi Phi eilanden zijn een chaos.
Dan komt het nieuws van de eer
ste slachtoffers op ons eiland.
De rivier is in minuten tijd meters
gestegen. Thaise mensen die aan
de rivier wonen, zijn meegesleurd
door het water. Hetzelfde over
kwam een Thai die een toerist te
hulp schoot. Zij heeft het gered, de
Thai is weggespoeld en zijn lot is
onbekend. Ook twee Zweedse
toeristen zijn noodlottig verrast
door het water. De een was aan
het zwemmen, de ander aan het
zonnebaden. Een van hen is terug
gevonden in een boom. Waar
schijnlijk is ze door het water mee
gevoerd, verstrikt geraakt en ver
dronken. Het andere meisje is nog
niet gevonden.
'Zaten we 's ochtends
nog onwetend naar
het woeste water te
kijken, nu zijn we blij
dat we nog leven'
Iedereen praat met elkaar, ieder
een is geïnteresseerd in de verha
len van anderen. 'We are the luc-
ky ones', wordt die middag en
avond veel gehoord. Zaten we 's
ochtends nog onwetend naar de
woeste zee te kijken, nu zijn we blij
dat we nog leven. Ik voel op een
vreemde manier dankbaarheid dat
we gespaard zijn. We beseffen
meer en meer dat we door het oog
van de naald zijn gekropen.
Langzaam wordt het donker. Kaar
sen worden aangestoken en in een
lokaal gaat het licht aan. Dorpsbe
woners komen kussens en matras
jes brengen voor de kinderen. Er
komen zakken rijst, ik zie stapels
eieren voorbij komen. Thaise vrou
wen gaan in een provisorische keu
ken eten klaar maken. Voor ons,
de rijke westerse toeristen die in
een maand meer uitgeven dan zij
waarschijnlijk in een jaar kunnen
verdienen. De mannen zijn in de
weer met elektriciteit en hangen
buiten noodverlichting op. Het ag
gregaat achter de school maakt
overuren. Een westers stel pakt
een bord en begint een collecte
voor de school. We geven gul, net
als vele anderen.
In de winkel vlakbij de school ha
len we water. Net op tijd, er zijn
nog maar een paar flessen over.
Nu de zon weg is, worden de mug
gen wakker en we zijn blij met
onze lange broeken en lange mou
wen.
Langzaam wordt duidelijk waar we
op wachten. De vloedgolf van van
morgen gebeurde bij eb. Pas om
tien uur vanavond is het vloed, als
er dan nog een vloedgolf komt, zal
de schade veel en veel groter zijn.
Margreet sms't familie cn vrienden
dat we veilig zijn. Het blijkt in Ne
derland groot nieuws te zijn en
langzaam dringt de omvang van de
ramp tot ons door. Wij hebben al
leen de Thaise radio, maar Neder
land heeft de beelden van Phuket
en India al gezien. Ik stuur familie
een sms, dan is de batterij van mijn
telefoon leeg.
We vragen ons af wat zich aan de
kusten van het eiland afspeelt. Het
is inmiddels tegen tienen en hoog
water. We weten het niet. We ho
pen morgen terug te kunnen naar
onze hut en vragen ons af wat we
zullen aantreffen. Gissen heeft
geen zin, eerst de nacht maar zien
door te komen.
We proberen te slapen op een mat
op het gras voor de school. Soms
doezelen we weg, maar echt slapen
lukt niet. Rond middernacht gaan
we een andere slaapplaats zoeken.
In een klaslokaal vinden we een
plekje tussen een Thais gezin en
een hoogblonde toerist. Ook hier
kunnen we de slaap niet vatten.
We liggen op de betonnen vloer,
het lokaal ligt vol mensen. Vlakbij
moet een kind overgeven en het
begint jammerlijk te huilen.
Opeens besef ik hoe epidemieën in
vluchtelingenkampen ontstaan.
Teveel mensen, te weinig voorzie
ningen. De toiletten gebruiken we
allang niet meer omdat ze heel vies
zijn. Wildplassen is geen ondeugd,
maar noodzaak.
Rond twee uur sta ik op en ga
rondlopen. In het licht van de volle
maan zie ik het grasveld voor de
school vol mensen liggen. Sommi
gen slapen, anderen drinken zich
met bier uit de winkel een stuk in
de kraag. De wereld vergaat, neem
nog een biertje. Er zijn wat tentjes
en tussen de bomen slapen men
sen in hangmatten. De drie klaslo
kalen van de school liggen vol
mensen. Een lokaal is voor de kin
deren, zij hebben matrasjes en wat
klamboes. In de andere lokalen
slapen mensen op de betonnen
vloer.
Als ik om de school heen loop,
wordt mijn keel dichtgeknepen. Ik
zie Thaise gezinnen op matjes op
het zand in de luwte van de school.
Beelden van vluchtelingenkampen
schieten door mijn hoofd. Nu is
het alleen geen TV, maar de har
de werkelijkheid waar wij onder
deel van zijn. Ik schat dat zich zo'n
250 mensen in en rond de school
hebben verzameld. Ik slik mijn tra
nen weg en loop terug naar onze
slaapplaats.
De volgende uren kunnen we met
moeite wat slapen. Rond half ze
ven 's ochtends staan we op, pijn
in al onze botten en spieren. De
zon komt op, langzaam ontwaakt
het kamp. De Thaise vrouwen
werken alweer aan ons ontbijt: rijst
met groenten. Ik zie vrouwen van
'omaleeftijd', een andere vrouw is
acht maanden zwanger. Ze werken
allemaal even hard om te zorgen
dat wij het goed hebben. Deze
gastvrijheid zal ik nooit vergeten.
Op de veranda komen we Den te
gen. Hij vertelt dat we veilig zijn.
De Hornbill Hut is gespaard geble
ven en we kunnen terug. Hij wil
ons op de brommer terug brengen,
maar wij gaan eerst naar het dorp.
Anderen hebben zijn vervoer har
der nodig dan wij en we willen de
pijn uit onze lijven lopen. Maar het
belangrijkst is nu onze familie te
laten weten dat het achter de rug
is. Bij de school is het telefoonbe-
reik minimaal en we hopen in het
dorp ook een westers ontbijt te
krijgen.
Het dorp ligt erbij alsof er niets
gebeurd is. Winkels en eethuizen
zijn gewoon open. Alleen aan de
vissersboten op het droge zand is
te zien dat de zee gisteren ver
woestend is geweest. In de verte
zien we een scheepswrak voorbij
drijven.
'Ze werken allemaal
even hard om te zorgen
dat wij het goed hebben.
Deze gastvrijheid zal
ik nooit vergeten.'
In een eethuis kijken we CNN. We
zien de verschrikkelijke beelden
van Phuket, Sri Lanka, de Phi Phi
eilanden, India. De vloedgolf heeft
acht landen getroffen, het doden
tal gaat richting 20.000. In Thai
land zijn tot dan toe 430 doden
geteld. Tweehonderd boten wor
den nog vermist, met aan boord
vier- tot zeshonderd mensen. Weïe
the lucky ones.
Als we later terug naar onze hut
lopen, zien we de sporen van ver
woesting. Nog voordat de rivier in
zicht is, lopen we in de modder.
Zo hoog heeft het water gisteren
gestaan, nu kunnen we weer ge
woon over het bruggetje. Het
strand ligt vol aangespoelde troep.
Boomstammen, wrakhout, slip
pers, flessen. We zien mensen die
op zoek zijn naar hun weggespoel
de bezittingen.
In de Hornbill Hut is iedereen
weer terug. Er dreigt opnieuw pa
niek: iemand heeft gehoord dat
een derde vloedgolf op komst is
door een naschok van de aardbe
ving. Een naschok is nooit zo erg
als de eerste, dus we reageren ge
laten. Het blijkt een paniekverhaal,
de golf komt niet.
's Middags ruimen we met de an
dere gasten het strand voor de
Hornbill Hut op. Helikopters vlie
gen laag over, wie weg wil kan met
een marineboot mee. De pier in
Ranong is ook ondergelopen, dus
de hele dag gaan er geen veerbo
ten.
's Avonds genieten we van heerlij
ke gegrilde vis. Alleen het geluid
van de helikopters maakt de avond
anders dan anders, verder lijkt het
een gewone dag. De dag die ach
ter ons ligt, zullen we alleen nooit
meer vergeten.
We are the lucky ones.
O, wat zou ik graag, net als de
dichter Jan Menne onlangs, een
poëtische pelgrimage aangaan
naar de loopbrug van de Ark van
Krol ('Bridge over troubled wa
ter') waar verschillende diersoor
ten twee aan twee de oversteek
maken van de Leusderhei over de
Amersfoortsestraat naar de Vlas
akkers vice versa: 2 kakkerlak
ken, 2 mestkevers, 2 katers, 2 dui
zendpoten, 2 fietsers, 2 boktorren,
2 wandelende takken, 2 edelher
ten, 2 bedreigde huismussen, 1
underdog, een os en een ezel.
Helaas het was een kerstdroom
tijdens mijn vakantie in Rotter
dam. Wakker geworden moest ik
bij de os denken aan Ben. Deze
hardlopende Tukker was jaren
geleden persvoorlichter van de
gemeente Soest. Een p.r.-man met
bijsluiters, maar met een uitste
kend Soestgevoel.
Na zijn vertrek is het nooit meer
goed gekomen met de ambtelijke
voorlichting. De afdeling commu
nicatie steekt sinds het vertrek van
Ben van Os niet uit boven het po
litieke niveau van de Libelle en de
Margriet.
'Er wordt ons niets gevraagd,' is
het stereotype antwoord als ze
weigeren informatie te geven.
Ik probeer het toch weer.
Vraag 1.
Achter op de brief van het ge
meentebestuur over het referen
dum, die wij kregen 'Aan de be
woners van dit adres', staat een
tekening. Daarop is Soestduinen
aangegeven met het Jesserun-
kamp en Kodak. Met de tekst: te
rug naar de natuur.
Welke relatie heeft dit project met
het ecoduct en de daarvan afhan
kelijke woningbouw in Soester
berg? Hoeveel kost de sloop van
die gebouwen en wie betaalt dat?
Vraag 2.
Voorzichtig geeft Op 't Hoogt van
15 december aan dat er ook plan
nen bestaan voor een ecoduct over
de spoorlijn voor de edelherten
richting Hilversum. Ik citeer:
'Voor wat betreft de spoorwegen
staat in de planning van Pro Rail,
dat de realisering van deze passa
ge over de spoorverbinding
Amersfoort en Den Dolder is op
genomen voor het jaar 2009'
Weggelaten is de zinsnede: 'Deze
medewerking van Pro Rail hangt
af van hogere financiële goedkeu
ring' (Agenda 2010). Wat zijn de
consequenties van deze boter
zachte toezegging?
Graag nog deze week uw antwoor
den.
(wordt vervolgd)
ELKE WEEK EEN
IN DE BUS?
tel. (035) 6014152
Inbouwspecialist
•GRATIS INMETEN
•GRATIS MONTAGE
•SNELLE LEVERING
t35a
Tel. 035 - 602 93 60
huizen verloren. Wat ze dan ook
nodig hebben is iemand die ze
vasthoudt en liefde geeft'.
Thresita is op 21-jarige leeftijd
naar Nederland gekomen. Op 26-
jarige leeftijd leerde ze haar man
kennen, met wie ze inmiddels drie
kinderen heeft. Ze stuurde geld
naar vader, die daarmee ook men
sen uit het dorp ondersteunde. In
september 2002 ging ze terug naar
haar geboorteland, waar ze in con
tact kwam met twee priesters. Die
vroegen haar om hulp vanwege de
problemen in het dorp en enkele
omliggende dorpen. Sindsdien
stuurt ze hen maandelijks geld. In
2004 zette ze samen met pastoraal
werker Bart Tieman de stichting
Tey-illai Annai (moeder van de
thee) op. De stichting heeft inmid
dels 170 vrijwilligers, onder wie
De wereld is nog steeds in
shock door de impact van de
zeebeving in Azië. Verslagen
heid heerst bij iedereen die de
beelden van de ramp heeft ge
zien. Vrijwilligers bieden zich
aan en noodfondsen worden in
het leven geroepen. Thresita
Anthony woont in Soest, maar
komt oorspronkelijk uitKaha-
gelle Estate, een dorp in Sri
Lanka. Een groot deel daarvan
is verwoest. Thresita heeft
daarom een project opgezet.
Met behulp van haar buren Joke
Beers en Max Kruijtzer is ze een
inzamelingsactie begonnen. Zelf is
ze vrijdag vertrokken naar haar ge
boorteplaats om hulp te bicden. 'Ik
weet niet hoelang ik blijf. Hoelang
is nodig? Drie dagen, een week,
een maand? Een maand gaat niet,
want ik heb hier mijn gezin, maar
ik wil eerste hulp bieden.'
Thresita vindt het belangrijk om
zelf hulp te bieden en levensmid
delen op te sturen. Ze gelooft niet
in de grote hulporganisaties, om
dat ze meent dat het geld dan niet
goed terechtkomt. In haar dorp
heeft een organisatie een school
gebouwd voor de rijke kinderen,
niet voor de armen. Het gaat niet
alleen om voedsel en voorzienin
gen, vertelde Thresita. 'Veel men
sen hebben hun familieleden en
Thresita Anthony wijst haar ge
boortestreek op Sri Lanka aan. De
Soesterse is daar inmiddels aange
komen om ter plekke hulp te bie
den. Foto: Soester Courant
artsen, en werkt samen met de
priesters in het dorp. Er is een
weeshuis met 90 kinderen en er
lopen projecten gericht op onder
wijs, gezondheidszorg, ouderen-
zore en werk.
Als geen ander kent Thresita de
situatie in Sri Lanka. Ze is bekend
met de sicchte werk- en leefom-
standighedc."». Of zoals ze het zelf
verwoordt: de uitzichtloze situatie.
De hulp die zij en andere vrijwil
ligers bieden is dan ook structu
reel. Toen ze hoorde van de ramp
heeft ze vier dagen niet kunnen
slapen. Ze wilde zich voor alles
afsluiten, omdat het leed zo groot
was, dat ze het gevoel kreeg niets
te kunnen doen. Op een gegeven
moment werd ze 'wakker' en be
sefte dat ze wel degelijk wat kon
doen. 'Ik wil niet heel Sri Lanka
redden, dat gaat niet. Ik wil ervoor
zorgen dat een klein gedeelte ge
red wordt'.
Thresita vertrok vrijdagnacht naar
de plaats des onheils. Als ze terug
komt is haar werk niet klaar. Ze
zal zich blijven inzetten voor de
Srilankaanse bevolking. Maar dat
kan ze niet alleen, ze heeft hulp
nodig. Daarom vraagt ze of er
mensen zijn die een donatie willen
doen, de hoogte van het bedrag
maakt niet uit, of haar willen hel
pen met de stichting. Ook produc
ten als lucifers, tandpasta, tanden
borstels, maandverband, zeep,
shampoo, Bambix en pijnstillers
zijn van harte welkom. Voor meer
informatie of donaties Thresita
Anthony S8 6028405, e-mail ley;
3159.99.373. -RA30 Soest
