Amersfoort en Omstreken 1872. No. 8. Zaterdag* 17 Februari. Uitgever: A. M. SLOTHOUWER, Uren van vertrek der algemeene Communicatie middelen voor Amersfoort. EENE HALVE WELDAAD. WEEKBLAD VOOR Dit Blad verschijnt des Zaterdags namiddag. Abonnementsprijs voor Amersfoort per 3 maanden 0.75. Franco door het geheele Kijk0.85. Afzonderlijke nummers7Vo Cent. Boekhandelaren en Postdirecteuren nemen bestellingen aan. XE AMERSFOORT. Advertentiën van 15 regelsƒ0.50. Iedere regel meer0.10. Groote letters worden berekend naar plaatsruimte. Dienstaanbiedingen door den belanghebbende in persoon bezorgd0.25. Nederi.andsche Centra al-Spoorweg Diligence-dienst naar Maarsbergen en Barneveld. Vertrek van Amersfoort naar Utrecht 9.17, 1.42, 2.20, 8.6. Van Amersfoort naar Maarsbergen: Naar Barneveld: Zwolle 9.14, 2.5, 4.19, 8."25. 's morgens 6.45namiddag 4.30. des av. 8ya n. aank. d. laatste tr. In onze weeshuizen worden kinderen door minvermogenden nagelaten, opgenomen en verzorgd. 't Is een heerlijke gedachte niet waar? voor den armen tobberdie zijn leven lang heeft moeten werken en zwoegen om zijn brood te verdienendie blij was, als hij den nieuwen dag zonder al te veel zorgen en hoofdbreken kon halen, en er nooit aan heelt kunnen denken om zijn kinderen een ander kapitaaltje na te laten dan zijn goeden naam. 'tls een heerlijke gedachte, niet waar? dat, als hij het moede hoofd zal hebben neer gelegd zijne kinderen daar zullen worden opgenomen en verzorgd. Ja, verzorgd, naar lichaam en naar geest. We mogen er als Nederlanders trotsch op zijn, dat ons Vaderland rijk is aan liefdadige instellingen. Zieken en hulpbehoevenden, weezen en ouden van dagen aan die allen is gedacht, en de ruime fondsen, waarover sommige gestichten kunnen beschikken, ge tuigen hetdat onze vaderen hierin bij ons vooral niet achter stonden. En in dit op zicht heeft ook de plaats onzer inwoning veel goeds. Maar ook de ruimste giften voor onze lief dadige instellingen kunnen onvruchtbaar blijven. Verbeeld u eens, dat men onze wees jongens goed kleedde en voedde, en ze ook wat »op een ambacht" liet gaan, maar ver gat ze te leeren lezen en schrijven, en er niet naar omzag, of er behalve aan hun lichaam, ook nog aan hun geest wat te verzorgen en te ontwikkelen viel. Zouden we dan niet zeggen, dat onze gaven maar een halve wel daad geweest waren? Zouden die jongens dan niet ongeschikt zijn om in de wereld vooruit te komen, al waren er nog zulke gezonde en goed gebouwde werklui uit ge groeid Aan zoo'n halve weldaad dachten we, toen men ons onlangs het volgende mee deelde De burgeravondschool te Amersfoort telt onder hare leerlingen twee jongens van het burgerweeshuis. Er zijn er echter negen, die in de termen vallen om die school te bezoe ken. Waarom maakten de zeven anderen niet van die gelegenheid gebruik? Omdat ze er geen zin in haddenEn daarenboven, ze werkten bij een baas, en dan ging het niet goed, en er was er ook al een, die op de school ging, en wien de baas voor die avonduren eenige- centen wou korten Zie daar het feit. We voegen er nog slechts bij, dat de verdiensten der bedoelde jongens (voor zoo ver door het weeshuis niet voor hen wordt bij betaald) van vijf en twin tig tot negentig centen per week bedragen twee derde daarvan komt aan »'t huis" en één derde mogen ze als zakgeld behouden. Uit dit bedrag blijkt, dat de meesten het op den maatschappelijken ladder nog niet veel verder dan tot krullenjongen hebben ge bracht. Terwille van de bezigheden van een krullenjongen, en somdat ze er geen zin in hebben," wordt bet schoolgaan onnoodig ge rekend. En, vergeten we dit niet, door het toezicht waaronder de weezen staan, krijgt het er veel van, als of dit schoolverzuim door de bevoegde autoriteiten als volkomen ge wettigd wordt beschouwd. Wat zullen ons schoolverbonden helpen, wanneer van hooger hand een voorbeeld van onverschilligheid wordt gegeven We hopen, dat, althans voor de jeugdige verpleegden van onze liefdadige inrichtin gen de schoolplichtigheid niet door den sterken arm der wet zal behoeven te worden ingevoerd. Want slechts dan zal onze wel daad geen halve zijn, als zij zich de verzor ging van geest en lichaam beiden ten taak stelt. FEUILLETON. IDA FANE. Slot Het huwelijk was tegen half October be paald. In 't begin van September kwam de Heer Ward nog eens in het dorp, en volgens afspraak zou dit de laatste maal zijn, voor dat hij zijne beminnelijke bruid voor goed zou komen halen. Mevrouw Fane en Ida hadden het in die weken druk, met alles in gereedheid te brengen maar welk een heer lijke drukte! zelfs Ida's moeder vergat haar angsten en vreezen bij het zien van de on schuldige vreugde van haar kind. Ze zou niet van Ida behoeven te scheiden, maar bij haar en haar man in Boston komen inwonen, zoodra zij op het dorp hare zaken had gere geld. Slechts de gedachte aan het verlaten van de plaats waaraan, bij zooveel droevige herinneringen, ook die aan vele jaren van geluk verbonden waren, stemde haar eenig- zins treurig. Arm in arm bezochten zij beide al de dierbare en onvergetelijke plekjes, spre kende over vervlogen dagen; en 's avonds smolten de stemmen van moeder en dochter in een en klonken nog eens, voor't laatst binnen die muren de liefelijke liederen, die den dierbaren doode zoo vaak hadden verkwikt. Ida wachtte Lionel op den avond vóór hun huwelijk. Het was guur en onstuimig weer, en alles behalve haar jeugdig hartje had een somberen tint. Ook Mevrouw Fane was treurig bij de gedachte, dat zij haar groot sten schat spoedig aan een ander zou moe ten afstaan, maar ze trachtte te vergeefs haar gedrukte stemming alleen aan die gedachte en aan den invloed van den loodkleurigen, bewolkten hemel toe te schrijven. Onophoudelijk keek Ida naar de saamge- pakte wolken, en hoopte in stilte, dat zij te gen den avond zouden optrekken, en dat de hemel haren aanstaande met een even vrien delijken glimlach zou ontvangen als zij zelve. »Lionel zal zich door het slechte weer niet laten afschrikken, moeder lief!" zei ze als antwoord op een aanmerking van Me vrouw Fane; hij zal zeker spoedig komen, en dan »En dan zal het ten minste in uw hartje niets dan zonneschijn zijn »0 moederdaar komt hijik zie de di ligence! Och, ik ben zoo gelukkig!" En met een blos over haar eigen opgewonden heid verborg zij haar hoofdje aan haar moe ders borst. Maar de diligence hield niet op. Ida zei niets, maar zag haar moeder aan, en barstte uit in tranen. Mevrouw Fane bedacht aller lei redenen waarom Lionel niet zou zijn ge komen. Mogelijk was het weer in Boston veel erger geweest; mogelijk had hij een rij tuig voor zich alleen genomen maarzeker, zeker zou hij wel binnen een paaruur komen. En Ida kwam weer tot bedaren, en wist nog veel meer verontschuldigingen voor haren Lionel te bedenken. Toch werd het avond, eer hij kwam. Toen Ida's morgeus wakker werd, scheen de zon helder en vroolijk. De regen had aan het herfstgroen bijna weder een vooijaars- tint geschonken. Ook Ida's treurigheid was verdwenen, maar het was een harde proef, toen weder uur op uur voorbij ging, en we der de diligence voorbij reed, zonder Lionel of tijding van hem te brengen. Angst en

Historische kranten - Archief Eemland

Weekblad voor Amersfoort en Omstreken | 1872 | | pagina 1